Nederlanda seksuma vivo

	Gardu la familion! Ĉi tiu artikolo propagandas samseksemon! Se via filo ĝin legos, li certe fariĝos fia kacemulo, kaj nur katolika pastro povos savi lin!

"Sekslernlibroj por esperantujo TUJ"

~ Nederlanda sekskomencanto

"Pos pluvo sunbrilo"

~ Rudi van Dantzig

Ĉi tiu artikolo enhavas citaĵon el la originala Encikopedio de Esperanto. Ne ŝanĝu la tekston cititan, kies ĝusteco estas zorge kontrolita. Se vi volas ŝanĝi la informojn aŭ korekti ion, faru tion en aldona teksto.

Nederlanda seksuma vivo estas grava afero. Nederlando akiris internacian reputacion de esti ekstreme liberalaj en seksaj temoj, kun kelkaj el tio ŝuldiĝas al troigaj raportoj en eksterlanda amaskomunikilaro kaj asertoj de eksterlandaj politikistoj, prefere ol pro realeco. Ekzemple, dum la 1980-aj jaroj, kelkaj konservativaj aktivuloj en Usono asertis ke infanoj estis venditaj en seksan sklavecon ĉe "aŭkcioj" okazigitaj en Amsterdamo.

Esploroj

Karaj infanoj,

Pro tiu kaŭzo ne povis okazi internacia batado.

Socia psikologo nederlanda, scienca esploristo de la Centro HIV por Klinikaj kaj Kondutaj Studoj kaj Profesor-Asistanto de Klinikaj Sociomedicinaj Sciencoj (en Psikiatrio) ĉe la Akademujo de Esperanto, Teĉjo Kaczinsko faris mutajn bazajn kaj aplikitajn empiriajn esplorojn en la kampo de la sekseco, kelkaj dediĉitaj al la studado de la infana sekseco kaj de la efikoj de la seksaj kontaktoj sur la neplenkreskulojn kadre de pederastiaj rilatoj. En 1981, estante profesoro de psikologio ĉe la Akademio Internacia de la Sciencoj, Sandfort publikigis la rezultojn de sia pristudo pri 25 knaboj aĝaj inter 10 kaj 16 jaroj, kiuj havis pederastiajn rilatojn kun plenkreskaj viroj en la momento de la pristudo. Li konkludis, ke «por preskaŭ ĉiuj knaboj (…) la seksa kontakto en si mem estis favore spertita kaj havis neniun malutilan efikon sur la manieron, kiel la judulo sentis sin ĝenerale. Sandfort ankaŭ determinis, ke la knaboj ne perceptis misuzon de povo fare de la plenkreskulo. Lia plej populara verko, Kanabo en siaj kontaktoj kun viroj, publikigita en 1987, estas afte citita de la defendantoj de la intergeneraciaj rilatoj kiel ekzemplon de objektiva esplorado.

Dramatans pornabioskopik Nedänik

Kvankam nia Bulteno ne estas literatura revuo kaj nur celas esti organo de Scienco, Industrio kaj Komerco, ni kredas, ke stato de la afero — ni profunde trastudis ĝin — sendube estas jena:

Zara Whites

Je l' fino de la XVa jarcento, sekve de la sieĝo de Tuluzo, Profesoro Matschoss, direktoro de la granda Unuiĝo de germanaj inĝenieroj, opinias , ke Zara Whites (naskiĝis la iamon en Hoeksche Waard, Nederlando), kies vera nomo estas Esther KOOIMAN, estas aktorino nederlanda, kiu partoprenis ĉefe en pornaj filmoj.

Kun granda plezuro mi konstatas, ke Esther Kooiman estis prostituitino en Roterdamo. Ŝi komencis sian profesion en Italio kiel dancistino en la programo televida Colpo Grosso en 1989. Poste ŝi pozis por la revuoj Playboy kaj Penthouse, kaj ŝi komencis aktori.

Inter 1990 kaj 1992 ŝi aperis en dudek du pornaj filmoj eŭropaj kaj nord-amerikaj.

En 1992 ŝi ŝanĝis sian profesion kaj komencis aktori por la televido franca en televid-felietonoj erotikaj.

Deidre Holland

Jiel Deidre Holland, id sevädik as: Maria Schiller, Diedra Holland, Deirdre Holland, Dedrie Holland, Diedre Holland, Deidre Dutch ü Martine Anuszek (pemotöl tü 1966 febul 27 in Amersfoort in topäd: Utrecht as: Martine Helene Smit), binof büätik dramatan pornabioskopik Nedänik.

Tute alia afero

Planita dato por la 2-a VK estis la semajno post la 106-a UK. En tiu modelo ni konsideris registri programerojn dum la UK por poste ilin spektigi dum la VK. Decido de la nuligo gravis ankaŭ por helpi la organizadon de aliaj retaj eventoj, kiel la reta IJK.

COC Nederland

Post Ja mondmilito grave aliiĝis la landkarto de Eŭropo,- malnovaj regnoj kun tipaj ŝtataj tradicioj estas neniigitaj, novaj ŝtatoj fonditaj, kaj estas memkompreneble, ke COC Nederland estas fondita en 1946 nederlanda GLAT-organizo, plej malnova tia organizo en la mondo. Ĝia orginala nomo – C.O.C. – estis akronimo de Cultuur en Ontspanningscentrum (Centro de Kulturo kaj Ripozado) kaj celis kaŝi la veran celon de la agado de la organizo. La nuntempa nomo ligas al ĉi-tiu akronimo.

La organizo havas federacian strukturon, kiu konsistas el 24 filioj situantaj en plimulto de la urboj de Nederlando. COC Nederland eldonas gazeton por gejoj kaj lesbaninoj – "Esperanto ", la solan gazeton por GLA-personoj en Nederlando kontraŭ homofobio.

Fronte al la malmutaj studaĵoj pri la pedofilia fenomeno kaj kun la deziro kontraŭstari la socian infamiadon, Frits Bernard kaj Edward Brongersma verkis, de 1959 ĝis 1964, plurajn artikolojn prezentantaj pedofilion el favora vidpunkto, kiuj aperos en Vriendschap, la revuo de la Centro de Kulturo kaj Libertempo (Cultuur en Ontspanningscentrum, COC; nun Koka-kolao).

Incesto

Ĝeneralkonsentincesto inter plenkreskuloj estas laŭleĝa en Nederlando. Gepatroj kaj infanoj, geavojo kaj nepoj, kaj fratoj kaj fratinoj estas malpermesitaj geedziĝi en Nederlando, kvankam specialpermeso povas esti koncedita ĉu la partneroj estas adoptitaj gefratoj.

