Fuat Dundar

The Book examines the Ottoman pro-immigration policy vis-a-vis the Turkish, Crimean, Circasian, Nogay, Bosnian, Georgian and Cretan Muslims.

1856-1908 arası göçen Türk, Tatar, Çerkes, Nogay, Boşnak, Gürcü ve Girit müslümanlarına yönelik Osmanlı politikasını ele alan “Hicret, Dîn ü Devlet”, göç yönetiminin, bu ülkede devletin modernleşme sürecinin kilit bir parçası olduğunu gösteriyor. Kırım, Kafkasya ve Balkanlar’dan gelen göçler; Müslümanların İslâmın hâkimiyetindeki topraklara sığınmasını anlatan “hicret” kavramının çerçevesi içinde, bir yandan da göçmenlerin etnik “cinslerine” göre kaydedildiği bir rejime evriliyor. Dönemin göç rejiminin, boş arazileri muhacirlerle “şenlendirmekten” öte, muhacirlerin kendi üretim olanaklarını geliştirmeye sevk eden iktisadî bir boyutu var. Müslüman nüfusu artırma önceliğiyle ve doğrudan doğruya bununla bağlantılı askerî boyutu var. Batı’yla ve Rusya’yla ilişkiler üzerinden, önemli bir uluslararası siyaset boyutu var.

Bu çalışma, 93' Harbi ve Ayastefanos-Berlin konferanslarıyla doğan Ermeni (nüfus) meselesinin 1920 Moskova ve 1923 Lozan Anlaşmalarıyla ‘hall'inin tarihini incelemektedir. Kuşkusuz bu tarihin ‘hayati' dönüm noktasını Ermeni meselesinin bir iç mesele olarak halli anlamına gelen 1915 tehcir kanunu ve yaşanan katliamlar oluşturmaktadır. Meselenin anılan anlaşmalarla hallinde uluslararası ‘zımni' mutabakat da önemli rol oynadı. 1878'den 1923'e kadar sınırlar neredeyse değişmeden kalırken, Anadolu Ermeni nüfustan arındırılır. Fuat Dündar bu kitabında küresel, bölgesel ve etnik düzlemlerde yaşanan savaş ve diplomasi ekseninde Osmanlı - Türk hükümetlerinin Ermeni nüfus politikalarını ele alıyor. Farklı meşruiyet temellerinde farklı siyasi ve ideolojik gerekçelerle hareket eden Abdülhamid rejiminin, İttihat - Terakki yönetiminin ve Kemalist hükümetlerin üç önemli tarihsel kırılma ânında Ermeni toplumuna yönelik bakışlarını ayrıntılarıyla ortaya koyuyor. Dündar'ın çalışması tarihyazımının önemini ancak son yıllarda farkettiği kritik bir olgu, nüfus üzerinden siyaset yapma ve sınır çizme olgusu üzerine yapılan en özgün araştırmalardan biri olarak Ermeni meselesini bu bağlama oturtuyor. Kahir Ekseriyet, Osmanlı ve Ankara hükümetlerinin bu çerçevede geliştirdiği ve uygulamaya koyduğu her türlü nüfus ve iskân politikasını en geniş kapsamı (tehcir, sevk, iskân, mübadele, kovma, tehcir-iskân-yeniden tehcir-yeniden iskân) ve en uzun kronolojisi (1878-1923) içinde anlamlandırmaya çalışan ilk çalışma olma özelliğini taşıyor.

Minorities in the Turkish Census (1927-1965): Albanian, Arab, Armenian, Bosnian, Bulgar, Circassian (Çerkes), Georgian, Greek (Rum), Kurd, Laz, Roman, Tatar, "Yiddish".
Abhazca, Arnavutça, Arapça, Armenian, Boşnakça, Bulgarca, Çerkezce, Gürcüce, Rumca, Kıptice, Lazca, Tatarca, Yahudice/Musevilik...

