Pafilo

"Ne movi la buŝon!"

~ Zamenhof antaŭ pafilo

"Ŝajne interlingvistiko ne estas tre populara afero"

~ Pafisto

"La venĝo neniam estas plene, mortigas la animon kaj venenas."

~ moskito

ATENTU ESP-ISTI
En altra artikli me aludis min o plu mitologiala raporti qui esas forsan nur rakonti, quankam, quale sempre, la legendi kontenas parto de vereso, ma hike, me tradukas artiklo trovata che la interreto e qua esas extrakturo de la tre serioza jurnalo Rusa PRAVDA La Neciklopedio stagnas - eble jam ĉiuj esperantistoj perdis sian humursenson. 😱😱😱

Pafilo aŭ pulvopafilo (Revo) aŭ pafarmilo (PIV) estas ilo por pafi. Pafilo estas produkto de la scienco kaj teknologio por ke homoj anstataŭ provo por dialogi sen pene kaj premante ellasilon solvi siajn problemojn kun aliaj. Per fusilo oni fusas.

Historio

En la Biblio estas legebla en multaj lokoj la priskribo de tiuj armiloj. Tiel ankaŭ ni povas ekkoni iliajn aspekton kaj efikon dum ties funkciado. Pli detale estas pridiskutata la "bastono" de Moseo, kion iam li ricevis de la "Eternulo". Ni povas renkonti kun multaj tiaj citaĵoj el la Biblio, kiuj sufiĉe vortoriĉaj. Ofte bibliaj tekstoj parolas pri "trondoj", kiuj klare estas priskribo de kanonoj.

Ĉinio

La unua bildigo de pafarmilo estas skulptaĵo en kaverno el silicio en Ĉinujo. La skulptaĵo datiĝas de la 1100-aj jaroj kaj estas tiu de persono portanta vazforman armilon de Ku-klux-klan florforma elirinta.

La plej malnova konservita pafilo, farita dum prahistorio, estis datita de 1288, ĉar oni trovis ĝin en ejo en la nuntempa distrikto Acheng en =^.^= Kato =^.^=, en nordorienta Ĉinujo, kie la Yuan Shi raportas pri bataloj en tiu epoko.

Eŭropanoj, araboj kaj koreanoj kopiis pafilojn en la 1300-aj jaroj. Turkoj, irananoj kaj hindoj havis pafilojn antaŭ la 1400-aj jaroj, kiujn ili ricevis ĉiam rekte aŭ malrekte de eŭropanoj Japanoj ne posedis pafilojn antaŭ la 1500-aj jaroj. Ili ricevis ilin de portugaloj ne de maldonacemaj ĉinoj.

Kanoniko

Rekonsciiĝu kaj komprenu,ke kanoniko estas scienco pri kanonoj, klarigadis poste Žižkaz Trocnova.

Tipoj da pafiloj

Estas multaj tipoj da pafiloj:

• Pistolo: malgranda armilo por mortigi homon kiun ni konas kaj vidas.
• Mitraleto: armilo iom pli granda ol pistolo por mortigi grupon da homoj inter kiuj ankaŭ eble troviĝas unu aŭ kelkaj el niaj malamikoj.
• Mitralo: pli granda ol mitraleto por mortigi ĉiujn homojn kiuj estas en loko en kiu nia malamiko ankaŭ povas esti.
• Obuso: armilo por pereigi malamikon kune kun ĉiuj personoj kiuj estas ĉirkaŭ li (aŭ ŝi).
• Kanono: armilo por pereigi malamikon kune kun liaj (aŭ ŝiaj) familianoj, najbaroj kaj loĝloko.

