Svoboda | Graniru | BBC Russia | Golosameriki | Facebook
Przejdź do zawartości

Szwecja w Konkursie Piosenki Eurowizji

Artykuł na Medal
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szwecja
w Konkursie Piosenki Eurowizji
7
1
6
14
Informacje ogólne
Rok i miejsce debiutu

1958, Hilversum

Liczba udziałów

62 (61 finałów)

Organizacja konkursu

7 razy w 1975, 1985, 1992, 2000, 2013, 2016, 2024

Strona internetowa

Szwecja uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1958[1]. W latach 1959–1979 konkursem w kraju zajmował się nadawca Sveriges Radio, od 1980 tę funkcję pełni Sveriges Television.

Pierwszy reprezentant Szwecji został wybrany przez telewizyjną komisję złożoną z pracowników Sveriges Television i przedstawicieli Stowarzyszenie Szwedzkich Kompozytorów[2][3]. Od 1959 reprezentant kraju wyłaniany jest podczas Melodifestivalen[1].

Szwecja siedmiokrotnie zwyciężyła w finale konkursu: w 1974 (ABBA z utworem „Waterloo”), 1984 (Herreys z „Diggi-Loo Diggi-Ley”), 1991 (Carola z „Fångad av en stormvind”), 1999 (Charlotte Nilsson z „Take Me to Your Heaven”), 2012 (Loreen z „Euphoria”), 2015 (Måns Zelmerlöw z „Heroes”) i 2023 (Loreen z „Tattoo”). Konkurs siedem razy odbył się w Szwecji: trzykrotnie w Sztokholmie (1975, 2000, 2016), trzykrotnie w Malmö (1992, 2013, 2024) i raz w Göteborgu (1985).

Szwecja była jednym z krajów, które jako pierwsze wprowadziły głosowanie telewidzów podczas konkursu w 1997[4].

Historia Szwecji w Konkursie Piosenki Eurowizji

[edytuj | edytuj kod]

Lata 50. i 60.

[edytuj | edytuj kod]
Alice Babs podczas 3. Konkursu Piosenki Eurowizji w Hilversum (1958)

Szwedzki nadawca publiczny Sveriges Radio zadebiutował w Konkursie Piosenki Eurowizji podczas trzeciego konkursu, który został rozegrany w 1958. Reprezentanta kraju wyłoniła komisja złożona z pracowników Sveriges Television i przedstawicieli „Svenska Kompositörer Av Populärmusik”. Spośród 152 propozycji wybrano Alice Babs z utworem „Samma stjärnor lysa för oss två”[2][3]. Piosenkarka nie zgodziła się na warstwę tekstową piosenki (autorstwa Gunnara Werséna), dlatego jej treść zmieniono, a finalną wersję zatytułowano „Lilla stjärna”. 12 marca Babs zajęła czwarte miejsce w finale konkursu[5]. Wersén nie wyraził zgody na nagranie wersji studyjnej utworu, dlatego jedyne dostępne nagranie „Lilla stjärna” pochodzi z występu Babs na Eurowizji[2][3] i znalazło się na składance pt. Melodifestivalen 40 år: Vinnarna wydanej w 1994[6].

W 1959 reprezentanta kraju w 4. Konkursie Piosenki Eurowizji wyłoniono w programie telewizyjnym Säg det med musik: stora schlagertävlingen. W finale konkursu, zorganizowanego 29 stycznia w Cirkus Arena, zwyciężyła Sim Malmkvist z utworem „Augustin” Bo Harry’ego Sandina i Åke’a Gerharda[7]. Kilka dni później nadawca Sveriges Radio poinformował, że jeszcze przed rozegraniem eliminacji zdecydował, że reprezentantką kraju na Eurowizji będzie Brita Borg. 11 marca 1959 w Cannes piosenkarka z utworem „Augustin” zajęła dziewiąte miejsce w finale Eurowizji 1959[8].

W 1960 telewizja STV kontynuowała format preselekcji Säg det med musik, które składały się z koncertu półfinałowego i finałowego. 28 grudnia 1959 w nietransmitowanym przez telewizję półfinale wystąpiło ośmioro wokalistów, a każdy z nich wykonał po jednym utworze. Komisja jurorska wybrała cztery piosenki, które zakwalifikowały się do finału zorganizowanego 2 lutego 1960 w Cirkus Arena. Każdą piosenkę zaprezentowano dwa razy (najpierw przy akompaniamencie dużej orkiestry, a potem – małej), przy czym za każdym razem była wykonana przez innego uczestnika. Czteroosobowa komisja jurorska zdecydowała, że utworem reprezentującym Szwecję w 5. Konkursie Piosenki Eurowizji będzie „Alla andra får varann” Ulfa Källqvista i Åke Gerharda. Do wykonania piosenki w konkursie wybrano Siw Malmkvist[9], która 29 marca zajęła z nią 10. miejsce w finale Eurowizji[10].

Siw Malmkvist podczas Melodifestivalen 1961

Do szwedzkich eliminacji w 1961 zgłoszono prawie 550 utworów, a pięć z nich dopuszczono do finału, który odbył się 6 lutego w Cirkus Arena. Każda z piosenek zaprezentowana była dwukrotnie, za każdym razem przez różnych wokalistów, a komisja sędziowska wskazała osobno najlepszy utwór („April, April”) i wykonawcę (Siw Malmkvist), który miał zostać reprezentantem Szwecji podczas 6. Konkursu Piosenki Eurowizji. Malmkvist podczas występu po ogłoszeniu wyników zapomniała tekstu, co ją rozbawiło i uniemożliwiło dalsze śpiewanie[11]. TVS w wyniku tego incydentu odmówiła Malmkvist wyjazdu na konkurs, a nową reprezentantką Szwecji na Eurowizji 1961 została Lill-Babs[12], która 18 marca zajęła 14. miejsce w finale konkursu[1].

Słaby wynik zajęty przez Szwecję podczas konkursu w 1961 sprawił, że lokalni wykonawcy nie byli zainteresowani udziałem w eliminacjach do 7. Konkursu Piosenki Eurowizji. Do Eurovisionsschlagern 1962 zgłoszono jedynie siedem utworów, spośród których jedna („Kärlek och pepparrot” Ollego Adolphsona) została zdyskwalifikowana z powodu zbyt wcześniej daty premiery, co naruszało regulamin konkursu. Każdy konkursowy numer wykonywało dwoje artystów. Po raz pierwszy w historii o wynikach zdecydowali telewidzowie, którzy głosowali za pomocą kart pocztowych. Największą liczbę 102 327 głosów zdobyła piosenka autorstwa Åke’a Gerharda i Ulf Källqvist „Sol och vår”, a na reprezentantkę wybrano Inger Berggren[13], która 18 marca zajęła siódme miejsce w finale Eurowizji[14].

Do udziału w selekcjach Eurovisionsschlagern 1963 nadesłano 816 utworów, a 12 z nich dopuszczono do finału, który odbył się 16 lutego w Cirkus Arena. Każdy utwór wykonywany był dwa razy: z dużą i małą orkiestrą oraz przed dwóch różnych wokalistów. Do formatu przywrócono komisję sędziowską, natomiast zrezygnowano z głosowania za pomocą kart pocztowych. Pierwsze miejsce zdobył utwór „En gång i Stockholm”, który w finale 8. Konkursu Piosenki Eurowizji wykonała Monica Zetterlund[15]. 23 marca zajęła w finale konkursu ostatnie miejsce bez dorobku punktowego[16].

W 1964 telewizja SVT z powodu strajku wytwórni płytowych i lokalnych piosenkarzy nie wzięła udział w 9. Konkursie Piosenki Eurowizji, lecz mimo to transmitowała finał[17]. Po roku przerwy wróciła do udziału w konkursie, deklarując występ w finale organizowanym w Neapolu[18]. Reprezentantem kraju został Ingvar Wixell, dla którego piosenkę wyłoniono podczas koncertu selekcyjnego. Do siedziby SVT przysłano osiem kompozycji, z których Wixell odrzucił dwie, a resztę wykonał 13 lutego podczas koncertu Svensk Sångfestival 1965 na wyspie Djurgården w Sztokholmie. Wszystkie utwory zaśpiewane były po szwedzku, a o wygranej zdecydowało 11 jurorów regionalnych. Największą liczbę 50 punktów zdobył utwór „Annorstädes vals” autorstwa Daga Wiréna i Alfa Henriksona[19]. 20 marca Wixell wystąpił w finale Eurowizji z anglojęzyczną wersją piosenki („Absent Friend”), która była pierwszym utworem ze Szwecji wykonanym w konkursie w innym języku niż narodowy[18],2 zajął 10. miejsce[1].

Östen Warnerbring podczas Konkursu Piosenki Eurowizji (1967)

W 1966 telewizja SVT zmieniła zasady programu Svensk Sångfestival 1966, rezygnując z prezentacji piosenek przez dwóch różnych artystów. Do eliminacji zgłoszono 898 utworów, a 10 z nich dopuszczono do finału, przy czym niektórzy wokaliści (tj. Carli Tornehave, Gunnar Wiklund, Svante Thuresson) zaśpiewali podczas selekcji po dwa utwory. Finał festiwalu odbył się 29 stycznia, a zwycięzcę wyłoniło 11 jurorów regionalnych[20]. Zwyciężył duet Lill Lindfors i Svante Thuresson z piosenką „Nygammal vals (eller hip man svinaherde)”[1], z którą 5 marca zajęli drugie miejsce w finale 11. Konkursu Piosenki Eurowizji w Luksemburgu[1]. Na scenie towarzyszył im Sahib Shihab[21].

Wysokie miejsce zajęte przez Szwecję podczas konkursu w 1966 spowodowało wzrost zainteresowania eliminacjami Melodifestival wśród lokalnych twórców. Do siedziby nadawcy SVT nadesłano ok. 1,8 tys. propozycji, spośród których 16-osobowa komisja jurorska wyselekcjonowała najpierw 225, a później 35 kompozycji, które później nagrano z akompaniamentem, by do finału dopuścić 10 piosenek. Finał Melodifestivalu odbył się 24 lutego w Cirkus Arena, w głosowaniu jurorów zwyciężył Östen Warnerbring z utworem „Som en dröm”, dzięki czemu został reprezentantem kraju w 12. Konkursie Piosenki Eurowizji w Wiedniu[22]. 8 kwietnia zajął ósme miejsce w finale konkursu[1].

Do udziału w eliminacjach Melodifestival 1968 zgłoszono 2233 piosenki, a do finału dopuszczono 10 z nich. W finale zwyciężył Claes-Göran Hederström, który za wykonanie utworu „Det börjar verka kärlek, banne mig” Petera Himmelstranda otrzymał 23 punkty[23]. Finał 13. Konkursu Piosenki Eurowizji, rozgrywany 6 kwietnia, był pierwszym transmitowanym przez SVT w kolorze[24]. Hederström zajął w nim piąte miejsce[1].

W 1969 stacja SVT odnotowała wówczas rekordową liczbę 2402 piosenek nadesłanych do eliminacji Melodifestival 1969, których finał został rozegrany 1 marca. Największą liczbę 31 punktów od jury zdobyły dwie piosenki: „Judy min vän” Tommy’ego Körberga i „Hej clown” Jana Malmsjö, dopiero w dodatkowym głosowaniu, w stosunku głosów 54/45, zwyciężył utwór w wykonaniu Körberga[25][26]. Piosenka została napisana w języku angielskim („Dear Mrs. Jones”), ale na potrzeby Melodifestival zmieniono jej tekst na szwedzki. 29 marca Körberg zajął dziewiąte miejsce w finale 14. Konkursu Piosenki Eurowizji w Madrycie[27].

Lata 70.

[edytuj | edytuj kod]

Nierozstrzygnięcie remisu pomiędzy czterema krajami podczas finału konkursu w 1969 doprowadziło do bojkotu Eurowizji m.in. przez Szwecję. Telewizja nie wzięła udziału w konkursie w 1970 i go nie transmitowała[28]. W 1971 wysłała reprezentanta na 16. Konkurs Piosenki Eurowizji w Dublinie[29]. Reprezentanta wyłoniła w nowy sposób – od 23 stycznia do 20 lutego w ramach programu Hylands hörn zorganizowała pięć półfinałów, a w każdym z nich dopuściła do udziału po trzech kandydatów: zespół Family Four, Tommy’ego Körberga i Sylvię Vrethammar. Do preselekcji zgłoszono 1164 utworów, a zwycięzców poszczególnych rund wskazywali widzowie w głosowaniu telefonicznym. W każdym z półfinałów zwyciężył zespół Family Four, dlatego w wielkim finale, który odbył się 27 lutego, zaprezentował pięć zgłoszonych przez siebie utworów. Największą liczbę 22 głosów otrzymała piosenka „Vita vidder”[30]. 3 kwietnia wystąpili w finale konkursu i zajęli szóste miejsce[1].

Telewizja SVT wyłoniła reprezentanta na 17. Konkurs Piosenki Eurowizji poprzez format Melodifestival, do którego wybrała 10 finalistów, a następnie zorganizowała konkurs na piosenkę. Uczestnicy mogli sami wybrać utwór, który zaprezentowali w finale rozgrywanym 12 lutego 1972. Najwięcej punktów od jurorów (24) zdobyła grupa Family Four z piosenką Håkana Elmquista „Härliga sommardag”. Zespół został pierwszym reprezentantem Szwecji, który powrócił do konkursu i wystąpił w nim dwa lata z rzędu[31]. 25 marca zajął 13. miejsce w finale[1].

Do selekcji Melodifestival 1973 telewizja SVT zaprosiła wybranych kompozytorów. 10 lutego w finale wystąpiło 10 uczestników. Zwyciężył duet Malta z piosenką „Sommar’n som aldrig säger nej” Larsa Forssella, Carl-Axela i Monique Dominique. Przed rozegraniem 18. Konkursu Piosenki Eurowizji reprezentanci zmienili nazwę swojego projektu na Nova, ponieważ konkurs transmitowała telewizja z Malty. Zgodnie z nowym regulaminem konkursu nie trzeba było już śpiewać w języku narodowym, więc reprezentanci Szwecji przearanżowali piosenkę „Sommar’n som aldrig säger nej” i 7 kwietnia w finale przedstawili jej anglojęzyczną wersję – „You’re Summer”[32]. Zajęli piąte miejsce[1]. Podczas występu orkiestrze dyrygowała Monique Dominique, pierwsza kobieta dyrygent w historii konkursu[33].

ABBA – zwycięzcy konkursu w 1974

Do selekcji Melodifestival 1974 do 19. Konkursu Piosenki Eurowizji zaproszeni zostali wybrani przez telewizję kompozytorzy. Spośród 10 uczestników finału zwycięzcę wybierało regionalne jury. W finale, rozegranym 9 lutego w siedzibie Sveriges Radio, największą liczbę 302 punktów otrzymał utwór „Waterloo” zespołu ABBA[34], który już rok wcześniej wziął udział w Melodifestival, ale z utworem „Ring Ring (bara du slog en signal)” zajął trzecie miejsce[32], a w eliminacjach w 1974 zaprezentował także drugą piosenkę – „Hasta Manana”. 6 kwietnia ABBA wystąpiła w finale Eurowizji, w którym wykonała anglojęzyczną wersję „Waterloo”. Zajęła pierwsze miejsce, zdobywając 24 punkty[1]. Po finale piosenka stała się światowym hitem[35][36] i doczekała się kilku wersji językowych oraz licznych coverów, a także znalazła się na oficjalnej ścieżce dźwiękowej musicalu „Mamma Mia!”[37].