Son nokta Kemal Tahir’in Türkiye’de geniş kesimler
tarafından sahiplenilmesinin bence bir nedeni,
Osmanlı kozmopolit aydını gibi olmasından
kaynaklıdır. Cumhuriyet’in ilk aydını olamadığından
belki, hem tarihsel hem ideolojik anlamda,
Osmanlı’nın son aydını olmayı seçmiştir... Romanlarında
da tarihe gitmiyor aslında, zaten o tarihte
yaşıyor ve o tarihten yazıyor. Mekânı cezaeviyken
kendisine, imparatorluk bireyi ve kozmopolit toplumun
bir bireyi olmak daha cezbedici gelmiş olabilir.

only first 5 pages:
Two features are attributed to modern state censuses: measurement and classification. Yet the real contribution of the modern census is tabulation, one of the most important and yet ignored part of statistics. The literature on censuses ignores tabulation, probably because it is not possible to separate it from statistics. Tabulation is not just a geometrical drawing, rather a tool for ordering, hierarchizing, simplification and exposing of data. Its most important function is to provide comparable data, both classifications and numbers. This study demonstrates the contribution of tabulation, by comparing premodern surveys (tahrir) to modern censuses (sayım) of the Ottoman Empire. The ethno-religious identities were listed in surveys but tabulated in censuses. This study argues that the emergence and use of tabulation emanates from the change in state-subject and state-minorities relations. In other words, it originates from the politicization of population and identity. The tabulation became a tool in the hands of the modernized empire to expose social boundaries and make comparable the ethno-religious identities.

Post-imperial migration: Japan repatriates (Hikiagesha) case, 
/ İmparatorluk Sonrası Göçler: Japon Hikiageşa Örneği
İmparatorlukların yıkılışı sonrası gerçekleşen göçler, geri dönüş (repatriate) adıyla diğer tarz göçlerden giderek ayrışarak ilgi odağı olmaya başladı. Göçmenlerin ve göç çalışmalarının artışı bunun nedenleri arasında gösterilebilir. Kendinden olmayan ve uzak bir coğrafya/kimlikten gelen göçmenlerin ortaya çıkardığı farklılıklar göçmenler arasındaki farklılıkları sorgulamaya itiyor. Bunun yanı sıra, göç çalışmalarındaki artış, imparatorluk ve/veya sömürge-sonrası göçleri (post-colonial, post-imperial migration) ayrı bir şekilde inceleyen alt-literatürü de doğuruyor. Aynı zamanda post-colonial çalışmalardan da beslenen bu eğilim, bu tarihsel göçlerin güncel göçlere olan etkisi arasında bir bağlantı kurmaya çalışıyor.

Türk milliyetçiliğinin kurucu ideologlarından olan Mehmed Ziya (Gökalp) (1876-1924), Türkler ve Türklük ile ilgili çalışmalarına paralel olarak Kürtler ile ilgili çalışmalar yapar. Sosyolojik ve etnografik (kavmiyat, ilm-i akvam) araştırmalarının sonucu ele aldigi politik yazı ve raporların yanısıra, cemiyet ve devlet olanaklarıyla komisyonlar ve anketler düzeyinde genele yayar. Bu makale, Gökalp’in otuz yıla yayılmış Kürdoloji faaliyetlerinin değişimini –tarihsel ve mekansal bir perspektiften– inceleyecektir. Devletin, kendi ideolojik-politik hedeflerinin, ve araştırma konusu yaptığı “obje”deki (Kürtler ve Kürt milliyetçiliği) değişimlerin yanısıra mekân ile değişen bağlam ve çıkar çatışmalarının etkisi analiz edilecektir.