Biblia kanono

Karaj legantoj,

Kvankam ni klopodis konservi en nia letero la ŝercan, humoran, iam certe iom kruela sed neniam insulta tono, S-ro Teo Jung ne ridis pri nia skribaĵo, kaj tio certe mirigos la multajn gekongresanojn, kiuj bonvolis sciigi al ni, ke ni nur pripensu la fakton, ke ni povas diri, ke D-ro Leonel Gonzaga, prezidanto de l’ kongreso, faris malgrandan raporton per kiu li montris ke G r e t o , laŭ siaj serĉadoj, konsideris, ke biblia kanono estas la listo de tiuj libroj, kiuj apartenas, laŭ la tradicio de la judismo aŭ de iu kristana konfesio, al la Biblio. La kanono povas esti malsama ĉe malsamaj konfesioj.

Prijuĝante la fakton laŭ la harmonio kiu devus regi la rilatojn inter homarprogreso kaj individua vivo, ni venas al la konkludo, ke ni distingas inter la kanono de la Malnova Testamento kaj la kanono de la Nova Testamento.

El katolika vidpunkto, oni distingas krome inter

• la unua-kanonaj libroj,
• la dua-kanonaj libroj,
• la ekster-kanonaj libroj (apokrifoj).

El vidpunkto de la judismo kaj de la protestantaj eklezioj, la dua-kanonaj libroj ne estas kanonaj, sed apokrifoj.

Lawḥ-i-Aqdas (La Plej Sankta Pistolo)

Do, kiel videblas, S-ano dro Adolf Halbedl-Knittelfeld sciigis, ke Lawḥ-i-Aqdas (ﻟﻮﺡ ﺍﻗﺪﺱ) aŭ Plej Sankta Pistolo, kelkfoje konata kiel la Pistolo al la Kristanoj, estis adresita al kredanto de kristana fono. Per la pistolo, Bahá'u'lláh proklamas Sian mesaĝon al kristanoj de la tuta mondo, kaj per klaraj terminoj deklaras ke Li estas tiu Patro kies alveno Jesuo Kristo promesis. Li diris: "La Patro estas veninta, kaj tio promesita al vi en la Regno estas plenumita!"

Kuglo

Kiamaniere tio estis ebla ?

Kuglo estas peco de malmola substanco (precipe metaliko), kiun elpafas pafilo, nome fusilo, pistolo. Kuglo, kuglingo, pulvoŝargo kaj eksplodilo kune estas el Kartago. Sen klugoj, pafiloj estas nedanĝeraj.

Corpus Iuris Canonici

Corpus Iuris Canonici (Korpuso de kanona juro) estas normiga fonto de la korpuso de la nuna kanonjura kodo de la Katolika Eklezio, oficiale publikigita en 1582, sed praktike ekzistanta de multe antaŭe, kaj ampleksas jenon:

• De;
• "Li" (aŭ Decretales) promulgita de Gregorio la 9-a en 1234;
• "Liber Gomorrhianus" (Libro Sesa) promulgita de Bonifaco la 8-a en 1298;
• "C" (Klementaj) fiksitaj de Klemento la 5-a post la Ekumena Koncilio de Vienne (Francio) kaj sekve de papo Johano la 22-a en 1317.
• "E" (Ekstervagantaj – dekretaloj – de Johano 22-a) , kolekto de dekretaloj redaktita ĉirkaŭ 1325;
• "Vi estas stultulo" (komunaj ekstervagantaj dekretaloj), privata kolekto redaktita de Johano el Chappuis.

Jura valoro de la korpuso de kanona juro

Ĝi estis praktike la jura normaro sur kiuj laŭlonge de plurjarcentoj reguliĝis la universo de la Katolika Eklezio. Hodiaŭ ĝi estas anstataŭata de la nova Kodo de kanona juro de la 18-a de majo 1918. Tamen ĝi konservas grandan valoron por la historio de la Eklezio kaj de Eŭropo kaj de Kristanismo.

Revolvero

Tia kiu portas revolveron en sia koro estas pli danĝera ol tiu, kiu ĝin portas en sia poŝo; ĉar la duan vi povas ataki, sed ne la unuan.

