Μονόλογος
Στο θέατρο, μονόλογος (από τις λέξεις μόνος και λόγος)[1] είναι μια ομιλία που παρουσιάζεται από έναν μόνο χαρακτήρα, τις περισσότερες φορές για να εκφράσει τις σκέψεις του δυνατά, αν και μερικές φορές και για να απευθυνθεί απευθείας σε έναν άλλο χαρακτήρα ή στο κοινό. Οι μονόλογοι είναι συνηθισμένοι σε όλο το φάσμα των δραματικών μέσων (θεατρικά έργα, ταινίες[2] κ.λπ.), καθώς και σε μη δραματικά μέσα όπως η ποίηση.[3] Οι μονόλογοι μοιράζονται πολλά κοινά με πολλές άλλους λογοτεχνικούς μηχανισμούς, όπως οι αποστροφές.
Παρόμοιοι λογοτεχνικοί μηχανισμοί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι μονόλογοι μοιάζουν με ποιήματα, καθώς περιλαμβάνουν μια «φωνή» που μιλάει, αλλά υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ένας μονόλογος περιλαμβάνει έναν χαρακτήρα που συνδέει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του με τον εαυτό του και το κοινό, χωρίς να απευθύνεται σε κανέναν από τους άλλους χαρακτήρες. Ο μονόλογος είναι οι σκέψεις ενός ατόμου που εκφράζονται δυνατά.[4] Οι μονόλογοι διαφέρουν επίσης από τις αποστροφές, στις οποίες ο ομιλητής ή ο συγγραφέας απευθύνεται σε ένα φανταστικό άτομο, άψυχο αντικείμενο ή ιδέα.[5]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, το οποίο αποτελεί την προέλευση του δυτικού δράματος,[6] του συμβατικού κανόνα των τριών ηθοποιών προηγήθηκε ένας κανόνας δύο ηθοποιών, του οποίου προηγήθηκε μια σύμβαση στην οποία μόνο ένας ηθοποιός εμφανιζόταν στη σκηνή μαζί με τον χορό.[7] Η προέλευση του μονολόγου ως δραματικού μηχανισμού, επομένως, δεν έχει τις ρίζες του στον διάλογο. Αντίθετα, ο διάλογος εξελίχθηκε από τον μονόλογο.
Το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο παρουσίαζε εκτενώς μονολόγους, πιο συχνά από το αρχαίο ελληνικό και το σύγχρονο θέατρο.[8] Ένας από τους βασικούς σκοπούς αυτών των μονολόγων ήταν να υποδείξουν το πέρασμα σημαντικών χορνικών περιόδων (που θα ήταν κουραστικό να παιχτούν σε πραγματικό χρόνο) μέσα στις σκηνές. Αυτός ο τύπος μονολόγου αναφέρεται ως συνδετικός μονόλογος.[9] Άλλοι τύποι μονολόγων περιελάμβαναν «μονόλογους εισόδου»[9] και μονολόγους εξόδου.[10] Σε καθεμία από αυτές τις περιπτώσεις κύρια συνάρτηση είναι η ένδειξη του χρόνου.[9]
Από το θέατρο της Αναγέννησης και μετά, οι μονόλογοι επικεντρώθηκαν γενικά σε χαρακτήρες που χρησιμοποιούν εκτεταμένο λόγο για να ικανοποιήσουν τη δραματική τους ανάγκη. Το μεταμοντέρνο θέατρο, από την άλλη, συχνά αγκαλιάζει τις παραστατικές πτυχές του μονολόγου, ακόμη και σε σημείο να αμφισβητεί το όριο μεταξύ απεικόνισης χαρακτήρων (π.χ. υποκριτική) και αυτοβιογραφικών λόγων.[11]
Είδη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι εσωτερικοί μονόλογοι αποδίδονται έναν χαρακτήρα που εξωτερικεύει τις σκέψεις του, έτσι ώστε το κοινό να μπορέσει να δει εμπειρίες που διαφορετικά θα ήταν κυρίως εσωτερικές. Αντίθετα, ο δραματικός μονόλογος αποδίδονται από έναν χαρακτήρα που μιλάει σε έναν άλλο χαρακτήρα.[12] Οι μονόλογοι μπορούν επίσης να χωριστούν ως ενεργοί και αφηγηματικοί μονόλογοι. Στον ενεργό μονόλογο, ο χαρακτήρας χρησιμοποιεί την ομιλία του για να πετύχει έναν ξεκάθαρο στόχο, ενώ οι αφηγηματικοί μονόλογοι αποδίδονται απλώς από έναν χαρακτήρα που αφηγείται μια ιστορία και συχνά αναγνωρίζονται από το γεγονός ότι βρίσκονται σε παρελθοντικό χρόνο.[13]
Ακροάσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι ηθοποιοί του θεάτρου, και μερικές φορές του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, μπορεί να κληθούν να παραδώσουν μονολόγους στε ακροάσεις. Οι μονόλογοι της ακρόασης καταδεικνύουν την ικανότητα ενός ηθοποιού να προετοιμάσει ένα κομμάτι και να δώσει μια παράσταση.[14] Αυτά τα κομμάτια συνήθως περιορίζονται σε δύο λεπτά ή λιγότερο και συχνά συνδυάζονται με έναν αντίθετο μονόλογο: κωμικό και δραματικό. κλασικό και σύγχρονο. Η επιλογή των μονολόγων για μια ακρόαση[15] εξαρτάται συχνά από το θεατρικό έργο ή από τον ρόλο.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Λεξικό της κοινής νεοελληνικής». Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2024.
- ↑ «The Greatest Movie Speeches/Monologues of all time!». IMDb. 22 Σεπτεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2018.
- ↑ «Dramatic Monologue: An Introduction». The Victorian Web. 10 Μαρτίου 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2013.
- ↑ «Soliloquy – Definition and More». Merriam-Webster Dictionary. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2013.
- ↑ «The Tragedy of Romeo and Juliet by William Shakespeare». Betty Thoe's Homepage. Pleasanton Unified School District. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2013.
- ↑ Csapo, επιμ. (2007). The Origins of Theater in Ancient Greece and Beyond: From Ritual to Drama. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 1–32. ISBN 9780521836821.
- ↑ Kuritz, Paul (1988). The Making of Theatre History. Paul Kuritz. ISBN 978-0-13-547861-5. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2014.
- ↑ Henry W. Prescott (January 1939). «Link Monologues in Roman Comedy». Classical Philology 34 (1): 1–23. doi:.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Henry W. Prescott (April 1939). «Link Monologues in Roman Comedy». Classical Philology 34 (2): 116–126. doi:.
- ↑ Henry W. Prescott (January 1942). «Exit Monologues in Roman Comedy». Classical Philology 37 (1): 1–21. doi:.
- ↑ Geis, Deborah R. (Δεκεμβρίου 1993). Postmodern theatric(k)s: monologue in contemporary American drama. University of Michigan Press. ISBN 978-0-472-10467-3. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2014.
- ↑ «monologue (drama and literature)». monologue (drama and literature). https://www.britannica.com/EBchecked/topic/389899/monologue.
- ↑ «Monologue Information». Angelfire.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2013.
- ↑ «Audition Monologues». Ace Your Audition. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2010.
- ↑ «Monologues from Movies & Plays». Daily Actor. 4 Οκτωβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2018.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|