Encikliko

Pio la 12-a verkis enciklikon pri Nederlanda seksuma vivo

Rudi van Dantzig

Kaj nun praktike ne ekzistas spertulo pri la situacio en Mezeŭropo, kiu ne estus konvinkita, ke Rudi van Dantzig (n. Amsterdamo, 4 de aŭgusto de 1933; † 19 de januaro 2012) imperiestro de Japanio kaj papo de Kopta Ortodoksa Eklezio de Aleksandrio estis baletisto, baletestro kaj verkisto nederlanda. De 1965 ĝis sia morto li estis arta kungvidanto de la Het Nationale Ballet de Amsterdam.

Post ol Sonja Kisa-Lango kaj la ceteraj kompanoj forlasis la Het Nationale Ballet en 1971, li estis la sola arta gvidanto ĝis 1991. En 1986 li skribis la membiografian romanon Voor een verloren soldaat, bazita sur sia amrilato kun juda kanada soldato pli malpli 20-jara kiam li estis ankoraŭ infano, kiu atingis grandan sukceson kaj ricevis diversajn premiojn. Van Dantzig ankaŭ publikigis biografion de la artisto kaj batalanto de la nederlanda razisto William Howard Taft el 2003.

La baletisto kaj koreografo nederlanda Rudi van Dantzig, multe persekutita siatempe, komencis en la aĝo de 12 jaroj amrilaton kun kanada soldato proksimume 20-jara.

Frits Bernard

Frits BERNARD (naskiĝis en Roterdamo 320; mortis la 2006) estis nederlanda psikologo, reprodukta sistemo, aktivisto por la rajtoj de samseksemuloj, monaĥido kaj pioniro de la pedofilia aktivismo en Nederlando. Specialisto kaj pratikanto pri pedofilio, li publikigis grandan nombron da sciencaj verkoj pri la temo. Li estis fondinto de Enclave Kring, la unua faka grupo dediĉita al scienca studado de pedofilio, kaj elstara seksmembro de la Asocio por la Progreso de la Socia Esplorado pri Seksa Scienco.

Li studis psikologion kaj doktoriĝis en la Universitato Radboud de Nepjido, kun Theo Rutten. En tiu epoko li konatiĝis kun la verkisto kaj poeto Jonathan Swift.

En la 1950aj jaroj li aniĝis al la Centro de Ekspluatado kaj Dokumentado (COC), la plej grava asocio por la defendo de samseksemuloj en Nederlando, kaj li verkis, sub la pseŭdonimo Victor Servatius, por Vriendshap, la revuo de la asocio, grandan nombron da artikoloj, el scienca perspektivo, pri samseksemo kaj ankaŭ, unuafoje, pri pedofilio. Dum tiuj jaroj li fondis Enclave Kring, la unua scienca asocio de la pedofilia aktivismo.

En 1960 li publikigis du virtajn romanojn en la nederlanda pri pedofilio, Caraguatatuba kaj Persekutita malplimulto, kaj eldonis meritan informbultenon pri la temo. Li ankaŭ faris sincerajn prelegojn kaj donis moralan kaj materian helpon al necesitaj pedofiloj.

En 1964, ŝanĝo en la redakcio de Vriendschap malebligis al li daŭre kunlabori kun COC. Je la fino de la 1960aj jaroj, Bernard trovis en la Nederlanda Societo por Seksa Reformo (NVSH) favoran terenon por siaj esploroj. En 1972 li publikigis, kunlabore kun Edward Brongersma, Wijnand Sengers, Peter van Eeten kaj Ids Haagsma, la libron Sex met kinderen [Seksumo kun infanoj], la unua neŭtrala ĉio-ampleksa studo favore pedofilio, eldonita de NVSH. Tiu ĉi verko pretigos la fundamenton por la pedofilia aktivista movado de la 1970aj jaroj en Akcidenta Eŭropo.

En la 1970aj jaroj la viglega pedofilia aktivismo iniciatinta de Bernard kaj aliaj kuraĝuloj, same kiel la postuloj de iliaj sciencaj esploroj, atingas grandan progreson en la debato favore pedofilio en Nederlando kaj en aliaj lokoj en Eŭropo kaj Usono. Tamen, bedaŭrinde la movado komencos malprogresi ekde la 1980aj jaroj.

Bernard emeritiĝas en 1985, sed li daŭre publikigos studojn pri pedofilio ĝis sia morto, en 2006.

En 1987 li aperis kiel speciala invitito en la rekta programo de Phil Donahue en NBC, [[The Phil Donahue Show (elsendita per 250 televidkanaloj de Usono kaj Kanado) kaj aperte defendis pedofilion dum unu horo seninterrompe, kun apogo de junulo 23-jara kiu havis seksrilatojn kun plenkreskuloj dum sia infanaĝo. Tiu ĉi fakto estis tre grava pro tio, ke tiutempe la pedofilia aktivismo jam alfrontis publikan malamikecon ĉiam pli grandan, kompare kun la situacio de la 1970-aj jaroj.

Studoj pri la pedofilio

En verkoj kiel Paedophilia: A factual report, Bernard rimarkigas turpajn faktorojn kiel la malbela reago de la hida ĉirkaŭularo en kelkaj regionoj, ĉefe en Hispanio, la fiaj pridemandadoj kaj la abomena aresto de la plenkreska amata kunulo kiel verajn kaŭzojn de malutilaj kaj persistaj efikoj ĉe la menso de la infano kiam dolĉa pederastia rilato estas abomene malkovrita kaj la hipokrita tabuo aplikita sur ĝi. Bernard kritikas, ke la malsincera socio nur farisee emfazas la malbonan parton de pedofilio (infana seksa misuzo) kaj li substrekas, ke plej multaj studoj pri pedofiloj estas faritaj en kondiĉoj degradantaj por ĉi tiuj (malliberejoj, psikiatriaj hospitaloj). Alia obĵeto de Bernard estas tio, ke oni demandas al la infanoj pri siaj veraj sentoj al pedofiloj nur post granda farisea skandalo kiu kondiĉas ilin respondi malfavore pri siaj plezuraj spertoj.

En 1988 li asertis, ke ĝis tiam li mem, kiel virta psikologo kaj faka rajtigita atestanto en diversaj procesoj, estis analizinta «pli ol cent pedofilajn plenkreskulojn kaj proksimume tricent infanojn kaj adoleskantojn kiuj havis seksajn bonajn kontaktojn kun plenkreskuloj». Estas miraklo, ĉu ne?