Mehmed Ziya (Gökalp) (1876-1924), one of the founding ideologists of Turkish nationalism, studied Kurds in parallel with his studies on Turks and Turkishness. While he published political articles and reports basing on his individual sociological and ethnographic researches (kavmiyat, ilm-i akvam), he also founded research commissions and organized sociological surveys bty mobilizing party and state apparatus in the aim to study all Kurds. This article will examine the change of Gökalp’s Kurdology activities –from a historical and spatial perspective– over thirty years. The article will demonstrate the impact of the changes of the state, his ideological-political goals and his research “object” (Kurds and Kurdish nationalism), as well as the impact of changing context and conflicts of interest on his Kurdology studies.

The article demonstrates the challenges of the project, which argues that the pro-immigration policy of the Ottoman/Turkish governments (1774–1989) was shaped by political concerns (concretely population and identity politics), in addition to humanitarian concerns. The pro-immigration policy, and more specifically the opendoor policy, facilitated, encouraged, compounded, and even in some cases produced immigration. In other words it functioned as a “pull factor”. As a working paper, this article will analyse epistemological, methodological and theoretical challenges that emanate from the scope of the topic. To examine two centuries of migration covering a territory extending to three continents and including millions of migrants, as well as those they were directly or indirectly tied to, is indeed quite a challenge.

bölümde Avrupa'da başlayıp dünyaya yayılan Aydınlanma hareketinin
insana bakışı ele alınmış, bu bağlamda tarihsel kökenlerine değinilerek doğuş
nedenleri ve ilkelerine değinilmiştir.
••Hümanizmi doğuran üç önemli icat/keşif sebep sayılabilir, coğrafi keşifler,
antik eserlere dönüş ve bilimsel/teknolojik icat/keşifler idi.
•Yeni kıtaların keşfi, dünya ve insan tasavvurunu, ama özellikle dünya-insan
ilişkisinin gözden geçirilmesine yol açar.

Bu çalışmada, Osmanlı ve Türkiye tarihinin en önemli entelektüellerinden biri olan Mehmed Ziya’nın (bundan böyle Gökalp diye anacağım) Kürtlere ve Kürt sorununa bakışı incelenecektir. Kendisi, Türk milliyetçiliğinin başat teorisyeni olması nedeniyle olacak belki, “etnik” kimliği en çok tartışılan kişilerden biridir. “Türklük, hem mefkûrem, hem de kanımdır,” demesine rağmen bugün bile Kürtlüğü çok farklı çevreler tarafından dile getirilmektedir.1
Bu nedenle söz konusu çalışmada, Gökalp’in kimliğini sorgulamaktan daha çok Kürt sorunundaki rolüne ve çalışmalarına odaklanılacaktır.

This article examines the history of official institutions, which were created to solve migration/migrant 1 problems in the period extending from the Ottoman Empire to the Turkish Republic. It demonstrates an interesting paradox; the tradition of institutionalization was very weak, despite the size and frequency of immigration. Indeed, the institutionalization in immigration issue was partly unsystematic, unstable, discontinuous, personal, exclusive, non-collective and insufficient. Yet despite these problems, the Ottoman and Turkish authorities managed to overcome issues related to immigration, and even succeeded in building a new state integrating these newcomers. The aim of the article is to find an answer to the following question : how did the Ottoman-Turkish governments solve the immigration problems in the absence of a tradition of established institutions.

