کاربر:Abadpours/میترائیسم
میترائیسم، که اسرار میترائیک نیز نامیده می‌شود، یک مذهب سری رومی با محوریت خدای میثراس بود. این آیین از پرستش خدای میثرا توسط ایرانیان الهام گرفته شده بود، گرچه میثراس یونانی با تصوری جدید و متمایزی مرتبط بود، و میزان استمرار بین رسوم ایرانی و یونانی-رومی مورد مناقشه است.[۱] اسرار از حدود 1 تا 4 میلادی در بین ارتش روم محبوب بود.[۲]
پرستندگان میثراس دارای سیستم پیچیده ای از هفت درجه تشرف و رسوم عمومی بودند. تشرف‌یافتگان خود را syndexioi به معنی "کسانی که دست در دست هم متحد شده‌اند"، می‌نامیدند.[۳] آنان در معابد زیرزمینی که اکنون به آن mithraea (مفرد mithraeum) گفته می‌شود، یکدیگر را ملاقات می‌کردند. تعداد زیادی از این معابد باقی مانده است. به نظر می‌رسد که مرکزیت این کالت در روم بوده،[۴] و در سراسر نیمه غربی امپراتوری تا منتهی‌الیه جنوبی آفریقای روم و نومیدیا، منتهی‌الیه شمالی بریتانیای روم،[۵] و به میزان کمتری در سوریه‌ی روم در شرق، محبوب بوده است.
میترائیسم رقیب مسیحیت اولیه پنداشته می‌شود.[۶] در قرن چهارم، میترائیست ها مورد آزار و اذیت مسیحیان قرار گرفتند و متعاقباً این مذهب تا اواخر قرن در امپراتوری روم سرکوب شد و از میان رفت.[۷]
یافته‌های بی‌شمار باستان‌شناسی، از جمله مکان های ملاقات، بناها و مصنوعات، به دانش مدرن درباره میتراسم در سراسر امپراتوری روم کمک کرده است.[۸] شمایل میثراس نشان می‌دهد که وی از یک سنگ متولد می‌شود، گاوی را ذبح می کند، و ضیافتی را با خدای Sol (خورشید) برگزار می‌کند. موارد مرتبط با کالت از حدود 420 سایت کشف شده است که از میان آنان می‌توان به حدود 1000 کتیبه، 700 نمونه از صحنه ذبح گاو نر (تاورکتونی) و حدود 400 اثر تاریخی دیگر اشاره کرد.[۹] تخمین زده می شود که حداقل 680 مهرابه در رم وجود داشته است.[۱۰] هیچ روایت یا مطالب یزدان‌شناسی مکتوب از این آیین باقی نمانده است. اطلاعات محدودی را می توان از حجاری‌ها و اشارات مختصر یا گذرا در ادبیات یونانی و لاتین استخراج کرد. تفسیر شواهد فیزیکی همچنان مسئله‌ساز و مشاجره‌انگیز است.[۱۱]
نام[ویرایش]
اصطلاح "میترائیسم" یک قرارداد نامگذاری مدرن است. نویسندگان عصر روم برای اشاره به آن از عباراتی چون "اسرار میترائیک" ، "اسرار میثراس" یا "اسرار ایرانیان" استفاده می‌کردند.[۱] [۱۲] منابع مدرن گاهی جهت اشاره به این مذهب یونانی-رومی، عبارت "میترائیسم رومی" یا "میترائیسم غربی" را بکار می‌برند تا آن را از پرستش میثرا توسط ایرانیان تمایز دهند.[۱۳][۱۴]
ریشه‌شناسی میثراس[ویرایش]
نام میثراس (لاتین، معادل یونانی " Μίθρας "[۱۵]) شکلی از میثرا، نام یک خدای ایرانی قدیمی است[۱۶][۱۷] – این رابطه است از زمان فرانس کومون توسط محققان میترائیک درک شده است.[۱۸] یک نمونه اولیه از شکل یونانی این نام در کوروش‌نامه‌ی، گزنفون که در قرن 4 پیش از میلاد نوشته شده است، موجود است. این اثر شرح حال پادشاه ایرانی، کوروش بزرگ می‌باشد.[۱۹]
شکل دقیق لاتین یا یونانی کلاسیک این واژه، با توجه به فرایند دستوری از صرف کلمات متغیر است. شواهد باستان شناسی نشان می‌دهد که در زبان لاتین، پرستندگان شکل فاعلی نام خدا را به صورت "میثراس" می‌نوشته‌اند. با این حال در نوشته‌های یونانی پورفیری، De Abstinentia (Περὶ ἀποχῆς ἐμψύχων)، اشاره‌ای به نگارش تاریخ اسرار میترائیک توسط یوبولوس و پالاس می‌شود، که نشان می دهد که این دو تویسنده با نام "میثرا" به عنوان یک کلمه خارجی غیرقابل صرف رفتار می‌کرده‌اند. نوشته‌های مورد اشاره‌ی پورفیری اکنون از بین رفته‌اند.[۲۰]
نامهای مرتبط با این خدا در دیگر زبان‌ها عبارتند از:
- سانسکریت میترا (मित्रः)، نام خدایی که در ریگ ودا ستایش شده است.[۲۱][۲۲][۲۳] در سانسکریت، "mitra" به معنای "دوست" یا "دوستی" است.
