Svoboda | Graniru | BBC Russia | Golosameriki | Facebook
Przejdź do zawartości

Józef Nikodem Kłosowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Nikodem Kłosowski
Lemiesz, Czepiec
Data i miejsce urodzenia

26 marca 1904
Krasnystaw

Data i miejsce śmierci

26 listopada 1959
Lublin

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Partyzancki

Józef Nikodem Kłosowski, ps. Lemiesz, Czepiec (ur. 26 marca 1904 w Krasnymstawie, zm. 26 listopada 1959 w Lublinie) – pisarz, publicysta, poeta, pedagog, działacz ruchu ludowego, organizator życia kulturalnego na Lubelszczyźnie, inicjator powstania Muzeum Regionalnego w Krasnymstawie, odkrywca talentu poetyckiego Stanisława Bojarczuka. Żołnierz Batalionów Chłopskich, szef prasy i wydawnictw w Komendzie Głównej Okręgu Lublin tej organizacji, pułkownik[1][2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Józef Kłosowski urodził się 26 marca 1904 w rodzinie rzemieślniczej. W wieku siedemnastu lat wstąpił do Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici”[3]. Po ukończeniu szkoły średniej studiował polonistykę, historię sztuki i malarstwo na Uniwersytecie Warszawskim[4]. Po studiach wrócił do Krasnegostawu, gdzie pracował jako pedagog, najpierw w szkole powszechnej, a następnie w szkole rolniczej. W 1931 wstąpił do SL.

Zorganizował teatr ludowy, z którym objeżdżał wsie i osady Lubelszczyzny. Tworzył grafiki, z których kilka zachowało się do dziś. Są przechowywane w Muzeum Regionalnym w Krasnymstawie („Samotna brzoza”, „Młyn”, „Widok na las”).

Odkrył i wypromował samorodny talent – chłopskiego poetę – Stanisława Bojarczuka, którego poznał jeszcze we wczesnym dzieciństwie. Ich przyjaźń trwała do końca życia Bojarczuka. Kłosowski pomagał mu publikować w prasie. Wspólnie ze Zbigniewem Stepkiem przygotował do druku zbiór sonetów Bojarczuka, którym zainteresowała się Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza. Właśnie w niej pod koniec życia Bojarczuka ukazał się zbiór sonetów pod tytułem Blaski i dźwięki.

Kłosowski był organizatorem życia literackiego. Zapraszał na wieczory autorskie znanych pisarzy lubelskich (m.in. Józefa Czechowicza). Przed wojną wydawał własne pismo „Wieś Krasnystawska”, w którym publikował artykuły o kulturze lokalnego środowiska[5].

Po wybuchu II wojny światowej był nauczycielem tajnych kompletów. Od 1940 był członkiem Batalionów Chłopskich. W Komendzie Głównej Okręgu Lublin odpowiadał za prasę i wydawnictwa. W 1942 wraz z bratem Wacławem uciekł przed aresztowaniem. W tym czasie wydawał pisma podziemne: „Najnowsze wiadomości”, „Kukułka”, „Roch”, „Chłopski Znak”, „Wyzwolenie”, „Wieś tworząca”, „Zielona Kadra”. W 1942 w Orchowcu zorganizował podziemną drukarnię. W dalszym ciągu działał w Stronnictwie Ludowym („Roch”). Swoje wojenne przeżycia opisał w książkach: Jarzmo, Mgła, Walka z aniołem, Czarna Wiosna, Gwiazdy nad polaną, Ziemia bez skarg, Berło.

Po wojnie uczył w Gimnazjum im. Władysława Jagiełły w Krasnymstawie. Następnie został kierownikiem Wojewódzkiego Wydziału Kultury w Lublinie, którym kierował do 1950. Założył lubelski tygodnik „Zdrój”, poświęcony upowszechnianiu kultury i twórczości. Redaktor czasopisma „Kamena”. Po wojnie był prezesem lubelskiego oddziału ZLP[2].

Pod koniec lat 50. zachorował na serce. Zmarł 26 listopada 1959. Pochowany został na cmentarzu w Krasnymstawie.

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Moje dzieciństwo – wspomnienia autobiograficzne, 1956;
  • Przeklęta miasto – zbiór legend ludowych, 1928;
  • Dziewanna – zbiór legend ludowych, 1928;
  • Tańcząca karczma – powieść, 1933;
  • Uroczysko – powieść;
  • Zbrodnia Ewy Orskiej – powieść;
  • Chłopski marsz – tomik poetycki, 1944;
  • Jarzmo – powieść, 1947;
  • Mgła – powieść, 1948;
  • Serce w lipowym drewnie – zbiór legend, 1948;
  • Walka z aniołem – powieść, 1949;
  • Czarna wiosna – powieść, 1953;
  • Gwiazdy nad polaną – powieść, 1955;
  • Ziemia bez skarg – powieść, LSW 1956;
  • Berło – powieść, 1958;
  • Chłostra – powieść (wznowienie Jarzma i Mgły), LSW 1979.

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • Nagroda literacka Lubelszczyzny (1947)
  • Nagroda miasta Lublina (1956)

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Jego imieniem została nazwana ulica, przy której mieszkał odkryty przez niego talent – Stanisław Bojarczuk[5][8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urszula Gierszon, Historia Lubelskiego Oddziału Związku Literatów Polskich, https://archive.ph/20120903155039/http://www.literaci.eu/index.php?option=com_content&task=view&id=2326&Itemid=135
  2. a b Matylda Wełna, Miłość i obowiązek, [w:] Z dziejów ruchu literackiego na Lubelszczyźnie, ZLP Oddział w Lublinie, Lublin 1998.
  3. Słownik biograficzny podaje datę wstąpienia do ZMW jako 1928.
  4. Słownik biograficzny podaje, iż studiował na UJ i KUL
  5. a b Michalski W., Zięba J., Lublin literacki 1932–1982, Wydawnictwo Lubelskie, Lublin 1984 – Biblioteka multimedialna Teatru NN.
  6. M.P. z 1947 r. nr 95, poz. 633 „za zasługi na polu organizacji życia kulturalnego w Polsce”.
  7. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 347 „za zasługi na polu pracy społeczno-oświatowej”.
  8. Jan Henryk Cichosz, Józef Nikodem Kłosowski, Kultura i życie nr 16, 1984.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Marian Wojtas: Słownik biograficzny żołnierzy Batalionów Chłopskich : IV Okręg Lublin. Lublin: Stowarzyszenie Byłych Żołnierzy Batalionów Chłopskich, 1998, s. 249. ISBN 83-85223-60-6.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]