Hugo de Jonge
Hugo Mattheüs de Jonge (Bruinisse, 26 september 1977) is een Nederlands politicus voor het Christen-Democratisch Appèl (CDA). Hij was van 2017 tot 2022 vicepremier en minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, waarbij hij verantwoordelijk was voor de bestrijding van de coronauitbraak in Nederland. Daarna was hij van 2022 tot 2024 minister voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening en van 2023 tot 2024 ook minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties.[1][2]
| Hugo de Jonge | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Hugo de Jonge in 2019
| ||||
| Algemeen | ||||
| Volledige naam | Hugo Mattheüs de Jonge | |||
| Geboren | 26 september 1977 | |||
| Geboorteplaats | Bruinisse | |||
| Partij | CDA | |||
| Religie | Protestants | |||
| Functies | ||||
| 2010-2017 | Wethouder in Rotterdam | |||
| 2014 | Gemeenteraadslid in Rotterdam | |||
| 2017-2022 | Vicepremier | |||
| 2017-2022 | Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport | |||
| 2020 | Politiek leider CDA | |||
| 2022-2024 | Minister voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening | |||
| 2023-2024 | Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties | |||
| ||||
Biografie
bewerkenDe Jonge werd geboren in het Zeeuwse Bruinisse. Zijn vader was daar predikant van de Hervormde Kerk en zijn moeder was verpleegkundige.[3] Voor het predikantschap verhuisde het gezin toen De Jonge twee jaar oud was naar Alphen aan den Rijn en vijf jaar later naar Zaamslag.[4][5] De Jonge haalde in 1995 zijn havo-diploma (Oud-Beijerland) waarna hij de opleiding tot leraar in het basisonderwijs volgde aan de Ichthus Hogeschool in Rotterdam. Hij behaalde daarna aan de Octaaf P.C. Academie voor Schoolmanagement in Zwolle het diploma Schoolleider Primair Onderwijs.
In 1999 werd hij leerkracht bij de christelijke basisschool "de Akker". Een jaar later werd De Jonge adjunct-directeur bij de Da Costa School. In 2004 werd hij op voorspraak van oud-Tweede Kamerlid Jan de Vries beleidsmedewerker Onderwijs van de Tweede Kamerfractie van het CDA. In 2006 werd De Jonge politiek assistent van minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap Maria van der Hoeven en daarna van staatssecretaris Marja van Bijsterveldt op hetzelfde ministerie. Tussendoor was hij ook nog waarnemend politiek assistent van minister-president Jan Peter Balkenende in 2008. Vervolgens was hij tot 2010 lid van het managementteam van directie Voortgezet Onderwijs op het ministerie, waar hij Projectleider Taskforce Gratis Schoolboeken en Programmamanager Kwaliteitsagenda Voortgezet Onderwijs was.[6]
Wethouder
bewerken
In 2010 werd De Jonge benoemd tot wethouder van Onderwijs, Jeugd en Gezin in Rotterdam. De Jonge pleitte in 2013 bij Knevel & Van den Brink na een stapeling van problemen bij de Islamitische Scholengemeenschap Ibn Ghaldoun voor sluiting, maar had daarvoor niet de wettelijke mogelijkheden.[7][8] Tijdens het CDA-kabinetsformatiecongres 2010 stemde De Jonge voor regeren met de PVV.[9]
In 2014 werd hij opnieuw geïnstalleerd als wethouder met de portefeuille zorg. Datzelfde jaar werd De Jonge uitgeroepen tot Rotterdams politicus van het jaar.[10] Als wethouder pleitte De Jonge voor de landelijke mogelijkheid tot verplichte anticonceptie voor ouders die (op dat moment) niet in staat zijn tot verantwoord ouderschap. In Rotterdam begon De Jonge gelijktijdig met een programma om ouders hiervan vrijwillig te overtuigen.[11] Bij zijn afscheid van de Rotterdamse politiek in oktober 2017 ontving hij de Wolfert van Borselenpenning.[12]
Vicepremier en minister van VWS
bewerkenDe Jonge werd in 2017 minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en vicepremier in het kabinet-Rutte III.[13]
