John D. Bulkeley

John D. Bulkeley
Sea Wolf
	Vice Admiral
Data i miejsce urodzenia	19 sierpnia 1911 ; Nowy Jork
Data i miejsce śmierci	6 kwietnia 1996 ; Silver Spring, Maryland
	Przebieg służby
Lata służby	1933–1988
Siły zbrojne	US Navy
Stanowiska	d-a: Motor Torpedo Boat Squadron Three,; USS „Endicott” (DD-495),; Naval Station Guantanamo Bay
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: kampania filipińska (1941–1942),; lądowanie w Normandii; wojna koreańska
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Plakat propagandowy z okresu II wojny światowej z cytatem z Johna D. Bulkeleya

John Duncan Bulkeley (ur. 19 sierpnia 1911 w Nowym Jorku, zm. 6 kwietnia 1996 w Silver Spring w stanie Maryland) – wiceadmirał United States Navy, jeden z najbardziej odznaczonych oficerów w historii amerykańskiej marynarki wojennej.

Życiorys

Wczesne lata i kariera

Urodził się w Nowym Jorku, a dorastał na farmie w Hackettstown w stanie New Jersey, gdzie ukończył szkołę średnią^[1]. W 1933 roku ukończył Akademię Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych^[2].

W grudniu 1936 roku został przydzielony do United States Asiatic Fleet, gdzie został mianowany oficerem inżynieryjnym na pokładzie USS „Sacramento” (PG-19) w Chinach, gdzie był świadkiem japońskiej inwazji na chińskie miasta Shantou i Szanghaj oraz incydentu z USS „Panay” podczas II wojny chińsko-japońskiej^[3]^[4].

II wojna światowa

Na początku II wojny światowej był porucznikiem dowodzącym Motor Torpedo Boat Squadron Three, stacjonującym na Filipinach oddziałem sześciu motorowych łodzi torpedowych^[5]. Dał się poznać jako odważny, pomysłowy i dzielny dowódca. 11 marca 1942 roku zabrał gen. Douglasa MacArthura, jego rodzinę i najbliższy personel, którym wydano rozkaz ewakuacji z Filipin wobec japońskiej inwazji, na pokład PT 41 i innych łodzi torpedowych, którymi przepłynął ponad 600 mil morskich (1000 km) otwartego oceanu. Po przybyciu na wsypę Mindanao MacArthur powiedział do niego: „Wyciągnąłeś mnie z paszczy śmierci. Nigdy tego nie zapomnę”. Za pomyślną ewakuację gen. MacArthura i inne bohaterskie czyny z kampanii filipińskiej Bulkeley został odznaczony Medalem Honoru^[6].

We wrześniu 1942 roku, przebywając w Stanach Zjednoczonych i pomagając w zbieraniu obligacji wojennych jako komandor porucznik, Bulkeley spotkał byłego ambasadora USA w Wielkiej Brytanii Josepha Kennedy’ego w nowojorskim Hotelu Plaza, a wkrótce potem odegrał kluczową rolę w rekrutacji por. Johna F. Kennedy’ego do Centrum Szkolenia Łodzi Torpedowych Marynarki Wojennej w Mellville w stanie Rhode Island^[7]. Bohaterskie dowodzenie łodzią PT-109 przez Kennedy’ego w wojnie na Pacyfiku pomogło mu rozpocząć jego pierwszą kampanię do Kongresu^[8].

W 1944 roku Bulkeley wziął udział w inwazji na Normandię. Dowodził torpedowcami i trałowcami, oczyszczając szlaki do plaży Utah^[2], powstrzymując niemieckie E-booty przed atakowaniem okrętów desantowych wzdłuż Mason Line i podnosząc rannych marynarzy z tonącego trałowca USS „Tide” (AM-125), niszczyciela eskortowego USS „Rich” (DE-695) i niszczyciela USS „Corry” (DD-463). Gdy operacje inwazyjne dobiegały końca, Bulkeley otrzymał dowództwo nad swoim pierwszym dużym okrętem, niszczycielem USS „Endicott” (DD-495). W sierpniu 1944 roku został mianowany dowódcą rajdu dywersyjnego na port La Ciotat. Dwie brytyjskie kanonierki pod jego dowództwem znalazły się pod celnym ostrzałem niemieckiej korwety i uzbrojonego jachtu. Wkraczając do akcji z tylko jednym sprawnym działem, Bulkeley zaatakował obie wrogie jednostki z bliskiej odległości, zatapiając je. Później uratował brytyjskich marynarzy z wody, a następnie wielu niemieckich marynarzy. Następnie skomentował: „Co innego mogłem zrobić? Atakujesz, walczysz, wygrywasz. Taka jest reputacja naszej marynarki wojennej, wtedy i zawsze”^[9].

Zimna wojna

Podczas wojny koreańskiej w 1952 roku Bulkeley dowodził 132 Dywizjonem Niszczycieli. Po wojnie był szefem sztabu 5 Dywizjonu Krążowników^[10].

Na początku lat 60. dowodził bazą Clarksville w stanie Tennessee, wówczas dowództwem trzech służb pod egidą Agencji Wsparcia Atomowego Obrony. Nie tracąc nic ze swojej odwagi wojennej, Bulkeley był znany z tego, że testował czujność Marines strzegących bazy, zakładając kostium ninja, czerniąc twarz i próbując przeniknąć do zastrzeżonego obszaru po zmroku bez wykrycia. Było to niebezpieczne zachowanie, ponieważ Marines nosili na patrolach załadowaną broń. Zawsze popularnego wśród swoich ludzi, którzy szanowali go i podziwiali, Bulkeleya można było zobaczyć jeżdżącego po bazie w jego czerwonym jak wóz strażacki sportowym samochodzie Triumph TR3 z miniaturą srebrnej łodzi torpedowej jako ozdobą maski^[11].