Dzięki wygranej Szwecji w konkursie w 1974 telewizja SVT otrzymała prawo do organizacji 20. Konkursu Piosenki Eurowizji, który odbył się w Sztokholmie. Reprezentant gospodarzy został wyłoniony w koncercie Melodifestival 1975, który odbył się 15 lutego w Göteborgu. Do udziału w eliminacjach zaproszono 10 kompozytorów. Pierwsze miejsce w głosowaniu jury w finale zajął Lars Berghagen z piosenką „Jennie, Jennie”[38]. Przed rozegraniem finału Eurowizji wprowadzono nowy system głosowania, umożliwiający jurorom oddawanie głosów na 10 utworów, w tym przyznanie 12 punktów piosence z pierwszego miejsca, 10 pkt piosence z drugiego miejsca, 8 pkt piosence z trzeciego miejsca itd., aż do jednego punktu dla piosenki z 10. miejsca[39]. 22 marca Berghagen zaśpiewał anglojęzyczną wersję piosenki „Jennie, Jennie” i zajął z nią ósme miejsce w finale Eurowizji 1975[1].

W związku z wysokimi kosztami organizacji Eurowizji 1975 telewizja SVT zrezygnowała z uczestnictwa w konkursie w 1976, pojawiły się także głosy, że Szwecja obawiała się ponownej wygranej i przywileju organizacji[40]. Telewizja wróciła do konkursu po rocznej przerwie, wystawiając reprezentanta na 22. Konkurs Piosenki Eurowizji w Londynie[41]. Zmieniła zasady Melodifestival 1977, rezygnując z zaproszania wybranych kompozytorów. Do konkursu zgłoszono 956 kompozycji (z czego zdyskwalifikowano 138), spośród których jury wybrało 10 finałowych utworów. W finale, który odbył się w Cirkus Arena w Sztokholmie, największą liczbę 117 pkt. od regionalnej komisji jurorskiej otrzymała grupa Forbes z piosenką „Beatles” Svena-Olofa Bagge’a i Claesa Bure’a[42][43]. W związku z regulaminowym powrotem do zasady śpiewania w języku ojczystym[44], piosenka „Beatles” została wykonana w finale w języku szwedzkim. Reprezentanci zajęli przedostatnie, 18. miejsce w finale Eurowizji 1977[1].

Do konkursu Melodifestival 1978 zakwalifikowano 10 piosenek, które wybrano spośród 58 propozycji. Finał odbył się 11 lutego w Cirkus Arena w Sztokholmie. Największą liczbę 100 głosów w głosowaniu regionalnej komisji jurorskiej zdobyło dwóch uczestników – Björn Skifs oraz trio: Lasse Holm, Kikki Danielsson i Wizex. Aby rozstrzygnąć remis, jurorzy głosowali ponownie, ale tylko na dwa utwory: „Det blir alltid värre framåt natten” i „Miss Decibel”. Każdy region przyznał o jednym punkcie piosence, a 8 z 11 pkt otrzymał utwór Skifsa, który został reprezentantem Szwecji podczas 23. Konkursu Piosenki Eurowizji. Zwycięski utwór „Det blir alltid värre framåt natten” napisał Petr Himmelstrand[45]. Skifs przed finałem Eurowizji publicznie skrytykował zapis w regulaminie nakazujący śpiewanie piosenki w ojczystym języku, bo w konkursie chciał zaśpiewać po angielsku. 22 kwietnia wystąpił w finale, w którym zajął 14. miejsce[1]. W trakcie występu zapomniał tekstu, przez co fragment utworu wykonał przy użyciu wymyślonych słów, które brzmiały jak szwedzki, ale w rzeczywistości nie miały żadnego znaczenia[46].

Do Melodifestival 1979 zgłoszono ok. 450 utworów, a do finału, który odbył się 17 lutego, zakwalifikowało się 10 kompozycji. W głosowaniu regionalnego jury zwyciężył Ted Gärdestad z utworem „Satellit”, który napisał z Kenneth Gärdestad[47]. 31 marca zajął 17. miejsce w finale 24. Konkursu Piosenki Eurowizji w Jerozolimie[1].

Lata 80.

[edytuj | edytuj kod]

SVT wyłoniła reprezentanta Szwecji w 25. Konkursie Piosenki Eurowizji w programie Melodifestival 1980. Wszystkie naesłane propozycje najpierw trafiły do organizacji SMFF (Svenska Musikföreläggareföreningen), która później wysłała je do komisji sędziowskiej wybierającej finałową stawkę. Do telewizji trafiło 120 propozycji, a najwięcej głosów w Melodifetivalen otrzymała „Just nu!” Tomasa Ledina[48]. 19 kwietnia Ledin wystąpił w finale konkursu i zajął dziesiąte miejsce z dorobkiem 47 punktów[1]. Podczas występu odłączył mu się mikrofon[49].

Do Melodifestival 1981 zgłoszono 90 utworów, spośród których komisja sędziowska powołana przez SVT wybrała pięć. W finale festiwalu, rozegranym 21 lutego 1981, w głosowaniu jury (którzy przyznawali 1, 2, 4, 6 i 8 pkt), najwięcej punktów otrzymał Björn Skifs z utworem „Fångad i en dröm”[50]. W finale 26. Konkursu Piosenki Eurowizji zajął 10. miejsce[1].

SVT wprowadziła wiele zmian do formatu Melodifestival w 1982 – ponownie zorganizowała konkurs w Göteborgu (w obiekcie sportowym Lisebergshallen), przywróciła 10 finalistów i wprowadziła „superfinał”, do którego zakwalifikowało się pięć utworów. Do SVT zgłoszono 120 utworów. 24 lutego odbył się finał eliminacji, podczas którego wprowadzono nowy sposób głosowania – jurorów podzielono zgodnie z wiekiem i stworzono dziewięć grup (najmłodszą grupę stanowiły osoby w przedziale wiekowym 15-20, najstarszą – 55-60), które w pierwszej rundzie wybierały najlepszą piątkę uczestników, przyznając każdemu z nich po jednym punkcie. W ten sposób do „superfinału” zakwalifikowało się pięć utworów. W ostatecznym głosowaniu zwyciężył duet Chips (Kikki Danielsson i Elisabeth Andreassen) z piosenką „Dag efter dag”[51]. Para podczas finału 27. Konkursu Piosenki Eurowizji zajęła ósme miejsce[1].

SVT w formacie Melodifestival 1983 ponownie uwzględniła „superfinał”. W finale selekcji, który odbył się 26 lutego w teatrze Palladium w Malmö, zwyciężyła Carola Häggkvist z utworem „Främling” Moniki Forsberg i Lasse Holma[52]. 23 kwietnia Häggkvist wystąpiła w finale 28. Konkursu Piosenki Eurowizji w Monachium i zajęła w nim trzecie miejsce po zdobyciu 126 pkt[1].

Do finału Melodifestival 1984 zakwalifikowano 10 uczestników. W finale, który odbył się na terenie Lisebergshallen w Göteborgu, zwyciężyła formacja Herreys z utworem „Diggi-Loo Diggi-Ley”[53][54]. Piosenka śpiewana przez braci opowiada o tym, jak jeden z nich znalazł złote buty na ulicy[55]. 5 maja 1984 wystąpili jako pierwsi w finale 29. Konkursu Piosenki Eurowizji w Luksemburgu i zdobyli 145 punktów, dzięki czemu zajęli pierwsze miejsce[56].

SVT w związku z organizacją 30. Konkursu Piosenki Eurowizji zrezygnowała z zatrudnienia orkiestry na Melodifestival 1985, a finaliści krajowych eliminacji zaśpiewali swoje piosenki z podkładu puszczonego z taśmy. W finale, który odbył się 2 marca, zostało zaprezentowanych 10 piosenek, a zwyciężyła Kikki Danielsson z utworem „Bra vibrationer”. Wyniki konkursu wywołały kontrowersje, a wiele osób wypowiadających się w programie audiotele uznało, że wygrała zła piosenka[57]. 4 maja 1985 Danielsson zajęła trzecie miejsce w finale Eurowizji 1985[1].

SVT zdecydowała, że podczas „superfinału” Melodifestival 1986 zaprezentuje się pięciu uczestników. Spośród ok. 90 zgłoszonych propozycji telewizja wybrała 10 utworów, a do wszystkich propozycji powstały teledyski, które zostały wyemitowane podczas finału (22 marca) i na ich podstawie jurorzy wybrali finałową piątkę. W „superfinale” kandydaci zaśpiewali swoje piosenki na żywo, a najwięcej punktów zdobył duet Lasse Holm i Monica Törnell z utworem „E’ de’ det här du kallar kärlek”[58]. Podczas 31. Konkursu Piosenki Eurowizji, który odbył się 3 maja 1986 w Bergen, zajęli piąte miejsce[59].

Do Melodifestival 1987 zgłoszono ponad 1500 propozycji, a 12 z nich jurorzy dopuścili do finału selekcji. W finale, który odbył się 21 lutego, zwyciężyła Lotta Engberg z utworem „Fyra Bugg & en Coca Cola” Christera Lundha i Mikaela Wendta[60]. Europejska Unia Nadawców nie dopuściła utworu na Konkurs Piosenki Eurowizji 1987 ze względu na naruszanie regulaminu, który zakazuje używania nazw komercyjnej firmy w tekście. Kompozytorzy musieli zmienić tytuł i tekst piosenki, który przerobili na „Boogaloo”. 9 maja Engberg zaśpiewała nową wersję utworu w finale Eurowizji i zajęła w nim 12. miejsce[1].

SVT do finału „Melodifestival 1988, który odbył się 27 lutego, zakwalifikowała 12 uczestników, a sześcioro z nich awansowało do „superfinału”. Najwięcej punktów zdobył w nim Tommy Körberg za utwór „Stad i ljus”, który napisał z Py Bäckmanem[61]. 30 kwietnia w finale 33. Konkursu Piosenki Eurowizji w ublinie zajął 12. miejsce[62].

Finał Melodifestival 1989 odbył się 11 marca 1989 w Stockholm Globe Arena. Do konkursu zgłoszono 1223 utwory, a w finale wystąpiło 10 kandydatów. SVT zrezygnowała z dwuetapowego formatu selekcji. Regionalna komisja sędziowska głosowała na wszystkie piosenki finałowe i już po jednym głosowaniu wybrany został zwycięzca – Tommy Nilsson z utworem „En dag” Tima Norella, Oli Håkanssona i Alexandra Barda[63]. 6 maja Nilsson zajął czwarte miejsce w finale 35. Konkursu Piosenki Eurowizji w Lozannie[64].

Lata 90.

[edytuj | edytuj kod]

SVT podczas organizacji Melodifestival 1990 przywróciła „superfinał”. Do preselekcji do 35. Konkursu Piosenki Eurowizji zgłosiła się m.in. Carola Häggkvist, której udział wzbudził wiele kontrowersji, bowiem była wówczas członkinią sekty Livets Ord w Uppsali[65]. Obawiano się, że podczas selekcji zacznie poruszać tematy związane z Bogiem, jednak ostatecznie do tego nie doszło[66]. W finale, który odbył się 9 maja 1990 w Rondo Arena w Göteborgu, wzięło udział 10 uczestników, a pięcioro z nich zostało zakwalifikowanych do „superfinału”. Zwyciężyła grupa Edin-Ådahl za utwór „Som en vind” piosenką „Mitt i ett äventyr” Stephana Berga. W skład zespołu weszli bracia Bertil i Lasse Edin oraz bracia Frank i Simon Ådahl[67]. 5 maja 1990 zajęli 16. miejsce w finale Eurowizji 1990 w Zagrzebiu[1].

Finał Melodifestival 1991 odbył się 22 marca w Malmö Stadsteater. Do finału zakwalifikowało się 10 wokalistów, w tym Carola Häggkvist, która zwyciężyła w finale z utworem „Fångad av en stormvind” Stephana Berga[68]. 4 maja wystąpiła w finale 37. Konkursu Piosenki Eurowizji w Rzymie. Jej występowi towarzyszyły problemy techniczne, bowiem widzowie zgromadzeni w hali Cinecitta w ogóle nie słyszeli jej występu (w telewizji transmitowany był bez problemu)[69]. Zaraz po Häggkvist wystąpiła reprezentantka Francji – Amina, z którą ostatecznie zremisowała na pierwszym miejscu po zdobyciu 146 pkt[70]. Obie otrzymały po cztery „12”, dlatego remis rozstrzygnęła dopiero liczba zdobytych „10” – Häggkvist zwyciężyła ich pięć, a Amina tylko dwie[71][72]. Piosenka „Fångad av en stormvind” (i jej anglojęzyczna wersja „Captured By a Lovestorm”) stała się hitem w Europie, trafiła na listy przebojów m.in. w Norwegii[73], Austrii i Holandii[74].

Christer Björkman, reprezentant Szwecji w 37. Konkursie Piosenki Eurowizji (Na zdj. w 2009)

Finał Melodifestival 1992 został zorganizowany w hali Cirkus Arena w Sztokholmie. Wystąpiło w nim 10 wykonawców, a pięciu z nich awansowało do „superfinału”. Zwyciężył Christer Björkman z utworem „I morgon är en annan dag” Niklasa Strömstedta[75]. 9 maja w finale 37. Konkursu Piosenki Eurowizji w Malmö Istadion Björkman zajął przedostatnie, 22. miejsce[1].

SVT po konkursie w 1992 wprowadziła zmiany do formatu Melodifestival i wprowadziła do konkursu głosowanie telewidzów[66]. Do selekcji zgłoszono wówczas rekordową liczbę 1530 utworów[76]. Finał odbył się 5 marca 1993 w Göteborgu, a najwięcej głosów od widzów (łącznie ok. 70 tys.) zdobył zespół Arvingarna z utworem „Eloise” Gerta Lengstranda i Lasse Holma. Grupa zajęła siódme miejsce w 38. Konkursie Piosenki Eurowizji[1].

SVT zrezygnowała z przyznania telewidzów prawa wyboru reprezentanta Szwecji, a przez kolejnych sześć lat zwycięzcę Melodifestivalen znów wybierali tylko jurorzy[77]. Selekcje Melodifestival 1994 odbyły się 12 marca w centrum telewizyjnym Sveriges Television w Sztokholmie. Do konkursu zgłoszono ponad 1,5 tys. piosenek. Jury wyłoniło 10 finalistów, a w „superfinale” pierwsze miejsce i 66 punktów zdobył duet Marie Bergman i Roger Pontare z utworem „Stjärnorna” Mikaela Littvolda i Petera Bertilssona[78]. 30 kwietnia para wystąpiła w finale 39. Konkursu Piosenki Eurowizji i zajęła 13. miejsce[1].

W finale Melodifestivalen 1995, który odbył się 24 lutego w Malmö, zwyciężył Jan Johansen z utworem „Se på mig” Ingeli „Pling” Forsman, Bobby’ego Ljunggrena i Håkan Almqvist[79]. Piosenka jeszcze przed finałem Eurowizji trafiła na szwedzkie i norweskie listy przebojów[80]. 13 maja Johanson zajął trzecie miejsce w finale 40. Konkursu Piosenki Eurowizji w Dublinie[81].

