Liga Północna

Liga
Państwo	Włochy
Lider	Matteo Salvini
Data założenia	1989
Ideologia polityczna	populizm, federalizm, eurosceptycyzm, narodowy katolicyzm, konserwatyzm społeczny
Poglądy gospodarcze	ordoliberalizm
Członkostwo; międzynarodowe	Patriots.eu
Grupa w Parlamencie; Europejskim	Patrioci za Europą
Obecni posłowie	124/630;
Obecni senatorowie	57/315; [potrzebny przypis]
Obecni eurodeputowani	28/73; [potrzebny przypis]
	Strona internetowa

Liga Północna (wł. Lega Nord) – włoska partia polityczna. Liderem partii jest Matteo Salvini. Od 2018 w wyborach partia używa skróconej nazwy Lega (pol. Liga).

Historia

Początki partii

Ruch sięga korzeniami do lat 70. XX wieku, kiedy to Umberto Bossi założył Północno-Zachodnią Unię Lombardii na Rzecz Autonomii, przekształconą z czasem w Ligę Lombardzką^[2]. Ruch postulował przekształcenie Włoch w konfederację autonomicznych regionów^[3]. Następnie w grudniu 1989 roku zawarto sojusz pomiędzy Ligą Lombardzką (wł. Lega Lombarda) i pięcioma innymi partiami działającymi na północy Włoch i postulującymi autonomię regionalną. Liga Lombardzka nawiązywała do średniowiecznego związku miast włoskich o tej samej nazwie. W skład koalicji poza Lega Lombarda weszły: Liga Veneta, Piemont Autonomista, L’Union Ligure, La Lega Emilia-Romagnola i Alleanza Toscana^[4]. Przywódcą partii w początkowym okresie był Umberto Bossi^[5]. Bossi był przychylny gospodarce wolnorynkowej, niechętnie patrzył na imigrację do Włoch, podkreślał mocno różnice pomiędzy bogatą, wysoko rozwiniętą północą Włoch a biednym południem^[5]. W wyborach lokalnych w 1990 roku w Lombardii Liga Lombardzka zdobyła aż 1.2 mln głosów, prawie 19% wszystkich głosów ważnych^[6]. Wszystkie partie lokalne będące częścią ligi zdobyły w sumie 4.4% głosów w skali kraju^[6].

Najważniejszym postulatem Ligi w 1990 roku był postulat podziału Włoch na trzy regiony: środkowy, północny i południowy. Na północy postulowano utworzenie Republiki Północnej, złożonej z Lombardii, Piemontu, Ligurii, Emilia-Romagna, Toskanii i Veneto^[7]. W myśl postulatów partii Republika Północna byłaby praktycznie całkowicie suwerenna i niepodległa, rząd centralny zlokalizowany w Rzymie zajmowałby się jedynie utrzymaniem armii i polityką zagraniczną^[8].

Lata 1992–2018

W wyborach w 1992 roku partia zdobyła 3.3 mln głosów (8.7%) i zdobyła 55 mandatów w parlamencie, na północy stała się drugą pod względem wielkości poparcia partią polityczną^[9].

W 1994 r. partia weszła w koalicje z Sojuszem Narodowym i Forza Italia, koalicja przyjęła nazwę Biegun Wolności^[10] i później weszła w skład rządu Silvio Berlusconiego. W 2001 r. ponownie znalazła się w koalicji, mając 30 (na 630) miejsc w izbie niższej włoskiego parlamentu i 17 (na 325) w senacie. W wyborach we Włoszech w 2006 r. do izby niższej (Camera dei Deputati) partia startując wspólnie z Ruchem dla Autonomii otrzymała 4,58% głosów i uzyskała 26 miejsc. W wyborach parlamentarnych w 2008 r. otrzymała 8,29% głosów.

W 2012 roku lider ugrupowania Umberto Bossi został oskarżony o nadużycia finansowe i podał się do dymisji, nowym przywódcą partii został Roberto Maroni^[11]. Odejście Bossiego i atmosfera skandalu otaczająca partie negatywnie odbiła się na wynikach partii, w wyborach w 2013 r. Liga zdobyła zaledwie 4,08% głosów^[12]. W 2013 roku nowym przywódcą Ligi został Matteo Salvini^[12]. Salvini porzucił separatyzm północy Włoch^[12]. Symbolicznym wyrazem zmiany nastawienia było usunięcie przymiotnika „północna” z plakatów i loga partii w 2018 roku^[13]. Salvini zdecydował o utworzeniu oddziału partii na południu Włoch^[13] i przeprosił mieszkańców południowych Włoch za to, że partia ich obrażała^[12].