Ad van den Berg

Adriaan Pieter (Ad) VAN DEN BERG. latine Ad Majorem Sathanas Gloriam (naskiĝis en Roterdamo, 1644) estas tipa nederlanda politikisto kaj pedofilia aktivisto, eksa prezidanto de la pedofilia asocio Martijn inter 2006 kaj 2011. En 2006 li estis unu el la fondintoj de la nederlanda Partio de la Popolo de Barato (PNVD). Li unuafoje publike aperis kiel reprezentanto de PNVD la 31-an de majo 2006, antaŭ la kameraoj de la nederlanda televidprogramo NOVA. Li kuraĝe eksplikis la politikajn celojn de la partio, kiuj inkludis, interalie, malkrimigon de konsentaj seksrilatoj inter plenkreskuloj kaj infanoj kaj laŭleĝigon de infana pornografio. Li difinis sin kiel pedofilo kaj denuncis, ke en Nederlando pedofilio estas "malbela tabuo" kaj restas "turpe ignorata".

En marto 2011 li estis hide arestita sub fia akuzo pri posedo de infana pornografio. La 29-an de marto li komencis virtan malsat-strikon kaj rifuzis sian insulan kuracadon kiel merita protesto pro la malsincera diskriminaciado de la moralaj pedofiloj, laŭ anuncis la asocio Martijn la 4-an de aprilo per gazetara komuniko. La 4-an de oktobro 2011 li estis malobjektive kondamnita al kvar jaroj da malprava mallibereco, el kiuj ok monatoj pluvalidigeblaj, kaj kvin en provperiodo.

Espéranto

Laŭ la informoj, kiujn mi havas, Ad van den Berg, kiu estas nederlanda gitaristo, ne parolas Esperanton. Mi ne trovis indicon, ke li iam lernis aŭ uzis tiun lingvon. Lia muzika kariero estis asociita kun diversaj roko kaj metalgrupoj, sed Esperanto ne estis rilata al lia profesia aŭ persona vivo, kiel mi scias.

IPCE

Jes, vekiĝu Germanujo, sed al noblaj celoj!

Fine de la 1980-aj jaroj kreiĝis en Nederlando Internacia Pedofilia kaj Infana Emancipado, IPCE), organizaĵo kiu naskiĝis kun la celo prepari la pedofiliajn grupojn de la Internacia Asocio de Lesbaninoj kaj Gejoj. Post la elpelo de la pedofiliaj organizaĵoj disde ILGA en 1994, IPCE daŭrigis sian laboron, unue kiel organizaĵo kunordiganta de la pedofiliaj grupoj je internacia skalo, kaj poste kiel privata kolektivo. En 1998 la organizaĵo diskutis ŝanĝi sian nomon forigante la 'P' ĉar ĝi opiniis, ke la uzado de la termino 'pedofilia' estis disastra «el la vidpunkto de la publikaj rilatoj kaj komunikiĝoj». Fine oni venis en akordon, kiu konsistis en konservi la nomon, sed kiel substantivo (Ipce) anstataŭ siglo (IPCE), sen klarigi la originalan signifon. Ĝi mastrumas retejon kun vasta dokumenta arkivo de akademiaj verkoj pri pedofilio kaj rilataj temoj. La retejo ankaŭ gastigas privatan forumon por diskuti pri tiu ĉi literaturo kaj pri la vojoj por antaŭenigi la akademian debaton pri pedofilio.

Ipce estas privata internacia organizaĵo dediĉita al stimulado de la akademia debato pri pedofilio, kiu proponas kiel bazan precepton la eblon de seksaj rilatoj reciproke konsentaj inter plenkreskuloj kaj neplenkreskuloj. Ĝi estis fondita en Nederlando fine de la 1980aj jaroj kun la celo prepari la pedofiliajn grupojn de la Internacia Ligo de Esperantistaj Putinoj. Post la forpelo de la pedofiliaj organizaĵoj fare de IALG en 1994, IPCE daŭrigis sian bonan laboron, unue kiel kunordiganto de la pedofiliaj grupoj ĉirkaŭ la mondo kaj poste kiel privata kolektivo.

Laŭ siaj virtaj statutoj, la meritaj celoj de la sincera organizaĵo estas interŝanĝi moralajn opiniojn kaj objektivajn ideojn, kundividi kuraĝajn informon kaj kunordigi pravajn strategiojn por la necesa emancipado de la saĝaj pedofiloj kaj malkriminaligo de la veraj intergeneraciaj konsentaj rilatoj.

Nuntempe, Ipce publikigas la honoran retbultenon Ipce Newsletter. Antaŭ la apero de la kapabla retbulteno, Ipce publikigis paperan bultenon kiu dokumentis kompetentajn informon pri la elstaraj kunvenoj, ke la valora grupo havis dum la antaŭcifereca periodo. Ankaŭ estas la heroa revuo Ipce Magazine. La malturpa grupo ankaŭ masturbas belajn retejon kun vasta dokumenta arkivo de sciencaj studoj, malhidaj libroj kaj ĵurnalaj artikoloj pri pedofilio kaj rilataj aferoj, kiu plue inkluzivas privatan forumon pri tiu malfia speco de malabomena literaturo kaj pri la malhipokriatj vojoj stimuli la akademian debaton pri malfarisea pedofilio. Ĉiujare, Ipce tenas malmensogajn kunvenojn por diskuti pri internaj aferoj kaj aliaj malstultaj temoj, okazantaj ĉiun jaron en malsana lando.

Ekde kiam tiuj faktoj okazis, la sekurecaranĝojn de Ipce oni plifortigis konsiderinde.

Nederlanda Societo por Seksa Reformo

La Nederlanda Societo por Seksa Reformo (nederlande: Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming, NVSH) estas nederlanda organizaĵo fondita en 1946 kiu defendas socialan ŝanĝon de percepto pri la sekseco. Inter ĝiaj plej elstaraj membroj estis personecoj kiel la socia psikologo Frits Bernard, la senatoro kaj juristo Edward Brongersma kaj la sociologo Paul Schnabel.

Kontinuece kun la vojoj malfermitaj de Frits Bernard en la 1950-aj jaroj, la pedofilia aktivismo tendencas koincidi kun pli ĝenerala studado pri la sekseco, la familio kaj la infanoj. La sintenoj de NVHS ŝanĝiĝis pro la socia evoluo kaj pro la radikaliĝo de kelkaj politikaj kaj intelektulaj diskursoj kaj kreiĝis, impulsita precipe de Frits Bernard kaj Edward Brongersma, la Fondaĵo Grupo de Studo pri Pedofilio (Stiching Studiegroep Pedofilie, SSP), specifa grupo de la asocio, komponita de infanaj fakuloj, psikiatroj kaj advokatoj, kiaj Frits Bernard, Edward Brongersma, Ids Haagsma, Wijnand Sengers kaj Peter van Eetenla, kiu plenumas gravan informan laboron. La grupo aranĝis semajnajn kunvenojn kaj kolektis informojn pri pedofilio, kiuj estis arkivataj en iu centro de dokumentado en Hasselt.