Finał preselekcji Melodifestival 1996 odbył się 24 lutego 1996 w Victoriahallen w Sztokholmie. Do konkursu zgłoszono ponad 1300 utworów, a w finale zwyciężył zespół One More Time z utworem „Den Vilda” Nanne Grönvall i Petra Grönvalla[82]. Aby grupa mogła wystąpić w finale 41. Konkursu Piosenki Eurowizji, musiała przejść rundę kwalifikacyjną, w której komisja sędziowska powołana przez EBU oceniała wszystkie propozycje przygotowane przez nadawców publicznych (na podstawie wersji studyjnych utworów)[83]. Reprezentanci Szwecji zakwalifikowali się do finału Eurowizji i zajęli w nim trzecie miejsce[1].

Do preselekcji Melodifestival 1997 zgłoszono ponad 1220 piosenek, a do finału dopuszczono 10 utworów. W finale, który odbył się 8 marca 1997 w Göteborgu, zwyciężył zespół Blond z utworem „Bara hon älskar mig” Stephana Berga[84]. 3 maja grupa zajęła 14. miejsce w finale 42. Konkursu Piosenki Eurowizji[1].

Finał eliminacji Melodifestivalen 1998 odbył się 14 marca w Malmö. W „superfinale” zwyciężyła Jill Johnson z piosenką „Kärleken är” Ingeli „Pling” Forsman, Bobby’ego Ljunggrena i Håkana Almqvista[85]. Forsman przyznała, że inspiracją do napisania utworu była tragiczna śmierć księżnej Diany w 1997[86]. 9 maja Johnson zajęła z utworem 10. miejsce w finale 43. Konkursu Piosenki Eurowizji[87].

SVT przed rozegraniem Melodifestivalen 1999 przywróciła do formatu głosowaniu telewidzów, których werdykt połączyła z głosowaniem jurorów. Do eliminacji zgłoszono 1315 utworów. W finale, który odbył się 27 lutego w Sztokholmie, w głosowaniu obu podmiotów zwyciężyła Charlotte Nilsson z utworem „Tusen och en natt”. Finał selekcji obejrzało ponad 3,1 mln widzów[88]. Regulamin Konkursu Piosenki Eurowizji nie wymagał już śpiewania w języku narodowym, toteż w Jerozolimie Nilsson zaśpiewała anglojęzyczną wersja utworu – „Take Me to Your Heaven”. Zajęła z nią pierwsze miejsce, zapewniając Szwecji czwarte zwycięstwo w historii startów[1][89].

Lata 2000–2010

[edytuj | edytuj kod]

Do preselekcji Melodifestivalen 2000 zgłoszono prawie 1400 utworów, a finał eliminacji odbył się 10 marca w Göteborgu. W głosowaniu jurorów i telewidzów zwyciężył Roger Pontare z utworem „När vindarna viskar mitt namn”[90]. SVT zorganizowała finał 45. Konkursu Piosenki Eurowizji 13 maja w Globen Arena w Sztokholmie. Pontare z anglojęzyczną wersją propozycji – „When Spirits Are Calling My Name” – zajął siódme miejsce w konkursie[1]. Zwyciężczyni konkursu z 1999, Charlotte Nilson, wbrew tradycji konkursu nie pojawiła się w finale, ponieważ wówczas była skonfliktowana z SVT[91]. Logo konkursu w 2000 było uważane za jedno z najlepszych w historii konkursu i brane było pod uwagę przy ustalaniu jednego symbolu Eurowizji, które miało funkcjonować od 2004[92].

Do preselekcji Melodifestivalen 2001 zgłoszono prawie 1560 utworów. W finale, który odbył się 23 lutego w Malmö, zwyciężyła grupa Friends z utworem „Lyssna till ditt hjärta” Thomasa G:Sona i Henrika Sethssona. Oglądalność finału wyniosła prawie 3,9 mln widzów[93]. Po finale Melodifestivalen twórcy zwycięskiej piosenki zostali oskarżeni o popełnienie plagiatu utworu „Liefde is een kaartspel” Lisy del Bo z 1996[94][95][96]. Oskarżenia skierował także chorwacki kompozytor, który uznał, że piosenka zawiera fragmenty jego utworu z 1987[97]. EBU początkowo zdyskwalifikowała zespół z udziału w finale Eurowizji, jednak później umożliwiła mu występ[98], ale skierowała sprawę do sądu, ten z kolei nie posądził Szwedów o naruszenie praw autorskich[99], choć utwór dwa lata później został oficjalnie uznany za plagiat, a Szwedzy zapłacili Belgowi odszkodowanie[100][101]. Utwór „Lyssna till ditt hjärta” przetłumaczony został na język angielski i wykonany przez zespół 12 maja w finale 46. Konkursu Piosenki Eurowizji w Kopenhadze. Grupa zajęła piąte miejsce[1].

SVT po konkursie w 2001 wprowadziła nowy format selekcji Melodifestivalen, który stosowała również w kolejnych latach – wprowadziła cztery półfinały, rundę dogrywkową i finał (przy czym każdy z koncertów odbywa się w innym mieście[102][103]) oraz dopuszczając do zgłoszeń piosenki w innym języku, niż szwedzki[104]. Zgodnie z zasadmi wprowadzonymi prze SVT, rundy półfinałowe i dogrywka były rozgrywane dwuetapowo: telewidzowie najpierw głosowali na swoich faworytów, ale do drugiej rundy głosowania kwalifikowało się tylko czterech uczestników, na którym można było głosować w drugim etapie głosowania, po którym dwoje najwyżej ocenionych wykonawców zdobywało awans do finału, a pozostała dwójka trafiała do rundy dogrywkowej[105]. Do eliminacji zgłoszono 1830 utworów[76]. W półfinałach wystapiło 32 kandydatów: Mendez, Tom Nordahl, Camilla Lindén, Rickard Sköld, Zoë, Brandsta City Släckers, Excellence, Barbados, Martin, Jennifer Newberry, Jakob Stadell i Voice Boys, Afro-dite, Javiera, Annika Ljungberg, Ann-Louise Hanson i Molle Holmberg, The Poets, Towe Jaarnek, Hanna Hedlund i Lina Hedlund, Date, Östen med Resten, Sylvia Vrethammar, Arvingarna, Rolf Carlsson, Linda Grip, Solo, Parachutes, Niklas Andersson, Jan Johansen, Kina Jaarnek, Friends, Fredrik Wännman, duet Chips i Lotta Engberg[106][107] oraz trio Kayo, Blossom Tainton i Gladys del Pilar[108]. Ze względu na przedwczesne opublikowanie utworu z konkursu została zdyskwalifikowana piosenka „Ett vackert par” Py’a Bäckmana i Micke’a Wennborna, a jej miejsce w stawce zajął utwór „Sista andetaget” Thomasa Thörnholma i Dana Attleruda[109]. Finalistami zostali: Brandsta City Släckers, Mendez, Afro-dite, Javiera, Östen med Resten, Hanna i Lisa, Friends oraz trio Danielsson, Andreasson i Engberg[105][110][111][112][113] oraz Barbados i Jan Johansen, którzy przeszli rundę dogrywkową dzięki zdobyciu największego wsparcia od komisji jurorskiej (złożonej z byłych reprezentantów Szwecji na Eurowizji)[105][114]. W finale eliminacji, który odbył się 1 marca Globen Arena w Sztokholmie, najwięcej punktów od jurorów i widzów zdobyła formacja Afro-dite z utworem „Never Let It Go”[115][116]. Zespół był jednym z faworytów bukmacherów do wygrania 47. Konkursu Piosenki Eurowizji w Tallinnie[117][118]. Podczas finału, który odbył się 25 maja, zajął ósme miejsce[1]. Po konkursie SVT spotkała się z nieprzychylnymi opiniami lokalnych mediów, które skrytykowały sąsiedzkie głosowanie podczas finału, sugerowały rezygnację z udziału w konkursie i „podążenie za przykładem Włochów, którzy organizują swój własny festiwal”. Jeden z księży zagroził także pozwaniem do sądu komentatora konkursu, Christera Björkmana, za stwierdzenie podczas transmisji, że „Izrael nie zasługuje na punkty z powodu swojej sytuacji politycznej”[119].

W 2002 do siedziby SVT zgłoszono 2630 propozycji do Melodifestivalen 2003. 13-osobowa komisja jurorska, na czele z Christerem Björkmanem, wybrała 32 propozycji[120][121], które dopuściła do półfinałów festiwalu[122]. Jedna z wybranych piosenek, „You Got Me” Andersa Borgiusa, została zdyskwalifikowana z powodu publikacji przed terminem, jej miejsce w stawce zajął utwór Johana Larssona i Fernando Brita[123]. Z rywalizacji została odsunięta także Carola Häggkvist z utworem „Autumn Leaves”, ponieważ nie zgodziła się z nowym regulaminem konkursu, który nakazywał występ w półfinale temu samemu artyście, który nagrał wersję demo piosenki zgłoszonej do siedziby nadawcy[124]. Na jej miejsce został wybrany Patrik Rasmussen z utworem „Stay the Night”[125][126]. Häggkvist mimo tej sytuacji poprowadziła jeden z koncertów festiwalowych i wystąpiła jako gość muzyczny[127]. Trzecią zdyskwalifikowaną kandydatką została Nathalie Family, która była za młoda na występ na Eurowizji (w dniu występu w selekcjach miałaby 14 lat, a eurowizyjne minimum wiekowe to ukończenie 16. roku życia w dniu finału)[128]. Jej miejsce w konkursie zajęła Denise „DeDe” Lopez[129]. W półfinałach wystąpili także: Crosstalk, DeDe Lopez, Mendez, Alive i Jessie Martins, Jill Johnson, Da Buzz, Markus Landgren, Pernilla Wahlgren i Jan Johansen, Andrés Esteche, Sanna Nielsen, Kerli i Locatellis, Pandora, Brandsta City Släckers, Fame, Aleena, Alcazar, Shanna Smith, Nanne Grönvall, Sarek, Barbados, Sofia Källgren i Robert Wells, Liverpool, Shirley Clamp, Style, Sahlene, Fernando Brito, Bubbles, Maarja Liis-Ilus, Östen med Resten, Lina, Mikael Erlandsson i zespół Afro-dite. SVT ponownie rozegrała sześć koncertów, a każdy z nich w innym mieście[130]. Projektantem i scenografem scen koncertowych został Mikael Varhelyis[131]. Do finału awansowało po dwóch wykonawców z największą liczbą głosów od widzów[132][133][134][135], a także Bubbles i Alcazar, którzy zwyciężyli w rundzie dogrywkowej[136]. W finale selekcji, który odbył się 15 marca w Globen Arena w Sztokholmie[137], zwyciężył duet Fame z utworem „Give Me Your Love”[138][139][140]. 24 maja wystąpili w finale 48. Konkursu Piosenki Eurowizji w Rydze[141][142] i zajęli w nim piąte miejsce[1]. Szwedzcy telewidzowie oddali w finale 224 529 głosów[143].

Lena Philipsson (2004)

W 2003 SVT zmieniła zasady selekcji Melodifestivalen i przyznała „dzikie karty” wybranym wykonawcom[144]. Na przełomie listopada i grudnia opublikowała listę 32 piosenek dopuszczonych do półfinałów[145][146], a w grudniu ujawniła listę uczestników festiwalu, którymi zostali: Nina Inhammar i Kim Kärnfalk, Jocke Bergström, Sarek, Karl Martindahl, LaGaylia Frazier, Sara Löfgren, Niklas Andersson, Petra Nielsen (pierwszy półfinał), Fredrik Kempe, Baccara, Fame, Jennifer Escola, Pay TV, Anne-Lie Rydé, La Roxx, E-Type, Bubbles (drugi półfinał), Emil Sigfridsson, Gladys del Pilar, Sandra Dahlberg, Itchycoo, Hanson, Carson i Malmkvist, Autolove, Bosson (trzeci półfinał), Lena Philipsson, Anders Borgius, Lotta Nilsson i Glenn Borgkvist, After Dark, Pandora, Fre, Shirley Clamp i Andrés Esteche (czwarty półfinał)[147], z czego „dzikie karty” otrzymali Philipsson, E-Type, Andersson, Malmkvist oraz duet Carson-Hanson[148]. Zgłoszenia do eliminacji nadesłali też m.in. Carola Häggkvist[149], Pernilla Wahlgren, Helen Sjöholm oraz zespoły: Brandsta City Släckers[150], A*Teens i REA[151]. Pierwszy półfinał festiwalu odbył się 21 lutego 2003 w Karlstad, drugi – 28 lutego w Göteborgu[152], trzeci – 6 marca w Umeå[153], a czwarty – 13 marca w Malmö[154], etap dogrywkowy – 14 marca w Sztokholmie[155], a finał – 20 marca w Sztokholmie[156]. Na koncerty festiwalowe sprzedano ok. 60 tys. biletów[157]. Z każdego półfinału do finału awansowało po dwóch zdobywców największej liczby punktów[158][159][160][161], a także dwóch uczestników z rundy dogrywkowej[162][163]. W finale zwyciężyła Lena Philipsson z utworem „Det gör ont”[164]. Philipsson wcześniej brała udział w eliminacjach w 1986, 1987 i 1988[165]. Finał Melodifestivalen 2004 obejrzało ok. 4,1 mln osób i był to najczęściej oglądany program telewizyjny w Szwecji[166]. Philipsson po finale eliminacji nagrała zwycięski utwór w języku angielskim[167][168]. Z „It Hurts” była jedną z faworytek bukmacherów do zwycięstwa w finale 49. Konkursu Piosenki Eurowizji w Stambule[169][170], ostatecznie zajęła w nim piąte miejsce[1].

