Чжу Дэ

Чжу Дэ
кіт.: 朱德
намеснік старшыні Кітайскай Народнай Рэспублікі[d] 27 верасня 1954 — 27 красавіка 1959
Пераемнік	Сун Цынлінь
2-і старшыня Пастаяннага камітэта Усекітайскага сходу народных прадстаўнікоў[d] 28 красавіка 1959 — 6 ліпеня 1976
Папярэднік	Лю Шаацы
Пераемнік	Сун Цынлінь
Vice Chairman of the Chinese Communist Party[d] 28 верасня 1956 — 1 жніўня 1966
Secretary of the Central Commission for Discipline Inspection[d] лістапад 1949 — сакавік 1955
Папярэднік	Li Weihan[d]
Пераемнік	Dong Biwu[d]
member of the Politburo Standing Committee of the Chinese Communist Party[d] 28 верасня 1956 — 1969
member of the Politburo Standing Committee of the Chinese Communist Party[d] 30 жніўня 1973 — 6 ліпеня 1976
Нараджэнне	1 снежня 1886(1886-12-01) Zhu De's Former Residence[d], Yilong County[d], Shunqingfu[d], Q22774394?, Сычуань, імперыя Цын
Смерць	6 ліпеня 1976(1976-07-06)[…] (89 гадоў) Пекін, Кітай
Месца пахавання	Рэвалюцыйныя могілкі Бабаашань[d]
Жонка	Liu Congzhen[d], Chen Yuzhen[d], Wu Ruolan[d] і Kang Keqing[d]
Дзеці	Zhu Min[d]
Партыя	КПК Тунмэнхой[d]
Адукацыя	Юньнанская ваенная акадэмія[d] Гётынгенскі ўніверсітэт Камуністычны ўніверсітэт працоўных Кітая[d] Sichuan University[d]
Прыналежнасць	Кітай
Род войскаў	Нацыянальна-рэвалюцыйная армія
Званне	маршал КНР[d]
Бітвы	Nanchang Uprising[d] Long March[d] Liaoshen Campaign[d] Pingjin Campaign[d]
Узнагароды	First Class Red Star Medal[d] People's Liberation Army Strategist[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Чжу Дэ (кіт. 朱德, піньінь Zhū Dé, цзы: Юй Цзе 玉阶; 1 снежня 1886, вёска Ліцзявань, Ілун, Рэгіён Чуаньбэй, імперыя Цын — 6 ліпеня 1976, Пекін, КНР) — кітайскі ваенны дзеяч, адзін з лідараў кітайскай рэвалюцыі XX стагоддзя, удзельнік грамадзянскай вайны ў Кітаі, адзін з найбольш блізкіх паплечнікаў Маа Цзэдуна.

Біяграфія

Да канца 1950-х гадоў ён аказваў усямерную падтрымку правадыру партыі, тым самым заахвочваючы аб’яднанне КПК вакол аднаго лідара. Аднак падчас правядзення «вялікага скачка» ён выявіў вострае непрыманне палітыкі, якая праводзіцца Маа. І хаця Чжу Дэ не ўваходзіў ні ў адну з груповак у партыі і не выказваў крытычных заўваг адносна асабіста Старшыні, у гады «культурнай рэвалюцыі» ён быў беспадстаўна раскрытыкаваны і высланы ў правінцыю, хоць і захаваў пры гэтым пасаду аднаго з вышэйшых кіраўнікоў КПК.