hic
Etimología 1
[editar]hic | |
clásico (AFI) | [hɪk] ⓘ |
eclesiástico (AFI) | [ik] |
rima | ik |
Del protoitálico *χo, *χa(-ī), *χod, y estos del protoindoeuropeo *g-/*ǵʰe-/*ǵʰo- ("este"), *ǵʰe-ḱe ("aquí").1 Compárese el sánscrito घ (gha, partícula, "ciertamente", "por lo menos") y el eslavónico eclesiástico antiguo že ("ahora", "y").1
→ -ce
Pronombre demostrativo
[editar]Declinación pronominal (similar a la 1. y 2.)
| ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | hic | haec | hoc | hī | hae | haec |
Acusativo | hunc | hanc | hoc | hōs | hās | haec |
Genitivo | huius | hōrum | hārum | hōrum | ||
Dativo | huic | hīs | ||||
Ablativo | hōc | hāc | hōc | hīs |
- 1
- Este.
- Ejemplo:
«Hæc demum genuina est, Liberalitas, qua Te maxime delectari scio ut omnes solent altæ & erectæ indolis Viri».Traducción: «Finalmente, esta es una liberalidad genuina, que sé que os complace mucho, como suelen hacerlo todos los hombres de carácter elevado y recto».
—Sánchez de las Brozas, Francisco (1752). Franc. Sanctii Diocensis... Minerva seu De causis linguae latinae commentarius: cui inserta sunt, uncis inclusa, quae addidit Gasp. Scioppius; et subjectae suis paginis notae Jac. Perizonii [Dedicatio]. Editorial: Amstelaedami: sumptibus M.M. Bousquet et Soc. Bibliopol. Lausann, pág. 15.
Etimología 2
[editar]hic | |
clásico (AFI) | hīc [hiːk] |
eclesiástico (AFI) | hīc [ik] |
variantes | heic2, hīcine3, hīcin4 |
rima | iːk |
del locativo singular del pronombre demostrativo protoitálico *χo.1
→ hic1