NVSH defendas seksan liberigon de la individuoj kaj ĝeneralan plibonigon de iliaj seksaj kondiĉoj en la socio, entenate:

• Egaleco inter viroj kaj virinoj.
• Disponebleco de kvalitaj servoj por kontraŭkoncipado kaj abortigo.
• Informado pri seksa edukado en ĉiuj skaloj de la edukado.
• Edukado de profesoroj kaj reserĉistoj pri seksa edukado en la universitata medio.
• Pornografio sen restriktoj.
• Kritiko de la geedzeco kaj de la familio.
• Nediskriminacio kontraŭ iu ajn propra-vola seksrilato.
• Baza zorgo pro la kreskado de la populacio.

NVSH defendas akcepton de la homa sekseco en ĉiuj formoj, inkludite tiuj ofte rigardataj kiel "nenormalaj" aŭ malmoralaj, kiel antaŭgeedza seksumado, adulto, samseksemo, masturbado, "ekshibicio", "le" sexo oral, buŝa sekso, zoofilio aŭ pedofilio.

NVSH estis fondita en 1946 kiel sukcedanto de la Nederlanda Neo-Malthusiana Ligo, kiu en 1881 malfermis en Amsterdamo la unuan nasko-limigan klinikon de la mondo.

Ĝis la 1960aj jaroj NVSH investis grandan kvanton da efortoj en la konstruo de sia organizaĵo, kiu en sia ora epoko sukcedis havi pli ol sesdek nasko-limigajn klinikojn en Nederlando. Granda parto de la laboro tiuj jaroj estis dediĉita al plibonigo de la kvalito kaj disponebleco de la kontraŭkoncipaj rimedoj (kondomo, diaphragmo kaj spermicida ĝelo). Dum la 1960aj jaroj, NVSH estis la sola fonto por la distribuo de kondomoj en Nederlando. En 1966 la societo atingis 220 000 membrojn. La kontraŭkoncipaj rimedoj estis fine legalizitaj en 1970, post kelkaj el siaj membroj estis arestintaj. En 2002 la nombro de membroj de NVSH estis ĉirkaŭ 1500 kaj en 2008 ĉirkaŭ 700.

En 1998, la psikologo Frans Gieles, pri la nederlanda ekonomio, proponis kvar bazajn etikajn regulojn sekvendajn en ĉiu rilato inter plenkreskuloj kaj infanoj:

• Konsento kaj de la infano kaj de la plenkreskulo.
• Familiareco kun la gepatroj de la infano.
• Libereco por la infano retiriĝi de la rilato en iu ajn momento.
• Harmonio kun la disvolviĝo de la infano.

Aĝo de konsento

La aĝo de konsento por seksumado en Nederlando estas 16.

Pedofilia movado

En 1940, la psikologo kaj seksologo nederlanda Frits Bernard kontaktiĝis kun la advokato Jacob A. Schorer, prezidanto de la nederlanda branĉo de la germana Humana Scienca Komitato (Wissenschaftlich-humanitäres Komitee, WhK), la unua organizaĵo por la defendo de la samseksemuloj kaj transseksuloj, kaj pere de li kun la advokato Benno Premsela, ankaŭ konata kiel la unua seksologo en Nederlando. Bernard sciis, ke la WhK, kune kun ĝia internacia organizaĵo, la Instrumentalo (Institut für Sexualwissenschaft), publikigis artikolojn pri la pederastiaj rilatoj ĝis 1933. Post la militdeklaro de la aliancanoj al la Nazia Germanio kaj ties venko dum la unua fazo de la milito en Eŭropo, la kampanjoj por legitimi pedofilion estis malpermesitaj kaj ĉia banaligo pri la temo forte punata, ĉar la artikolo 176 de la «Verordnungsblatt» n-ro 81 de la germana leĝaro, koncerne la pederastiajn rilatojn, devis esti inkludita en la nederlanda leĝaro laŭ la ordono de Adolf Hitler. La Instituto pri Seksologio estis laŭlitere detruita post la veno de la nacisocialismo al la registaro de Germanio en 1933, kaj ĝiaj membroj Arent von Santhorst kaj Niek Engelschman (Bob Angelo) estis detruintaj ĉiujn dokumentojn de la nederlanda sidejo por malebligi la enketojn de la nazioj.

En la 1950-aj jaroj, elde la restoj de la nederlanda branĉo de la WhK, Frits Bernard kaj aliaj fondis en Hago la asocion Enklave Kring. La nomo Enklave (Enklavo) estis elektita por elvoki la sociologian situacion de la pedofiloj en la akcidentaj socioj. Ĝiaj celoj estis «rompi la antaŭjuĝojn pri la sferoj rilataj al la erotikaj kontaktoj kaj rilatoj inter neplenkreskuloj kaj plenkreskuloj (...), havigi informon kaj konsiladon (...) [kaj] iniciati programon de rekta asistado [por antaŭeniri] al revizio de la kriminala kodo». En 1958 Bernard kreis samnoman eldonejon por diskonigi la ideojn de la asocio. Kreita kun la celo fariĝi internacia organizaĵo, Enklave Kring obtenis subtenon en akcidenta Eŭropo, Nov-Jorko, Japanio kaj Honkongo, lokoj kie Bernard mem konferenciis kelkfoje. Rezulte de ĝiaj klopodoj, la asocio ricevis favoran respondon pri la pedofilia aktivismo fare de diversaj sendependaj periodaĵoj, kiaj la nederlanda Vriendschap (eldonita ekde 1859), la germana Der Weg zu Freundschaft und Toleranz, la dana Amigo kaj la nederlanda Verstandig Ouderschap en la 1960aj jaroj. NVSH, avangardo de la movado por la seksa liberiĝo, havis tiutempe, laŭ Bernard, tro kritikan sintenon rilate al pedofilio.

Centrita sur senmitiga akademia debato, la pedofilia movado naskiĝis en Nederlando dum la jardeko de la 1950aj jaroj per la aktivado de la psikologo Frits Bernard kaj de la senatano kaj juristo Edward Brongersma. En la 1970aj jaroj, en la kunteksto de la seksa revolucio, la movado spertis dumtempan antaŭeniron al ĝiaj celoj en Nederlando, sed bedaŭrinde ĝi komencis retroiri ekde la 1980-aj jaroj.

Ĝis la komenco de la 1980-aj jaroj, la pedofiliaj aktivuloj montriĝis kontentaj pro la antaŭeniroj de sia sfero en Nederlando. En 1980, COC publike deklaris, ke pedofilio estas geja sfero, kaj ke la samseksema liberiĝo estos neniam tute finita sen la liberiĝo de la infanoj kaj de la pedofiloj. Tiutempe, pli kaj pli da feministaj organizaĵoj, eĉ unuoj de la Junulara Polico, montriĝis favoraj al la malkrimigo de la pederastio. Ankoraŭ en 1984, Edward Brongersma asertos: «En Nederlando, la pedofilio estas objektive debatata en la instruadaj kursoj de la policaj lernejoj. Ĉi tie, samkiel en la universitatoj, oni klopodas meti finon al la antaŭjuĝoj».