Awansowany na kontradmirała przez prezydenta Johna F. Kennedy’ego, który również walczył w szeregach US Navy podczas II wojny światowej, Bulkeley został wysłany, aby dowodzić bazą morską w Guantanamo na Kubie^[2], gdzie stawił czoła groźbie odcięcia dostaw wody przez rząd Kuby w odpowiedzi na inwazję w Zatoce Świń, nakazując instalację sprzętu odsalającego, aby baza stała się samowystarczalna^[5].

Emerytura i powrót do służby

Przeszedł na emeryturę w 1975 roku. Został jednak ponownie powołany do czynnej służby, aby pełnić funkcję dowódcy Rady Inspekcji i Przeglądów Marynarki Wojennej, która przeprowadza inspekcje i przeglądy okrętów wojennych USA przed ich oddaniem do służby i rozmieszczeniem^[12]. W 1986 roku Bulkeley przeprowadził inspekcję pancernika USS „Iowa” (BB-61), znajdując w nim liczne nieprawidłowości i zalecając natychmiastowe wycofanie okrętu ze służby. Jego rada nie została posłuchana i trzy lata później na okręcie doszło do eksplozji wieży, w wyniku której zginęło 47 członków załogi^[13]. Później awansowany na wiceadmirała, Bulkeley ostatecznie przeszedł na emeryturę w 1988 roku po 55 latach służby^[2].

6 kwietnia 1996 roku John D. Bulkeley zmarł w swoim domu w Silver Spring w stanie Maryland w wieku 84 lat^[2]. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington^[14].

Pamięć

US Navy nazwała na jego cześć niszczyciel rakietowy klasy Arleigh Burke: USS „Bulkeley”, który wszedł do służby w 2001 roku^[15].

Przypisy

↑ Tom Bowman: 'Bold buckaroo' motivates Mid Medal of Honor winner, rescuer of MacArthur meets young 'shipmate'. The Baltimore Sun, 13.11.1993. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Rachel L. Swarns: Vice Adm. John D. Bulkeley, 84, Hero of D-Day and Philippines. The New York Times, 8.04.1996. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ Susan Boland: The Port Pilot's Daughter. U.S. Naval Institute Naval History Magazine, grudzień 1998. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ Announcement By The Speaker Pro Tempore; Congressional Record Vol. 142, No. 65. Congress.gov, 10.05.1996. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ ^a ^b Vice Admiral, USN (Retired), (1911-1996). Naval History and Heritage Command. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ John Duncan Bulkeley. Congressional Medal of Honor Society. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ William Doyle: PT 109: American Epic of War, Survival, and the Destiny of John F. Kennedy. New York: Harper-Collins Publishers, 2015, s. 29–33. ISBN 978-1467619349. (ang.).
↑ Courage and Tenacity: JFK, USN. U.S. Naval Institute. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ John D. Bulkeley: ‘You Engage, You Fight, You Win’. U.S. Naval Institute. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ Vice Admiral John D. Bulkeley, 1941–1996. Surface Navy Association Hall of Fame, 27.02.2004. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ Duane Vachon: John D. Bulkeley Vice Admiral USN – A GITMO HERO. Hawaii Reporter, 21.03.2014. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ FFG 58 Launched At Bath Iron Works. navybook.com. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ Chapter one. A Glimpse of Hell [online] [dostęp 2024-09-20] (ang.).
↑ Burial Detail: Buckeley, John Duncan (Section 5, Grave 129-9-RH-LH). ANC Explorer. Arlington National Cemetery Official website. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).
↑ USS Bulkeley (DDG 84). Official U.S. Navy Website. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[1] Tom Bowman: 'Bold buckaroo' motivates Mid Medal of Honor winner, rescuer of MacArthur meets young 'shipmate'. The Baltimore Sun, 13.11.1993. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[SwarnsNYT-2] Rachel L. Swarns: Vice Adm. John D. Bulkeley, 84, Hero of D-Day and Philippines. The New York Times, 8.04.1996. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[3] Susan Boland: The Port Pilot's Daughter. U.S. Naval Institute Naval History Magazine, grudzień 1998. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[4] Announcement By The Speaker Pro Tempore; Congressional Record Vol. 142, No. 65. Congress.gov, 10.05.1996. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[history.navy.mil-5] Vice Admiral, USN (Retired), (1911-1996). Naval History and Heritage Command. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[6] John Duncan Bulkeley. Congressional Medal of Honor Society. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[7] William Doyle: PT 109: American Epic of War, Survival, and the Destiny of John F. Kennedy. New York: Harper-Collins Publishers, 2015, s. 29–33. ISBN 978-1467619349. (ang.).

[8] Courage and Tenacity: JFK, USN. U.S. Naval Institute. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[9] John D. Bulkeley: ‘You Engage, You Fight, You Win’. U.S. Naval Institute. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[10] Vice Admiral John D. Bulkeley, 1941–1996. Surface Navy Association Hall of Fame, 27.02.2004. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[11] Duane Vachon: John D. Bulkeley Vice Admiral USN – A GITMO HERO. Hawaii Reporter, 21.03.2014. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[12] FFG 58 Launched At Bath Iron Works. navybook.com. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[13] Chapter one. A Glimpse of Hell [online] [dostęp 2024-09-20] (ang.).

[14] Burial Detail: Buckeley, John Duncan (Section 5, Grave 129-9-RH-LH). ANC Explorer. Arlington National Cemetery Official website. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[15] USS Bulkeley (DDG 84). Official U.S. Navy Website. [dostęp 2024-09-20]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]