Iżorski-Fiat
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Zakłady Iżorskie |
Typ pojazdu | |
Trakcja |
kołowa (4x2) |
Załoga |
5 osób |
Historia | |
Prototypy | |
Dane techniczne | |
Silnik |
4-cylindrowy silnik benzynowy o mocy 60,83 KM |
Pancerz |
stalowy, do 7 mm |
Długość |
4,80 m |
Szerokość |
1,90 m |
Wysokość |
2,50 m |
Masa |
5,5 t |
Osiągi | |
Prędkość |
60km/h |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 x karabin maszynowy Maxim ob. 1905 lub ob. 1910 g. kalibru 7,62 mm |
Iżorski-Fiat – rosyjski samochód pancerny skonstruowany w 1914 roku. Wzorowany na importowanych do Rosji samochodach pancernych firmy Austin. Wykorzystywał importowane podwozie firmy Fiat. Razem z oryginalnymi samochodami pancernymi Austin i ich odmianą Putiłow-Austin, pojazdy Iżorski-Fiat stanowiły podstawę uzbrojenia rosyjskich pododdziałów samochodów pancernych podczas I wojny światowej, a później były wykorzystywane podczas rewolucji październikowej i późniejszej wojny domowej toczących się na terenie ZSRR.
W nocy z 25 na 26 lutego 1918 zbiorcza kompania 8 pułku strzelców polskich pod dowództwem podkapitana Aleksandra Rosińskiego w walce z bolszewikami o wieś Pobołowo[1] zdobyła jeden samochód, który otrzymał nazwę „Czubaryk” i pełnił służbę w 3 Dywizji Strzelców Polskich do rozwiązania I Korpusu Polskiego[1][2].
W latach 1925–1930 jeden pojazd o numerze rejestracyjnym 4433 znajdował się w 2 Szwadronie Samochodów Pancernych w Warszawie.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 6.
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 254.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rosiński Aleksander. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.41-3140 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-14].
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
- Steven J. Zaloga, James Grandsen: Soviet tanks of World War Two. London: Arms and Armour Press, Lionel Leventhal Limited, 1984. ISBN 0-85368-606-8.