Генералисимус
Генералисимус е највисок можен воен чин, над фелдмаршал или гросадмирал.
Употреба
[уреди | уреди извор]Зборот „генералисимус“ доаѓа од латинскиот јазик, со значење „најглавен“. Овој чин историски се давал на воен офицер кој водел цела армија или сите вооружени сили, кој одговара само пред суверениот. Извесни врховни команданти не биле генералисимуси, туку други генералисимуси служеле кај нив.
Познати генералисимуси
[уреди | уреди извор]
Венеција
[уреди | уреди извор]- Пјетро Лоредан (?–1439)
Други Италијанци
[уреди | уреди извор]- Чезаре Борџија (1475-1505)
- Виктор Емануел III (1900 - 1947)
Венецуела
[уреди | уреди извор]- Франциско де Миранда (1750–1816)
Германија
[уреди | уреди извор]Република Кина
[уреди | уреди извор]- Чанг Кај Шек (1887–1975)
Куба
[уреди | уреди извор]- Максимо Гомес и Баез (1836–1905)
Мексико
[уреди | уреди извор]- Антонио Лопес Де Санта Ана и Перес де Леброн (1794–1876)
Обединето Кралство
[уреди | уреди извор]- Артур Велсли, Прв војвода од Велингтон (командувал со сите сојузнички сили во Шпанија за време на Шпанската војна за независност во Наполеоновите војни).
Полска
[уреди | уреди извор]- Јержи Осолински (1643–1648)
- Јозеф Поњатовски (1763 - 1813)
Русија и СССР
[уреди | уреди извор]На овие простори, пред XX век постоеле четири лица со титулата „генералисимус“. Меншиков командувал со вооружените сили и владеел апсолутно; двајца други, Алексеј Шеин и Александар Суворов биле воени заповедници, но не и политички моќници, па затоа се наведени подолу. Антон Улрих Брауншвајшки (1714–1776), бил назначен за генералисимус од неговата жена Ана Леополдовна, но ниту командувал, ниту владеел.
- Алекеј Шеин (1662–1700)
- Александар Данилович Меншиков (1673–1729)
- Антон Улрих Брауншвајшки (1714–1776)
- Александар Суворов (1729–1800)
- Јосиф Сталин (1879–1953) самопрогласен „Врховен маршал на Советскиот Сојуз“ (без воено искуство).
САД
[уреди | уреди извор]
- Џорџ Вашингтон, Генерал на армиите на САД (1732–1799)
- Џон Џозеф Першинг, Генерал на армиите (1860–1948)
- Џорџ Дјуи, Адмирал на морнарицата (1837–1917)
Свето Римско Царство / Австриско Царство
[уреди | уреди извор]- Албрехт фон Валенштајн (1583–1634)
- Рајмондо Монтекучоли (1609–1680)
- Евген Савојски (1663–1736)
- Леополд Јозеф Даун (1705–1766)
- Јозеф Венцел (1696–1772)
- Надвојвода Карл Австриски (1771–1847)
- Карл цу Шварценберг (1771–1820)
Франција
[уреди | уреди извор]
- Анри III (1551–1589)
- Анри I де Гиз (1550–1588)
- Луј II Бурбон од Конде (1621–1688)
- Тирен (1611–1675)
- Клод Луј Ектор де Вилар (1653–1734)
- Мориц Саксонски (1696–1750)
- Никола Жан-де-Дје Султ (1760–1851)
- Фердинанд Фош (1851–1929), врховен командант на Антантата
- Морис Гамелен (1872–1958)
Шведска
[уреди | уреди извор]- Ленарт Торстенсон (1603–1651)
- Карл X Густав (1648-1660, за војската во Германија)
- Принц-престолонаследник Јохан на Шведска и Норвешка (Жан-Батист Бернадот), подоцна Карл XIV Јохан, крал на Шведска и Норвешка (1763–1844)
Кралство Шпанија
[уреди | уреди извор]- Хуан Австриски (1547–1578)
- Франциско Франко (1892–1975)
Времено Балдомеро Еспартеро и Принцот на мирот, Мануел Годој, биле нарекувани генералисимус.