Андрэ Маруа

Андрэ Маруа
André Maurois
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Эміль Эрзог Emil Herzog
Дата нараджэння	26 ліпеня 1885(1885-07-26)[…]
Месца нараджэння	Эльбёф[d], Францыя
Дата смерці	9 кастрычніка 1967(1967-10-09)[…] (82 гады)
Месца смерці	Нёі-сюр-Сен, Францыя
Пахаванне	Neuilly-sur-Seine Old Communal Cemetery[d]
Грамадзянства	Францыя
Жонка	Simone de Caillavet[d]
Дзеці	Gérald Maurois[d] і Michelle Maurois[d]
Альма-матар	Ліцэй П’ер-Карнель[d]
Месца працы	Revue de Paris[d] Le Figaro Q16536228?
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	філосаф, эсэіст, раманіст, гісторык, пісьменнік, сцэнарыст, літаратурны крытык, біёграф, пісьменнік навуковай фантастыкі, дзіцячы пісьменнік, крытык
Гады творчасці	з 1918
Мова твораў	французская
Грамадская дзейнасць
Член у	Французская акадэмія (9 кастрычніка 1967) Croix-de-Feu[d] Décades de Pontigny[d] Société des écrivains normands[d] Association des amis d'Alain[d]
Прэміі	Ambassadors' Prize[d] (1965)
Узнагароды	Канкур жэнераль[d] Paul Flat Prize[d] (1923)
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Цытаты ў Вікіцытатніку

Андрэ Маруа (фр.: André Maurois; сапр. Эміль Эрзог, фр.: Émile Herzog; 26 ліпеня 1885, Эльбёф каля Руана, Францыя — 9 кастрычніка 1967) — французскі пісьменнік.

Біяграфічныя звесткі

Скончыў Руанскі ліцэй. Член Французскай акадэміі (з 1938).

Творчасць

Першыя раманы «Маўклівы палкоўнік Брамбл» (1918), «Гаваркі доктар О’Грэдзі» (1922). Аўгар псіхалагічных раманаў «Бернар Кенэ» (1926), «Зменлівасць кахання» (1928), «Зямля запаветная» (1945), зборніка навел «Лісты да незнаёмкі» (1953) і інш., эсэ, гістарчных і літаратуразнаўчых прац, кнігі «Мемуары» (апубл. 1970).

Майстар жанру т.зв. раманізаванай біяграфіі («Арыэль, або Жыццё Шэлі», 1923; «Байран», 1930; «Лелія, або Жыццё Жорж Санд», 1952; «Алімпіо, або Жыццё Віктора Гюго», 1954; «Тры Дзюма», 1957; «Праметэй, або Жыццё Бальзака», 1965, і інш.). У жыццеапісаннях вялікіх людзей асноўным лічыў складанасць і супярэчлівасць асобы, цікавасць да яе ўнутранага свету, смелы пошук праўды.

Яго творчасць і тэарэтычныя погляды спрыялі пераадоленню ўсталяванага схематычнага падыходу да адлюстравання героя і метадаў стварэння яго вобраза. Зрабіў вялікі ўклад у развіццё біяграфічнага жанру ХХ ст., садзейнічаў нараджэнню «новай біяграфіі» ў канцы 1920-х г.

На беларускую мову асобныя навелы А. Маруа пераклалі Ю. Гаўрук, Л. Казыра, Г. Скрыган.

Беларускія пераклады

• Падарожжа ў нябьгт і яшчэ 24 навелы. Мн., 1974;
• Навелы. Мн., 1996.

Літаратура

• Камароўская Т. Маруа // БЭ ў 18 т. Т. 10. Мн., 2000.