engelsk horn

Eit engelsk horn består av eit trerøyr, med mange hól nedover langs røyret. Over hóla er det klaffar ein trykkjer inn og dekkjer hóla med. I kvar ende er det ei opning. Øvst er eit langt, smalt munnstykke, som ein blæs inn i. Dette munnstykket blir kalla eit dobbelt røyrblad, fordi det består av to trefliser. Munnstykket er litt bøygt.

For å spele på engelsk horn, pressar ein dei to flisene saman med leppene og blæs. Kor hardt ein pressar og blæs, og kva klaffar ein trykkjer inn, bestemmer kva tone som kjem ut.

Som andre instrument, er ulike obo-instrument delte inn i kor lyse eller mørke tonar dei kan spele. Sopran er lysast, så kjem alt, tenor og bass/baryton. Engelsk horn er tenorstemme, medan obo er sopranstemme.

Engelsk horn blir som regel spela av oboistar.

Det er usikkert kvar namnet engelsk horn kjem frå. Det er eit treblåsinstrument, og ikkje eit messingblåseinstrument, slik andre horn er. Difor er det merkeleg at det blir kalla eit horn. Somme meiner «engelsk» kjem av at det vart mykje brukt i England, og at «horn» kjem av at ein tidleg versjon var bøygd som eit horn.

Engelsk horn vart utvikla ein gong på 1600-talet. Ein kan finne engelsk horn i notar allereie frå slutten av 1600-talet.

Engelsk horn er som regel eit melodiinstrument. Det vil seie at det spelar melodistemma i musikken.

Instrumentet blir mest brukt i klassisk musikk, oftast som del av eit symfoniorkester. Engelsk horn spelar melodistemma i mange kjende symfoniar. Eit døme er Antonín Dvořák sin kjende symfoni «Frå den nye verda».

• musikk
• musikkinstrument
• obo