Hohenzollernowie

Hohenzollernowie
Kraj	Prusy, Cesarstwo Niemieckie, Królestwo Rumunii
Tytuły	cesarz niemiecki; król Pruski; książę Pruski; elektor Brandenburgii; król Rumunii
Założyciel	Burkhard I. (Zollern)
Ostatni przedstawiciel	Wilhelm II Hohenzollern, Michał I Hohenzollern-Sigmaringen
Rok założenia	XI w.
Pochodzenie etniczne	niemieckie

Hohenzollernowie – niemiecka dynastia wywodząca się ze Szwabii. Jej przedstawiciele panowali w krajach niemieckich (m.in. Brandenburgii, Ansbach, Bayreuth, Prusach), od 1871 jako cesarze niemieccy oraz w Rumunii (w latach 1869–1947, linia Hohenzollern-Sigmaringen).

Początki dynastii

Zamek Hohenzollern

Dynastia wywodzi się z leżącego na terenie Badenii-Wirtembergii zamku Hohenzollern, który do dziś pozostaje w rękach rodu. Za praojca uważa się wzmiankowanego przez Bertolda z Reichenau i żyjącego w XI w. Burkharda de Zolorin. Jego syn Fryderyk otrzymał w 1111 tytuł hrabiego od cesarza Henryka V. Hrabia Fryderyk III (zm. 1201) wraz z ręką Zofii von Raabs przejął w 1191 prawa do dziedziczenia urzędu burgrabiego Norymbergi. Od dwóch synów tej pary, Konrada I i Fryderyka IV wywodzą się główne linie dynastii: frankońska i szwabska.

Linia frankońska

Linia odziedziczyła dobra we Frankonii z burgrabstwem Norymbergi.

W 1363 burgrabia Fryderyk V został wyniesiony do godności księcia Cesarstwa (niem. Reichsfürst). Jego syn Fryderyk VI w 1415 w zamian za poparcie w wyborach cesarskich uzyskał od Luksemburgów Marchię Brandenburską wraz z tytułem elektora (od 1417). Od elektora Albrechta III Achillesa wywodzi się także starsza linia Hohenzollern-Ansbach. Pochodził z niej Albrecht Hohenzollern, ostatni wielki mistrz zakonu krzyżackiego w Prusach i pierwszy książę pruski – syn Fryderyka, margrabiego Ansbachu i Zofii Jagiellonki.

W 1618 po śmierci Albrechta Fryderyka opróżnione księstwo Prus Książęcych objęła za zgodą króla polskiego linia elektorska. Od młodszych synów elektora Jana Jerzego wywodzi się młodsza linia Hohenzollern-Ansbach (wygasła w 1806) i linia Hohenzollern-Bayreuth (wygasła w 1763).

W 1657 w wyniku układów welawsko-bydgoskich Hohenzollernowie uzyskali suwerenność w Prusach. Elektor brandenburski Fryderyk III ogłosił się 18 stycznia 1701 w Królewcu królem w Prusach (niem. König in Preussen). Fryderyk II Wielki zmienił ten tytuł w 1772 na króla Prus (niem. König von Preussen). Po I i II wojnie śląskiej w wyniku podpisanego pokoju wrocławskiego w 1742 Fryderyk II Wielki zdobył większą część Śląska, pokonując Austrię Marii Teresy.

18 stycznia 1871 król Prus Wilhelm I Hohenzollern został ogłoszony w Wersalu cesarzem niemieckim w granicach tzw. małych Niemiec. Po przegranej I wojnie światowej w 1918 cesarz Wilhelm II abdykował w obliczu rewolucji i wyemigrował do Holandii.

Po przekształceniu tytułów arystokratycznych w część nazwisk, członkowie frankońskiej linii rodu Hohenzollernów noszą nazwisko Prinz von Preußen (Prinzessin von Preußen w przypadku kobiet). Głową rodu dawnego królewskiego domu pruskiego jest Jerzy Fryderyk Hohenzollern (ur. 1976).

