Asdingos
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
Os asdingos, ou victovales, foron un pobo xermánico, máis precisamente unha ramificación sur dos vándalos que se estableceu, por volta do século II, na área das actuais Romanía, Hungría, Polonia e Eslovaquia. No final do século III únense aos silingos, outra ramificación dos vándalos e van participar tamén na gran migración xermánica chegando á Península Ibérica e máis tarde ao norte de África.
Historia
[editar | editar a fonte]Localizados orixinalmente nun territorio pertencente ao sur da Polonia actual, denomináronse Asdingi ou Hastingi (polo nome da casa principal).[1] Algúns historiadores cren que tamén deben identificarse coa poboación de victovales. Na época das guerras marcomanas, durante o reinado de Marco Aurelio, actuaron de aliados dos romanos e puideron establecerse na chaira alta do río Tisza, ao mesmo tempo que se expandiu a cultura de Przeworsk nesta rexión.[2] Posteriormente emigraron cara ao suroeste, primeiro á actual Hungría e despois ao leste de Eslovaquia.
Os vándalos asdingos foron desprazados polos hunos das chairas de Hungría e, tras intentar cruzar o Danubio, ben defendido por Estilicón, xeneral de Flavio Honorio emperador de Occidente, dirixíronse cara ao Rin arrastrando os vándalos silingos.
Cruzamento do Rin (406)
[editar | editar a fonte]A finais do século III únense aos silingos e alanos e no 406 cruzan o Rin por Maguncia, pouco despois de seren derrotados polos francos e que o seu rei Godexiselo perdese a vida.[3] Tralo cruzamento do río, asolaron a Galia, indefensa, porque Estilicón retirou o seu exército para defender a Península Itálica dos visigodos de Alarico I, e invadiron a Península Ibérica no 409. Despois de firmar un foedus cos romanos, recibiron terras na Gallaecia.
En 419 Gunderico, o rei dos asdingos, tras ser derrotado polos suevos e os romanos na batalla dos montes Nervasos, marchou co seu exército á Bética, onde se converteu en rei de ámbalas dúas pólas dos vándalos (asdingos e mais silingos) e dos alanos, pasando a se denominar Rex Vandalorum et Alanorum ("Rei dos vándalos e dos alanos"), título que mantiveron os reis vándalos posteriores[4] no norte de África, a onde se trasladaron e crearon un reino independente.
Mentres, o seu reino na Gallaecia incorprouse ao reino suevo de Hermerico. Hidacio de Chaves non indica na súa crónica cal foi o destino da poboación do reino asdingo: se conseguiu fuxir á Bética ou, como era costume na época, foi reducida á escravitude.
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Asdingos  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Hydatii Episcopi Chronicon (en latín)
- Musset, Lucien (1969). Les Invasions, les vagues germaniques. Colección: Nouvelle Clio – l'histoire et ses problems. París: PUF.
- Musset, Lucien (1975). The Germanic invasions : the making of Europe, AD 400-600 (en inglés). (tradución de Les invasions, Les vagues germaniques, de 1965). Londres: Elek Books Limited. ISBN 023617620X.
- Nowakoswki, Wojciech (2020). "Die Germanen in der polnischen Archäologie". En Uelsberg, Gabriele; Wemhoff, Matthias. Germanen. Eine archäologische Bestandsaufnahme (en alemán). Darmstadt: Staatliche Museen zu Berlin. pp. 465–479. ISBN 9783806242614.