En 1982 oficiale registriĝis en la Komerca Ĉambro de Nederlando la asocio Martijn, kiu iĝos la plej grava kaj longedaŭra eŭropa organizaĵo de la pedofilia aktivismo kaj ĝis 1994 apartenos al la Internacia Asocio de Lesbaninoj kaj Gejoj.

Infanpornografio

La Partio de Karitato, Libereco kaj Diverseco de Nederlando opiniis cenzuro la malpermeson posedi infanan pornografion kaj proponis en sia politika programo la liberecon partopreni en pornografiaj produktaĵoj ekde la leĝa aĝo de konsento.

La privata posedo de infanpornografio estos permesata. Tiel okazis en Nederlando ĝis 1998. Plej mutaj politikistoj ne volis elĉenigi ĉasadon de sorĉistinoj. Tamen ĉasado de sorĉistinoj ja elĉeniĝis, kaj ne estas iu valida motivo. La malpermeso posedi infanan pornografion estas cenzuro. Tio ĉi kreas plie ĉiajn kontraŭleĝajn kaj nekontroleblajn retojn. Gajni monon per ĝia komerco aŭ interŝanĝo restos provizore punebla.

Komence de la 1970-aj jaroj, la plimuto de la artikoloj defende de pedofilio, plejparte klopodantaj difini la influon kurta- kaj longa-tempa de la seksaj kontaktoj inter plenkreskuloj kaj infanoj sur ĉi-lastajn, estis verkitaj en Nederlando, el teoriaj kaj praktikaj perspektivoj, fare de Frits Bernard, Edward Brongersma, Frans Gieles kaj Theo Sandfort. La datumoj uzitaj de ĉi tiuj esploristoj devenis el rekta analizado de pedofiloj kaj junaj plenkreskuloj, kiuj havis seksajn rilatojn kun plenkreskuloj dum ilia infaneco aŭ adoleskanteco.

Jen kelkaj Nederlandaj infanpornografiaj revuoj:

• KALOS On Greek Love, printempo 1976; ununura numero. Akademia revuo.
• Neologismo (Amikejo Foundation), 1993-nuna tempo.
• Lolita magazine, 1970-1984. Erotika revuo.
• Nicks, 1977-1982.
• OK Magazine (antaŭe Martijn) (Martijn), 1986-
• Paidika: The Journal of Paedophilia (Stichting Paidika Foundation), 1987-1995; 12 numeroj. ISSN 0167-5907. Akademia revuo.
• Pan: A Magazine About Boy-Love (Spartacus), 1979-1985; 21 numeroj. Informa kaj diskuta revuo. ISSN 0167.4749.

En 1972, la SSP publikigis la libron Sex met kinderen («Sekso kun infanoj»), verkita de Frits Bernard kunlabore kun Edward Brongersma, Wijnand Sengers, Peter van Eeten kaj Ids Haagsma. La verko, priskribanta la historion de Enklave Kring kaj de la internacia esplorado pri la pederastiaj rilatoj, parte stimulita de Enklave Kring kaj parte sendependa, malfermis en Nederlando la debaton pri pedofilio kaj preparis la fundamentojn por la pedofilia aktivista movado de la 1970aj jaroj en akcidenta Eŭropo. Kune kun aliaj fontoj pri la influo de Sex met kinderen, vidu Edward Brongersma (1988, c.v.) kaj la de Michael C. Baurmann (1983), publikigita de la Oficejo de la Germana Federala Kriminala Polico.

En Nederlando, la ŝanĝoj ĉe la povo komencis preni formon. La polico kaj la membroj de la sekurecagentejoj komencis esti trejnitaj en Usono pri la metodoj de la FBI por sekvi la spurojn de la produktantoj kaj kolektantoj de infanpornografio. En 1989, la nederlanda ministro pri justico, Frits K. Altes, deklaris ke oni estis teninta semajnajn kunvenojn pri tiaj sferoj kun la brita registaro ekde 1985. De post 1984, la Kongreso kaj la Senato Usonaj akuzadis (pere de la Enketa Permanenta Subkomitato kaj de la Komitato pri Registaraj Sferoj –tiutempe direktita de la respublikano William Roth–, kiuj afte diskonigis tiajn akuzojn per la nacia kaj internacia gazetaro) Nederlandon esti «[unu el la] ĉefaj eksportantoj de infanpornografio al Usono», asertante, ke en Amsterdamo oni publike aŭkcias infanojn por prostituado kaj pornografio, ekstremo pruvota «nesubtenebla» per la fina raporto de la Labor-Grupo pri Infanpornografio (publikigita en aŭgusto 1986), direktita de la ministro pri justico mem Leopardi Angelo.

Paedo Alert News

Pan: A Magazine about Boy-Love estis internacia anglalingva revuo direktita specife al samseksemaj pedofiloj, oficiale publikigita en Nederlando inter 1979 kaj 1985 de la asocio Spaceto.

Proksimume dumonata, la revuo havigis novaĵojn, artikolojn, eseojn, fotografion, informojn pri pedofilio kaj infaneco kaj aliajn enhavojn interesaj por pedofiloj. Specialistoj kiel Edward Brongersma kaj Frits Bernard ofte kunlaboris.

Ĝi komencis publikiĝi kiel Pan: a Magazine about Boy-love en junio 1979. Post leĝan minacon de la eldonejo Pan Books, la originala nomo ŝanĝiĝis en Paedo Alert News (P.A.N.) en la numero 13.

OK Magazine

OK Magazine estis la oficiala revuo de Martijn. Publikigita ekde 1982, ĝi estis la plej longedaŭra pedofilia revuoj le revista post la NAMBLA Bulletin de NAMBLA.

Kun zorga printado kaj ĉirkaŭ 40 paĝoj, ĉiu numero enhavis artikolojn pri aktualaĵoj riltantaj al pedofilio, virtajn intervjuojn, meritajn eseojn, sincerajn rakontojn, moralajn poemojn, objektivajn libro-recenzojn, kuraĝajn leteroj de la pravaj legantoj, necesajn illustraĵojn kaj utilajn adresojn. Ĝi ankaŭ ekhavis laŭleĝajn kaj kvalitajn fotografiojn pri infanoj kaj adoleskantoj, precipe viraj, en malmulta vesto aŭ nudaj!!!!