- فرم mi-it-ra-، در معاهده صلح حک شده بین هیتی‌ها و پادشاهی میتانییافت شده است. این حجاری متعلق به حدود سال 1400 پیش از میلاد می‌باشد. [۲۴] [۲۵]
اعتقاد بر این است که واژه‌ی ایرانی "میثرا" و واژه‌ی سانسکریت "میترا" از کلمه‌ی هندو-ایرانی mitra به معنی قرارداد / توافق / میثاق گرفته شده‌اند.[۲۶]
مورخان مدرن تصورات متفاوتی در مورد اینکه آیا این نام ها به خدایی یکسان اطلاق می شوند یا نه، دارند. جان آر. هینلز نوشته است که میترا / میثرا / میثراس خدای واحدی است که در چندین دین متفاوت مورد پرستش قرار گرفته است.خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب تمام کنندهٔ </ref> بدون برچسب <ref> (). </nowiki></ref> از سوی دیگر، دیوید اولانسی معتقد است که میثراس ذبح کننده گاو، خدایی جدید است که پرستش آن از قرن یکم پیش از میلاد آغاز شده و نامی قدیمی جهت اطلاق به آن مورد استفاده قرار گرفته است.خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب تمام کنندهٔ </ref> بدون برچسب <ref> (). </nowiki></ref>
مری بویس، محقق ادیان باستانی ایران، می نویسد که اگرچه به نظر می‌رسد میتراسم امپراتوری روم مشخصه‌های ایرانی کمتری نسبت به آنچه مورخان پیش‌تر تصور می‌کردند، داشته است اما "همان‌طور که نام میتراس به تنهایی نشان می‌دهد، این مشخصه‌ها تا حدودی مهم خاصی بوده است". [۲۷]
شمایل‌نگاری[ویرایش]
بیشتر آنچه درباره کالت میثراس می‌دانیم تنها از نقوش برجسته و مجسمه‌ها مشخص شده است. تلاش بسیاری برای تفسیر این اشیا صورت گرفته است.
پرستش میثراس در امپراطوری روم با تصاویری از ذبح یک گاو توسط این خدا مشخص می‌شود. تصاویر دیگری از میثراس نیز در معابد رومی یافت می شود. به عنوان مثال میثراس در ضیافت با سول وبه تصویر کشیدن تولد میتراس از یک تخته سنگ. اما تصویر ذبح گاو (گاو نر) همواره جایگاهی مرکزی دارد.[۲۸] منابع متنی برای بازسازی فلسفه این نماد بسیار نادر است.[۲۹] (بخش تفسیر صحنه کشتار گاو را ببینید.)
به نظر می رسد به تصویر کشیدن خدا در حال ذبح گاو مختص میترائیسم رومی است. مطابق نوشته‌های دیوید اولانسی، "این شاید مهمترین نمونه" تفاوت آشکار بین سنن ایرانی و رومی است. "...هیچ مدرکی در دست نیست که نشان دهد خدای ایرانی میثرا هرگز ارتباطی با کشتن گاو داشته است."
صحنه کشتن گاو[ویرایش]
در هر میترایم(مهرابه) قطعه‌ی اصلی صحنه‌ی ذبح گاوی مقدس توسط میثراس بوده است، اقدامی که تاورکتونی (گاوکشی) نامیده می‌شود.[۳۰] تصویر ممکن است به صورت نقش برجسته یا مجسمه ایستاده باشد و جزئیات جانبی ممکن است موجود یا حذف شده باشد. قطعه وسط آن میثراس است که لباس آناتولی پوشیده و کلاه فریژی پوشیده است. میثراس روی گاو خسته [۳۱] زانو زده، با دست چپ خود سوراخ بینی گاو را گرفته، و با دست راست خود، چاقو را در گردن گاو فرو می‌برد. میثراس حین کشتن گاو از سمت شانه خود به چهره سول (Sol) نگاه می‌کند. یک سگ و یک مار خود را به خون رسانده‌اند. عقرب دستگاه تناسلی گاو را گرفته است. کلاغ سیاهی در اطراف پرواز می‌کند و یا روی گاو نشسته است. سه خوشه گندم دیده می شود که از دم گاو و گاه از زخم وی بیرون زده است. گاو اغلب سفید است. خدا به صورتی غیر طبیعی روی گاو نشسته است و با پای راست خود، سم گاو را گرفته و پای چپ را خم کرده و بر پشت یا پهلوی گاو گذاشته است.[۳۲] دو نفر در طرفین مشعل گرفته‌اند، لباسی مانند میثراس پوشیده‌اند، کاوتس با مشعل خود به سمت بالا و کاوتوپیتس با مشعل خود به سمت پایین اشاره می‌کند.[۳۳][۳۴] گاهی اوقات کاوتس و کاوتوپیتس به جای مشعل، عصای چوپانی در دست دارند.