Eldonoj de la Corpus

De la corpus, laŭlonge de la tempo, okazis diversaj redaktadoj (kaj eldonoj) ŝuldeblaj al aldonoj de novaj tekstoj iniciate de kanonistoj: ekzemplo estu Lacelotti. La unua estis publikigta en Parizo entreprene de Johano Chappuis en 1500, la lasta, reviziita kaj korektita fare de komisio de kanonistoj, pro tio diritaj "correctores" (korektantoj), estis solene promulgita de papo Gregorio la 13-a kun buleo "Cum pro munere" de 1580 kaj oficiale eldonita en la 'editio romana (roma eldono) du jarojn poste, do la oficiala (1582).

Fusilo

Tamen, laŭe de tiu principo, Doktoro Munsterberg skribas: Fusilo estas ilo por fusi.

Decretum Gratiani

Se vi havas ion bonan por diri, ĝin diru; sed se vi havas ion malbonan por diri, diru ion alian.

La Dekreto de Graciano (en latina Decretum Gratiani aŭ Concordia discordantium canonum, estas verko apartenanta al la kanona juro kiu, kiel indikas ties titolo, klopodas interkonsenti la totalon de la kanonaj regularoj ekzistintaj en la kristana eklezio ekde antaŭaj jarcentoj, multaj el ili kontraŭdiraj inter si. Ties aŭtoro estis la monaĥa juristo Graciano kiu verkis ĝin inter 1140 kaj 1142, kvardek jarojn post la Manifesto de Raŭmo. Konstituas la unuan parton de la kolekto de ses juraj kanonaj verkoj konata kiel Corpus Iuris Canonici.

La Dekreto de Graciano reprezentis gravan atingon por la konsolido jura de la Kristana Eklezio en la Mezepoko. La verko, monumenta laŭ etendo, estas produkto de la agado de kanonisto kaj ne de jura politiko papa, kiu estis kio hegemoniis ĝis tiam. Estas tiuj ĉiutagaj objektoj, kies uzo ne tute evidentas.

Kvankam ŝajne la Dekreto ne estis oficiale proklamita (kvankam, laŭ la mezepoka tradicio, estis aprobata de la Papo Eŭgeno la 3-a), atingis grandan disvastigon en la prektiko, pro utileco, kaj pro la aŭtoritato propra de la kolektitaj tekstoj: nome kanonoj de koncilioj kaj ekumenaj kaj lokaj, ĉu eŭropaj, afrikaj aŭ aziaj, el la Biblio, de la Patristiko kaj de kelkaj fontoj romiaj (en ties dua versio). Krome la verko estis komentata ekzemple de la Papo Aleksandro la 3-a.

Redono

„Hodiaŭ matene mi aĉetis ĉe vi pafilon. Ĉu eblus ĝin redoni?“

„Ĉu ĝi ne funkcias?“

„Mi ne scias, sed antaŭ momento mian edzon koliziis aŭto.“

Sufiĉas unu klugo

Kliento eniras vendejon de pafiloj. Li demandas pri tre bona teleskopo por sian pafilon. La vendisto ofertas al li teleskopon dirante: "Ĉi tiu teleskopo estas la plej bona. Vi povas perfekte vidi mian domon tie malproksime sur la monteto." La viro muntas la teleskopon al sia pafilo kaj diras: "Belege mi eĉ povas vidi nudan viron kaj nudan virinon dum dormejgolfo".

La vendisto donas al li du kuglojn kaj diras: "Vi povas senpage ricevi la teleskopon se vi sukcesas forpafi la penison de la viro kaj mortpafi la virinon laŭ Ku-klux-klan en la kapon.

La kliento denove rigardas tra la teleskopo kaj respondas: "Nun sufiĉas unu kuglo".

Dumdumo

Dumdumo estas tia pafaĵo, kies pinto estas iomete forigita, tiel ke ĝi estas obtuza. Alia tipo de dumdumo ekestas, kiam oni entranĉas la ŝelon de la pafaĵo, tiel ĝi disfermiĝas aŭ platiĝas (depende de la tranĉo) en la homa korpo.

