Η πόλη των διακοπών εν καθαρή, ήρεμη, δεν έχει φασαρία.
Τα μωρά μου εν συνεργάσιμα. Χωρίς να έχω φαντασιώσεις, και χωρίς να σας το παίζω τέλεια μάμα, δέρνουνται, αγκρίζουνται και κοντράρουνται. Ειδικά για μια σινγκλ μαμα σε διακοπές, που έχει για τα μωρά πολλούς συμβιβασμούς για τα παιδιά (πχ το πιο απλό θέλει ο ένας τουαλέτα ενώ τρώτε σε εστιατόριο, άτε πείσε το άλλο το παιδί που θέλει να φάει ότι πρεπει να τα αφήσει να σηκωθεί να έρτει τουαλέτα για το αδερφάκι του. μαζεψε τσάντα κινητά πράματα να πάτε για ένα κατούρημα)
Τα μωρά μου. Δεδομένων των συνθηκων και των ηλικιών τους εν συνεργάσιμα. Ξυπνουμε, ντυνούμαστε σιγά σιγά και γυρίζουμε στην πολη. Μπαινοβγαινουμε στα τραμ, βουτούν σε συντριβάνια, παίζουν με νερά, στεγνώνουν τα βρεμένα ρούχα πάνω τους, θκιανεφκούμαστε μες τα μουσεία. Τρώμε ότι ξένο και παράξενο εύρουμε μπροστά μας για να δοκιμάσουμε, πέφτουμε χαμέ στα γρασίθκια για να ξεκουραστούμε.
Ένα μεσημεροαπόγευμα, φορούσα ένα άσπρο φόρεμα κοκτεηλ με καφέ βούλες-επδ έχουν άλλη χάρη οι βόλτες στες Ευρώπες άμα νιώθεις like a million bucks-κάθομουν πας το γρασίδι κ έγερνα πάνω σε ένα κορμο ενός τεράστιου δέντρου. Η κόρη εκάθετουν δίπλα μου κ έπαιζε με ένα παιχνίδι με μαγνήτες. Ο γιος λίγο πιο μπροστά έπαιζε ήσυχα με τον πτεροδάκτυλο του και χαχάνιζε με τες πάπιες που βουτούσαν στην λίμνη μπροστά μας. Κόσμος ήρεμος γυρώ μας σε πετσέτες, άλλοι τρώγαν, άλλοι διαβάζαν βιβλία. Κ μια σκέψη έκατσε μες τον νου μου. Εν καλή τούτη η ζωή. Εν καλή τούτη η μικρή ζωή μου. Εν καλή η ηρεμία. Εν καλοί οι ανθρώποι που μείναν δίπλα μου. Εν υπέροχα τα μωρά μου. Νιώθω ότι και να πεθάνω κ τίποτε να μεν αλλάξει που την υφιστάμενη κατάσταση, ίσως να μεν ειναι θέμα. Ξέρω οτι έχω να κάνω πολλά ακόμα. Εχτός που 2-3 απωθημένα, εν εχω κάτι να με τρώει. Κ ακόμα και τα απωθημένα, εν με πειράζει να μεινουν απωθημένα. Είμαι περήφανη για όσα έζησα, και όσα έκανα, και ως δαμέ που ήρτα, έκανα πάντα το καλύτερο που μπορούσα. Για όσα λαθη έκανα που αδυναμία χαρακτήρα, προσπάθησα να επανορθώσω, ή να απολογηθώ.
Κ έτσι μπορώ να κάθουμαι δαμέ στο γρασίδι, με το κεφάλι μου όφκερο που τύψεις ή ενοχές. Να καμαρώνω τα κοπελλούθκια μου, να τεντώνουμε απολαυστικά και να ισιώνω το φόρεμα μου που λατρεύω να φορώ, και να νιώθω ηρεμία.
Ηρεμία
Απόγευμα στο δέντρο λέει ο Αλκίνοος, με την μόνη διαφορά ότι η ζωή μου δεν ειναι αδεια.
