Synożupannyki

Synożupannyki (Błękitna Dywizja) – dwie ukraińskie dywizje, uformowane po pokoju brzeskim między Ukraińską Republiką Ludową a Państwami Centralnymi (9 lutego 1918), na podstawie umowy ukraińskiej delegacji pokojowej z Niemcami, wskutek zabiegów działaczy Związku Wyzwolenia Ukrainy (SWU).

Synożupannyki

Atak ćwiczebny
Historia
Państwo	Ukraińska Republika Ludowa
Sformowanie	1918
Rozformowanie	1918
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe

Żołnierz Synożupannyków

SWU prowadził akcję propagandową wśród ukraińskich jeńców z armii rosyjskiej. Zaczęto ich grupować w osobnych obozach szkoleniowych Reistadt, Wetzlar, Salzwedel, z myślą utworzenia ukraińskich oddziałów wojskowych. Pracę propagandowo-wychowawczą w obozach prowadził delegat SWU Ołeksandr Skoropys-Jołtuchowśkyj. Początkowo uformowano 2 pułki piechoty, które w lutym 1918 przeniesiono na Wołyń. Tam stały się one podstawą formowania dwóch dywizji piechoty, zwanych od koloru płaszczy synożupannykami (niebieskimi szynelami).

Każda dywizja składała się z 4 pułków piechoty (po 1200 żołnierzy i oficerów) i jednego pułku artylerii.

Dowódcą 1 Dywizji był gen. Wiktor Zelinski. Ostateczne jej formowanie odbyło się w Kowlu, stamtąd w połowie marca 1918 wyruszyła do Kijowa. Z rozkazu ministra URL Ołeksandra Żukowskiego miała być ona rozbrojona, ale 27 kwietnia 1918 rozbroili ją Niemcy (w przeddzień przewrotu hetmańskiego 29 kwietnia 1918).

2 Dywizja, formowana w Hołobach na Wołyniu, została również rozformowana przez Niemców przed planowanym wyjazdem do Kijowa.

Wielu żołnierzy tych dywizji odegrało dużą rolę w działaniach wojennych, walcząc w składzie innych związków taktycznych.

Za czasów Dyrektoriatu podjęto próbę odnowienia Dywizji, formując 7 Błękitny Pułk wchodzący w skład 3 Żelaznej Dywizji armii URL.

Zobacz też

• Sirożupannyki
• Błękitna Dywizja (hiszpańska)
• Błękitna Armia (polska)

Bibliografia, literatura

• Tadeusz Dąbkowski – Ukraiński ruch narodowy 1912-1923 w Galicji Wschodniej, Warszawa 1985
• Синьожупанників дивізії; Синьожупанники w: :Dovidnyk z istorii Ukrainy, opr. Ihor Pidkova, Roman Shust, Kost Bondarenko; Lviv 1999, Wyd. Lvivskyi derzhavnyi universytet im. Ivana Franka i Vydavnyctvo Heneza, ISBN 978-966-504-237-2