Karol Fuchs
Karol Stanisław Fuchs (ur. 27 marca 1887 w Warszawie, zm. 1940 w Kalininie) – podinspektor Policji Państwowej, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 podinspektor Policji Państwowej
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 marca 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1940 |
| Formacja | |
| Stanowiska |
oficer inspekcyjny |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg/40px-POL_Krzyż_Walecznych_(1920)_2r_BAR.svg.png){kind=small} _BAR.svg/40px-POL_Krzyż_Zasługi_(1923)_BAR.svg.png){kind=small}  
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Ferdynanda i Marii z Naumanów. Ukończył 5 klas szkoły przemysłowo-technicznej[1]. Od 1 stycznia do 31 grudnia 1905 był członkiem Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej, a od 1 września 1916 do 11 listopada 1918 członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej[1]. Od 4 lipca 1915 służył w oddziałach Samoobrony Obywatelskiej.
W Wojsku Polskim nie służył. W 1919 rozpoczął służbę w Policji Państwowej[1]. 1 października 1922 został mianowany nadkomisarzem[1]. Od 1928 oficer inspekcyjny m. st. Warszawy, a później w Lublinie[1].
1 listopada 1929 z rozporządzenia warszawskiego komendanta Edmunda Czyniowskiego dowodził oddziałem policji, który rozbił wiec Polskiej Partii Socjalistycznej, zorganizowany na stokach Cytadeli ku czci bojowników rewolucji 1905 roku. Pobito i poraniono kilkanaście osób. Wśród rannych byli m.in. Stanisław Dubois, Adam Pragier i Eugeniusz Przetacznik, ten ostatni pokaleczony przez samego Karola Fuchsa[2]. Atak spotkał się z protestem ówczesnego Marszałka Sejmu Ignacego Daszyńskiego[3]. Wiec PPS stał się w 1931 r. jednym z punktów oskarżenia działaczy Centrolewu w politycznym procesie brzeskim, którym zarzucano chęć siłowego obalenia rządu, a nawet ustroju[4][5].
Od 1 lutego 1933 komendant powiatowy Policji w Warszawie, od 1936 oficer inspekcyjny w Poznaniu, a następnie w Komendzie Wojewódzkiej w Warszawie[1]. 1 kwietnia 1939 awansowany na stopień podinspektora.
Po wybuchu II wojny światowej, w okresie kampanii wrześniowej 1939 służył nadal w stołecznej Komendzie Wojewódzkiej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów, a następnie był przetrzymywany w obozie w Ostaszkowie. Na wiosnę 1940 został wywieziony i zamordowany w siedzibie Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie (obecnie Twer) przez funkcjonariuszy oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Jest pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Miednoje.
Upamiętnienie
edytujW 2007 pośmiertnie został awansowany do stopnia inspektora Policji Państwowej[6].
30 maja 2010, ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, Wincenty Kwiatkowski został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci przy Zespole Szkół nr 2 w Humniskach.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[7]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie – 1922 za służbę w Milicji Miejskiej m. Warszawy[8][9][1]
- Srebrny Krzyż Zasługi[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej - pośmiertnie 1 stycznia 1986[10]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i Tu podano, że został odznaczony Krzyżem Walecznych po raz pierwszy. Wykaz nadkomisarzy. Narodowe Archiwum Cyfrowe. [dostęp 2021-04-10]..
- ↑ Głos Poranny, 29 listopada 1931 r., nr 327.
- ↑ Adam Pragier: Czas przeszły dokonany. Londyn: B.Świderski, 1966.
- ↑ Dziennik Łódzki, 1 listopada 1931 r., nr 44.
- ↑ Ziemia Radomska, 1931, R. 4, nr 280.
- ↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2013-04-09].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 8 lipca 1922, s. 492, jako komisarz PP Karol Fuks.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 listopada 1935, s. 127, sprostowano nazwisko z „Fuks” na „Fuchs”.
- ↑ Zarządzenie Nr 1/86 Ministra Spraw Wojskowych z 1 stycznia 1986 r. w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r.” Dziennik Ustaw RP Nr 2 z 10 kwietnia 1986 r., s. 30.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 1 A–Ł. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
- Karol Stankiewicz: W hołdzie poległym na „nieludzkiej ziemi”. zs2humniska.c0.pl. [dostęp 2014-04-09].