SVT przyjmowała zgłoszenia do Melodifestivalen 2005 od 18 maja do 28 września 2004[171], otrzymała ponad 3 tys. propozycji[172][173]. Spośród zgłoszeń wyselekcjonowała najpierw 1,2 tys., a następnie 99, z których wybrała 32 półfinałowe propozycje[174][175]. Ich tytuły wraz z nazwiskami twórców opublikowała w października 2004[176][177]. Piosenki miały premierę na sześć godzin przed każdym z półfinałów w audycji radiowej rozgłośni P4[178][179][180][181]. SVT na początku grudnia opublikowała listę 28 uczestników Melodifestivalen[182], którymi zostali: Pay TV[183], Bodies Without Organs (Alexander Bard, Martin Andrzej Rolinski i Anna Marina Szypczenko[184]), Cecilia Vennersten, Papa Dee, Linda Bengtzing, Wallstones (zespół miał negocjować zaproszenie do występu Ringo Starra)[185], Nordman, Shirley Clamp, Fredrik Kempe i Sanna Nielsen, Camilla Brinck, Group Avalon, Arja Saijonmaa, Josefin Nilsson, Cameron Cartio, NaNa, Kwanzaa, Jimmy Jansson, LaGaylia, Josef, Jessica Folcker, Martin Stenmarck, Anne-Lie Rydé, B-Boys International i Paul M, Mathias Holmgren, Rickard Engfors i Katarina Fallholm, Date, Caroline Wennergren oraz Katrina Leskanich i Thomas „Nameless” Hauptmann[186][187][188][189]. Organizatorzy przyznali także tzw. jokery umożliwiające występ w selekcjach[190]. Do ich zdobycia zgłosiło się 115 kandydatów[191] i otrzymali je: Nanne Grönvall[192], zespół Alcazar, Sanne Salomonsen oraz K2 i Alannah Myles[193]. Do udziału w selekcjach mieli zgłosić się także m.in. Elena Paparizou[194], Pernilla Wahlgren[195], Kikki Danielsson, Lotta Engberg, Tommy Nilsson, Papa Dee, Mikael Rickfors, Mats Ronander, Hasse Andersson, Niclas Wahlgren, Linus Wahlgren, Nordman, Grymlings, Richard Engfors[196] i Carola Häggkvist[197]. Po ogłoszeniu zdobywców tzw. dzikich kart kilku szwedzkich artystów skrytykowało Björkmana za jego „dyktatorskie podejście” i „promowanie kolegów”[195], w związku z czym producent ustąpił ze swojej funkcji, a nowym producentem festiwalu został Edward af Sillén[198]. Na początku października ruszyła sprzedaż biletów na koncerty festiwalowe[199]. W grudniu SVT zorganizowała konferencję prasową dotyczącą festiwalu[200]. Pierwszy półfinał festiwalu zorganizowała 19 lutego 2005 w Göteborgu, drugi – 26 lutego w Linköpingu, trzeci – 5 marca w Skellefteå, a czwarty – 12 marca w Växjö, etap dogrywkowy – 13 marca w Sztokholmie, a finał – 19 marca w Sztokholmie[201][202][203]. W dwóch pierwszych półfinałach o wynikach decydowali telewidzowie i jurorzy, jednak po wielu krytycznych komentarzach od widzów stacja zrezygnowała z jury w pozostałych półfinałach i rundzie dogrywkowej, przy czym przywróciła jurorów na finał[204]. Każdy z koncertów prowadziła inna para gospodarzy[205][206][207]. Do finału awansowało po dwóch najlepiej ocenionych uczestników półfinału[208][209][210] i[211] oraz dwóch uczestników rundy dogrywkowej[212]. Choć główną faworytką bukmacherów i fanów do wygrania była Nanne Grönvall[213][214], to w finale zwyciężył Martin Stenmarck z utworem „Las Vegas”[215]. Wszystkie rundy konkursowe transmitowane były w Internecie[216] oraz mobilnie[217], a finał obejrzało ok. 4,06 mln osób[218]. 16 maja Stenmarck zajął 19. miejsce w finale Eurowizji 2005[219].

The Ark w 52. Konkursie Piosenki Eurowizji (2007)

W 2005 nowym dyrektorem Melodifestivalen został Christel Tholse Willers[220]. SVT przyjmowała zgłoszenia do Melodifestivalen 2006 od 6 czerwca 2005[221] i przyjęła 3310 utworów[222]. Pierwszy półfinał selekcji odbył się 18 lutego w Leksandzie, drugi – 25 lutego w Karlstadzie, trzeci – 4 marca w Karlskronie, czwarty – 11 marca w Göteborgu, runda dogrywkowa – 12 marca w Sztokholmie, a finał – 18 marca w Sztokholmie[223][224]. W eliminacjach wzięło udział 32 uczestników[225]: Simone Moreno, Electric Banana Band, Anna Sahlene, Magnus Bäcklund, Linda Bengtzing, Pandang, Hannah Graaf, The Elephantz, Sonya, Östen med Resten, Pablo Cepada, Kikki Danielsson, Niclas Wahlgren, Velvet, Jessica Folcker, Gregor, Jessica Andersson, The Poodles, Elysion, Patrik Isaksson, Kayo, Roger Pontare, Laila Adéle, Günther i The Sunshine Girls, Sandra Dahlberg, Evan, Björn Kjellman i Carola Häggkvist[224] oraz zdobywcy „dzikich kart”: Andreas Johnsson, Magnus Carlsson, Rednex i Bodies Without Organs. W finale zwyciężyła Carola Häggkvist z utworem „Evighet”, z którym zajęła drugie miejsce u jurorów i pierwsze miejsce u telewidzów[226]. Po finale Melodifestivalen nagrała swój utwór w języku angielskim. Z piosenką „Invincible” zajęła piąte miejsce w finale 51. Konkursu Piosenki Eurowizji w Atenach[1].

SVT przed Melodifestivalen 2007 wprowadziła zmianę dotyczącą rundy dogrywkowej – postanowiła, że każdy uczestnik dogrywki wystąpi na żywo (dotychczas jego występ był nagrywany wcześniej i prezentowany z taśmy). Półfinał odbyły się 3, 10, 17 i 24 lutego, runda dogrywkowa – 3 marca, a finał – 10 marca[227]. Do półfinałów zostało dopuszczonych 32 uczestników: Elin Lanto, Anderson i Gibson, Anna Book, Addis Black Widdow, Andreas Lundstedt, Tommy Nilsson, Sofia, Uno i Irma, Regina Lund, Marie Lindberg, Jimmy Jansson, Cosmo4, Lustans Lakejer, Jessica Andersson, Svante Thuresson i Anne-Lie Rydé, The Ark, Måns Zelmerlöw, MissMatch, Magnus Carlsson, Sheida, The Attic z Therese, Sebastian, Sonja Aldén, Nanne, Magnus Uggla, Emilè Azar, Sanna Nielsen, Caroline af Ugglas, After Dark, Sarah Dawn Finer, Verona i Andreas Johnson[227]. W finale zwyciężył zespół The Ark z utworem „The Worrying Kind”[227], z którym 12 maja zajął 18. miejsce w finale 52. Konkursu Piosenki Eurowizji[1].

Charlotte Perrelli w 53. Konkursie Piosenki Eurowizji w Belgradzie (2008)

Pod koniec grudnia 2007 SVT opublikowała listę uczestników Melodifestivalen 2008, których wybrała spośród 3489 zgłoszeń[228]. W konkursie wystąpili: E-Type i The Poodles, Face-84, Velvet, Brandur, Michael Michailoff, Amy Diamond, Suzzie Tapper, Christer Sjögren, Ola, Lasse Lindh, The Nicole, Alexander Schöld, Rongedal, Sanna Nielsen, Andra Generationen, Johnson i Häggkvist, BWO, Mickey Huskić, Frida feat. Headline, Thérèse Andersson, Patrik Isaksson i Bandet, Caracola, Ainbusk, Eskobar, Niklas Strömstedt, Calaisa, Daniel Mitsogiannis, Linda Bengtzing, Nordman, Sibel, Fronda i Charlotte Perrelli. Półfinały festiwalu odbyły się 9, 16, 23 i 30 lutego, runda dogrywkowa – 8 marca, a finał – 15 marca. W finale zwyciężyła Charlotte Perrelli z utworem „Hero”[229], z którym 22 maja zajęła 12. miejsce w drugim półfinale 53. Konkursu Piosenki Eurowizji w Helsinkach[230]. Zgodnie z ówczesnym regulaminem konkursu, dziesiątego finalistę konkursu wybierali jurorzy, dzięki czemu Perrelli została dopuszczone do występu w finale. Zajęła w nim 18. miejsce[231][1].

Malena Ernman (2009)

SVT zmieniła zasady głosowania podczas selekcji Melodifestivalen 2009, dopuszczając do niego grono jurorów międzynarodowych, którzy z każdego półfinału wskazywali swojego faworyta, a później z czwórki kandydatów typowali 11. finalistę. Zmieniła także dopuszczalną liczbę osób na scenie i wprowadziła możliwość używania chórków nagranych na taśmie[232]. Do konkursu zostało dopuszczonych 28 uczestników: Agnes Carlsson, Alcazar, Amy Diamond, Anna Sahlene i Maria Haukaas Storeng, Bodies Without Organs, Caroline af Ugglas, Cookies 'N' Beans, Emilia Rydberg, H.E.A.T., Jennifer Brown, Jonathan Fagerlund, Lasse Lindh i Bandet, Lili i Susie, Maja Gullstrand, Måns Zelmerlöw, Mikael Rickfors, Molly Sandén, Next 3, Nina Söderquist, kolektyw Rigo, The Topaz Sound i Red Fox, Sarah Dawn Finer, Scotts, Shirley Clamp, Sofia, Star Pilots, Susanne Alfvengren, Thorleifs i Velvet oraz zdobywcy „dzikich kart”: Marie Serneholt[233], Markoolio[234], E.M.D. i Malena Ernman[235]. Półfinały odbyły się 7, 14, 21 i 28 lutego, runda dogrywkowa – 7 marca, a finał – 14 marca. W finale zwyciężyła Malena Ernman z utworem „La voix” Fredrika Kempe, zajmując pierwsze miejsce w głosowaniu widzów, choć dopiero ósme w głosowaniu jurorów regionalnych i międzynarodowych[236]. 16 maja zajęła 21. miejsce w finale Konkursu Piosenki Eurowizji w Moskwie[237]. Na scenie towarzyszyli jej chórzyści[238]: Dea Norberg, Jessica Marberger, Tine Matulessy, Malin Nilsson i Anna Maria Hallgarn[239][240]. Głównym pomysłem wizualnym występu była gra kontrastów[238]. Ernman miała na sobie białą suknię projektu Camilli Thulin[241], a chórek śpiewający i tańczący wokół niej ubrany był w czarne garnitury i pod koniec założył teatralne maski ozdobione kryształami[238][242], co – w połączeniu z zielono-żółtymi oświetleniem LED i plastikowymi konstrukcjami symbolizującymi kryształy lodu – stworzyło „mroźną” atmosferę[243]. Ernman po ogłoszeniu wyników finału Eurowizji wskazała, że na scenie czuła się świetnie, a osiągnięty wynik jest takim, jakiego się spodziewała[244].

Lata 2010–2019

[edytuj | edytuj kod]

SVT przed Melodifestivalen 2010 zrezygnowała z międzynarodowej komisji jurorskiej, która wybierała 11. finalistę, a zamiast tego przeprowadziła osobny konkurs internetowy, którego zwycięzca (zespół MiSt) został dopuszczony do stawki konkursowej festiwalu. Razem z MiSt w programie wzięło udział 27 wykonawców: Ola Svensson, Jenny Silver, Linda Pritchard, Pain of Salvation, Anders Ekborg, Jessica Andersson, Frispråkarn, Salem Al Fakir (pierwszy półfinał), Eric Saade, Andra Generationen i Dogge Doggelito, Anna-Maria Espinosa, Pauline Kamusewu, Andreas Johnson, Kalle Moraeus i Orsa Spelmän oraz Hanna Lindblad (drugi półfinał), Alcazar, Johannes Bah Kuhnke, Elin Lanto, Erik Linder, Getty Domein, Timoteij, Darin i Crucified Barbara (trzeci półfinał) oraz Sibel, Py Bäckman, NEO, Lovestoned, Anna Bergendahl, Pernilla Wahlgren, Noll disciplin i Peter Jöback (czwarty półfinał), przy czym „dzikie karty” od SVT dostali: Darin[245], Salem Al Fakir[246], Peter Jöback[247] i Pauline Kamusewu[248]. Półfinały festiwalu odbyły się 6, 13, 20 i 27 lutego, runda półfinałowa – 6 marca, a finał – 13 marca[249]. W finale zwyciężyła Anna Bergendahl z utworem „This Is My Life”[250]. 27 maja zajęła 11. miejsce w drugim półfinale 55. Konkursu Piosenki Eurowizji w Oslo[1] i jako pierwszą od 34 lat reprezentantka Szwecji nie przeszła do finału[251][252]; do awansu zabrakło jej sześciu punktów[253].

Eric Saade w 56. Konkursie Piosenki Eurowizji (2011)

22 i 29 listopada 2010 SVT opublikowała listę półfinalistów Melodifestivalen 2011[254][255], którymi zostali: Julia Alvgard i Jonas Matsson (zwycięzcy internetowego konkursu), Anders Fernette, Anniela, Babsan, Brolle, Christian Walz, Danny Saucedo, Dilba, Elisabeth Andreassen, Eric Saade, Jenny Silver, Lasse Stefanz, Le Kid, Linda Bengtzing, Linda Sundblad, Loreen, Love Generation, Melody Club, Nicke Borg, Pernilla Andersson, Rasmus Viberg, Sanna Nielsen, Sara Lumholdt, Sara Varga, Sebastian, Shirley's Angels, Simon Forsberg, Swingfly, The Moniker i The Playtones. Półfinały odbyły się 5, 12, 19 i 26 lutego, runda dogrywkowa – 5 marca, a finał – 12 marca. SVT zmieniła sposób głosowania jurorów w finale – na miejsce komisji regionalnej wprowadziła jurorów międzynarodowych (z Rosji, Ukrainy, Chorwacji, Grecji, Malty, San Marino, Francji, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Irlandii i Norwegii)[256]. W finale zwyciężył Eric Saade z utworem „Popular”[257]. 12 maja z pierwszego miejsca awansował do rozgrywanego dnwa dni później finału 56. Konkursu Piosenki Eurowizji[258], w którym zajął trzecie miejsce[1]. W trakcie występów rozbijał na scenie szklaną klatkę[259].

Loreen

w 57. Konkursie Piosenki Eurowizji w Baku (2012)]]

SVT 22 i 30 listopada 2011 opublikowała listę 32 półfinalistów Melodifestivalen 2012[260][261], który zostali: Abalone Dots, Afro-Dite, Andreas Johnson, Andreas Lundstedt, Axel Algmark, Björn Ranelid i Sara Li, Carolina Wallin Pérez, Charlotte Perrelli, Danny Saucedo, David Lindgren, Dead by April, Dynazty, Hanna Lindblad, Lisa Miskovsky, Loreen, Lotta Engberg i Christer Sjögren, Love Generation, Marie Serneholt, Maria BenHajji (zwyciężczyni konkursu internetowego), Mattias Andréasson, Mimi Oh, Molly Sandén, OPA!, Sean Banan, Sonja Aldén, The Moniker, Thomas Di Leva, Thorsten Flinck i Revolutionsorkestern, Timoteij, Top Cats, Ulrik Munther i Youngblood. Półfinały odbyły się 4, 11, 18 i 25 lutego, runda dogrywkowa – 3 marca, a finał – 10 marca. W finale zwyciężyła Loreen z utworem „Euphoria”[262][263], która była głównym faworytem do zwycięstwa w 57. Konkursie Piosenki Eurowizji w Baku[264]. 24 maja 2012 zwyciężyła w finale, zdobywając łącznie 372 pkt[265][266]. Piosenka stała się międzynarodowym przebojem i w latach 2012–2022 zajmowała pierwsze miejsce w corocznym plebiscycie ESC Radio Top250[267].

Dzięki wygranej Loreen prawo do organizacji 59. Konkursu Piosenki Eurowizji otrzymała telewizja SVT. Reprezentant gospodarzy został wybrany podczas Melodifestivalen 2013, który poprowadzili Danny Saucedo i Gina Dirawi[268]. Półfinały festiwalu odbyły się 2, 9, 16 i 23 lutego, runda dogrywkowa – 2 marca, a finał – 9 marca. Uczestnikami konkursu zostali: David Lindgren, Cookies ’n’ Beans, Jay-Jay Johanson, Mary N’diaye, Eric Gadd, Yohio, Anna Järvinen, Michael Feiner i Caisa, Anton Ewald, Felicia Olsson, Joacim Cans, Swedish House Wives, Erik Segerstedt i Tone Damli, Louise Hoffsten, Rikard Wolff, Sean Banan, Eddie Razaz, Elin Petersson, Ravaillacz, Amanda Fondell, Martin Rolinski, Caroline af Ugglas, State of Drama, Janet Leon, Army of Lovers, Lucia Piñera, Robin Stjernberg, Sylvia Vrethammar, Ralf Gyllenhammar, Behrang Miri, Terese Fredenwall i Ulrik Munther[269]. Do finału awansowało po dwóch najlepiej ocenionych uczestników każdego z półfinału[270][271][272][273] oraz zwycięzca rundy dogrywkowej – Robin Stjernberg[274], który z utworem „You” zwyciężył w finale Melodifestivalen[275][276]. 18 maja zajął 14. miejsce w finale Eurowizji 2013[277].