ذبح گاو در گودالی انجام می‌گیرد که میثراس پس از شکار و سوار شدن و غلبه بر قدرت گاو، آن را به داخلش برده است. [۳۵] گاه گودال توسط دایره ای احاطه شده ، که روی آن دوازده علامت منطقةالبروج مشخص است. در خارج از گودال، بالا سمت چپ، سول (خورشید)، با تاج شعله ور خود، اغلب در حال راندن یک ارابه‌ای چهار اسبی دیده می‌شود. اشعه ای از نور اغلب به پایین می رسد تا میثراس را لمس کند. در سمت راست بالا لونا با هلال ماه خود دیده می‌شود که ممکن است در حال راندن ارابه‌ای دو اسبی به تصویر کشیده شود.[۳۶]
در بعضی از تصاویر، تاروکتونی مرکزی توسط مجموعه ای از صحنه‌های فرعی در سمت چپ، بالا و راست احاطه شده است که وقایع موجود در روایت میثراس را نشان می دهند. تولد میثرا از صخره، معجزه آب، شکار و سوار شدن بر گاو، ملاقات سول که در برابرش زانو زده، دست دادن با سول و خوردن وعده غذایی از قطعات بدن گاو به همراه سول، و صعود به آسمان‌ها در ارابه.[۳۶] در بعضی موارد، مانند گچبری میترایم سانتا پریسکا در رم، خدا قهرمانانه برهنه است.[۳۷] برخی از این نقش برجسته‌ها به گونه‌ای ساخته شده‌اند که می توانند حول یک محور بچرخند. در قسمت عقب صحنه ضیافت استادانه‌تری دیده می‌شود. این نشان می دهد که صحنه قتل گاو در قسمت اول جشن مورد استفاده قرار می‌گرفته است، سپس حجاری را برگردانده و از صحنه دوم در قسمت دوم جشن استفاده می‌شده است.[۳۸] علاوه بر نماد اصلی فرقه، تعدادی مهرابه نیز یافت شده است که دارای چندین تاروکتونی ثانویه و نسخه‌های قابل حمل کوچک، احتمالاً برای پرستش خصوصی،می‌باشند.[۳۹]
ضیافت[ویرایش]
دومین صحنه مهم بعد از تاورکتونی (گاوکشی) در هنر میترائیک، صحنه ضیافت است.[۴۰] این صحنه ضیافت میثراس و سول اینویکتوس را در مخفیگاه ذبح گاو نشان می‌دهد. در صحنه ضیافت نقش برجسته‌ی فیانو رومانو، یکی از مشعل‌داران عصای چاوشی را به سمت پایه‌ی که به نظر می‌رسد شعله‌های آتش از آنجا زبانه می‌کشند، گرفته است. رابرت تورکان نوشته است که چون عصای چاوش مربوط به مرکوری است و وی در اساطیر به عنوان راهنمای روحبه تصویر کشیده شده، خروج شعله های آتش در این صحنه اشاره به اعزام ارواح انسانی و بیان آموزه‌های میترائیک در این مورد است. تورکان همچنین این واقعه را با تاورکتونی (گاوکشی) پیوند می دهد: خون گاو ذبح شده، زمین محراب را خیس کرده و ارواح توسط عصای چاوش از خون خارج می‌شوند.[۴۱]
تولد از سنگ[ویرایش]
میثراس به عنوان کسی که از سنگ متولد می‌شود، به تصویر کشیده شده است. میثراس در صحنه‌های برآمدن از سنگ جوان است و خنجری در یک دست و مشعلی در دست دیگر دارد. برهنه است و روی پاهای خود ایستاده و کلاه فریجی پوشیده است.[۴۲]
در عین حال، تفاوت‌ها و تنوعاتی نیز وجود دارد. بعضی اوقات او هنگام برآمدن از صخره کودک است و در یک مورد او یک کره‌ای در دست دارد. گاه صاعقه‌ای نیز به چشم می‌خورد. همچنین تصاویری وجود دارد که در آن شعله های آتش از سنگ و همچنین از کلاه میترا خارج می‌شوند. پایه‌ی یک مجسمه سوراخ است تا بتواند به عنوان آبنما مورد استفاده قرار گیرد خدمت کند و پایه دیگر نقاب خدای آب را دارد. بعضی اوقات میثراس سلاح های دیگری مانند تیر و کمان دارد و در اطرافش حیواناتی چون سگ، مار، دلفین، عقاب، پرندگان دیگر، شیر، تمساح، خرچنگ و حلزون هستند. در بعضی از نقش برجسته‌ها، چهره‌ی ریش‌داری نیز حاضر است که اوکئانوس، خدای آب می‌باشد، و در بعضی نقش برجسته‌ها خدایان چهار باد نیز حاضرند. در این نقش برجسته‌ها، می توان به درگاه چهار عنصر با هم دعا کرد. به نظر می‌رسد گاهی اوقات ویکتوریا، لونا، سول و ساترن نیز نقشی برعهده دارند. به ویژه ساترن اغلب در حال تحویل خنجر به میثراس است تا بتواند کارهای مقتدرانه‌ی خود را انجام دهد.[۴۲]
در برخی تصاویر، کاوتس و کاوتوپیتس نیز حاضرند. گاهی اوقات این دو به صورت چوپان نشان داده می‌شوند.[۴۳]
در برخی موارد، آمفرا نیز در صحنه به چشم می‌خورد، و در نقش برجسته، مواردی چون تولد تخم مرغ یا تولد درخت نیز دیده می‌شود. برخی تفسیرها نشان می‌دهد که تولد میثراس با روشن کردن مشعل یا شمع، جشن گرفته می‌شده است.[۴۲][۴۴]
.JPG)
پیکر با سر شیر[ویرایش]
یکی از ویژگی‌های بارز میترائیسم که کمتر درک شده است، پیکر عریان با سر شیر است که اغلب در معابد میترائیک یافت می شود. محققان مدرن این پیکر را با اصطلاحات توصیفی مانند لئونتوسفالین (دارای سر شیر) یا لئونتوسفالوس (دارای سر شیر) نامگذاری کرده‌اند.