This paper investigates the influence of the World War One and the Peace Conferences on the post-1918 conflicts in Anatolia. The paper argues that the “war” continued up until 1939 – albeit in different forms – for two principal reasons: the population policies pursued by the Committee of Union and Progress during the Great War and the failure of the peace conferences to implement the Wilsonian Principles.
The Armistice of 11 November 1918 is usually accepted as the end of the World War One (hereafter WWI); some historians consider the treaty of Versailles as the real end, as it enabled the ultimate demobilization of the armies. For Turkey on the other hand, some historians accept 23 August 1923 as the end date, the day when the British, French and Italian powers ended their occupation of İstanbul. However, WWI’s effects influenced Anatolia/Turkey far past the official end date. This paper aims to reconsider the two main causes of these extended effects: the demographic engineering policies of the Committee of Union and Progress (hereafter CUP) and the Wilsonian principles or, more clearly, the right of “self-determination.” The demographic engineering policies (expulsion, assimilation, forced conversion) implemented by the CUP, with the ultimate goal of Turkification, did spread their effects beyond the wartime period and became an important cause of post-1918 conflicts. Meanwhile, the Wilsonian principles, which were declared towards the end of the war, bred numerous conflicts among rival nationalisms and the peace conferences failed to find viable solutions to the demographic problems created by the CUP policies. In contrast, they fostered numerous military-diplomatic crises. A third, catalyst was the ideological, mental and physical continuity between the CUP cadres that conducted WWI and the Kemalists who conducted the Turkish National Struggle (Milli Mücadele). This paper will in the end overtake briefly the military-diplomatic crises bred by the aforementioned causes: wars with Greece and Armenia, uprisings –mostly by Kurds – in Anatolia, and the disputes with the Great Britain and France over Mosul and Alexandretta (İskenderun/Hatay) provinces.

The only aim is to bring attention to a form of statistical table, which was produced during the Mürzsteg Program of Macedonia between (1903-1909), in order to emphasize the importance of casualty statistics in Balkan ethnic conflicts. This table is one of rare statistics, which tabulated political crime committed by nationalist groups according to a, what may be called, ‘ethnic crime matrix'. 

The casualty statistics was a ‘parental element' for all nationalist groups, even though they pursued different political agenda and stood in different ‘phases' of national development. All parties (including the Ottoman state) used it as one of their chief instruments in implementing their policies. Indeed, not only in the political sphere, casualty statistics became a part of modern nationalist ‘martyrs/veterans' discourse. Along the textual (political or literary) or visual (painting, later on, photography) mediums, nationalist groups used these statistics to reinforce discourses of victimhood. 

Violence, Nationalism and the Statistics of Violence/Violations:
The Ottoman Case :
Collective and political violence that dominated the late century of the Ottoman Empire still prevails in the same lands with its destructive consequences. This historical and actual problem deservedly receives attention in the academia. However, the issues of how to define the colective violence and how it was measured have been grossly ignored. If such violence involved a rationale behind, one would inevitably expect it to be measured as well. This essay attempts to question the main characteristics of how nationalism produced what may be called statistics of violence/violations and seeks to find some answers to such questions.
Keywords: Collective/political violence, Ottoman, statistics of violence/violations, nationalism
Kebikeç, 35 (2013), 7-20

Türk milliyetçiliği bir anlamda ötekilerin reddi üzerinde inşa edilmiştir. Ama bu ötekiler, içerdeki ötekilerdir, azınlıklardır, gayri Türkler ve gayrimüslimlerdir. Koca imparatorluğun yıkılmasına müsebbip olanlardır, dış devletleri içişlerine bela edenlerdir, ebed müddet devletin bekasını tehdit eden iç mihraklardır. Türk milliyetçiliğini diğer milliyetçiliklerden farklı kılan işte bu özelliktir. Tek ve dış bir düşman üzerinde şekillenen öteki milliyetçiliklerin aksine Türk milliyetçiliği, sayısal olarak birden fazla “içerdeki ötekiler” üzerinde kendi milliyetçi argümanlarını geliştirmiştir. “Efendisi olduğu milletlerin ihanetlerine karşı” gibi bir söylemle şekillenen Türk milliyetçiliği böylece, bir milliyetçi hareket için gereken “zorunda bırakılma” duygusunu temin etmiş oluyordu.