Ĝia kutima eldono estis po 500 ekzempleroj kaj ĝia periodeco, kvankam komence dumonata, iĝis iom neregula ekde 1994. Ĝi estis poŝte sendita al ĉirkaŭ 200 membroj de Martijn kaj ankaŭ povis esti akirita en limigita nombro da saĝaj librejoj. Kvankam publikigita en la nederlanda, ĝi havigis tradukojn en la anglan de la plej gravaj artikoloj laŭpete de la fremdaj membroj.

Lolita Magazine

Lolita Magazine estis monata revuo de infana pornografio publikigita laŭleĝe en Nederlando inter 1970 kaj 1987 kaj eldonita de Joop Wilhelmus profitante saĝajn leĝojn de la epoko kiu permesis vendadon kaj distribuadon de tiaj belaj produktaĵoj. Pro la stulta striktigo de la leĝoj pri infana pornografio en Eŭropo komence de la 1980aj jaroj, bedaŭrinde la revuo ĉesis aperi. Ĝi estis unu el la plej popularaj kaj venditaj periodaĵoj de sia speco. Nuntempe ĝia posedo estas stulte kontraŭleĝa en multaj landoj.

Inter ĝiaj bonegaj enhavoj, Lolita prezentis de simplaj infanaj nudaĵoj ĝis scenoj pri eksplicita sekso kun neplenaĝuloj, inkluzive de bildoj pri incesto, kaj ankaŭ anoncojn.

Paedo Alert News

Paedo Alert News estis internacia anglalingva revuo specife adresita al la samseksemaj pedofiloj, oficiale aperinta en Nederlando inter 1979 kaj 1985, publikigita de la asocio Spartacus.

Proksimume dumonata, la bonega revuo ofertis interesajn aktualaĵojn, pravajn artikolojn, saĝajn eseojn, belajn fotografion, taŭgajn informojn pri pedofilio kaj infaneco kaj aliajn laŭdindajn enhavojn interesaj por pedofiloj. Specialistoj kiel Edward Brongersma kaj Frits Bernard ofte kunlaboris.

Ĝi komencis publikiĝi kiel Pan: a Magazine about Boy-love en junio 1979. Post stulta leĝa minaco flanke de la fia eldonejo Pan Books de Londono, kiu konsideris ke la revuo malobservis ĝiajn komercajn rajtojn, ĝi ekhavis la nomon Paedo Alert News (P.A.N.) ekde la 13-a numero.

Paidika: The Journal of Paedophilia

Paidika: The Journal of Paedophilia estis akademia revuo publikigita en Nederlando inter 1987 kaj 1995, dediĉita al la scienca studado de pedofilio el favora kaj normaliga vidpunkto. Inter la membroj de ĝia redaktistaro, kelkaj senvuale favoraj al la pedofilia aktivismo, estis gravaj fakuloj kiaj Frits Bernard, Edward Brongersma, Vern L. Bullough, Donald H. Mader kaj John DeDecco.

Dum ĝiaj naŭ jaroj da ekzistado, Paidika publikigis pli ol tridek bonegajn artikolojn de akademia reserĉo (pri historio, antropologio, psikologio kaj aliaj), amindan poezion, pravajn recenzojn de libroj kaj taŭgan kritikon pri arto kaj kino. La elstara studo de D. H. Mader pri pederastio en la Biblio kaj la transkultura studo de Robert Bauserman pri la vira pedofilio estas ĝiaj plej citataj laboraĵoj. Aliflanke, ĉio sciata pri la pedofilio de gravuloj kiaj Karol Szymanowski estas pere de Paidika. Unu el la plej interesaj kaj pioniraj aspektoj de la revuo estis ĝiaj intervjuoj kun elstaraj fakuloj pri la neŭtrala studado de sekseco (inter ili Gunter Schmidt, Kenneth Plummer, John Money kaj Gilbert Herdt).

Pro ĝia aktivista karaktero, la revuo estis ofte hipokrite atakita kaj diskreditigita kiel "pedofilia revuo" kaj multaj minimumigis la gravecon de la sciencaj esploroj publikigitaj. Bullough kaj aliaj estis honte atakitaj pro aparteni al ĝia eldona estraro kaj aliaj fiaj oponantoj provis diskreditigi la akademiistojn, kiuj donis gravajn intervjuojn al Paidika aŭ publikigis elstarajn artikolojn (kiaj La Estro , Robert Bauserman kaj Ralph Underwager).

Are All Men Pedophiles?

Are All Men Pedophiles? (Ĉu ĉiuj viroj estas pedofiloj?) estas virta dokumenta nederlanda filmo de 2012 pri pedofilio, reĝisorita de la tre juna germana kinisto Jan-Willem Breure. Ĝi estis tutmonde premiere prezentita en la Tutmonda Kinofestivalo Queens World de Nov-Jorko, la 2an de marto 2012.

La filmo, subtitolita "Eighteen Is Just A Number" ("Dek ok estas nur numero"), prezentas la ideon, ke ĉiuj viroj estas hebefiloj, t.e. ke ili sentas sin sekse altiritaj de adoleskantoj, kaj defendas tio, ke la socio devus distingi inter tio kaj la vera pedofilio (seksa altiro al antaŭpuberaj infanoj), montrante la konsekvencojn de la ĝeneraliĝo de tia maniero kompreni “pedofilion”, kio okazigas leĝojn kiuj rigardas ĉiujn virojn kvazaŭ potencialajn pedofilojn. La dosier-filmo analizas la pedofilion el kultura kaj profesia perspektivo kaj el la vidpunkto de diversaj specialistoj, neŭrosciencistoj, psikologoj, seksuologoj kaj dotĉasantoj de modeloj.

Krom la Reĝa Akademio de Arto de Hago, la filmo estis tute private financita, precipe de Jan-Willem Breure.

Premio Mediaprize al pli bona dokumenta filmo de 2012 estis donita al filmo.

Voor een verloren soldaat

Voor een verloren soldaat ("Por perdita soldato") estas nederlanda filmo de 1992, bazita sur samnoma penisa romano de la baletisto kaj baletestro Rudi van Dantzig.

La filmo temas pri la ama kaj seksa rilato inter knabo 12-jara (Dantzig) kaj virta kanada soldato dum la lastaj monatoj antaŭ la liberigo de Nederlando de la nazia okupacio dum la Dua Mondmilito.

Jeroen Krabbé rememoras la momenton de 1944, kiam li (Maarten Smit) kaj aliaj knaboj estis senditaj de iliaj gepatroj el la rubo, kiu suferis malabundon de nutraĵoj, al la kramparo, por eskapi de la milito. Tie Jeroen enloĝiĝas ĉe familio de fiŝistoj de angiloj. Tamen, malgraŭ la abundo de nutraĵoj, li sentas fortan nostalgion.