بدن این پیکره، بدن مردی برهنه است که یک مار (یا دو مار مانند عصای چاوش ) به آن پیچیده است و سر مار اغلب بر روی سر شیر قرار دارد. دهان شیر اغلب باز است که جلوه ای هولناک به پیکره می‌بخشد. پیکره معمولاً چهار بال، دو کلید (گاهی اوقات یک کلید واحد) و یک عصای سلطنتی در دست خود دارد. گاهی اوقات پیکره روی کره‌ای با یک صلیب مورب است، ایستاده است. روی پیکره‌ی میتراوم اوستیا آنتیكا (چپ، CIMRM 312) چهار بال نمادهای چهار فصل هستند، و صاعقه‌ای روی سینه حک شده است. در پایه مجسمه انبر وولکان، خروس مرکوری و عصای چاوش قرار دارد. نوع دیگری از همین پیکره اما با سر انسان به جای سر شیر نیز یافت می شود که البته نادر است.[۴۵][۴۶]
اگرچه پیکره‌های دارای سر حیوان در بازنمایی اساطیری مصری و گنوستیک معاصر میترائیسم رایج است، اما پیکره‌ی موازی دقیقی با لئونتوسفالین میترائیک یافت نشده است.[۴۵]
از طریق کتیبه‌های اختصاصی معلوم شده است که نام این پیکره Arimanius، شکل لاتین شده‌ی اهریمن – چهره شیطانی در زیارتگاه‌های زرتشتی– است. از کتیبه‌هایی همچون CIMRM 222 اوستیا، CIMRM 369 رم ، 1775 و CIMRM 1773 پانونیا معلوم است که Arimanius خدایی در کالت میترائیک می‌باشد.[۴۷]
برخی از محققان پیکره‌ی انسان با سر شیر را آیون، زروان، کرونوس یا خرونوس می‌دانند، در حالی كه برخی دیگر ادعا می كنند كه این پیکره شکلی از اهریمن زرتشتی یا آریامان ودایی است.[۴۸] همچنین گمانه زنی‌هایی وجود دارد که این پیکره را عقل فعال گنوستیک می‌دانند.[۴۹] گرچه هویت دقیق این پیکره نزد محققان مورد مناقشه است، اما اکثراً توافق دارند که این خدا با زمان و تغییرات فصلی در ارتباط است.[۵۰] با این حال اکتشافگری، به نام د. جیسون کوپر بر خلاف این باور رایج، معتقد است که این پیکره، خدا نیست بلکه نشان دهنده وضعیت معنوی است که در سطح "ماهر" میتراسم با در درجه لئو (شیر) حاصل می شود.[۵۱]
|
|
-
لکه ، استروم ، پیچ و مهره -
شمشیر ، ماه هلال ، ستاره ، قرقره -
مشعل ، تاج ، شلاق -
پاترا ، میله ، کلاه فریجی ، داسی
همچنین ببینید[ویرایش]
- میترا
- میتراس در مقایسه با سایر سیستمهای اعتقادی
- روابط ایران و روم
- مهر (ایزد)
- میترا (ودیک)
- میتریا
- میترایم لندن
- سانتو استفانو روتوندو
- میترایم تینن
یادداشت[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Beck, Roger (2002-07-20). "Mithraism". Encyclopaedia Iranica, Online Edition. Retrieved 2011-03-14.
The term "Mithraism" is of course a modern coinage. In antiquity the cult was known as "the mysteries of Mithras"; alternatively, as "the mysteries of the Persians." ... The Mithraists, who were manifestly not Persians in any ethnic sense, thought of themselves as cultic "Persians." ... the ancient Roman Mithraists themselves were convinced that their cult was founded by none other than Zoroaster, who "dedicated to Mithras, the creator and father of all, a cave in the mountains bordering Persia," an idyllic setting "abounding in flowers and springs of water" (Porphyry, On the Cave of the Nymphs 6).
- ↑ Geden, A. S. (15 October 2004). Select Passages Illustrating Mithraism 1925. Kessinger Publishing. pp. 51–. ISBN 978-1-4179-8229-5. Retrieved 28 March 2011.
Porphyry moreover seems to be the only writer who makes reference to women initiates into the service and rites of Mithra, and his allusion is perhaps due to a misunderstanding.... The participation of women in the ritual was not unknown in the Eastern cults, but the predominant military influence in Mithraism seems to render it unlikely in this instance.
