Dyskusja:-ski (nazwisko)

Artykuł -ski (nazwisko) pojawił się 18 grudnia 2012 na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.

Problemy {{odn}} w odsyłaniu do bibliografii z dnia 5 listopada 2023

CITEREFKlemensiewicz1981 {{Cytuj książkę}} Zenon Klemensiewicz: Gramatyka historyczna języka polskiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 203. ISBN 83-01-00995-0.

CITEREFRospond2009 {{Cytuj książkę}} Stanisław Rospond: Gramatyka historyczna języka polskiego z ćwiczeniami. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 114. ISBN 978-83-01-13992-6.
CITEREFKlemensiewicz1985 {{Cytuj książkę}} Zenon Klemensiewicz: Historia języka polskiego. Warszawa: PWN, 1985. ISBN 83-01-06443-9.
CITEREFRymut1999 {{Cytuj książkę}} Kazimierz Rymut: Nazwiska Polaków. Słownik historyczno etymologiczny. Kraków: 1999. ISBN 83-87623-18-0.
CITEREFGloger1900-1903 {{Cytuj książkę}} Zygmunt Gloger: Encyklopedja staropolska ilustrowana, hasło „Nazwiska ludzi”. Warszawa: 1900-1903.
niedostępny {{Cytuj stronę}} Starożytne wielkolitewskie nazwiska szlacheckie. (pol.).

Jeśli zgłoszone usterki w artykule nie występują, to ten raport można usunąć.

powtórzenie

sekcja [Użycie w nazwiskach], ost. akapit: -ski jest 2×, tylko pewnie specjalnie – ale nie rozumiem dlaczego…? Kaligula (dyskusja) 02:47, 18 gru 2012 (CET)[odpowiedz]

Załatwione Kaligula (dyskusja) 18:44, 18 gru 2012 (CET)[odpowiedz]

Kompromitujące błędy ortograficzne: "austryjacki"

poprawiaj, nie krytykuj, to zwykła literówka ;] Marmale (dyskusja) 22:12, 21 gru 2012 (CET)[odpowiedz]

Witam. Ja zasłyszałem gdzieś, że jeśli chodzi o te popularne końcówki, tudzież przyrostki panujące wśród nazwisk w Polsce, to wygląda to tak:

-ski: Czysto-słowiańska końcówka, popularna w Polsce, aczkolwiek na początku w formie "-owski" kojarzona niemal wyłącznie ze szlachtą. Później rozpowszechniła się i występowała w nazwiskach ludzi z każdej klasy społecznej, także w formach "-cki" lub "-dzki".

-wicz: Zazwyczaj patronimiczna, najbardziej charakterystyczna dla tego typu nazwisk, od imienia ojca lub od jakiejś nazwy. Noszący ją ludzie należeli do klasy średniej i wyższej, z naciskiem ma tą drugą. Końcówkę chętnie przyswajali także Żydzi aszkenazyjscy.

-czyk: Forma zdrobniała, od zawodu, miejsca pochodzenia lub imienia ojca - zazwyczaj panowała wśród biedoty, zarówno chłopów polskich, jak i rzemieślników żydowskich o mieszanym pochodzeniu etnicznym. Rozpowszechniona także w formach "-czak", czy "-ik".