Svoboda | Graniru | BBC Russia | Golosameriki | Facebook
Перайсці да зместу

Транскрыпцыя (мовазнаўства)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Транскры́пцыя — умоўны від пісьма, які выкарыстоўваецца ў спецыяльных навуковых і іншых мэтах.

Адрозніваюць фанетычную, фанематычную і практычную транскрыпцыі.

Мэта фанетычнай транскрыпцыі — найбольш дакладна перадаць вымаўленне слова, апісаць асобна кожны вымаўлены гук. У беларускай мове для гэтага ўжываюцца літары беларускага алфавіта і дадатковыя знакі: «між бяроз — (м'іж б'яро́с)», «снег — (с'н'е́х)», «Янка — (jа́нка)». Значком ' абазначаецца мяккасць папярэдняга зычнага гука, лацінскай літарай j — гук «[й]» у пазіцыі перад галоснымі.

Фанематычная транскрыпцыя перадае фанемны склад слова: адлюстроўвае не ўсе асаблівасці маўлення, а толькі тыя рысы, якім уласціва адметная функцыя. Параўн.: «<м'іж б'ароз>», «<сн'ег>», «<jанка>». Фанетычная і фанематычная транскрыпцыі адрозніваюцца ад арфаграфічнага напісання, якое ў значнай ступені абумоўлена гістарычнай традыцыяй.

Пры дапамозе практычнай транскрыпцыі (сродкамі нацыянальнага алфавіта) уводзяць у тэкст іншамоўныя ўласныя імёны: асабовыя імёны, геаграфічныя назвы: Шолахаў (руск.: Шолохов), Міцкевіч (польск.: Mickiewicz). Практычная транскрыпцыя ўжываецца ў нацыянальнай картаграфіі, перыядычным друку, падручніках, шырока выкарыстоўваецца ў творах мастацкай літаратуры.

У 2017 годзе выдадзены «Арфаэпічны слоўнік беларускай мовы» – першы поўны акадэмічны слоўнік беларускай мовы, які фіксуе правілы літаратурнага вымаўлення больш чым 117 тысяч слоў праз падачу поўнай фанетычнай транскрыпцыі кожнага слова.