- ↑ M. Clauss, The Roman cult of Mithras, p. 42: "That the hand-shaken might make their vows joyfully forever"
- ↑ Lewis M. Hopfe, "Archaeological indications on the origins of Roman Mithraism", in Lewis M. Hopfe (ed). Uncovering ancient stones: essays in memory of H. Neil Richardson, Eisenbrauns (1994), pp. 147–158. p. 156: "Beyond these three Mithraea [in Syria and Palestine], there are only a handful of objects from Syria that may be identified with Mithraism. Archaeological evidence of Mithraism in Syria is therefore in marked contrast to the abundance of Mithraea and materials that have been located in the rest of the Roman Empire. Both the frequency and the quality of Mithraic materials is greater in the rest of the empire. Even on the western frontier in Britain, archaeology has produced rich Mithraic materials, such as those found at Walbrook. If one accepts Cumont’s theory that Mithraism began in Iran, moved west through Babylon to Asia Minor, and then to Rome, one would expect that the cult left its traces in those locations. Instead, archaeology indicates that Roman Mithraism had its epicenter in Rome. Wherever its ultimate place of origin may have been, the fully developed religion known as Mithraism seems to have begun in Rome and been carried to Syria by soldiers and merchants. None of the Mithraic materials or temples in Roman Syria except the Commagene sculpture bears any date earlier than the late first or early second century. [footnote in cited text: 30. Mithras, identified with a Phrygian cap and the nimbus about his head, is depicted in colossal statuary erected by King Antiochus I of Commagene, 69–34 BCE. (see Vermaseren, CIMRM 1.53–56). However, there are no other literary or archaeological evidences to indicate that the religion of Mithras as it was known among the Romans in the second to fourth centuries AD was practiced in Commagene]. While little can be proved from silence, it seems that the relative lack of archaeological evidence from Roman Syria would argue against the traditional theories for the origins of Mithraism."
- ↑ Clauss, M., The Roman cult of Mithras, pages 26 and 27.
- ↑ Hopfe, Lewis M.; Richardson, Henry Neil (September 1994). "Archaeological Indications on the Origins of Roman Mithraism". In Lewis M. Hopfe (ed.). Uncovering ancient stones: essays in memory of H. Neil Richardson. Eisenbrauns. pp. 147–. ISBN 978-0-931464-73-7. Retrieved 19 March 2011.
Today more than four hundred locations of Mithraic worship have been identified in every area of the Roman Empire. Mithraea have been found as far west as Britain and as far east as Dura Europas. Between the second and fourth centuries C.E. Mithraism may have vied with Christianity for domination of the Roman world.
- ↑ Martin, Luther H.; Beck, Roger (December 30, 2004). "Foreword". Beck on Mithraism: Collected Works With New Essays. Ashgate Publishing. pp. xiii. ISBN 978-0-7546-4081-3.
However, the cult was vigorously opposed by Christian polemicists, especially by Justin and Tertullian, because of perceived similarities between it and early Christianity. And with the anti-pagan decrees of the Christian emperor Theodosius during the final decade of the fourth century, Mithraism disappeared from the history of religions as a viable religious practice.
- ↑ Beck, Roger (17 February 2011). "The Pagan Shadow of Christ?". BBC-History. Retrieved 4 June 2011.
We know a good deal about them because archaeology has disinterred many meeting places together with numerous artifacts and representations of the cult myth, mostly in the form of relief sculpture.
- ↑ Clauss, Manfred. The Roman Cult of Mithras: The God and his Mysteries. pp. xxi. ISBN 0-415-92977-6.
- ↑ Coarelli; Beck, Roger; Haase, Wolfgang (1984). Aufstieg und niedergang der römischen welt [The Rise and Decline of the Roman World]. Walter de Gruyter. pp. 2026–. ISBN 978-3-11-010213-0. Retrieved 20 March 2011.
A useful topographic survey, with map, by F. Coarelli (1979) lists 40 actual or possible mithraea (the latter inferred from find-spots, with the sensible proviso that a mithraeum will not necessarily correspond to every find). Principally from comparisons of size and population with Ostia, Coarelli calculates that there will have been in Rome "not less than 680–690" mithraea in all ... .
- ↑
- ↑ Origen, Contra Celsus, Book 6, Chapter 22. "After this, Celsus, desiring to exhibit his learning in his treatise against us, quotes also certain Persian mysteries, where he says: ‘These things are obscurely hinted at in the accounts of the Persians, and especially in the mysteries of Mithras, which are celebrated among them ...’ " Chapter 24 "After the instance borrowed from the Mithraic mysteries, Celsus declares that he who would investigate the Christian mysteries, along with the aforesaid Persian, will, on comparing the two together, and on unveiling the rites of the Christians, see in this way the difference between them."
- ↑ "Electronic Journal of Mithraic Studies". Electronic Journal of Mithraic Studies. Archived from the original on 2011-05-17. Retrieved 2011-03-28.
The Electronic Journal of Mithraic Studies (EJMS) is a revival of the Journal of Mithraic Studies edited by Dr. Richard Gordon. It is a place where researchers on Roman Mithraism can publish the product of their research and make it freely available for other interested people.
- ↑ Beck, Roger (2002-07-20). "Mithraism". Encyclopaedia Iranica, Online Edition. Retrieved 2011-03-28.
For most of the twentieth century the major problem addressed by scholarship on both Roman Mithraism and the Iranian god Mithra was the question of continuity.
- ↑ Charlton T. Lewis, Charles Short. A Latin Dictionary
- ↑ Ulansey, David (1991). Origins of the Mithraic Mysteries. New York: Oxford UP. p. 90. ISBN 0-19-506788-6.
It is therefore highly likely that it was in the context of Mithridates’ alliance with the Cilician pirates that there arose the synchretistic link between Perseus and Mithra which led to the name Mithras (a Greek form of the name Mithra) being given to the god of the new cult.