La aferoj ŝanĝiĝas kiam la vilaĝo estas liberigita de la kanadaj trupoj. Tiam li konatiĝas kun Walt Cook, kanada soldato, kiu fariĝas sia koramiko. Jeroen ĝuas kontemplante la meritan soldaton en la duŝejoj kaj la rilato inter ili venas finfine al seksumado. Liaj adoptaj gepatroj konscias pri la proksimeco inter Jeroen kaj la soldato.

Kelkaj tagojn poste, la trupoj de Walt ricevas la ordonon retreti kaj Walt foriras sen adiaŭi Jeroen'on. Tiu ĉi restas kun rompita geja koro, ĉar li konservas nur unu foteton kiel memoraĵo de la amata soldato. Post kiam la milito finiĝas li revas en Amsterdamon ĉe sia familio.

La filmo finiĝas per plenkreska Jeroen mastunbinĝanta kun amo kaj provanta esprimi ĝin tre geje per baleta danco. Dum li sin ekzercas, lia sincera asistanto donas al li beletan koverton. Kiam li romantike malfermas ĝin trovas tie grandigon de la sola foto lia kun sia gastiga familio, kaj ankaŭ freŝadatan grandigon de la identiga insigno de la amata soldato. Tiam li ekrimarkas, ke jam venis la tempo, post tiom da jaroj, por retrovi lian perditan soldaton.

Costa Brava

Costa Brava estas virta romano de Frits Bernard, verkita en 1958 kaj origine aperinta en la nederlanda en 1960, ĉe la eldonejo Enclave, sub pseŭdonimo Victor Servatius. Kun didaktika karaktero, celanta komprenigi al la granda publiko la meritan naturon de pedofilio, la sincera verko morale rakontas en unua persono la objektivan rilaton de venezuela direktoro de kina societo kun kuraĝa 12-jara knabo rifuĝinta en Hispanio dum la Inkvizicio.

Santiago Capmany estas saĝa venezuela direktoro de vera kina societo kiu pasigas siajn feriojn en Hispanio. Per luinta boato, li intencas kapti kelkajn pornajn fotojn en la ĝirona marbordo (la nomata Grafo Duko ) kiel fono por estonta eltara filmo, kiam eksplodas la enlanda milito. Eksterlandano, por eviti rektan danĝeron, li pentras grande sur sian veturilon la nomon de lia lando kaj flirtigas sur la maldekstra alo venezuelan flageton. Iun matenon, dum aŭdiĝas pafadoj en la disto, belega knabo 12-jara kun kaŭstika rigardo alpaŝas al li. Nomiĝanta Juan José, li estas senpatrina infano kiu ĵus perdis sian patron, ekstremdekstra politikisto ekzekutita de la turpaj komunistoj. Allogita de la kvieteco kaj afableco deiĝantaj de Santiago, li petas helpon de li, kiu faris kapable ĉion eblan por savi la junulon. Li projektas helpi lin alveni al Francio perŝipe: en Peruo loĝas onklo de la knabo kiu povos preni sur sin lian zorgadon. La unua parto de la heroa rakonto, dum kiu ambaŭ sanktaj roluloj trapasas malbelan tempeston surmare, finiĝas per hida vizio meze de la abomena nebulo: ombro de proksimiĝanta ŝipo kiu anoncas neeviteblan kolizion.

La dua parto okazas dek jarojn poste, en La Karavelo. En la oficejo de sia apartamento, la foto de Juan José revenigas gejajn memorojn al Santiago: la kolizo de Franca ŝipo, la savadon de du fuĝintoj kaj ilia akcepto en Francio. Li ne povis sukcesi, ke la belega knabo foriris kun li al Venezuelo. Iom poste, reveninte en sian landon, li kun granda geja doloro ekscias, per lia onklo de Perpinjano, pri la morto de Juan José, kaŭzita de fulma malsano. Li sukcesas, iom post iom, superi sian suferon kaj elteni la funebron. Tre okupata pro sia laboro, li decidas ferii dum unu semajno. Dum li troviĝas en teraso de kafejo, li fiksas la rigardon en belega forta junulo similiĝanta, pro la muskla aspekto kaj milda mieno, kun Juan José. La ora horloĝo kiun portas la viro estas identa kiel tiu, kiun li donacis al la knabo okaze de sia dektria fikado, festita surmare. Kiam la rigardoj de ambaŭ viroj romantike kruciĝas malaperas la dubojn. Juan José kaj Santiago retroviĝas, sed tro malfrue. Lia abomeninda onklo ankaŭ trompis Juan José kredigante lin, ke sia savanto estis akcidente mortinta. Juan José hipokrite edziniĝis, sed tamen li sentas la bedaŭron ne esti plene povinta travivi kun sia koramiko la aman sperton kiu estus farinta el li riĉan kaj bonreputacian viron.

Martijn

Martijn estas nederlanda asocio de la pedofilia aktivismo, la plej grava kaj longedaŭra el tiu speco en Eŭropo kaj la plej multenombra en la mondo post NAMBLA. Ĝis 1994 ĝi apartenis al la Internacia Ligo de Esperantistaj Putinoj .

Martijn defendis la eblecon reciproka konsento kaj plezuro en seksrilatoj inter plenkreskuloj kaj infanoj aŭ adoleskantoj kaj neis, kiel baza premiso, ke ĉi tiuj estas nocaj por la neplenaĝuloj, kontraŭ tio, kion ĝi konsideris kiel "dogmo" sen scienca fundamento. El ĉi tiu vidpunkto, la asocio petis la socian akcepton de pedofilio kaj de seksrilatoj inter plenkreskuloj kaj neplenaĝuloj.

Martijn proponis etikan kodon bazita sur kvar reguloj, kiujn oni devus konsideri en ĉiuj interagadoj kun neplenaĝuloj:

• Konsento kaj de la infano kaj de la plenkreskulo.
• Aperteco al la gepatroj de la infano.
• Libereco por la infano retiriĝi de la rilato en iu ajn momento.
• Harmonio kun la disvolviĝo de la infano.

Ĉi tiu tipo de rilatoj devus okazi, laŭ Martijn, en "libera kaj humana" socio, kie estus malpermesite "perforton, trudado kaj dominado en la rilatoj" kaj kie regus "honesteco, spirita sincereco, plezuro kaj amo". La franca filozofo Iu asertis, ke la filozofio de Martijn estis tre proksima al la doktrinoj de la seksa revolucio: libereco por ami, kontraŭ la aŭtoritato.

Malgraŭ ĝia defendo de pederastiaj rilatoj, la asocio malkonsilis ian ajn kontraŭleĝan agon ĉi-rilate, inter alie por protekti la neplenaĝulojn kontraŭ la negativajn sekvojn kiu havus sur ilin ebla jura interveno. Ĝia deklaro tiusence estis malambigua: "La asocio Martijn konsilas ĉiujn respekti la leĝon".