W wyborach w 2018 r. partia osiągnęła najlepszy wynik w historii – 17,37%. Po wyborach Liga rozpoczęła negocjacje koalicyjne z Ruchem Pięciu Gwiazd. Rozmowy zakończyły się powołaniem nowego rządu z udziałem polityków Ligi – Matteo Salvini objął urząd ministra spraw wewnętrznych^[14].

Symbolika

Symbolem partii jest Alberto da Giussano, XII-wieczny włoski rycerz, który dowodził wojskami średniowiecznej Ligi Lombardzkiej w wojnie przeciwko Fryderykowi Barbarossie^[15].

Wyniki wyborcze

Wybory do Izby Deputowanych^[16].
rok	wynik (%)	mandatów
1992	8,6	55
1994	8,4	117
1996	10,1	59
2001	3,9	30
2006	4,6	26
2008	8,3	60
2013	4,1	18
2018	17,4	124

Przypisy

↑ European Political PartyE.P.P. Patriots.eu European Political PartyE.P.P., European Political Party Patriots.eu [online], European Political Party Patriots.eu [dostęp 2024-09-24] (ang.).
↑ Grzegorz Ulicz: Liga już nie północna. Matteo Salvini i jego ruch. Nowy Ład, 2020-09-04. [dostęp 2020-12-18].
↑ Konrad Bonisławski, Jakub Siemiątkowski. Czy dla Europy Narodów jest jeszcze jakaś nadzieja? Współczesne europejskie ruchy prawicowe i nacjonalistyczne. „Polityka Narodowa”. 7, s. 11-81, 2010.
↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 20.
↑ ^a ^b Eatwell 1999 ↓, s. 335.
↑ ^a ^b Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 21.
↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 22.
↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 23.
↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 28.
↑ Eatwell 1999 ↓, s. 338.
↑ bbc 2012 ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d Kirchgaessner 2018 ↓.
↑ ^a ^b Charlemagne 2018 ↓.
↑ Bartosz Hlebowicz: W Rzymie właśnie zaprzysiężono rząd Giuseppe Contego. Kto jest kim w nowym gabinecie?. wyborcza.pl, 2018-06-01. [dostęp 2018-11-12].
↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 9.
↑ Parties and Elections in Europe. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Włoch. [dostęp 2018-11-10].

Bibliografia

Roger Eatwell: Faszyzm: historia. Poznań: 1999. ISBN 83-7120-634-8.
Anna Cento Bull, Mark Gilbert: The Lega Nord and the northern question in Italian politics. Houndmills, Basingstoke, Hampshire: 2001. ISBN 978-0-333-75068-1.
bbc, Roberto Maroni new leader of Italy's Northern League [online], bbc.com, 2 czerwca 2012 [dostęp 2018-10-11] (ang.).
Stephanie Kirchgaessner: Matteo Salvini: a political chameleon thriving on fears. The Guardian, 2018-06-22. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
Charlemagne, Matteo Salvini, Italy’s de facto leader, is instinctively authoritarian [online], The Economist, 26 lipca 2018 [dostęp 2018-11-11] (ang.).

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona Ligi Północnej. leganord.org. [zarchiwizowane z tego adresu (1998-12-05)].

[1] European Political PartyE.P.P. Patriots.eu European Political PartyE.P.P., European Political Party Patriots.eu [online], European Political Party Patriots.eu [dostęp 2024-09-24] (ang.).

[2] Grzegorz Ulicz: Liga już nie północna. Matteo Salvini i jego ruch. Nowy Ład, 2020-09-04. [dostęp 2020-12-18].

[3] Konrad Bonisławski, Jakub Siemiątkowski. Czy dla Europy Narodów jest jeszcze jakaś nadzieja? Współczesne europejskie ruchy prawicowe i nacjonalistyczne. „Polityka Narodowa”. 7, s. 11-81, 2010.

[CITEREFBullGilbert200120-4] Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 20.

[CITEREFEatwell1999335-5] Eatwell 1999 ↓, s. 335.

[CITEREFBullGilbert200121-6] Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 21.

[CITEREFBullGilbert200122-7] Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 22.

[CITEREFBullGilbert200123-8] Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 23.

[CITEREFBullGilbert200128-9] Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 28.

[CITEREFEatwell1999338-10] Eatwell 1999 ↓, s. 338.

[CITEREFbbc2012-11] 2012 ↓.

[CITEREFKirchgaessner2018-12] Kirchgaessner 2018 ↓.

[CITEREFCharlemagne2018-13] Charlemagne 2018 ↓.

[14] Bartosz Hlebowicz: W Rzymie właśnie zaprzysiężono rząd Giuseppe Contego. Kto jest kim w nowym gabinecie?. wyborcza.pl, 2018-06-01. [dostęp 2018-11-12].

[CITEREFBullGilbert20019-15] Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 9.

[16] Parties and Elections in Europe. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Włoch. [dostęp 2018-11-10].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]