Filip Bednorz
Filip Bednorz (ur. 1 maja 1891 w Dorocie, zm. 13 stycznia 1954[1]) − polski duchowny katolicki, wikariusz kapitulny diecezji katowickiej w czasie wygnania biskupów diecezji katowickiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z rodziny robotniczej, był synem Józefa. Wykształcenie średnie uzyskał w Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie w 1912. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Krakowie, które opuścił po dwóch latach i przeniósł się do Widnawy. W czasie I wojny światowej walczył na froncie zachodnim. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk biskupa Adolfa Bertrama we Wrocławiu w 1920. Po święceniach kapłańskich pracował jako wikariusz i katecheta w Pszczynie, a następnie jako katecheta w Królewskiej Hucie i Tarnowskich Górach, gdzie był także prefektem konwiktu biskupiego. Poza tym był patronem Związku Młodzieży Polskiej Męskiej i katechetą w Katowicach. W 1933 został administratorem parafii w Syryni, a w czasie II wojny światowej był referentem Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Po wojnie zaangażował się jako jeden z pierwszych do ruchu "księży patriotów"[2].
Podczas Ogólnokrajowego Zjazdu Kół Księży w lutym 1952 w Warszawie zasiadł w Prezydium Głównej Komisji Księży[3]. Wikariuszem kapitulnym został wybrany dnia 25 listopada 1952 w czasie zebrania Okręgowej Komisji Księży. Jego wybór był nieważny, ponieważ został dokonany pod presją WRN w Katowicach, na co wskazuje chociażby fakt, iż proces głosowania był nadzorowany przez Jerzego Ziętka. Po objęciu urzędu wszystkie stanowiska obsadził księżmi sympatyzującymi z ruchem księży patriotów i wprowadził własne porządki. Dnia 10 stycznia 1954 uległ wypadkowi samochodowemu, do którego doszło w miejscowości Bełk. Wracał wówczas z rekolekcji dla kapłanów, które odbywały się w Kokoszycach. Wskutek obrażeń doznanych w wypadku zmarł 13 stycznia. Został pochowany w Katowicach.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 22 lipca 1953, za zasługi w pracy społecznej)[4]
- Złoty Krzyż Zasługi (1951)[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bednorz Filip [online], Encyklopedia wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku, 19 października 2019 [dostęp 2023-03-11] (pol.).
- ↑ Jacek Żurek, Ruch księży patriotów w województwie katowickim 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.20,
- ↑ Antoni Dudek, Ryszard Gryz: Komuniści i Kościół w Polsce 1945-1989. onet.pl, 2003-03-28. [dostęp 2018-03-10].
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1288.
- ↑ M.P. z 1951 r. nr 43, poz. 534.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bednorz Filip, [w:] Słownik biograficzny duchowieństwa (archi)diecezji katowickiej 1922−2008, red. nauk. Jerzy Myszor, Katowice: Księgarnia św. Jacka, 2009, ISBN 978-83-7030-695-3, s. 16–17.
- Członkowie ruchu „księży patriotów”
- Duchowni archidiecezji katowickiej
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Pochowani w Katowicach
- Polacy w I wojnie światowej
- Polskie ofiary wypadków drogowych
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1954
- Ludzie urodzeni w Zabrzu