Laurent Fignon

Laurent Fignon

Biografía
Nacemento	(fr) Laurent Patrick Fignon 12 de agosto de 1960 18.º arrondissement de Paris, Francia (pt)
Morte	31 de agosto de 2010 (50 anos) 13.º arrondissement de Paris, Francia (pt)
Causa da morte	cancro de pulmón
Lugar de sepultura	Crematorio e columbario do Père-Lachaise
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Educación	Universidade Sorbonne Paris Nord (pt)
Actividade
Ocupación	ciclista , escritor
Empregador	Europe 1 (en)
Lingua	Lingua francesa
Nacionalidade deportiva	Francia
Deporte	ciclismo en ruta
Traxectoria   Equipo Competición 1982-1985 Renault 1986-1989 Système U 1990-1991 Castorama 1992-1993 Chateau d'Ax (equipa ciclista) (pt)
Participou en
1992	1992 UCI Road World Rankings (en) (80º)
1991	1991 UCI Road World Rankings (en) (86º)
1990	1990 UCI Road World Rankings (en) (27º)
1989	1989 UCI Road World Rankings (en) (1º)
1988	1988 UCI Road World Rankings (en) (7º)
1987	1987 UCI Road World Rankings (en) (10º)
1987	1987 Super Prestige Pernod (en) (6º)
1986	1986 UCI Road World Rankings (en) (16º)
1985	1985 UCI Road World Rankings (en) (16º)
1984	1984 Super Prestige Pernod (en) (4º)
1984	1984 UCI Road World Rankings (en) (14º)
1983	1983 Super Prestige Pernod (en) (9º)
	Tour de Francia

Laurent Fignon, nado o 12 de agosto de 1960 e finado o 31 de agosto de 2010, foi un ciclista francés, vencedor do Tour de Francia en dúas ocasións.

Traxectoria

Comezou a súa carreira profesional de moi novo, obtendo xa a súa primeira vitoria en 1982 no Critérium Internacional. En 1983, foi un dos grandes apoios de Bernard Hinault na Vuelta Ciclista a España na súa loita contra Alberto Fernández, Álvaro Pino e Julián Gorospe. Acabou na 7ª posición. Esa mesma tempada, aos 22 anos, gañaba o Tour de Francia sendo o gañador máis novo dende 1933. Ao ano seguinte (1984) batería a Bernard Hinault de xeito contundente en todos os terreos con cinco vitorias parciais. Anteriormente, ficara segundo no Giro de Italia tras Francesco Moser, vencendo nunha tirada e obtendo o Gran Premio da Montaña.

En 1985 unha lesión no xeonllo impediulle disputar o Tour. Ao ano seguinte, quixo retornar ao máximo nivel comezando pola Vuelta Ciclista a España, pero o ritmo imposto polo duelo entre Robert Millar e Álvaro Pino na montaña freou as súas arelas tendo que conformarse cun sétimo posto. Ese ano gañara a Frecha Valoa.

En 1987 gañou unha tirada no Tour de Francia pero tampouco conseguiu adaptarse ao ritmo derivado da loita entre Stephen Roche e Pedro Delgado, quedando relegado a un digno sétimo posto. Esa tempada disputara tamén a Vuelta a España quedando terceiro tras Luis Herrera e Reimund Dietzen e por diante de Pedro Delgado. En 1988 gañou a Milán-San Remo.

En 1989 gañaba o Giro de Italia e anunciábase o seu retorno ao cume mundial. Dominou o Tour de Francia, pero unha actuación excepcional de Greg Lemond na crono final deixouno a oito segundos de repetir triunfo. A máis curta diferenza da historia da carreira francesa. Con todo, outras vitorias como a Milán-San Remo ou o Gran Premio das Nacións dese ano permitíronlle arrebatar ao máximo especialista en clásicas Sean Kelly o número un da clasificación mundial.

En 1990 gañou o Critérium Internacional. Fignon sería sexto no Tour de 1991 e en 1992 gañaría a súa derradeira etapa na rolda francesa ficando nunha discreta 23ª praza.

Traballou como comentarista deportivo ata que un cancro de páncreas acabou coa súa vida aos 50 anos de idade.