Bij zijn aantreden koos De Jonge ouderenzorg als belangrijkste thema, waarvoor in het regeerakkoord ook twee miljard euro vrijgemaakt was.[14] De Jonge noemde de marktwerking in de zorg doorgeschoten en pleitte voor "minder markt en meer samenwerking".[15]
Als minister stond De Jonge bekend om het afleggen van veel werkbezoeken, het liefst minimaal twee per week.[16][17] Hij focuste zich minder op wetgevingstrajecten, maar kwam met diverse actieprogramma's zoals "Eén tegen Eenzaamheid", "Kansrijke Start" en "Werken in de Zorg".[18] De Jonge zocht regelmatig de publiciteit op om aandacht te vragen voor onderwerpen uit de actieprogramma's. Vanwege het opzoeken van de publiciteit kreeg de Jonge tijdens zijn ministerschap regelmatig het verwijt vooral bezig te zijn met profileren.[17]
Aanvankelijk had De Jonge slechts een ondersteunende rol bij de bestrijding van de uitbraak van het SARS-CoV-2 virus in Nederland wat onder leiding stond van minister voor Medische Zorg Bruno Bruins. Bruins zakte echter vlak na de uitbraak in Nederland tijdens een debat op 18 maart 2020 in elkaar en stapte op als minister. De Jonge kreeg vervolgens de verantwoordelijkheid voor de bestrijding van het virus.[16]
Als minister verantwoordelijk voor de coronabestrijding gaf hij regelmatig met Rutte persconferenties. De Jonge was ook verantwoordelijk voor het invoeren van het coronatoegangsbewijs, waarbij men alleen toegang had tot sommige activiteiten als men gevaccineerd, getest of recentelijk genezen was. De Jonge verdedigde ook de invoering van een strengere variant (zogenaamde 2G),[19] waarbij alleen met test of vaccinatie gold, maar dit werd later ingetrokken bij gebrek aan steun in de Tweede Kamer.
In 2020 liet De Jonge zijn ministerie contact leggen met Sywert van Lienden (tevens partijgenoot), die beweerde "om niet" mondkapjes te kunnen leveren. Uiteindelijk sloot minister voor Medische Zorg Martin van Rijn een mondkapjesdeal, waarop Van Lienden en zijn partners miljoenenwinst maakte. Dit leidde tot de mondkapjesaffaire. De Jonge had aanvankelijk ontkend betrokken te zijn bij de deal, maar in 2022 bleek dat hij ze wel in contact gebracht had.
Partijleider
bewerken
Zie CDA-lijsttrekkersverkiezing 2020 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Al vanaf het aantreden van De Jonge werden hij en collega-minister Wopke Hoekstra gezien als kroonprinsen binnen de partij, de vermoedelijke opvolgers van partijleider Sybrand van Haersma Buma.[20] Nadat Van Haersma Buma opstapte en er een lijsttrekkersverkiezing werd georganiseerd, stelde De Jonge zich hiervoor op 18 juni 2020 kandidaat. Hoekstra zag af van deelname, waardoor De Jonge het opnam tegen Mona Keijzer, Martijn van Helvert en Pieter Omtzigt. De eerste ronde won De Jonge met 48,7%, waarna hij samen met Omtzigt door naar de volgende ronde ging. Ook de tweede ronde won De Jonge met een nipte 50,7% van de stemmen.[21] Vanwege technische mankementen en het nipte verschil bleef er binnen de partij echter twijfel over de betrouwbaarheid van de uitslag.[18][22]
Na de lijsttrekkersverkiezing begon een fluistercampagne, door onder meer sponsoren, tegen De Jonge.[23] Een evaluatiecommissie na de Tweede Kamerverkiezingen van 2021 onder leiding van Liesbeth Spies schreef over deze periode dat '[De Jonge] door sommigen niet geaccepteerd werd, de peilingen tegenvielen en de fondsenwerving achterbleef'.[24] Op 10 december 2020 legde De Jonge het lijsttrekkersschap neer. Hij ontkende dat gedaan te hebben onder druk, en deed het naar eigen zeggen omdat het ministerschap verantwoordelijk voor coronabestrijding niet te combineren bleek met het lijsttrekkerschap.[25] De Jonge zag ook af van een andere plek op de kandidatenlijst.[26] Na het opstappen werd Hoekstra aangewezen als lijsttrekker door het partijbestuur.