Sanna Nielsen w 59. Konkursie Piosenki Eurowizji w Kopenhadze (2014)

Do selekcji Melodifestivalen 2014 zgłoszono 2628 propozycji[278], spośród których komisja jurorska (składająca się z profesjonalnych muzyków) wybrała 15 półfinalistów, a SVT – kolejnych 16 uczestników[279]. W półfinałach wzięło udział 32 uczestników: Mahan Moin, Alvaro Estrella, Linus Svenning, Sylvester Schlegel, Elisa Lindström, Ellen Benediktson, Songbird, Elena Paparizou, Yohio, Panetoz, Manda, Pink Pistols, JEM, Martin Stenmarck, Little Great Things, The Refreshments, Sanna Nielsen, Dr. Alban i Jessica Folcker, Shirley Clamp, Ace Wilder, Outtrigger, Cajsa Stina Åkerström, Oscar Zia, Alcazar, Ellinore Holmer, I.D.A., Josef Johansson, Janet Leon, Anton Ewald, Ammotrack, Linda Bengtzing[280][281] oraz grupa Eko (zwycięzcy radiowego konkursu Svensktoppen nästa zorganizowanego przez Swedish Radio P4)[282]. Półfinały Melodifestivalen 2014 odbyły się , 8, 15 i 22 lutego, runda dogrywkowa – 1 marca, a finał – 8 marca[283]. Wszystkie koncerty poprowadzili Nour El Refai i Anders Jansson[284]. W finale zwyciężyła Sanna Nielsen z utworem „Undo”[285], która przed finałem Eurowizji była głównym faworytem do wygrania w konkursie[286]. 10 maja zajęła trzecie miejsce w finale Eurowizji 2014[287].

Måns Zelmerlöw w 60. Konkursie Piosenki Eurowizji w Wiedniu (2015)

SVT pod koniec maja 2014 potwierdziła udział w 60. Konkursie Piosenki Eurowizji w Wiedniu[288]. Christer Björkman (producent Melodifestivalen) poinformował we wrześniu 2014 o zmniejszeniu stawki konkursowej krajowych eliminacji do 28 utworów i dopuszczeniu do finału 12 piosenek[289][290]. W półfinałach wystąpili: Jessica Andersson, Behrang Miri feat. Victor Crone, Dolly Style, Molly Pettersson Hammar, Elize Ryd i Rickard Söderberg, Daniel Gildenlöw, Eric Saade, Mariette, Emelie Irewald, Linus Svenning, Samir i Viktor, Neverstore, Magnus Carlsson, Marie Bergman i Sanne Salomonsen, Andreas Weise, Isa, Kalle Johansson (zwycięzca konkursu Svensktoppen Nästa 2014[291][292]), Kristin Amparo, Ellen Benediktson, Jon Henrik Fjällgren, Andreas Johnson, Caroline Wennergren, JTR, Midnight Boy, Annika Herlitz, Hasse Andersson, Måns Zelmerlöw i Dinah Nah[293][294][295]. Festiwal trwał od 7 lutego do 14 marca[296][297], a wszystkie koncerty poprowadzili Sanna Nielsen i Robin Paulsson[298][299]. W finale zwyciężył Måns Zelmerlöw z utworem „Heroes”[300][301][302], który zajął pierwsze miejsce i w głosowaniu komisji jurorskiej[303], i u telewidzów, od których otrzymał ponad 40% głosów, czym ustanowił nowy rekord największego poparcia w głosowaniu (uprzednio należał on do Loreen); zwyciężył z 149-punktową przewagą nad zdobywcą drugiego miejsca (Jonem Henrikiem Fjällgrenem), co przyczyniło się do osiągnięcia przez niego największej różnicy punktowej między pierwszą a drugą lokatą finałową[304]. Jeszcze przed finałem Melodifestivalen pojawiły się spekulacje, że zwycięska piosenka jest plagiatem „Lovers on the Sun” Davida Guetty[305][306], jednak Zelmerlöw zaprzeczył podejrzeniom[307]. Twórcy prezentacji scenicznej i wizualizacji do utworu, Fredrikowi „Benke” Rydanowi, za to zarzucano inspiracje teledyskiem do piosenki „The Alchemy of Light” A DandyPunka[308]. Rydan przyznał, że inspirował się pracą innych twórców, ale zaprzeczył popełnieniu plagiatu[309]. EBU mimo to zleciła reprezentantowi zmianę oprawy scenicznej podczas występu na Eurowizji[310]. 23 maja Zelmerlöw zwyciężył w finale konkursu po zdobyciu 365 pkt[311][312][313].

Frans w 61. Konkursie Piosenki Eurowizji w Sztokholmie (2016)

Dzięki wygranej Månsa Zelmerlöwa SVT otrzymała prawa do organizacji konkursu w 2016. Reprezentanta Szwecji wybrała poprzez program Melodifestivalen 2016, który odbył się od 6 lutego do 12 marca 2016[314]. Do udziału w eliminacjach zgłoszono 2 450 propozycji[315], a pod koniec listopada ujawniono 28 uczestników, którymi zostali: Mimi Werner, Samir i Viktor, Robin Bengtsson, Ace Wilder, Anna Book, Pernilla Andersson, Albin i Mattias Andréasson, Victor och Natten, Krista Siegfrids, Molly Pettersson Hammar, Patrik Isaksson, Tommy Nilsson i Uno Svenningsson, Isa, Wiktoria, David Lindgren, Oscar Zia, SaRaha, After Dark, Lisa Ajax, Boris René, SMAILO, Swingfly (z Heleną Gutarr), Martin Stenmarck, Panetoz, Frans, Linda Bengtzing, Dolly Style, Eclipse i Molly Sandén[316]. Dzień przed rozegraniem pierwszego półfinału Anna Book została zdyskwalifikowana z festiwalu, bo jej utwór „Himmel för två” został zgłoszony do mołdawskich eliminacji eurowizyjnych w 2014 (jako „Taking Care of a Broken Heart” w wykonaniu Felicii Dunaf)[317]. Piosenkarka mimo to zaśpiewała podczas pierwszego półfinału, ale poza konkursem[318]. W finale festiwalu zwyciężył Frans z utworem „If I Were Sorry”, z którym 14 maja zajął piąte miejsce w finale Eurowizji 2016[319].

Robin Bengtsson w Melodifestivalen 2017

W 2017 reprezentant Szwecji w 62. Konkursie Piosenki Eurowizji został wybrany w programie Melodifestivalen 2017, który odbywał się od 4 lutego do 11 marca 2017. Wszystkie koncerty festiwalowe poprowadzili Clara Henry, David Lindgren i Hasse Andersson. W eliminacjach wystartowało 28 wykonawców: Boris René, Adrijana Krasniqi, Dinah Nah, De Vet Du, Charlotte Perrelli, Ace Wilder, Nano, Mariette, Roger Pontare, Etzia, Allyawan, Dismissed, Lisa Ajax, Benjamin Ingrosso, Robin Bengtsson, Krista Siegfrids, Anton Hagman, Jasmine Kara, Owe Thörnqvist, Bella i Filippa, FO&O, Jon Henrik Fjällgren i Aninia, Alice, Les Gordons, Wiktoria, Axel Schylström, Sara Varga i Juha Mulari oraz Loreen. W finale zwyciężył Robin Bengtsson z utworem „I Can’t Go On”, z którym zajął pierwsze miejsce w głosowaniu jurorów i drugie miejsce u telewidzów. 13 maja zajął piąte miejsce w finale 62. Konkursu Piosenki Eurowizji w Kijowie, uzsykując 344 pkt, w tym 126 pkt od widzów (8. miejsce) i 218 pkt od jury (3. miejsce)[320].

Benjamin Ingrosso w 63. Konkursie Piosenki Eurowizji w Lizbonie (2018)

SVT latem 2017 potwierdziła udział w 63. Konkursie Piosenki Eurowizji w Lizbonie i ogłosiła regulamin Melodifestivalen 2018[321]. Koncerty festiwalowe prowadził David Lindgren[322]. SVT otrzymała 2771 zgłoszeń i spośród nich wybrała 28 półfinalistów, którymi zostali: Renaida, Benjamin Ingrosso, Edward Blom, John Lundvik, Kikki Danielsson, Sigrid Bernson, Kamferdrops (pierwszy półfinał), Ida Redig, Jonas Gardell, Margaret, Liamoo, Samir i Viktor, Mimi Werner, Stiko Per Larsson (drugi półfinał), Martin Almgren, Dotter, Méndez, Moncho, Kalle Moraeus i Orsa Spelmän, Jessica Andersson, Barbi Escobar (trzeci półfinał), Elias Abbas, Emmi Christensson, Felicia Olsson, Felix Sandman, Jessica Andersson, Mariette, Olivia, Rolandz i Sigrid Bernson (czwarty półfinał)[323][324]. W finale zwyciężył Benjamin Ingrosso z utworem „Dance You Off”[325][326]. 12 maja zajął siódme miejsce w finale Eurowizji 2018 po zdobyciu 274 pkt, w tym 253 pkt od jurorów (2. miejsce) i 21 pkt od telewidzów (23. miejsce)[327].

Po zwycięstwie Netty w konkursie w 2018 i możliwości organizacji następnego finału w Jerozolimie wielu mieszkańców Szwecji nawoływało do bojkotu Eurowizji[328]. SVT mimo to w maju 2018 potwierdziła udział w 64. Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Tel Awiwie[329], a niedługo później ogłosiła regulamin Melodifestivalen 2019. Półfinały festiwalu odbyły się 2, 9, 16 i 23 lutego, runda dogrywkowa – 2 marca, a finał – 9 marca. Koncerty poprowadzili: Eric Saade, Marika Carlsson, Sarah Dawn Finer i Kodjo Akolor[330][331]. 27 listopada podczas konferencji prasowej SVT ujawniła listę 28 półfinalistów, którymi zostali: Anna Bergendahl, Nano, Mohombi, Zeana i Anis Don Demina, Arja Saijonmaa, High15, Wiktoria (pierwszy półfinał), Andreas Johnson, Hanna Ferm i Liamoo, Malou Prytz, Oscar Enestad, Jan Malmsjö, Vlad Reiser, Margaret (drugi półfinał), Dolly Style, Martin Stenmarck, Jon Henrik Fjällgren, Omar, The Lovers Of Valdaro, Lina Hedlund, Rebecka Karlsson, Arvingarna, Anton Hagman, Ann-Louise Hansson, Bishara, Pagan Fury i John Lundvik (czwarty półfinał)[332]. W finale zwyciężył John Lundvik z utworem „Too Late for Love”, z którym 18 maja zajął piąte miejsce w finale Eurowizji 2019 po zdobyciu 334 punktów, w tym 241 pkt od jurorów (2. miejsce) i 93 pkt od telewidzów (9. miejsce).

Lata 2020–2029

[edytuj | edytuj kod]
The Mamas podczas Melodifestivalen 2020

Telewizja szwedzka w maju 2019 potwierdziła start w Konkursie Piosenki Eurowizji 2020[333]. Reprezentant kraju został wyłoniony w programie Melodifestivalen 2020, do którego zostało zakwalifikowanych 28 uczestników: Albin Johnsén, Amanda Aasa, Anis don Demina, Anna Bergendahl, Dotter, Drängarna, Ellen Benediktson i Simon Peyron, Faith Kakembo Felix Sandman, Frida Öhrn, Hanna Ferm, Jakob Karlberg, Klara Hammarström, Linda Bengtzing, Malou Prytz, Mariette Hansson, Méndez i Alvaro Estrella, Mohombi, Nanne Grönvall, OVÖ, Paul Rey, Robin Bengtsson, Sonja Aldén, Suzi P, The Mamas, Thorsten Flinck i Victor Crone[334]. Zasady konkursu nie uległy zmianom[335], a do finału – rozegranego 7 marca 2020 we Friends Arena – awansowali: Victor Crone, Paul Rey, The Mamas, Mohombi, Hanna Ferm, Méndez i Alvaro Estrella, Dotter, Robin Bengtsson, Mariette, Felix Sandman, Anna Bergendahl i Anis Don Demina[336]. W głosowaniu międzynarodowej komisji jurorskiej (w składzie: Tali Eshkoli, Marvin Dietmann, Anush Ter-Ghukasyan, Paul Clarke, Clas Romander, Selma Björnsdóttir, Bruno Berberes, Getty Kaspers) i telewidzów zwyciężył zespół The Mamas z utworem „Move”, za który otrzymały łącznie 137 pkt, w tym 65 pkt od jury (1. miejsce, ex aequo z Dotter i piosenką „Bulletproof”) i 72 pkt od telewidzów (1. miejsce z przewagą 1 pkt nad Dotter)[337]. Grupa miała wystąpić w pierwszym półfinale Eurowizji 2020[338], jednak w marcu konkurs został odwołany przez organizatorów w związku z pandemią COVID-19[339].

Tusse podczas 65. Konkursu Piosenki Eurowizji w Rotterdamie (2021)

Ze względu na pandemię COVID-19 w 2021 organizatorzy programu Melodifestivalen 2021 zrezygnowali z zaproszenia publiczności na koncerty, a wszystkie etapy konkursu wyjątkowo rozegrano w jednym miejscu – w hali Annexet w Sztokholmie[340]. Do eliminacji zostało dopuszczonych 28 wykonawców: Alvaro Estrella, Anton Ewald, Arvingarna, Charlotte Perrelli, Clara Klingenström, Danny Saucedo, Dotter, Efraim Leo, Elisa, Emil Assergård, Eric Saade, Eva Rydberg i Ewa Roos, Frida Green, Jessica Andersson, Julia Alfrida, Kadiatou, Klara Hammarström, Lillasyster, Lovad, Mustasch, Nathalie Brydolf, Patrik Jean, Paul Rey, Sannex, Tess Merkel, The Mamas, Tusse oraz WAHL i SAMI. W finale, rozegranym 13 marca, największą liczbę punktów w głosowaniu międzynarodowej komisji jurorskiej (w składzie: Bruno Berberes, Klerat Duraj, Felix Bergsson, Tali Eshkoli, Simon Proctor, Zibbz, Alexia Moutafidu, Lars Lourenco) i telewidzów otrzymał Tusse z utworem „Voices”, za który otrzymał 175 pkt, w tym 79 pkt od jury (1. miejsce) i 96 pkt od widzów[341]. 18 maja 2021 reprezentant wystąpił w pierwszym półfinale Eurowizji 2021 i z siódmego miejsca awansował do finału, który odbył się 22 maja. Zajął w nim 14. miejsce po zdobyciu 109 pkt, w tym 63 pkt od telewidzów (11. miejsce) i 46 pkt od jurorów (17. miejsce)[342].