Władcy z linii frankońskiej

Elektorzy brandenburscy

Herb wielki królów Prus

Królowie pruscy

Fryderyk I Hohenzollern (Fryderyk III jako elektor)
Fryderyk Wilhelm I Hohenzollern
Fryderyk II Wielki
August Wilhelm Hohenzollern (nie panował – następca tronu)
Fryderyk Wilhelm II Hohenzollern
Fryderyk Wilhelm III Hohenzollern
Fryderyk Wilhelm IV Hohenzollern

Herb Cesarstwa Niemieckiego

Królowie Prus i cesarze niemieccy

Linia Hohenzollern-Ansbach

Jerzy von Ansbach, książę Karniowa, książę Opola i Raciborza, pan Bytomia, Tarnowskich Gór i Bogumina
Jerzy Fryderyk von Ansbach, książę Karniowa, książę Opola i Raciborza (potem Żagania), pan Bytomia, Tarnowskich Gór i Bogumina

Książęta Prus 1525–1618

Książęta Karniowa

Jan Jerzy (książę Karniowa)

Margrabiowie na Starej Marchii i Priegnitz:

1447–1464 Fryderyk Młodszy (syn Fryderyka I margrabiego Brandenburgii)

Margrabiowie na Ansbach:

1486–1536 Fryderyk Starszy (syn Albrechta Achillesa elektora Brandenburgii)
1536–1543 Jerzy (syn)
1543–1603 Jerzy Fryderyk (syn)
1603–1625 Joachim Ernest (syn Jana Jerzego elektora Brandenburgii)

Margrabiowie na Bayreuth:

1486–1495 Zygmunt (syn Albrechta Achillesa elektora Brandenburgii)

Margrabiowie na Kulmbach:

1541–1557 Albrecht Alcybiades (wnuk Fryderyka Starszego)

Margrabiowie na Kostrzynie:

1535–1571 Jan I (syn Joachima I elektora brandenburgii)

Książęta na Karniowie:

1524–1543 Jerzy (syn Fryderyka Starszego margrabiego na Ansbach)
1543–1603 Jerzy Fryderyk (syn)
1606–1624 Jan Jerzy (syn Joachima Fryderyka elektora Brandenburgii)

Margrabiowie na Schwedt:

1688–1711 Filip (syn Fryderyka Wilhelma elektora Brandenburgii)
1711–1771 Fryderyk Wilhelm (syn)
1771–1788 Henryk Fryderyk (brat)

Linia szwabska

Przejęli dobra w Szwabii z hrabstwem Zollern (Hohenzollern). W 1576 Hohenzollernowie szwabscy po śmierci hr. Karola I podzielili się na dwie linie: Hohenzollern-Hechingen (wygasła w 1869 na księciu Fryderyku Wilhelmie) oraz Hohenzollern-Sigmaringen. Już w następnym pokoleniu w 1623 obydwie linie wyniesiono do godności książąt. Jan Jerzy stał się księciem von Hohenzollern-Hechingen, a Jan księciem Hohenzollern-Sigmaringen.

Książę Karol von Hohenzollern-Sigmaringen w 1866 w efekcie układów dyplomatycznych objął tron Rumunii. W 1881 przyjął tytuł króla. Jego starszy brat Leopold miał wg planów Bismarcka także zasiąść na tronie Hiszpanii po obaleniu I Republiki. Starania te stały się jednym z pretekstów wybuchu wojny francusko-pruskiej w 1870.

W 1947 pod naciskiem komunistów abdykował ostatni król Rumunii i ostatni władca z rodu Hohenzollernów, Michał I.

Mieszkający w Niemczech członkowie szwabskiej linii rodu Hohenzollernów noszą współcześnie nazwisko Prinz von Hohenzollern (Prinzessin von Hohenzollern w przypadku kobiet).