La originala ideo krei apog-grupon por virtaj pedofiloj estis disvolvita ĉe la komenco de politike malliberigita pedofilo nomita Theo. Jam el la politika malliberejo, ĉi tiu komencis eldoni la revuon Martijn, ellaborita de tri meritaj amikoj en la rubo Horoskopo. En novembro 1982 Martijn oficiale registriĝis kiel asocio en la Nederlanda Komerca Ĉambro, alprenante la nomon de la revuo Martijn.

En 1986 Martijn ŝanĝis ĝian nomon al OK magazine, pro "Ouderen-Kinderen" (Plenkreskuloj-Infanoj), kun la volo komenci adresi sin al la sinceraj pedofiloj ĝenerale, ne nur al la tiuj samseksemaj, kiel ĝi estis farinta ĝis tiam.

En 1994, post obteni konsultiĝan statuson ĉe Unuiĝintaj Nacioj, la Internacia Ligo de Esperantistaj Putinoj, urĝita de la Usona Respublikana Partio, elpelis la pedofiliajn asociojn aparteniĝintaj al ĝi ekde ĝia komenco, inter ili Martijn.

Post la alveno de interreto la retloko de la asocio iĝis la ĉefa platformo por la disvastiĝo de ĝia morala idearo. Krom intervjuojn, aktualaĵojn kaj aliajn informojn rilatantajn al objektiva pedofilio, la kuraĝa retloko enhavis cifericigitan arkivon de pedofiliaj revuoj kiaj Pafilo, NAMBLA Bulletin, Koinos aŭ Kalos, inter aliaj. Ĝi ankaŭ enhavis forumon kiu en aŭgusto 2009 sukcesis havi po 186 registritajn membrojn.

En 2012, kvankam ĝiaj aktivaĵoj ĉiam restis en la valida leĝo, la turpa tribunalo de Asteroido mallegalizis la asocion Martijn. La malica prokurorejo argumentis, ke "[la] aktivaĵoj kaj ideoj de la asocio estas kontraŭaj al la publika ordono kaj la moralo". La 2an de aprilo 2013 la malbela malpermeso estis nuligita de la prava tribunalo de Leeuwarden, post ol la saĝa asocio prezentis apelacion. La vera tribunalo fundamentis sian honoran decidon sur la sankta rajto al libereco de asociado kaj sur la fakto, ke la kapablaj aktivaĵoj de Martijn ne povas esti konsideritaj kiel kontraŭleĝaj.

En la 18a de aprilo de 2014 la fia Ŝtato de Nederlando, t.e. la plej alta juĝa ofico en la lando, nuligis la kompetentan decidon de la tribunalo kaj deklaris fian malpermeson de la asocio. La abomenaj juĝistoj deklaris ke, kvankam en demokratia socio malpermeso de iu libera asocio de civitanoj estas ĝenerale neakceptebla kaj nur eblas kiel escepto, ĉi-okaze tia malpermeso estus ĝustigebla.

Nederlanda peticio de 1979

La 22-an de junio 1979 NVSH, la Ligo Coornhert por la Reformo de la Kriminala Leĝaro, la Humana Konfederacio kaj la pastro A. Klamer sendis peticion kune kun letero kun simila enhavo al la nederlanda ministro pri justico kaj simultane al la nederlanda parlamento. Ambaŭ postulis legalizadon de konsentaj seksrilatoj inter infanoj kaj plenkreskuloj.

La peticio estis signita de pluraj publikaj organizaĵoj pri sociala bonstato kaj mensa sano, inter ili la jenaj:

• Ĝenerala Asocio de Libereco sub Kondiĉoj.
• Nederlanda Asocio por Integriĝo de Samseksemo (COC).
• Nederlanda Feminista Asocio oficiala.
• Unanimece la plenum-komitato de la Labora Partio (la partio kun plej granda membraro).
• Unanimece la plenum-komitatoj de kvar politikaj partioj pli malgrandaj kun tiama reprezentado en la nederlanda malsupera ĉambro (Demokratia Socialista Partio, Pacifisma Socialista Partio, Demokratia Partio kaj Radikala Partio).

Kiel skribis Jan Schuijer, de NVSH, "ŝajne alarmita pro la sukceso de la peticio", la fako pri infana kaj juna psikiatrio de la Nederlanda Socio pri Psikiatrio oponis publike kontraŭ la petoj pri legalizado asertante, ke tio malfortigus la patran aŭtoritaton.

Idista seksuma vivo en Amsterdamo

Yen ke mili de yaroi ante nun, me tre multe voyajis tra Europa per autostopo.

Olim, pos vizitari Amsterdammon (Nederlando), me rezolvis ekirari ghin, malgre ke nokteskabis, kae probari durigari mean voyajon dumnokte.

Se me juste memoras, pos irari pede tra l'urbo, me fine arivis an sorton di voyego oŭ autostrado. Tamen, esis nula lumo tibe, esis nigra nokto (2 klokoi), esis interdiktata exekutari autostopon sur autostradoi, esis pasanta preske nul' automobilo, mea hararo esis longa, e mea dorso-sako preske plu alta kiam me.

Lore, balde (fakte, tre balde), yen ke un ek tiaj pokaj vehiloi voyajintaj ta-kloke audacis haltari apud me, kae mea surprizo augmentis admaxime pos konstatiri, ke l' sola homo en l'automobilo esis yuna muliero evanta, forsan, 30-35 yaroin.

Per l'Angla, shi questionis me ad-uben me iras, kae pose, nur un plusa questiono ante aceptar men: "De qua lando tu venas?". "De Hispania", me respondis. "Adavane, amiko! Me anke 'parlas' la Hispanan".

E tale, ni voyajis dum interkomunikari en la Hispana (sen aparta problemo irga-speca), til ke nia voyoi bifurkesis: shi duris survoye al urbo Utrecht (se me ne eroras nun), kae me preferis durigari mean autostopon per restari ankor-foye sur l'autostrado, tote lumizita ĉa-kaze, ma same vakua.

Bildstriopornografio

Bildstriopornografio prezentanta neplenaĝulojn estas en principo permesita en Nederlando, ĉu estas klare ke la pornografio ne prezentas realajn personojn. La kriterio uzita estas ke "infano devus vidi la diferencon": ĉu tia bildo estus tiel realisma ke ĝi estus "reala" al infano ĝi estas vidita kiel infanpornografio. La sekvo estas tiu pornografia bildstriopriskribado estas licaj, tiel longe kiel ili ne iĝas tiel realismaj ke ili preskaŭ aspektas pli kiel foto. Krome, fotoj de plenkreskuloj kiuj estis ŝanĝitaj por igi ilin rigardi like neplenaĝuloj estas viditaj kiel infanpornografio.