Cornelia Jakobs podczas Melodifestivalen 2022
Loreen podczas 67. Konkursu Piosenki Eurowizji w Liverpoolu (2023)
Marcus & Martinus podczas 68. Konkursu Piosenki Eurowizji w Malmö (2024)

Uczestnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Szwecja uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1958. Poniższa tabela uwzględnia nazwiska wszystkich szwedzkich reprezentantów, tytuły konkursowych piosenek oraz wyniki w poszczególnych latach[1].

Rok Wykonawca Piosenka Język Finał Półfinał
Miejsce Punkty Miejsce Punkty
1958 Alice Babs „Lilla stjärna” szwedzki 4 10 Brak rundy
półfinałowej
1959 Brita Borg „Augustin” szwedzki 9 4
1960 Siw Malmkvist „Alla andra får varann” szwedzki 10 4
1961 Lill-Babs „April, April” szwedzki 14 2
1962 Inger Berggren „Sol och vår” szwedzki 7 4
1963 Monica Zetterlund „En gång i Stockholm” szwedzki 13 0
1965 Ingvar Wixell „Absent Friends” angielski 10 6
1966 Lill Lindfors i Svante Thuresson „Nygammal vals” szwedzki 2 16
1967 Östen Warnerbring „Som en dröm” szwedzki 8 7
1968 Claes Göran Hederström „Det börjar verka kärlek, banne mej” szwedzki 5 15
1969 Tommy Körberg „Judy min vän” szwedzki 9 8
1971 Family Four „Vita vidder” szwedzki 6 85
1972 „Härliga sommardag” szwedzki 13 75
1973 Nova and The Dolls „Sommaren som aldrig säger nej” szwedzki 5 94
1974 ABBA „Waterloo” angielski 1 24
1975 Lars Berghagen and the Dolls „Jennie, Jennie” szwedzki 8 72
1977 Forbes „Beatles” angielski 18 2
1978 Björn Skifs „Det blir alltid värre framåt natten” szwedzki 14 26
1979 Ted Gärdestad „Satellit” szwedzki 17 8
1980 Tomas Ledin „Just nu!” szwedzki 10 47
1981 Björn Skifs „Fångad i en dröm” szwedzki 50
1982 Chips „Dag efter dag” szwedzki 8 67
1983 Carola „Främling” szwedzki 3 126
1984 Herreys „Diggi-Loo Diggi-Ley” szwedzki 1 145
1985 Kikki Danielsson „Bra vibrationer” szwedzki 3 103
1986 Monica Törnell i Lasse Holm „E’ de’ det här du kallar kärlek?” szwedzki 5 78
1987 Lotta Engberg „Boogaloo” szwedzki 12 50
1988 Tommy Körberg „Stad i ljus” szwedzki 52
1989 Tommy Nilsson „En dag” szwedzki 4 110
1990 Edin-Ådahl „Som en vind” szwedzki 16 24
1991 Carola „Fångad av en stormvind” szwedzki 1 146
1992 Christer Björkman „I morgon är en annan dag” szwedzki 22 9
1993 Arvingarna „Eloise” szwedzki 7 89 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Marie Bergman i Roger Pontare „Stjärnorna” szwedzki 13 48 Brak rundy
półfinałowej
1995 Jan Johansen „Se på mig” szwedzki 3 100
1996 One More Time „Den vilda” szwedzki 1[a] 227
1997 Blond „Bara Hon älskar Mig” szwedzki 14 36 Brak rundy
półfinałowej
1998 Jill Johnson „Kärleken är” szwedzki 10 53
1999 Charlotte Nilsson „Take Me to Your Heaven” angielski 1 163
2000 Roger Pontare „When Spirits Are Calling My Name” angielski 7 88
2001 Friends „Listen to Your Heartbeat” angielski 5 100
2002 Afro-dite „Never Let It Go” angielski 8 72
2003 Fame „Give Me Your Love” angielski 5 107
2004 Lena Philipsson „It Hurts” angielski 170 Top 11[b]
2005 Martin Stenmarck „Las Vegas” angielski 19 30 Top 12
2006 Carola „Invincible” angielski 5 170 4 214
2007 The Ark „The Worrying Kind” angielski 18 51 Top 10
2008 Charlotte Perrelli „Hero” angielski 47 12[c] 54
2009 Malena Ernman „La voix” angielski, francuski 21 33 4 105
2010 Anna Bergendahl „This Is My Life” angielski – 11 62
2011 Eric Saade „Popular” angielski 3 185 1 155
2012 Loreen „Euphoria” angielski 1 372 1 181
2013 Robin Stjernberg „You” angielski 14 62 Organizator[d]
2014 Sanna Nielsen „Undo” angielski 3 218 2 131
2015 Måns Zelmerlöw „Heroes” angielski 1 365 1 217
2016 Frans „If I Were Sorry” angielski 5 261 Organizator[e]
2017 Robin Bengtsson „I Can’t Go On” angielski 344 3 227
2018 Benjamin Ingrosso „Dance You Off” angielski 7 274 2 254
2019 John Lundvik „Too Late for Love” angielski 5 334 3 238
2020 The Mamas „Move” angielski Konkurs odwołany
2021 Tusse „Voices” angielski 14 109 7 142
2022 Cornelia Jakobs „Hold Me Closer” angielski 4 438 1 396
2023 Loreen „Tattoo” angielski 1 583 2 135
2024 Marcus & Martinus „Unforgettable” angielski 9 174 Organizator[f]
2025

Legenda:

     1. miejsce

Historia głosowania w finale (1958–2022)

[edytuj | edytuj kod]

Konkursy Piosenki Eurowizji organizowane w Szwecji

[edytuj | edytuj kod]
Od lewej: Richard Herrey, Per Herrey, Carola, Måns Zelmerlöw, Loreen i Björn Ulvaeus

Szwecja po raz siódmy organizuje Konkurs Piosenki Eurowizji. Po raz pierwszy telewizja SVT uzyskała prawo do przygotowania konkursu po wygranej ABBY w 1974. 20. Konkurs Piosenki Eurowizji odbył się w Sztokholmie. Wydarzeniu towarzyszyło sporo kontrowersji, ponieważ szwedzka lewica skrytykowała nadawcę za zbyt duży wkład finansowy w organizację konkursu, co przerodziło się w ogólnokrajowy protest przeciwko komercjalizacji w muzyce. Konkurencją dla konkursu miał być alternatywny festiwal piosenki Alternativfestival, który został zorganizowany w tym samym czasie w Sztokholmie[344]. Po finale konkursu telewizja SVT przyznała rację protestującym i uznała, że organizacja Eurowizji była droga. Strajki uliczne związane z finansowym aspektem konkursu zwróciły także uwagę EBU, która zmieniła zasady budżetowania wydarzenia – od tej pory każdy nadawca publiczny uczestniczący w konkursie musiał opłacić składkę za możliwość startu[345].

Dzięki wygranej tria Herreys w 1984 organizatorem kolejnego konkursu była telewizja SVT. Konkurs odbył się na terenie hali Scandinavium w Göteborgu, finał poprowadziła Lill Lindfors. Kontrolowana wpadka prezenterki przed rozpoczęciem głosowania wzbudziła liczne kontrowersje: w pewnym momencie zerwała się jej spódnica, pozostawiając ją poniżej pasa w samych rajstopach, a po chwili odpięła część ukrytej sukienki, prezentując całą kreację[346][347].

Po wygranej Caroli Häggkvist szwedzka telewizja zorganizowała 37. Konkurs Piosenki Eurowizji w 1992. Koncert poprowadzili Lydia Cappolicchio i Harald Treutiger[348]. Widowisko otworzyła Carola Häggkvist, wykoując utwór „All the Reasons to Live”[349].

Po wygranej Loreen w finale Eurowizji 2012 szwedzka telewizja została organizatorem 57. Konkursu Piosenki Eurowizji. 8 lipca 2012 EBU zdecydowała, że wszystkie trzy koncerty konkursu odbędą się w Malmö[350]. Istotnym motywem scenografii koncertów był most nad Sundem łączący metropolię z Kopenhagą[351].

Dzięki wygranej Månsa Zelmerlöwa w 2015 stacja SVT otrzymała prawa do organizacji 51. Konkursu Piosenki Eurowizji. Konkurs odbył się w Globe Arena w Sztokholmie[352][353], a koncerty poprowadzili Petra Mede i Måns Zelmerlöw[354].

Po drugim zwycięstwie Loreen w konkursie w 2023 telewizja SVT otrzymała prawa do organizacji 68. Konkursu Piosenki Eurowizji. W lipcu tego samego roku zdecydowano, że konkurs ponownie odbędzie się w Malmö, który był już gospodarzem w latach 1992 i 2013. W lutym 2024 ujawniono, że koncerty poprowadzą Petra Mede i Malin Åkerman[355][356].

Rok Miejsce Arena Prowadzący
1975 Sztokholm Stockholm International Fairs Karin Falck
1985 Göteborg Scandinavium Lill Lindfors
1992 Malmö Malmö Isstadion Lydia Cappolicchio i Harald Treutiger
2000 Sztokholm Globe Arena Kattis Ahlström i Anders Lundin
2013 Malmö Malmö Arena Petra Mede
2016 Sztokholm Globe Arena Petra Mede i Måns Zelmerlöw
2024 Malmö Malmö Arena Petra Mede i Malin Åkerman

Nagrody im. Marcela Bezençona

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody im. Marcela Bezençona to statuetki przyznawane najlepszym piosenkom w finale Konkursu Piosenki Eurowizji. Pomysłodawcami nagród byli Christer Björkman i Richard Herrey, statuetka nosi nazwisko twórcy konkursu – Marcela Bezençona[357]. Przyznawane są trzy nagrody: Nagroda Dziennikarzy (zwycięzcę wybierają akredytowani dziennikarze), Nagroda Artystyczna (zwycięzcę wybierają komentatorzy konkursu) i Nagroda Kompozytorska (zwycięzcę wybierają kompozytorzy biorący udział w konkursie)[357].

Nagroda Dziennikarzy

Rok Wykonawca Piosenka Autor(zy)
2002 Afro-dite[357] „Never Let It Go” Marcos Ubeda
2023 Loreen[358] „Tattoo” Lorine Talhaoui
Jimmy Jansson
Jimmy „Joker” Thörnfeldt
Cazzi Opeia
Peter Boström
Thomas G:son

Nagroda Artystyczna

Rok Wykonawca Piosenka Autor(zy)
2002 Afro-dite[357] „Never Let It Go” Marcos Ubeda
2006 Carola Häggkvist[357] „Invincible” Carola Häggkvist
Thomas G:son
Bobby Ljunggren
Henrik Wikström
2012 Loreen[359] „Euphoria” Thomas G:son
Peter Boström
2015 Måns Zelmerlöw[360] „Heroes” Anton Malmberg Hård af Segerstad
Joy Deb
Linnea Deb
2023 Loreen[358] „Tattoo” Lorine Talhaoui
Jimmy Jansson
Jimmy „Joker” Thörnfeldt
Cazzi Opeia
Peter Boström
Thomas G:son

Nagroda Kompozytorów

Rok Wykonawca Piosenka Autor(zy)
2012 Loreen[359] „Euphoria” Thomas G:son
Peter Boström
2013 Robin Stjernberg[361] „You” Joy Deb
Linnea Deb
Joakim Harestad Haukaas
2022 Cornelia Jakobs[362] „Hold Me Closer” Cornelia Jakobsdotter
David Zandén
Isa Molin

Faworyt OGAE

[edytuj | edytuj kod]

OGAE (fr. Organisation Générale des Amateurs de l’Eurovision[363], pol.: Stowarzyszenie Miłośników Konkursu Piosenki Eurowizji) – pozarządowa organizacja non profit, a zarazem międzynarodowy fanklub Konkursu Piosenki Eurowizji założony w 1984[364], składający się z kilkudziesięciu lokalnych klubów fanów konkursu z krajów Europy[365][366] i pozostałych państw, które są zjednoczone jako „OGAE Reszta Świata”[367]. Od 2007 stowarzyszenie przeprowadza ankietę, w której wyłaniany jest faworyt OGAE[366].

Poniższy spis uwzględnia szwedzkich zwycięzców plebiscytu:

Rok Wykonawca Piosenka Autor(zy)
2008 Charlotte Perrelli[368] „Hero” Bobby Ljunggren
Fredrik Kempe
2012 Loreen[369] „Euphoria” Thomas G:son
Peter Boström
2014 Sanna Nielsen[370] „Undo” Fredrik Kempe
David Kreuger
Hamed „K-One” Pirouzpanah
2022 Cornelia Jakobs[371] „Hold Me Closer” Cornelia Jakobsdotter
David Zandén
Isa Molin
2023 Loreen[372] „Tattoo” Jimmy Jansson
Jimmy „Joker” Thörnfeldt
Lorine Talhaoui
Cazzi Opeia
Peter Boström
Thomas G:son

Gratulacje: 50 lat Konkursu Piosenki Eurowizji

[edytuj | edytuj kod]