Władcy z linii szwabskiej

Książęta Hechingen

Jan Jerzy, od 1623 ks. Hohenzollern-Hechingen

Książęta Sigmaringen

Jan, od 1623 ks. Hohenzollern-Sigmaringen

Herb królów Rumunii

Królowie Rumunii

Karol I – 1866–1914 początkowo ks. autonomicznej Rumunii, król od 1881
Ferdynand I (bratanek Karola I) – 1914–1927
Michał I (wnuk Ferdynanda I) – 1927–1930 (zdetronizowany), ponownie w latach 1940–1947
Karol II (syn Ferdynanda I) – 1930–1940

Linie naturalne i morganatyczne

Ze związków morganatycznych wywodzą się:

baronowie von Kotzau. Potomkowie Jerzego Albrechta von Bayreuth (1666–1703) i Reginy Lutz (1678–1755). Linia wygasła na Fryderyku von Kotzau w 1976^[1].

hrabiowie von Ingenheim. Potomkowie Gustawa Adolfa (1789–1855), syna króla Fryderyka Wilhelma II i Julii von Voss.
hrabiowie von Brandenburg. Potomkowie króla Fryderyka Wilhelma II i hrabianki Juliany von Dönhoff (1768–1837). Ich syn Fryderyk Wilhelm von Brandenburg był premierem Prus. Rodzina wygasła w drugim pokoleniu wraz ze śmiercią hr. Gustawa w 1909^[2].

hrabiowie von Hohenau. Potomkowie księcia Albrechta Pruskiego (1809–1872) i Rozalii von Rauch. Albrecht był uprzednio mężem holenderskiej księżniczki Marianny Orańskiej z którą się rozwiódł aby móc ożenić się z Rozalią. Rodzina hrabiów von Hohenau wygasła w 1957.

Książę Albrecht był synem króla Fryderyka Wilhelma III i Luizy Meklemburskiej^[3].

hrabiowie von Rothenburg. Potomkowie ks. Fryderyka Wilhelma von Hohenzollern-Hechingen (1801–1969 – ostatni książę Hechingen) i baronówny Amelii Schenk von Geyern (1832–1897)^[4].

Potomkami naturalnych dzieci Hohenzollernów są:

baronowie von Falkenhausen. Potomkowie Fryderyka Karola (1734–1796) i Fryderyka Ferdynanda (1748–1811), nieślubnych synów margrabiego Karola Wilhelma Fryderyka von Ansbach (1712–1757) ze związku z Elżbietą Wünsch (1710–1757)^[5]^[6].

Hohenzollernowie

Jerzy Fryderyk, Zofia

Tabela Hohenzollernowie

Zobacz też

Wybrana literatura

P. Mast, Die Hohenzollern in Lebensbildern, Graz Wien Köln 1988
Dynastie Europy, A. Mączak (red.), Wrocław Warszawa Kraków 2003 (wyd. II).
R. Seigel, Hohenzollern. Dynastengeschlecht, w: Neue Deutsche Biographie, Bd 9, Berlin 1972, s. 496
W. Dworzaczek, Genealogia, cz.2: Tablice, Warszawa 1959, tabl.59-63.

Przypisy

Linki zewnętrzne

Genealogia dynastii: M. Marek, Genealogy
Genealogia książąt Hohenzollern (Hechingen, Sigmaringen), królów Rumunii i Prus, cesarzy niemieckich i ich potomków: P. Theroff, An Online Gotha

[1] M. Marek, Genealogia rodziny von Kotzau, Genealogy.Eu

[2] M. Marek, Genealogia rodzin von Ingenheim i von Brandenburg, Genealogy.Eu

[3] M. Marek, Genealogia rodziny von Hohenau, Genealogy.Eu

[4] M. Marek, Genealogia rodziny von Rothenburg, Genealogy.Eu

[5] Genealogia rodziny von Falkenhausen

[6] Hermann Gackenholz, von Falkenhausen w: Neue deutsche Biographie, Bd. 5, Berlin 1961, s.11

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]