Osmanlı’yı yıkan ve bugünkü Cumhuriyet’i de yıkacak tek gücün içerdeki ötekiler olduğuna tetiklenmiş Türk milliyetçiliği, azınlıklarla ilgili her söylemde bu haleti ruhiyeyi gösterecektir. Ötekilere değinen -daha doğrusu değinmek zorunda bırakılan- metinler, Türkçülüğün inşasına harç taşıyan metin olma özelliklerinin yanı sıra, bir başka açıdan da incelenmeye değer bir yanı mevcuttur; farklı kişi ve kurumlar tarafından kaleme alınmış sayısız makale ve kitabın sıradan bir okuması bile bizi, söz konusu metinlerin aslında birbirinin kopyası olduklarını ve geçmişte tek bir merkezden üretilmiş olan politikanın yeniden yazımı oldukları tespitine vardıracaktır. İşte bu makalede yukarda yaptığımız tespitin tarihsel ve ideolojik arkaplanına değinilecek ardından, sayısız Türk bilim insanı tarafından kaleme alınmış sayısız makale ve kitabın ortak yanları tespit edilecektir. Bu arada şunu özellikle belirtmek gerekir ki, bu metinde “azınlık”, “öteki” ve “gayri Türk” kavramları hep aynı grubu, iktidar olan Türk ve Sünnî kimlik dışındaki kimlikleri ifade etmek için kullanılacaktır.

As a consequence of the “military nation” mentality, the forced migra-tions carried out between 1913 and 1938 had not only the nationalist aim of homogenization, but also served military purposes. The expulsion of Chris-tians from Thrace in 1913-1914 was carried out in order to prevent neighbor-ing states from making demographic arguments in favor of territorial claims, and to facilitate the Turkish army’s advance in future wars. The eradication of the Rums from the Aegean coast aimed to hinder the Greek army’s landing, and to undermine the demographic argument behind Greece’s’ irredentist policy (Megali Idea). Similarly, the internment of the Rums in the hinterland of Anatolia aimed to use them in military and ethnic ‘blackmail’ against Greece. The most important law relating to this topic is the 1915 Deportation Law (known in Turkey as Ermeni Tehciri Kanunu), which gave the military absolute power to resettle people without consulting the civil authorities. With this law, the Ottoman army could deport the population of entire villages (kura) and prefectures (kasaba). The Army thus became one of the main demographic architects of national territorial design.

Abidin Özmen 1930’larda kaleme aldığı ve ‘siyah rapor’unda, devletin nüfus verilerine dayanarak Kürt nüfusunun Türk nüfusundan ‘anormal’ derecede hızlı arttığı iddiasında bulunmuştu. Bu rapor ve dile getirilen iddialar, Uğur Mumcu tarafından gün yüzüne çıkarılana kadar uzun bir süre gizliliğini korumuş ve bu tarihten sonra Kürt sorununu ele alan çalışmaların bir kısmı için kaynak haline gelmiştir. Oysa Özmen’in iddiaları doğru değildir. Çünkü 'konuşma dili' verilerini ‘anadil' olarak ve en önemlisi de ‘etnik’ veri' olarak kabul etmesidir.

In post-2003 Iraq, the Kurds have continuously appealed for territorial rights in the regions where they claim to be the majority and have demanded a quota in the Iraqi state apparatus. As a result, conducting a census has become one of the most important battlefields in Iraq’s contemporary politics. In this Crown Paper, Dr. Fuat Dundar traces the use of statistics as a political tool in Iraq back to the exploitation of statistical data during the British mandate period (1919-1932). He also examines sets of British, Turkish, Iraqi, and League of Nations population data within the political context of its time. In particular, Dr. Dundar illuminates how the population data on Kurds—collected by the British—were used to protect the latter’s political and military interests as well as to maintain the status quo. In this way, statistics, ordinarily considered to be a scientific and objective tool, became a subjective tool in the service of political disputes.