Minister voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening
bewerkenOp 10 januari 2022 werd De Jonge minister voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening in het kabinet-Rutte IV.[27] Op 5 september 2023 werd De Jonge ook demissionair minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties.[2][1] Beide ministerschappen eindigden op 2 juli 2024, toen het kabinet-Schoof aantrad.
Privéleven
bewerkenDe Jonge is lid van de Protestantse Kerk in Nederland, is getrouwd en heeft twee kinderen. Zijn oom is oud-burgemeester en oud-Tweede Kamerlid Aat de Jonge.[28]
Externe links
bewerken
Bronvermelding
bewerken- ↑ a b Hanke Bruins Slot volgt Hoekstra op als minister van Buitenlandse Zaken. RTL Nieuws (4 september 2023). Geraadpleegd op 5 september 2023.
- ↑ a b Redactie, Hugo de Jonge nieuwe demissionair minister van BZK. Binnenlands Bestuur (9 april 2023). Geraadpleegd op 5 september 2023.
- ↑ Aharouay, Lamyae, Hugo de Jonge lijdt voor Nederland. En iedereen mag meekijken. NRC Handelsblad (20 december 2021). Gearchiveerd op 24 december 2021. Geraadpleegd op 2 januari 2022.
- ↑ 'Joe ken ik wêh, hie bin d'r jihn van d'n dominee'. Omroep Zeeland. Gearchiveerd op 16 juli 2020. Geraadpleegd op 16 juli 2020.
- ↑ Hervormd Bruinisse. www.hervormdbru.nl. Gearchiveerd op 16 juli 2020. Geraadpleegd op 16 juli 2020.
- ↑ curriculum vitae de jonge. Gearchiveerd op 26 oktober 2012.
- ↑ 'Ibn Ghaldoun moet sluiten'. De Telegraaf (11 juni 2013). Gearchiveerd op 11 augustus 2021. Geraadpleegd op 11 augustus 2021.
- ↑ Ook PvdA wil Ibn Ghaldoun sluiten. RTL Nieuws (18 juni 2013). Gearchiveerd op 11 augustus 2021. Geraadpleegd op 11 augustus 2021.
- ↑ https://www.ad.nl/politiek/hugo-de-jonge-cda-moet-niet-met-fvd-in-zee~aff1a109/. Gearchiveerd op 28 april 2023.
- ↑ Hugo de Jonge Rotterdamse politicus van het jaar. Algemeen Dagblad (1 augustus 2014). Gearchiveerd op 11 augustus 2021. Geraadpleegd op 11 augustus 2021.
- ↑ de Graaf, Peter, 'Verplicht kwetsbare ouder tot tijdelijke anticonceptie'. de Volkskrant (1 oktober 2016). Geraadpleegd op 11 augustus 2021.
- ↑ Hoogste onderscheiding én schoenen voor De Jonge bij afscheid. NOS Nieuws. Geraadpleegd op 11 augustus 2021.
- ↑ Het is officieel: dit worden de nieuwe ministers en staatssecretarissen van Rutte III - RTL Nieuws. RTL Nieuws (22 oktober 2017). Gearchiveerd op 22 oktober 2017. Geraadpleegd op 11 augustus 2021.
- ↑ van den Dool, Pim, De zorg blijft een stroperige wereld voor de doener Hugo de Jonge. NRC Handelsblad (2 december 2020). Gearchiveerd op 20 januari 2021. Geraadpleegd op 1 januari 2021.