W październiku 2005 odbył się koncert Gratulacje: 50 lat Konkursu Piosenki Eurowizji, zorganizowany przez Europejską Unię Nadawców z okazji 50-lecia Konkursu Piosenki Eurowizji. W trakcie koncertu odbył się plebiscyt na najlepszą piosenkę w całej historii konkursu. W stawce konkursowej znalazła się m.in. szwedzka propozycja „Waterloo” zespołu ABBA, która wygrała 18. Konkurs Piosenki Eurowizji w 1974. Utwór zajął pierwsze miejsce z 329 punktami na koncie, tym samym został uznany „najlepszym eurowizyjnym utworem wszech czasów”[373][374][375].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Podczas konkursu w 1996 zorganizowano rundę kwalifikacyjną, mającą na celu zmniejszenie liczby państw biorących udział w finale widowiska. Etap eliminacyjny nie był transmitowany w telewizji ani nagrywany, krajowe komisje jurorskie przesłuchiwały wersje studyjne wszystkich konkursowych propozycji i przyznawały im punkty. Spośród 30 utworów nadesłanych przez publicznych nadawców, do finału zakwalifikowały się 22 propozycje. Jedynym krajem, który nie brał udziału w rundzie kwalifikacyjnej był gospodarz konkursu, czyli Norwegia.
  2. ↑ Zgodnie z regulaminem, w konkursie w latach 2004–2007 kraje z pierwszej dziesiątki poprzedniego konkursu były automatycznie kwalifikowane do sobotniego finału bez konieczności rywalizacji w półfinale. W przypadku rezygnacji z udziału w konkursie jednego z państw z Top 10 zeszłego roku lub w przypadku kiedy któreś z państw Wielkiej Czwórki zajęło miejsce w przedziale 1-10, wówczas automatyczna kwalifikacja przypadała na miejsca poza pierwszą dziesiątką, tj. 11. bądź 12.
  3. ↑ W 2008 pierwszych dziewięciu finalistów wybierali widzowie (wyniki półfinałów w latach 2004–2009 opierały się głównie na głosach telewidzów), natomiast dziesiątego wybierali jurorzy, przyznając „dziką kartę”. W drugim półfinale otrzymała ją wokalistka Charlotte Perrelli.
  4. ↑ Kraj wygrał finał konkursu w 2012, dlatego nie musiał rywalizować w półfinałach w 2013.
  5. ↑ Kraj wygrał finał konkursu w 2015, dlatego nie musiał rywalizować w półfinałach w 2016.
  6. ↑ Kraj wygrał finał konkursu w 2023, dlatego nie musiał rywalizować w półfinałach w 2024.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an Sweden in Eurovision Song Contest. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-08].
  2. ↑ a b c Melodifestivalen 1958 [online], svt.se [dostęp 2013-03-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-04-18] (szw.).
  3. ↑ a b c Maciej Błażewicz, Historia Szwecji na ESC (1) [online], dziennik-eurowizyjny.blog.pl [dostęp 2013-03-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-18].
  4. ↑ Eurovision Song Contest 1997. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-15].
  5. ↑ Eurovision Song Contest 1958. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-08]. (ang.).
  6. ↑ RÄTT LÅT VANN – MELODIFESTIVALEN 40 ÅR: VINNARNA. [dostęp 2013-03-08]. (niem.).
  7. ↑ Melodifestivalen 1958. svt.sv. [dostęp 2013-03-08]. (szw.).
  8. ↑ Eurovision Song Contest 1959. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-08]. (ang.).
  9. ↑ Melodifestivalen 1959. svt.sedata dostępu=2013-03-08. (szw.).
  10. ↑ Eurovision Song Contest 1960. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-08]. (ang.).
  11. ↑ Siw Malmkvist April April Melodifestivalen -61. YouTube. [dostęp 2013-03-08]. (szw.).
  12. ↑ Melodifestivalen 1960. svt.se. [dostęp 2013-03-08]. (szw.).
  13. ↑ Melodifestivalen 1962. svt.se. [dostęp 2013-03-09]. (szw.).
  14. ↑ Eurovision Song Contest 1962. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-08]. (ang.).
  15. ↑ Melodifestivalen 1963. svt.se. [dostęp 2013-03-09]. (szw.).
  16. ↑ Eurovision Song Contest 1963. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  17. ↑ Eurovision Song Contest 1964. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  18. ↑ a b Eurovision Song Contest 1965. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  19. ↑ Melodifestivalen 1965. svt.se. [dostęp 2013-03-09]. (szw.).
  20. ↑ Melodifestivalen 1966. svt.se. [dostęp 2013-03-09]. (szw.).
  21. ↑ 1966 – Luxembourg (Villa Louvigny II). avwoman.co.uk. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  22. ↑ Melodifestivalen 1967. svt.se. [dostęp 2013-03-09]. (szw.).
  23. ↑ Melodifestivalen 1968. svt.se. [dostęp 2013-03-09]. (szw.).
  24. ↑ Eurovision Song Contest 1968. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  25. ↑ Bildextra: Melodifestivalen 1969. svt.se. [dostęp 2013-03-09]. (szw.).
  26. ↑ Melodifestivalen 1969. svt.se. [dostęp 2013-03-09]. (szw.).
  27. ↑ Eurovision Song Contest 1969. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  28. ↑ Eurovision Song Contest 1970. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  29. ↑ Eurovision Song Contest 1971. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-09]. (ang.).
  30. ↑ Melodifestivalen 1971. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  31. ↑ Melodifestivalen 1972. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  32. ↑ a b Melodifestivalen 1973. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  33. ↑ Eurovision Song Contest 1973. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-10].
  34. ↑ Melodifestivalen 1974. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  35. ↑ ABBA – WATERLOO (SONG). [dostęp 2013-03-10].
  36. ↑ Eurovision Song Contest 1974. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-10].
  37. ↑ MAMMA MIA! The Global Smash Hit – Music. mamma-mia.com. [dostęp 2013-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-04)].
  38. ↑ Melodifestivalen 1975. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  39. ↑ Eurovision Song Contest 1975. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-10].
  40. ↑ Eurovision Song Contest 1976. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-10].
  41. ↑ Eurovision Song Contest 1977. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-10].
  42. ↑ Melodifestivalen 1977. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  43. ↑ Sweden – 1977. diggiloo.net. [dostęp 2013-03-10].
  44. ↑ Media Handbook. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-10]. (ang.).
  45. ↑ Melodifestivalen 1978. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  46. ↑ Eurovision 1978 Sweden – Björn Skifs – Det blir alltid värre framåt natten. YouTube. [dostęp 2013-03-10].
  47. ↑ Melodifestivalen 1979. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  48. ↑ Melodifestivalen 1980. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  49. ↑ Eurovision 1980 – Just Nu – Tomas Ledin. [dostęp 2013-03-10].
  50. ↑ Melodifestivalen 1981. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  51. ↑ Melodifestivalen 1982. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  52. ↑ Melodifestivalen 1983. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  53. ↑ Melodifestivalen 1984. svt.se. [dostęp 2018-05-24]. (szw.).
  54. ↑ Herreys. [dostęp 2013-03-10].
  55. ↑ 1984 – Sweden. [dostęp 2013-03-10].
  56. ↑ Eurovision Song Contest 1984. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-10].
  57. ↑ Melodifestivalen 1985. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  58. ↑ Melodifestivalen 1986. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  59. ↑ Eurovision Song Contest 1986. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-06-05].
  60. ↑ Melodifestivalen 1987. svt.se. [dostęp 2013-03-10]. (szw.).
  61. ↑ Melodifestivalen 1988. svt.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  62. ↑ Eurovision Song Contest 1988. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-12].
  63. ↑ Melodifestivalen 1989. svt.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  64. ↑ Eurovision Song Contest 1989. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-10].
  65. ↑ Carola om de stora krisåren. [dostęp 2013-03-12].
  66. ↑ a b Melodifestivalen 1990–1999. eSCToday.com. [dostęp 2013-03-12].
  67. ↑ Frank Ådahl Biography. adahl.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  68. ↑ Melodifestivalen 1991. svt.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  69. ↑ Eurovision 1991 – Carola – Fångad av en stormvind. [dostęp 2013-03-12].
  70. ↑ Eurovision Song Contest 1991. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-12].
  71. ↑ Eurovision Song Contest 1991. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-12].
  72. ↑ FAQ: What Tie-Break Rules Exist in Eurovision?. eurovisiontimes.wordpress.com. [dostęp 2013-03-12]. (ang.).
  73. ↑ CAROLA – FÅNGAD AV EN STORMVIND (SONG). austriancharts.at. [dostęp 2013-03-12]. (niem.).
  74. ↑ CAROLA – CAPTURED BY A LOVESTORM (SONG). austriancharts.at. [dostęp 2013-03-12]. (niem.).
  75. ↑ Melodifestivalen 1992. svt.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  76. ↑ a b Sietse Bakker: 1830 songs send in for Swedish final. esctoday.com, 2001-10-12. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  77. ↑ Melodifestivalen 1993. svt.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  78. ↑ Melodifestivalen 1994. svt.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  79. ↑ Melodifestivalen 1995. svt.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  80. ↑ JOHANSEN – SE PÅ MIG (SONG). [dostęp 2013-03-12].
  81. ↑ Eurovision Song Contest 1995. [dostęp 2013-03-12].
  82. ↑ Melodifestivalen 1996. svt.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  83. ↑ Eurovision Song Contest 1996. [dostęp 2013-03-12].
  84. ↑ Melodifestivalen 1997. svt.se. [dostęp 2013-03-12]. (szw.).
  85. ↑ Melodifestivalen 1998. svt.se. [dostęp 2013-03-14]. (szw.).
  86. ↑ UK song tipped as US chart winner; Million dollar success forecast for Imaani. [dostęp 2013-03-14].
  87. ↑ Eurovision Song Contest 1998. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-14].
  88. ↑ Melodifestivalen 1999. svt.se. [dostęp 2013-03-14]. (szw.).
  89. ↑ Eurovision Song Contest 1999 Scoreboard. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-14].
  90. ↑ Melodifestivalen 2000. svt.se. [dostęp 2013-03-14]. (szw.).
  91. ↑ Vann för Sverige – inte Stockholm. [dostęp 2013-03-14].
  92. ↑ Evolution of the Eurovision Song Contest Logo 1956-2010. [dostęp 2013-03-14].
  93. ↑ Melodifestivalen 2001. svt.se. [dostęp 2013-03-14]. (szw.).
  94. ↑ Sietse Bakker: SCANDAL FOR THE SWEDISH WINNER !!!. esctoday.com, 2001-02-24. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  95. ↑ Sietse Bakker: Fans: „Swedish song is plagiarism”. esctoday.com, 2001-02-26. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  96. ↑ Sietse Bakker: Almost 70 percent: “This is plagiarism” !. esctoday.com, 2001-03-01. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  97. ↑ Sietse Bakker: Lisa del Bo sings along with Friends. esctoday.com, 2001-02-27. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  98. ↑ Sietse Bakker: SVT: „Friends disqualified but saved”. esctoday.com, 2001-05-11. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  99. ↑ Eurovision Song Contest 2001. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  100. ↑ Sietse Bakker: Swedish entry 2001 now officially plagiarism. esctoday.com, 2003-08-09. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  101. ↑ DOES THOMAS G:SON HAVE A PROBLEM WITH PLAGIARISM ACCUSATIONS?. wiwibloggs.com. [dostęp 2013-03-14].
  102. ↑ Sietse Bakker: Swedish Melodifestivalen: who and when. esctoday.com, 2002-01-07. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  103. ↑ Sietse Bakker: SVT announced cities for Melodifestivalen. esctoday.com, 2001-10-14. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  104. ↑ Sietse Bakker: SVT announced “Melodifestivalen” for March 1. esctoday.com, 2001-07-12. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  105. ↑ a b c Melodifestivalen 2002. [w:] SVT [on-line]. svt.se. [dostęp 2013-10-01]. (szw.).
  106. ↑ Sietse Bakker: Artists and hosts for Melodifestivalen announced. esctoday.com, 2001-12-10. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  107. ↑ Sietse Bakker: Swedish Melodifestivalen: here are the 32 songs. esctoday.com, 2001-10-31. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  108. ↑ Sietse Bakker: Alcazar replaced in Melodifestivalen. esctoday.com, 2002-01-07. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  109. ↑ Sietse Bakker: Swedish song disqualified. esctoday.com, 2002-01-07. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  110. ↑ Sietse Bakker: Sweden: Mendez and Brandsta’s won first heat. esctoday.com, 2002-01-19. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  111. ↑ Daniel Ringby: Sweden: Javiera and Afro-dite win second heat. esctoday.com, 2002-01-26. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  112. ↑ Daniel Ringby: Sweden: Hedlunds and Östen win third heat. esctoday.com, 2002-02-02. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  113. ↑ Daniel Ringby: Sweden: Friends and Lotta, Bettan and Kikki won. esctoday.com, 2002-02-08. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  114. ↑ Daniel Ringby: Sweden: Jan Johansen and Barbados to the final. esctoday.com, 2002-02-22. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  115. ↑ Sietse Bakker: Afro-dite will represent Sweden in Tallinn. esctoday.com, 2002-03-01. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).
  116. ↑ Melodifestivalen 2002. svt.se. [dostęp 2013-03-14]. (szw.).
  117. ↑ Daniel Ringby: Sweden: SVT fears victory. esctoday.com, 2002-04-27. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  118. ↑ Remi Kübar: Afrodite is here to win. esctoday.com, 2002-05-20. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  119. ↑ Sietse Bakker: Media critical on Eurovision Song Contest. esctoday.com, 2002-11-29. [dostęp 2014-07-21]. (ang.).
  120. ↑ Sietse Bakker: SVT makes 32 songtitles public; we have some names. esctoday.com, 2002-11-08. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  121. ↑ Sietse Bakker: Sweden: List of songs and participants made public. esctoday.com. [dostęp 2014-07-21]. (ang.).
  122. ↑ Sietse Bakker: SVT received 2630 entries for Melodifestival. esctoday.com, 2002-11-27. [dostęp 2013-10-02]. (ang.).
  123. ↑ Sietse Bakker: SVT disqualified one of the 32 selected songs. esctoday.com, 2002-11-28. [dostęp 2013-10-02]. (ang.).
  124. ↑ Bjørn Erik Opheim: MF 2003: “Carola refuses to participate”. esctoday.com, 2002-11-28. [dostęp 2014-07-21]. (ang.).
  125. ↑ Sietse Bakker: Carola faces possible disqualification. esctoday.com, 2002-11-10. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  126. ↑ Sietse Bakker: Sweden: Carola’s Autumn leaf exit. esctoday.com, 2002-12-17. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
  127. ↑ Bjørn Erik Opheim: Carola: Host & guest star in Melodifestivalen 2003. esctoday.com, 2003-12-31. [dostęp 2014-07-22]. (ang.).
  128. ↑ Sietse Bakker: Sweden: Nathalie Family disqualified. esctoday.com, 2003-02-04. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
  129. ↑ Edwin van Gorp: Sweden: DeDe replaces Nathalie Family. esctoday.com, 2003-02-06. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
  130. ↑ Sietse Bakker: SVT announced four semi-final cities. esctoday.com, 2002-11-24. [dostęp 2014-07-20]. (ang.).
  131. ↑ Bjørn Erik Opheim: 33 tons giant stage in Swedish preselections/final. esctoday.com, 2003-02-07. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
  132. ↑ Bjørn Erik Opheim: Johansen/Wahlgren and Jill Johnson to Stockholm. esctoday.com, 2003-02-16. [dostęp 2014-07-22]. (ang.).
  133. ↑ Bjørn Erik Opheim: Fame and Sanna Nielsen qualified to Swedish final. esctoday.com, 2003-02-24. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
  134. ↑ Bjørn Erik Opheim: MF 2003: Artists of two more songs known. esctoday.com. [dostęp 2014-07-21]. (ang.).
  135. ↑ Bjørn Erik Opheim: Afro-Dite and Östen med resten to Stockholm. esctoday.com, 2003-03-09. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
  136. ↑ Bjørn Erik Opheim: Alcazar and Bubbles last Swedish finalists. esctoday.com, 2003-03-10. [dostęp 2014-07-23]. (ang.).