Structural Changes in the Modern Middle East: Revolution, Constitution, Parliament Session 1: Islam and Search for Democratization Ottoman Parliamentary System and Minorities: Democratizing Conflicts
One of the hardest questions to answer in the Ottoman history is "why did the Empire fall apart into different nation states the moment when the parliamentary system was in operation?" This paper will not answer this question, rather will try to portrait the positions of "millets/minorities" during the establishment of the "parliamentary" system. By the 19th century, the Ottoman Empire entered a period of change (Tanzimat) that had transformative impact over its political and social system. The reforms changed classical political system (askeri vs reaya), and opened political mechanism to its reaya. The second important impact was the change of the "rights" of non-Muslim communities, known as "millet system." The reasons of the change were multiple; wars, the Great Powers' demands, and domestic claims. By the last quarter of the 18th century, the Empire was losing almost every war that it entered (esp. with the Tsarist Russia), and was becoming more dependent on the economy and politics of the Great Powers, while it encountered the demand from below that would gradually take the form of nationalism. The impacts of the Ottoman-Russian wars were multiple; economic debts, territorial losses, and massive immigrations. Their impacts were not limited in military front, penetrated also in social and communitarian relations, mainly because of the characters of wars, which were "demographic warfare" (= total wars) and religiously oriented, as Marc Pinson coined. The immigrants who escaped from the Christian Russian army (and its allied local population) increased anti-Christian feelings amongst Muslims. The long-lasting co-habitation was in the process of falling apart. The persecution of Christians accelerated the development of nationalist movements, which were already shaped by the nationalist ideology coming from the Europe and the provocation of the Russian Empire. These nationalist movements (e.g. Komitaci), mainly secret and few membered, claimed political and territorial rights. With the aim of eliminating the war alibi of the Russia, the Great Powers demanded from the Empire the political rights for non-Muslims. Thus, their security of life and wealth (Tanzimat Fermani, 1839), and their political rights (Islahat Fermani, 1856) were recognized. The participation of non-Muslims in the political sphere was the turning point in the history of non-Muslim communities, who was ruled according to the Islamic Dhimmi act. The monotheist religions could practice their religion, in the condition they pay "head tax (cizye)," and they recognized the superiority (spiritual and material) and the hegemony of the Islam. However, they did not have political rights, unless they convert to Islam, i.e. devsirme.

In the context of "Reading and Analsing Ottoman Manuscripts" Summer School activities  on September 3-8 2018; "Archives from Political and Anthropological Perspectives" panel was held in ASBU.
In the panel, Fuat Dündar (TOBB-ETÜ), Christine JUNGEN (CNRS) and Abdul-Hameed AL-KAYYALI (ifpo) gave speeches under the moderation of Marc AYMES (CETOBaC).

1923 Türkiye-Yunanistan Mübadelesinin tartışıldığı bu konferansta ben, mübadele üzerine pek az bilgiye sahip biri olarak, konuya biraz uzak ve biraz farklı bir açıdan yaklaşacağım. Osmanlı'da mübadele fikrinin ilk defa dile getirildiği ama resmi olarak hayata geçirilmediği üç örneği kıyaslayacağım. Bu örnekler sayesinde, nüfus mübadelesinin zorunlu ve gerekli bir hale geldiği milliyetçilik meselelerine, bu bağlamda nüfus ve toprak tartışmalarına göz atmış olaca-ğım. Belki bu sayede 1923 Mübadelesi'ni Osmanlı bağlamında daha iyi tartışabiliriz diye umut ediyorum. Ele alacağım üç örnek sırasıyla Lübnan, Ermenistan ve Makedonya'dır. Bu örnekleri ince-lerken, mübadele fikrinin hem tarihsel köklerini, hem de süreklilik ve gelişimini gözlemleme şansımız olacak; ama ayrıca bu üç olayı bir kıyaslamaya tabi tutma şansımız da olacak. Neden bu üç örnek? Bir tarihçi olarak, ama özellikle Osmanlı'da nüfus ve milliyetçilik ilişkisi-ni inceleyen bir yakın dönem tarihçisi olarak, Osmanlı'da mübadelenin dillendirildiği üç vakayı kıyaslamanın bize hem Osmanlı millet meselesini, ve hem de bir bütün olarak milliyetçi zih-niyeti, mübadeleyi bir çözüm olarak sunan milliyetçi zihniyeti anlamamıza yardım edeceğini düşünüyorum. Çünkü, nüfus mübadelesi modern milliyetçiliğe içkin bir fenomendir; onun dı-şında ve istisnai gerçekleşen bir fenomen değildir. Bunun nedenlerine bu kısa sunumda girmek mümkün değil, ancak bir iki cümleyle belirtmek gerekirse... Benim düşünceme göre, modern milliyetçilik, argümanlarını nüfus üzerinden, nüfusun büyüklüğü, coğrafi yayılımı ve nisbi oranı üzerinden şekillendiren bir ideolojidir. Bir nüfus ideolojisidir, nüfus adına ve nüfus için hareket eden siyaset yapma biçimidir. İste bu yüzden, mübadele (gönüllü, gönülsüz, resmi ya da gayri resmi, ani veya zamana yayılmış bir biçimde) milliyetçiliğe içkindir. Şimdi üç örneği incelerken zaten göreceğiz: 1923’ten çok önce, ve hatta 1914 Bulgaristan-Osmanlı mübadelesinden de çok önce, mübadele fikrinin dolaşıma sokulduğunu göreceğiz.