- ↑ Britannica, Encyclopedia of World Religions. Encyclopædia Britannica, Inc. 2006. p. 509. ISBN 978-1-59339-491-2.
... Mithra is the next most important deity and may even have occupied a position of near equality with Ahura Mazde. He was associated with the Sun, and in time the name Mithra became a common word for "Sun". Mithra functioned preeminently in the ethical sphere; he was the god of the covenant, who oversaw all solemn agreements that people made among themselves ... In later times Mithra gave his name to Mithraism, a mystery religion.
{{cite encyclopedia}}: Missing or empty|title=(help) - ↑ Ulansey, David (1991). Origins of the Mithraic Mysteries. New York: Oxford UP. p. 8. ISBN 0-19-506788-6.
Cumont’s ... argument was straightforward and may be summarized succinctly: the name of the god of the cult, Mithras, is the Latin (and Greek) form of the name of an ancient Iranian god, Mithra; in addition, the Romans believed that their cult was connected with Persia (as the Romans called Iran); therefore we may assume that Roman Mithraism is nothing other than the Iranian cult of Mithra transplanted into the Roman Empire.
- ↑ Xenophon, Cyropaedia 7.5.53. Cited in Henry George Liddell and Robert Scott, A Greek-English Lexicon
- ↑ Gordon, Richard L. (1978). "The date and significance of CIMRM 593 (British Museum, Townley Collection". Journal of Mithraic Studies II: 148–174.. p. 160: "The usual western nominative form of Mithras' name in the mysteries ended in -s, as we can see from the one authentic dedication in the nominative, recut over a dedication to Sarapis (463, Terme de Caracalla), and from occasional grammatical errors such as deo inviato Metras (1443). But it is probable that Euboulus and Pallas at least used the name 'Mithra' as an indeclinable [foreign word] (ap. Porphyry, De abstinentia II.56 and IV.16)."
- ↑ E.g. in Rig Veda 3, Hymn 59
- ↑ Michael Speidel (1980). Mithras-Orion: Greek hero and Roman army god. Brill. pp. 1–. ISBN 978-90-04-06055-5.
India's sacred literature refers to him since the hymns of the Rig Veda. But it was in Iran where Mithras rose to the greatest prominence: rebounding after the reforms of Zarathustra, Mithras became one of the great gods of the Achaemenian emperors and to this very day he is worshipped in India and Iran by Parsees and Zarathustrians.
- ↑ Hopfe, Lewis M.; Richardson, Henry Neil (September 1994). "Archaeological Indications on the Origins of Roman Mithraism". In Lewis M. Hopfe (ed.). Uncovering ancient stones: essays in memory of H. Neil Richardson. Eisenbrauns. pp. 150–. ISBN 978-0-931464-73-7. Retrieved 19 March 2011.
All theories of the origin of Mithraism acknowledge a connection, however vague, to the Mithra / Mitra figure of ancient Aryan religion.
- ↑ Turcan, Robert (1996). The cults of the Roman Empire. Wiley-Blackwell. pp. 196–. ISBN 978-0-631-20047-5. Retrieved 19 March 2011.
The name Mithras comes from a root mei- (which implies the idea of exchange), accompanied by an instrumental suffix. It was therefore a means of exchange, the ‘contract’ which rules human relations and is the basis of social life. In Sanskrit, mitra means 'friend' or ‘friendship’, like mihr in Persian. In Zend, mithra means precisely the ‘contract’, which eventually became deified, following the same procedure as Venus, the ‘charm’ for the Romans. We find him invoked with Varuna in an agreement concluded c. 1380 BC between the king of the Hittites, Subbiluliuma, and the king of Mitanni, Mativaza. ... It is the earliest evidence of Mithras in Asia Minor.
- ↑ Thieme, Paul (1960), "The 'Aryan' Gods of the Mitanni Treaties", Journal of the American Oriental Society, 80.4. pp. 301–317.
- ↑ Schmidt, Hans-Peter (2006), "Mithra i: Mithra in Old Indian and Mithra in Old Iranian", Encyclopaedia Iranica, New York: iranica.com (accessed April 2011)
- ↑
- ↑ Ulansey, David (1991). Origins of the Mithraic Mysteries. New York: Oxford UP. p. 6. ISBN 0-19-506788-6.
- ↑ Clauss, M. The Roman cult of Mithras, p. xxi: "... we possess virtually no theological statements either by Mithraists themselves or by other writers."
- ↑ David Ulansey, The origins of the Mithraic mysteries, p. 6: "Although the iconography of the cult varied a great deal from temple to temple, there is one element of the cult’s iconography which was present in essentially the same form in every mithraeum and which, moreover, was clearly of the utmost importance to the cult’s ideology; namely the so-called tauroctony, or bull-slaying scene, in which the god Mithras, accompanied by a series of other figures, is depicted in the act of killing the bull."
- ↑ Clauss, M., The Roman cult of Mithras, p. 77.
- ↑
- ↑ Clauss, M. The Roman cult of Mithras, p. 98–99. An image search for tauroctony will show many examples of the variations.
- ↑ Näsström, Britt-Marie. "The sacrifi ces of Mithras" (PDF). Retrieved 2011-04-04.