- ↑ van der Aa, Edwin; Kok, Laurens, ‘Marktwerking in de zorg is doorgeslagen’. Algemeen Dagblad (1 maart 2019). Gearchiveerd op 28 november 2020. Geraadpleegd op 1 januari 2021.
- ↑ a b Aharouay, Lamyae, Zelfs Hugo de Jonge, de vlotte veelprater, voelt nu grote druk. NRC Handelsblad (7 april 2020). Gearchiveerd op 11 mei 2021. Geraadpleegd op 1 januari 2021.
- ↑ a b Steenbergen, Enzo, Een minister van grote woorden. NRC Handelsblad (20 april 2018). Gearchiveerd op 1 januari 2022. Geraadpleegd op 1 januari 2022.
- ↑ a b Hugo de Jonge. Documentatiecentrum Nederlandse Politieke Partijen. Gearchiveerd op 1 augustus 2023. Geraadpleegd op 2 januari 2022.
- ↑ Kamer gelooft niet in De Jonges ‘wondermiddel’: serieuze tegenslag voor zijn 2G-beleid. Gearchiveerd op 27 april 2023.
- ↑ de Koning, Petra; Aharouay, Lamyae, CDA-kroonprinsen Hoekstra en De Jonge voeren campagne per speech. NRC Handelsblad (3 september 2019). Gearchiveerd op 2 januari 2022. Geraadpleegd op 1 januari 2022.
- ↑ Hugo de Jonge wint nipt lijsttrekkersverkiezing CDA. NOS Nieuws (15 juli 2020). Geraadpleegd op 11 augustus 2021.
- ↑ Aharouay, Lamyae, CDA belooft alsnog onderzoek na kritiek op interne verkiezingen. NRC Handelsblad (25 augustus 2020). Gearchiveerd op 2 januari 2022. Geraadpleegd op 2 januari 2022.
- ↑ van Soest, Hans; Kok, Laurens, Ineens staat de man die het CDA een miljoen schonk in het verdachtenbankje. de Gelderlander (18 juni 2021). Gearchiveerd op 1 januari 2022. Geraadpleegd op 1 januari 2022.
- ↑ Commissie Spies, Zij aan zij werken aan herstel (pdf) (juli 2021). Gearchiveerd op 1 januari 2022. Geraadpleegd op 1 januari 2022.
- ↑ Huigsloot, Nathalie; Korteweg, Ariejan, Hugo de Jonge: ‘Dat virus kun je niet zien en mij wel, dus dat maakt het makkelijker om boosheid op mij te projecteren’. de Volkskrant (5 augustus 2021). Geraadpleegd op 11 augustus 2021.
- ↑ Hugo de Jonge ziet af van lijsttrekkerschap CDA. RTL nieuws (10 december 2021). Gearchiveerd op 28 april 2023.
- ↑ De Jonge moet coronaportefeuille opgeven en wordt Volkshuisvesting-minister. NU (2 januari 2022). Gearchiveerd op 3 januari 2022. Geraadpleegd op 3 januari 2022.
- ↑ Minister Hugo de Jonge biedt Dronten excuses aan. Omroep Flevoland. Gearchiveerd op 15 november 2021. Geraadpleegd op 11 augustus 2021.
| Voorganger: L.F. (Lodewijk) Asscher |
Vicepremier 2017-2022 |
Opvolger: W.B. (Wopke) Hoekstra |
| Voorganger: E.I. (Edith) Schippers |
Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport 2017-2022 |
Opvolger: E.J. (Ernst) Kuipers |
| Voorganger: S. (Sybrand) van Haersma Buma |
Partijleider CDA 2020 |
Opvolger: W.B. (Wopke) Hoekstra |
| Voorganger: - |
Minister voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening 2022-2024 |
Opvolger: M.C.G. (Mona) Keijzer (als minister met portefeuille) |
| Voorganger: H.G.J. (Hanke) Bruins Slot |
Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties 2023-2024 |
Opvolger: J.J.M. (Judith) Uitermark |