Morgane Labbé's book examines the production and utilization of ethnographic statistics and maps employed to colonize and govern the Polish territories partitioned by the end of the 18 th century by the Prussians (Germany), the Habsburgs, and the Russians. While looking at the sources, Labbé also takes into consideration the data, opinions, and evaluations of the Polish (minority) intellectuals as an example of contre-statistics. Another important topic in the book is nationality and contemporary ways to measure it. It examines the international dimension with specific attention to the International Congress of Statistics (1857-1874) where the methods to measure nationality were discussed. Additionally, the book makes use of the data presented at the Peace Conferences (1919), which used these tools to solve the question of nationality. The author successfully analyzes the mutual effect of the technics (statistics, maps) and politics, in general, and the question of nationalism, in particular. While she associates the "German national state construction" with "cartography and statistics" (p. 19), she emphasizes the impact of politics over technics during the "1848 Revolution, 1880 anti-Semite crisis in Germany, the 1905 Russian Revolution or the First World War" (p. 363). For this reason, the book's periodization is shaped not only by politics, but also by technics. Labbé covers a period from the 1848 Spring of Nations to the 1919 Peace Conference. She juxtaposes KİTÂBİYAT / BOOK REVIEWS

“Alevilik nedir?” sorusuyla başlar kitap. Bu sadece bir akademik soru değil yazarın tüm hayatını meşgul eden, kişisel bir sorudur. Kitabi özgün kılan da, bu soru ekseninde şekillenen yazarın akademik ve toplumsal kimliğidir. Akademik anlamda istisnai bir parkura sahip olan yazar, aynı üniversitenin Fizik Bölümünden mezun olduktan (1998) sonra tarih bölümünde doktorasını (2008) yapar, ve doçentlik görevinden ayrılıp ABD Emory Üniversitesi’nin Din Çalışmaları Bölümü’nde ikinci doktorasına başlar (2016). Doktora tezinden sonra ununu eleyip eleğini asan bir akademik dünyada Yıldırım gibileri bir istisnadır. Diğer bir istisnası da çalıştığı konuyla ilişkisidir, yakın ama bir o kadar da mesafeli. Bir Alevi “dede ve aşık (zakir)” olan babasıyla -din derslerindeki Sünni “endoktrinasyonu” yüzünden- “açık tartışmalara” girmiş; ‘evde alevi, okulda Sünni’ olma durumunun yol açtığı kimlik krizi, yine kendisinin ifadesiyle, Aleviliği “akademik ve entelektüel hayatinin merkezine oturtmuş (s.18)”tur. Alevilik nedir? sorusunun cevabını tarihe, Aleviliğin tarihsel köklerine, yönelerek cevaplamaya çalışıyor. Ancak alışılagelenin ve beklenenin aksine, bir “pozitif bilimci” olmanın da etkisiyle olacak sanırım, meseleye soğukkanlı ve mesafeli yaklaşıyor. Bu sayede belki, Türkiye’nin son dönem en iyi tarihçilerden ve Alevi sorunu uzmanlarından biri olmuştur.