He is wearing a Phrygian cap and a wind-filled cloak, and, most remarkable of all, his head is turned in the other direction as if he would not look at his own deed. Still, this sacrifice is a guarantee of salvation for the participants.
- ↑ Clauss, M., The Roman cult of Mithras, p. 74.
- ↑ ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ L'Ecole Initiative: Alison Griffith, 1996. "Mithraism"
- ↑ Hic locus est felix, sanctus, piusque benignus: The cult of Mithras in fourth century Rome, Dissertation for the degree of philosophiae doctor (PhD).
The figure of Mithras himself is usually attired in an oriental costume of Phrygian cap, tunica manicata (a long-sleeved tunic), anaxyrides (eastern style trousers), and a cape, though in some cases, he is depicted heroically nude or even, in a unique example from Ostia, in what seems to be a Greek chiton. Like the general trend in Graeco-Roman art, most if not all tauroctony scenes, regardless of the medium they were executed in, were painted, and the different items of Mithras' clothing was usually colored in either blue or red, often, as in the painting at Marino, with most of the costume in red with only the inside of the cape being blue and star-speckled. The bull was often white, sometimes wearing the dorsuale, the Roman sacrificial band in reds or browns, while the torchbearers could be depicted in a variety of colors with reds and greens being the most common.
- ↑ Klauck, Hans-Josef; McNeil, Brian (December 2003). The religious context of early Christianity: a guide to Graeco-Roman religions. T & T Clark Ltd. pp. 146–. ISBN 978-0-567-08943-4. Retrieved 4 September 2011.
- ↑ Beck, Roger (2006). The Religion of the Mithras cult in the Roman empire. Great Britain: Oxford University Press. p. 21.
Often, the mithraeum was embellished elsewhere with secondary exemplars of the tauroctony, and there also seem to have been small portable versions, perhaps for private devotion.
- ↑ Beck, Roger, "In the Place of the Lion: Mithras in the Tauroctony" in Beck on Mithraism: Collected works with new essays (2004), p. 286–287.
- ↑ Beck, Roger (2007). The Religion of the Mithras Cult in the Roman Empire. London: Oxford University Press. ISBN 0-19-921613-4., p. 27-28.
- ↑ ۴۲٫۰ ۴۲٫۱ ۴۲٫۲ Vermaseren, M. J. "The miraculous Birth of Mithras". In László Gerevich (ed.). Studia Archaeologica. Brill. pp. 93–109. Retrieved 4 October 2011.
- ↑ Vermaseren, M. J. László Gerevich (ed.). Studia Archaeologica. Brill. p. 108. Retrieved 4 October 2011.
- ↑ Commodian, Instructiones 1.13: "The unconquered one was born from a rock, if he is regarded as a god." See also the image of "Mithras petra genetrix Terme", inset above.
- ↑ ۴۵٫۰ ۴۵٫۱ von Gall, Hubertus. (1978). The Lion-headed and the Human-headed God in the Mithraic Mysteries. [in] Jacques Duchesne-Guillemin ed. Études mithriaques, pp. 511
- ↑ Cumont Franz, The Mysteries of Mithras, p. 105
- ↑ Jackson, Howard M. (1985). "The Meaning and Function of the Leontocephaline in Roman Mithraism". Numen, Vol. 32, Fasc. 1, pp. 17–45 (Jul. 1985)
- ↑ R D Barnett (1975). John R Hinnells (ed.). Mithraic studies: proceedings of the first International congress of Mithraic studies, Vol II. Manchester University Press ND. pp. 467–.
According to some, the lion man is Aion (Zurvan, or Kronos); according to others, Ahriman.
- ↑ David M Gwynn (2010). Religious diversity in late antiquity. BRILL. p. 448.
- ↑ Beck, R., Beck on Mithraism, pp. 94
- ↑ Cooper, D. Jason (1996). Mithras: mysteries and initiation rediscovered. York Beach, ME: Samuel Weiser, Inc. pp. 48–49.
The statue is a representation of the Leo degree, internalized.
- ↑ ۵۲٫۰ ۵۲٫۱ Franz Grenet, “MITHRA ii. ICONOGRAPHY IN IRAN AND CENTRAL ASIA,” Encyclopædia Iranica, online edition, 2016 (accessed on 19 May 2016).
مطالعه‌ی بیشتر[ویرایش]
- Cumont, Franz, Textes et monuments figurés relatifs aux Mystères de Mithra : pub. avec une introduction critique, 2 vols. 1894–96. Vol. 1 is an introduction, Vol. 2 is a collection of primary data, online at Archive.org here [۱], and still of some value.
- Jitărel, Alin (2005). "Social Aspects of Mithraic Cult in Dacia" (PDF). Analele Banatului, seria Arheologie-Istorie (The Annals of Banat) (به رومانیایی و انگلیسی). Timișoara, Romania: Editura Grafite. ISSN 1221-678X. Archived from the original (PDF) on 10 February 2012.
- Turcan, Robert, Mithra et le mithriacisme, Paris, 2000.
- Meyer, Marvin, The Ancient Mysteries:A Sourcebook of Sacred Texts, 1987
- Ulansey, David, Mithras and the Hypercosmic Sun.
- Ulansey, David, The Mithraic Lion-Headed Figure and the Platonic World-Soul.