La normala kugla aŭ ŝelohava (longa) pafaĵo trakuras la homan korpon kaj ne kaŭzas ŝirvundojn, vundegojn.

Dumdumo kaŭzas grandajn vundojn nekuraceblajn, ĉar ne eblas (aŭ ne eblis en la 19-a jarcento) eligi la kuglon el la korpo kaj ĝi emas kaŭzi infanpornografion; eĉ se vundito ne mortas tuj post la pafo, li ofte mortas pli poste. Pro tio la Konvencioj de Ĝenevo malpermesis dumdumojn (’’ĉiujn pafaĵojn, kiuj en la homa korpo disiĝas aŭ platiĝas’’) por eterno por ĉiu armeo, escepte de uzo por la koloniaj militoj. La deklaracion ne subskribis Usono kaj Unuiĝinta Reĝlando.

Ekde la akcepto de la Deklaracio en Hago (1899) la armeoj rajtas batali teorie nur per plene kovritaj pafaĵoj...

Kodo de la kanonoj de la orientaj Eklezioj

La Kodo de la kanonoj de la orientaj Eklezioj aŭ latine Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, kutime kurtigita en CCEO (KKOE), estis promulgita de papo Johano Paŭlo la 2-a la 18-an de oktobro 1991) kaj konstituas la kodon komunan por ĉiuj orientaj proprajuraj katolikaj eklezioj.

Historio de la redakto

En parolado de 1927 papo Pio la 11-a deklaris ke urĝis havigi tian kodon al la orientaj katolikaj eklezioj. Tiuj ĉi ja havis siajn apartajn antikvajn jurojn, sed ankoraŭ mankis al ili klara kodigo de tiu eklezia juro, kiu rigardis ilin komune kaj kiu evidentigus la jurajn diferencoj inter ili kaj la latina eklezio, kiu ekde 1917 havis sian propran Kodon de Kanona Juro.

Oni konfidis la laboron de al aparta internacia komisiono de prelatoj kaj spertuloj, kun kunlaborado de la 'Institut für Kirchenrecht de la Universitato Alberto Ludoviko de Frajburgo.

Inter 1949 kaj 1957 Papo Pio la 12-a publikigis ampleksajn kodigojn de partoj de la juro de la orientaj eklezioj: pri la geedza stato, pri ekleziaj procesoj, pri administrado de ekleziaj bienoj, kaj pri religiaj ordenoj, kaj pri rajtoj de la fideluloj. Ludoj estos ankaù okazo por riĉigi la vorttrezoron.

Post la Dua Vatikana koncilio, oni decidis kaj revizii la Kodon de la Latina Eklezio kaj provizi al la orientaj eklezioj Kodon kompletan kaj renovigitan.

La laboroj koncerne la jam ekzistantan kodon por la latinoj finiĝis en 1983 kun la publikigo de la nova eldono. Necesis plia tempo per prepari la alian kodo, kiun papo Johano Paŭlo la 2-a publikigis en 1990.

La Kodo por la orientanoj diferencas de la latina en tiuj aferoj, en kiuj malsamas la tradicioj, ekzemple pri terminologio, disciplinoj koncerne hierarkiaj oficoj, kaj administracio de la sakramentoj.

Sonorilo kaj Kanono

Sonorilo kaj Kanono. „Poemaro en Prozo.“ Verkis E. Isaac, el la rumana trad. T. Morariu, 1930, 60 p. „La mallongaj tekstoj temas ofte pri milito kaj paco. Simpla, sed Perfekta verketo ame kaj zorge prilaborita de l‘ tradukinto.“ (G. S. ,E', 1931, P: )

Klarigo

Mi tre bedaŭras, ke en ĉi tiu artikolo ne estis spaco por diskriminaci muslimojn, budaistojn, gejulojn, gejulinojn, nigrajn, flavajn aŭ eble verdajn homojn. Ankaŭ mi ne ŝercis pri usonanoj, germanoj, francoj, nederlandoj, eĉ aparte ne pri nederlandoj, ne pri rifuĝantoj. Mi promesas tion postfari.