Dyskusja:Neville Chamberlain
Jest prawdopodobne, że Chamberlain podejrzewając rzekomą możliwość zawarcia sojuszu między Polską a Niemcami, chciał wykluczyć tę okoliczność i skierować niemiecką agresję na wschód. Z tego względu 31 marca 1939 roku ogłosił w parlamencie gwarancję niepodległości Polski. Przypis do: Lynne Olson Buntownicy, nie znam tego dzieła, czy przedstawia jakieś dowody? Przypomina to "publicystykę" Cata, o której napisano w posłowiu do "Lat nadziei" : "trudno jest znaleźć dowody na to, że Wielka Brytania (...) świadomie posłużyła się Polską, aby to na nią skierować atak niemiecki. W rzeczywistości to Polska od jesieni 1938 roku rozpaczliwie poszukiwała sojusznika, który mógłby ją wesprzeć w zaostrzającym się konflikcie z III Rzeszą. Stało się to możliwe, kiedy w połowie marca 1939 roku Wehrmacht wkroczył do Czech i Moraw, a Wielka Brytania, w sytuacji złamania porozumień monachijskich, zmuszona była na to w jakiś sposób zareagować. Warto pamiętać, że w 1939 roku była ona jedynym mocarstwem światowym, odpowiadającym rangą Stanom Zjednoczonym z pierwszych lat po upadku ZSRR. W tej sytuacji wydawało się rzeczą oczywistą, że każde państwo, które zwiąże się wówczas z Londynem, ma prawo nikogo, w tym także Niemiec, się nie obawiać, toteż przyjęcie 31 marca 1939 roku gwarancji brytyjskich (...) było - jak to oceniali przywódcy państwa polskiego - wielkim sukcesem polskiej polityki i miało służyć zapobieżeniu wojnie. Tego, że Hitler okaże się osobą całkowicie nieobliczalną, trudno się było wówczas spodziewać. Dotąd przywódca III Rzeszy postrzegany był jako polityk zręczny, racjonalny i dzięki temu skuteczny. (...) Możliwości porozumienia Hitlera ze Stalinem nikt z poważnych polityków polskich i zachodnich nie brał pod uwagę, dlatego też zawarcie układu niemiecko-sowieckiego z 23 sierpnia 1939 roku było, zarówno dla państw zachodnich, jak i Polski, całkowitym zaskoczeniem. Dopiero w tym momencie zorientowano się, że możliwość wojny między Polską a Niemcami jest coraz bardziej realna. Hitler spodziewał się, że zawarcie układu ze Stalinem skłoni Wielką Brytanię do pozostawienia Polski samej sobie. Toteż termin ataku na Polskę wyznaczył na 26 sierpnia, jednak 25 sierpnia Wielka Brytania podpisała formalny układ sojuszniczy z Polską. Data nie była przypadkowa. W ten sposób Wielka Brytania dawała do zrozumienia Niemcom, że ich atak na Polskę będzie równoznaczny z uderzeniem na imperium angielskie. Potwierdził to już 22 sierpnia w osobistym liście do Hitlera premier brytyjski Neville Chamberlain. Zaprzecza to podstawowej tezie prezentowanej w książce Mackiewicza, że celem dyplomatycznych działań Brytyjczyków w 1939 roku było skierowanie agresji militarnej Niemiec przeciwko Polsce, by odwrócić ich uwagę od Zachodu. Gdyby to było prawdą, po cóż zawieraliby z Warszawą formalny układ zmuszający ich do wypowiedzenia wojny Niemcom po ich ataku na Polskę? W rzeczywistości układ sojuszniczy polsko-brytyjski, (...) uratował nas od jeszcze bardziej kompromitującej klęski niż ta, która miała miejsce w rzeczywistości. Gdyby wojna zaczęła się 26 sierpnia, kampania skończyłaby się po kilku dniach, gdyż wojska polskie znajdowałyby się nie na pozycjach obronnych, ale w transportach kolejowych i zostałyby rozbite przez uderzenia lotnicze. Hitler przestraszył się jednak skutków układu polsko-brytyjskiego i odwołał termin ataku, popełniając w ten sposób jeden z zasadniczych błędów, które miały istotny wpływ na dalszy rozwój działań w okresie II wojnie światowej."
Aleksander Bregman pisze, że wieść o podpisaniu układu polsko-brytyjskiego zawiesiła rozkaz o rozpoczęciu wojny na czas do 2 września, co mogłoby odsunąć ją i o rok (Najlepszy sojusznik s. 13). Pilot Pirx (dyskusja) 11:37, 15 sie 2018 (CEST)