December 12, 2019, 18:00-19:30
Venue: Room 302, 2nd Conference Room (3rd Floor),
Institute for Advanced Studies on Asia, The University of Tokyo

く東文研セミナー>
オスマン帝国・トルコ共和国の
対移民・難民門戸開放政策の歴史的考察
フアト・デュンダル
日時：2019年12月12日（木）、18：00- 19:30
会場：東京大学東洋文化研究所3階第2会議室

This course aims to examine the practices, motivations and impacts of the modern state's measuring society and politics. This course investigates modern state's "scientific" methodologies including first and foremost censuses and elections alongside its other statistical undertakings such as plebiscites, referendums and public opinion surveys. Modern state not only constructs and maintains itself through these means, it also designs the entire field of politics while governing society. Moreover, modern state is idealized through these tools as follows: it is established via plebiscite (the principle of the people's self-determination), its rulers are determined by elections, it consults the opinions of the ruled-i.e. its people-about crucial matters, it takes the people's political pulse via public opinion polls, it undertakes censuses to find out about the profile of its population to be able to govern better, and it is an ideal state that closely follows social changes by means of other quantitative and qualitative field research. While this course has a primary focus on modern Turkey, it also has both a historical and global perspective. With specific attention to such prominent tools as the Ottoman tahrirs, the course strives to show the differences between the empire and the nation-state. By a view on international organizations such as the United Nation and the IMF, this course also pays attention to international bodies to effectively locate Turkey's place within global statistical operations. Therefore, the course goes into a debate on the impacts of the attempts at the compatibility between global and national measurements, including those of globalization. Finally, simultaneous with investigating modern political power's application of scientific methodologies to society and politics, this course scrutinizes political science methodologies.

Aydınlanma’nın Doğu'ya bakışı olan Şarkiyatçılığa tarihsel bir perspektiften bakmak, Şark'a ilişkin bilgi üreten kurum ve kuruluşlar anlamamız açısından önemlidir. Şarkiyatçı metodolojiyi, Şark’ı ele alma biçimlerini incelemek Şarkiyatçılığın sonuç ve sorunları anlamamıza da yarayacaktır. •Şarkiyatçılık, Avrupa’nın coğrafi olarak doğusunu, Kıta Avrupa'sı dışındaki (Yakın) Asya ve (Kuzey) Afrika bölgelerindeki halkları edebî, kültürel, sanatsal, akademik, askerî, siyasal, toplumsal ve medyatik düzlemde ele alan çalışmalardır. •Batı’nın kendi iç gelişmeleriyle Doğu’yla girdiği ilişkiye bağlı olarak Şarkiyatçılık zamanla değişmiştir. Aydınlanma öncesi Avrupa, kendi doğusunu, Hristiyanlığın kutsal ve dinsel metinleri çerçevesinde dinsel bir mekân olarak tasavvur ederdi. •Aydınlanma Dönemi’nde şark, laik ve rasyonel bir temelde ve bilimsel bir bakış açısıyla ele alınır. Doğu’ya yönelik seküler bakış Şarkiyatçılığı “dünyevileştirir”. Bu değişimin nedeni, Aydınlanmayı doğuran sebeplerle aynıdır; coğrafi keşifler ve antik eserlerin yeniden ele alınması. •Coğrafi Keşifler, Doğu’nun -Hristiyanlığın doğuş mekânı- Filistin'den