- Beck, Roger, The seat of Mithras at the equinoxes: Porphyry, De Antro Nympharum 241.
- Méndez, Israel Campos, In the Place of Mithras: Leadership in the Mithraic Mysteries.
- Méndez, Israel Campos, Elementos de continuidad entre el culto del dios Mithra en Oriente y Occidente, [Elements of continuity between the worship of the god Mithra in East and West].
- Richard Gordon, Attilio Mastrocinque, et al. in Jörg Rüpke A Companion to Roman Religion
- Mastrocinque, Attilio, Studi sul mitraismo:il mitraismo e la magia.
- Mastrocinque, Attilio, Des Mysteres de Mithra Aux Mysteres de Jesus.
- Turcan, Robert, The Gods of Ancient Rome: Religion in everyday life from archaic to imperial.
- Turcan, Robert, Note sur la liturgie mithriaque [Note on the Mithraic Liturgy].
- Hutton, Ronald, The Pagan Religions of the Ancient British Isles:Their Nature and Legacy.
- Gawlikowski, Michal, Hawarte Preliminary Report.
- Gawlikowski, Michal, Hawarte Excavations, 1999.
- Majcherek, Grzegorz, Hawarte:Excavation and restoration work in 2003.
- Gawlikowski, Michal, The mithraeum at Hawarte and its paintings, Journal of Roman archaeology, ISSN 1047-7594, Vol. 20, Nº. 1, 2007, pp. 337–361.
- Moga, Iulian, Mithra în asia mică şi în regiunile limitrofe. Mirajul originilor. [Mithra in Asia Minor and in regions close].
- Sauer, Eberhard, The end of paganism in the north-western provinces of the Roman Empire:The example of the Mithras cult.
- Walters, Vivienne J., The cult of Mithras in the Roman provinces of Gaul, Brill
- Bianchi, Ugo, The history of religions.
- Bivar, A. D. H., The personalities of Mithra in archaeology and literature
- Bivar, A. D. H., Mithraic symbols on a medallion of Buyid Iran?.
- Bromiley, Geoffrey W., revised edition edited by Kyle, Melvin Grove, The international standard Bible encyclopedia
- Duchesne-Guillemin, Jacques, Etudes mithriaques: actes du 2e congrès international. (Some portions are in English).
- Harris, J. R. "Mithras at Hermopolis and Memphis", in Donald M. Bailey (ed), Archaeological Research in Roman Egypt (2004). Journal of Roman Archaeology.
- Kaper, Olaf E., "Mithras im ptolemäischen Ägypten", in Peter C. Bol, Gabriele Kaminski, and Caterina Maderna (eds), Fremdheit-Eigenheit: Ägypten, Griechenland und Rom : Austausch und Verständnis (2004). Prestel.
- Lane Fox, Robin, Pagans and Christians.
- Nicholson, Oliver, The end of Mithraism, Antiquity, Volume: 69 Number: 263 Page: 358–362.
- Romero Mayorga, Claudina (2017). "Music and Theatrical Performance in the Mysteries of Mithras". Music in Art: International Journal for Music Iconography. 42 (1–2): 33–45. ISSN 1522-7464.
- Roll, Israel, The mysteries of Mithras in the Roman Orient:the problem of origin.
- Mary Beard, John A. North, S. R. F. Price, Religions of Rome: A history.
- Mary Beard, John A. North, S. R. F. Price, Religions of Rome: A Sourcebook.
- Will, Ernest, Le relief cultuel gréco-romain, (1955).
- Nilsson, Martin P., Geschichte der griechischen Religion, Volume 2.
- Marleen Martens, Guy De Boe, Roman Mithraism, (2004).
- Athanassiadi, P. A contribution to Mithraic Theology: The Emperor Julian's Hymn to King Helios.
- Gwynn, David M., Religious diversity in late antiquity.
- Weitzmann, Kurt, ed., Age of spirituality: late antique and early Christian art, third to seventh century, no. 173-175, 1979, Metropolitan Museum of Art, New York, شابک ۹۷۸۰۸۷۰۹۹۱۷۹۰; full text available online from The Metropolitan Museum of Art Libraries
لینک های خارجی[ویرایش]
- Ostia Antica Mithraeum at the Baths of Mithras. (YouTube video)
- Mithraeum A website with a collection of monuments and bibliography about Mithraism.
- Cumont, "The Mysteries Of Mithra"
- Google Maps: Map of the locations of Mithraea
- Archaeology magazine A publication of the Archaeological Institute of America
- A list of Mithraea
- Article on Franz Cumont
- Ostia Mithraea
- Literary sources
- A gallery of monuments and inscriptions
- Cult of Mithras Explained (YouTube video - with references)
[[رده:دین‌های ایرانی]] [[رده:مسیحیت در امپراتوری روم]] [[رده:خورشید (ایزد)]] [[رده:دین در امپراتوری روم]] [[رده:اسطوره‌شناسی خاورمیانه]] [[رده:اساطیر میان‌رودان]] [[رده:اساطیر خاورنزدیک باستان]] [[رده:دین در تاریخ باستان]] [[رده:مهرپرستی]] [[رده:یادکردهای دارای منبع به زبان رومانیایی]] [[رده:خطاهای یادکرد: پارامتر مهجور]] [[رده:صفحات با ترجمه بازبینی‌نشده]]