  137. ↑ Sietse Bakker: Melodifestival March 15 in Globen. esctoday.com, 2002-11-27. [dostęp 2013-10-02]. (ang.).
  138. ↑ Melodifestivalen 2003. svt.se. [dostęp 2013-03-14]. (szw.).
  139. ↑ Melodifestivalen 2003. svt.se. [dostęp 2013-10-03]. (szw.).
  140. ↑ Bjørn Erik Opheim: Fame to represent Sweden in Riga. esctoday.com, 2003-03-16. [dostęp 2013-10-06]. (ang.).
  141. ↑ Bjørn Erik Opheim: Eurovision Christer Björkman: A jackpot for Sweden. esctoday.com. [dostęp 2014-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-25)]. (ang.).
  142. ↑ Itamar Barak: Fame has changed nothing in their stage act. esctoday.com, 2003-05-21. [dostęp 2014-07-23]. (ang.).
  143. ↑ Bjørn Erik Opheim: Record amount of televotes received in Sweden. esctoday.com, 2003-05-29. [dostęp 2014-07-28]. (ang.).
  144. ↑ Edwin van Gorp: Sweden: Names for wildcards going around. esctoday.com, 2004-01-15. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  145. ↑ Itamar Barak: 28 songs for Melodifestivalen 2004 announced today. esctoday.com, 2003-10-23. [dostęp 2014-10-23]. (ang.).
  146. ↑ Sietse Bakker: Swedish newspaper gives possible names participants. esctoday.com, 2003-10-24. [dostęp 2014-10-23]. (ang.).
  147. ↑ Edwin van Gorp: 2004 national Swedish participants announced. esctoday.com, 2003-12-09. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  148. ↑ Oliver Rau: Sweden: four wildcards confirmed. esctoday.com, 2004-01-28. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  149. ↑ Edwin van Gorp: Carola participates in Melodifestivalen. esctoday.com, 2003-11-26. [dostęp 2014-11-30]. (ang.).
  150. ↑ Daniel Ringby: Brandsta City Släckers kicked out from Swedish preselection. esctoday.com, 2003-10-25. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  151. ↑ Daniel Ringby: Artists defect Swedish 2004 final. esctoday.com, 2003-11-29. [dostęp 2014-11-30]. (ang.).
  152. ↑ Sietse Bakker: Tonight second heat Swedish Melodifestivalen 2004. esctoday.com, 2004-02-28. [dostęp 2014-11-30]. (ang.).
  153. ↑ Sietse Bakker: Seven national events on tonight’s calendar. esctoday.com, 2004-03-06. [dostęp 2014-11-30]. (ang.).
  154. ↑ Sietse Bakker: Romania decides, semifinals Sweden and Croatia. esctoday.com, 2004-03-13. [dostęp 2014-11-30]. (ang.).
  155. ↑ Roel Philips: Second chance round in Sweden tonight. esctoday.com, 2004-03-14. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  156. ↑ Edwin van Gorp: Dates for Swedish Melodifestivalen. esctoday.com, 2003-09-03. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  157. ↑ Sietse Bakker: Huge interest Swedish Melodifestivalen 2004. esctoday.com, 2004-02-21. [dostęp 2014-11-30]. (ang.).
  158. ↑ Itamar Barak: Sara Löfgren & Petra Nielsen win 1st Swedish heat. esctoday.com, 2004-02-21. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  159. ↑ Bjarni H. Halldorsson: Fame and E-Type through to Swedish final. esctoday.com, 2004-02-28. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  160. ↑ Bjarni H. Halldorsson: Sweden: experienced trio and Sandra Dahlberg to final. esctoday.com, 2004-03-06. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  161. ↑ Roel Philips: Sweden: After Dark and Lena Philipsson to Globen!. esctoday.com, 2004-03-13. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  162. ↑ Roel Philips: Shirley Clamp and Andrés Esteche grab their second chance. esctoday.com, 2004-03-14. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  163. ↑ Edwin van Gorp: Sweden: Running order known. esctoday.com, 2004-03-17. [dostęp 2013-10-10]. (ang.).
  164. ↑ Melodifestivalen 2004. svt.se. [dostęp 2013-10-10]. (szw.).
  165. ↑ Kemal Shahin: Press conference: Lena’s struggle to Eurovision. esctoday.com, 2004-05-12. [dostęp 2014-12-11]. (ang.).
  166. ↑ Sietse Bakker: Melodifestivalen most watched in Sweden. esctoday.com, 2005-01-02. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  167. ↑ Sietse Bakker: Sweden: Det gör ont becomes It hurts. esctoday.com, 2004-03-31. [dostęp 2014-07-30]. (ang.).
  168. ↑ Sietse Bakker: Sweden in English: It hurts leaked too early. esctoday.com, 2004-04-19. [dostęp 2014-12-11]. (ang.).
  169. ↑ Kemal Shanin: Blue Square bookmakers: Sweden to win. esctoday.com, 2004-04-20. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
  170. ↑ Roel Philips: Ruslana’s Wild dances wins Europrediction. esctoday.com, 2004-05-11. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
  171. ↑ Sietse Bakker: Swedish musicians: submit until 28th September!. esctoday.com, 2004-05-18. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  172. ↑ Paweł Jurczak: Sweden: great interest in Melodifestivalen 2005. esctoday.com, 2004-10-02. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).
  173. ↑ Roel Philips: ‘World stars’ signed for Melodifestivalen 2005. esctoday.com, 2004-10-16. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).
  174. ↑ Roel Philips: Sweden: 1200 songs still in the running. esctoday.com, 2004-10-13. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).
  175. ↑ Sietse Bakker: Sweden: only 99 songs left…. esctoday.com, 2004-10-17. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).
  176. ↑ Roel Philips: Sweden: 32 songs to be announced in October. esctoday.com, 2004-07-10. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  177. ↑ Roel Philips: SVT announced the 28 songs and composers. esctoday.com, 2004-10-19. [dostęp 2013-10-28]. (ang.).
  178. ↑ Roel Philips: Hear the songs for Melodifestivalen. esctoday.com, 2005-02-12. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  179. ↑ Alexander Borodin: Sweden: Songs second heat online!. esctoday.com, 2005-02-19. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  180. ↑ Alexander Borodin: Melodifestivalen heat 3: songs online. esctoday.com, 2005-02-26. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  181. ↑ Alexander Borodin: Fourth Swedish heat: Songs online!. esctoday.com, 2005-03-05. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  182. ↑ Roel Philips: Sweden: performers known on 7th December. esctoday.com, 2004-10-24. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).
  183. ↑ Roel Philips: Sweden: Pay TV claims the victory. esctoday.com, 2004-12-08. [dostęp 2014-12-25]. (ang.).
  184. ↑ Roel Philips: Melodifestivalen: More reactions from the stars. esctoday.com, 2004-12-08. [dostęp 2014-12-25]. (ang.).
  185. ↑ Roel Philips: Ringo Starr to join Wallstones at Melodifestivalen?. esctoday.com, 2004-12-08. [dostęp 2014-12-25]. (ang.).
  186. ↑ Roel Philips: The 28 performers for Melodifestivalen 2005!. esctoday.com, 2004-12-05. [dostęp 2013-10-28]. (ang.).
  187. ↑ Roel Philips: Sweden: SVT confirms participant list. esctoday.com, 2004-12-06. [dostęp 2014-12-24]. (ang.).
  188. ↑ Roel Philips: Swedish performers spread over four heats. esctoday.com, 2004-12-07. [dostęp 2013-10-28]. (ang.).
  189. ↑ Melodifestivalen 2005. svt.se. [dostęp 2013-10-21]. (szw.).
  190. ↑ Roel Philips: 'Melodifestivalen needs more feminine touch’. esctoday.com, 2004-11-05. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).
  191. ↑ Roel Philips: 115 entries for female joker competition in Sweden. esctoday.com, 2004-11-23. [dostęp 2014-12-25]. (ang.).
  192. ↑ Alexander Borodin: Sweden: Nanne Grönvall female wildcard. esctoday.com, 2004-12-29. [dostęp 2013-10-28]. (ang.).
  193. ↑ Roel Philips: MF 2005: Alcazar, Sanne Salomonsen, K2 feat. Alannah Myles. esctoday.com, 2005-01-18. [dostęp 2013-10-28]. (ang.).
  194. ↑ Roel Philips: 'Helena Paparizou to submit a song in Sweden’. esctoday.com, 2004-07-01. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  195. ↑ a b Alexander Borodin: Swedish artists criticise Melodifestivalen official. esctoday.com, 2005-01-15. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  196. ↑ Edwin van Gorp: Sweden: Established artists show interest. esctoday.com, 2004-10-04. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).
  197. ↑ Sietse Bakker: 'Carola possible candidate for joker position’. esctoday.com, 2004-11-18. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  198. ↑ Alexander Borodin: Björkman to resign, af Sillén to succeed him. esctoday.com, 2005-01-18. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  199. ↑ Roel Philips: Melodifestivalen 2005 tickets available. esctoday.com, 2004-09-29. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  200. ↑ Roel Philips, Björkman: 'Chance we send typical Swedish song is small’ [online], esctoday.com, 7 grudnia 2004 [dostęp 2015-10-01] (ang.).
  201. ↑ Roel Philips: Melodifestivalen 2005 : 'final on 19th March’. esctoday.com, 2004-08-23. [dostęp 2013-10-21]. (ang.).
  202. ↑ Sietse Bakker: Melodifestivalen 2005 host cities announced. esctoday.com, 2004-09-07. [dostęp 2013-10-21]. (ang.).
  203. ↑ Roel Philips: Alcazar to open, Katrina to close Melodifestivalen. esctoday.com, 2005-01-30. [dostęp 2013-10-21]. (ang.).
  204. ↑ Alexander Borodin: Melodifestivalen jury sacked. esctoday.com, 2005-02-23. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  205. ↑ Roel Philips: Jill Johnson to host, Carola a wildcard?. esctoday.com, 2004-12-21. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  206. ↑ Melodifestivalen 2005. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  207. ↑ Sietse Bakker: 10 hosts for Melodifestivalen 2005. esctoday.com, 2004-10-20. [dostęp 2013-10-28]. (ang.).
  208. ↑ Alexander Borodin: Shirley Clamp and Nordman to Swedish final. esctoday.com, 2005-02-12. [dostęp 2013-11-01]. (ang.).
  209. ↑ Alexander Borodin: Sweden: Sanne Salomonsen qualified for final. esctoday.com, 2005-02-19. [dostęp 2013-11-03]. (ang.).
  210. ↑ Alexander Borodin: Jimmy Jansson & Martin Stenmarck to final. esctoday.com, 2005-02-26. [dostęp 2013-11-03]. (ang.).
  211. ↑ Alexander Borodin: Nanne and Caroline to Swedish final. esctoday.com, 2005-03-06. [dostęp 2013-11-03]. (ang.).
  212. ↑ Roel Philips: Alcazar & Linda Bengtzing to Swedish final. esctoday.com, 2005-03-06. [dostęp 2013-11-03]. (ang.).
  213. ↑ Benny Royston: Melodifestivalen 2005 to go down to the wire. esctoday.com, 2005-03-10. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  214. ↑ Alexander Borodin: Esctoday.com at Melodifestivalen rehearsals. esctoday.com, 2005-03-11. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  215. ↑ Gordon Roxburgh: Martin Stenmarck to represent Sweden. esctoday.com, 2005-03-12. [dostęp 2013-11-03]. (ang.).
  216. ↑ Roel Philips: Melodifestivalen 2005 expands on the internet. esctoday.com, 2004-12-07. [dostęp 2014-12-25]. (ang.).
  217. ↑ Benny Royston: Melodifestivalen goes mobile. esctoday.com, 2005-02-11. [dostęp 2015-10-01]. (ang.).
  218. ↑ Alexander Borodin: SVT plans changes for Melodifestivalen 2006. esctoday.com, 2005-03-15. [dostęp 2013-11-03]. (ang.).
  219. ↑ Eurovision Song Contest 2005 Final. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-09-24]. (ang.).
  220. ↑ Sietse Bakker: Sweden: New chief for ‘Melodifestivalen’. esctoday.com, 2005-05-29. [dostęp 2013-11-06]. (ang.).
  221. ↑ Alexander Borodin: Melodifestivalen 2006: SVT searching for songs. esctoday.com, 2005-06-06. [dostęp 2013-11-06]. (ang.).
  222. ↑ Sietse Bakker: 1,429 entries left in Sweden. esctoday.com, 2005-01-06. [dostęp 2013-11-06]. (ang.).
  223. ↑ Sietse Bakker: Dates and places Melodifestivalen 2006 announced. esctoday.com, 2005-07-15. [dostęp 2013-11-06]. (ang.).
  224. ↑ a b Melodifestivalen 2006. svt.se. [dostęp 2013-11-06]. (szw.).
  225. ↑ Sietse Bakker: Song titles ‘Melodifestivalen’ revealed. esctoday.com, 2005-10-12. [dostęp 2013-11-06]. (ang.).
  226. ↑ Melodifestivalen 2006. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  227. ↑ a b c Melodifestivalen 2007. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  228. ↑ Sietse Bakker: Line-up Swedish national selection revealed. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv, 2007-12-12. [dostęp 2013-11-07]. (ang.).
  229. ↑ Melodifestivalen 2008. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  230. ↑ Szwedzi niezadowoleni z drugiego miejsca startowego. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  231. ↑ Eurovision Song Contest 1999. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. [dostęp 2013-03-15]. (ang.).
  232. ↑ Melodifestivalen 2009. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  233. ↑ MF 2009: Marie Serneholt z A-teens trzecim jokerem. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  234. ↑ MF 2009: Markoolio otrzymał pierwszą dziką kartę. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  235. ↑ Malena w Melodi. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  236. ↑ Głosami widzów. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-23)].
  237. ↑ Eurovision Song Contest 2009 Final. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-04-28].
  238. ↑ a b c Gustav Dahlander: Sweden: Operatic contrasts. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-04-28].
  239. ↑ Scoopalooza: Schlagerprofilerna avslöjar vilka som körar med Malena i Moskva!. schlagerprofilerna.blogspot.com. [dostęp 2013-04-28].
  240. ↑ Żeński chór ze Szwecji. eurowizja.org. [dostęp 2013-04-28].
  241. ↑ Här är Malenas finalklänning. expressen.se. [dostęp 2013-04-28].
  242. ↑ Sweden: first rehearsal. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-04-28].
  243. ↑ Marco Brey: Live: The first dress rehearsal of the First Semi-Final. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-04-28].
  244. ↑ Gustav Dahlander: Backstage: Emotional artists after the Final. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-04-28].
  245. ↑ MF 2010: Darin pierwszym jokerem. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-25)].
  246. ↑ MF 2010: Salem al Fakir drugim jokerem. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-25)].
  247. ↑ MF 2010: Peter Jöback trzecim jokerem. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-25)].
  248. ↑ MF 2010: Pauline ostatnim jokerem. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-25)].
  249. ↑ Melodifestivalen 2010. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  250. ↑ MF 2010: Anna Bergendahl do Oslo!. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  251. ↑ Sverige inte till final i Eurovision. [dostęp 2013-03-15].
  252. ↑ Anna Bergendahl missar finalen i Eurovision song contest. [dostęp 2013-03-15].
  253. ↑ Eurovision Song Contest 2010 Semi-Final (2). [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. [dostęp 2013-03-15]. (ang.).
  254. ↑ Znamy składy dwóch pierwszych półfinałów MF 2011. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  255. ↑ Cała stawka uczestników MF 2011 już poznana!. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  256. ↑ Ostatnie Nu kör vi. Finał MF 2011!. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-06)].
  257. ↑ Melodifestivalen 2011. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  258. ↑ Eurovision Song Contest 2011 Semi-Final (2). [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-15]. (ang.).
  259. ↑ Problemy ze szkłem i tancerzami. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  260. ↑ Afro-dite powracają do Växjö.... [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-23)].
  261. ↑ Druga połowa uczestników MF 2012 znana. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-23)].
  262. ↑ Melodifestivalen 2012. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  263. ↑ Euphoria till Baku!!!. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  264. ↑ UPD: OGAE Szwecja: 12-tka dla Cypru. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  265. ↑ Europa w euforii. muzyka.onet.pl. [dostęp 2012-05-27].
  266. ↑ Eurovision 2012 split jury-televote results revealed. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-15]. (ang.).
  267. ↑ ESC Top 250 – „Euphoria” spends tenth year at No. 1. escradio.com, 2022-01-01. [dostęp 2024-08-05]. (ang.).
  268. ↑ Gina i Danny poprowadzą Melodifestivalen. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  269. ↑ SWEDISH SEMI-FINALS 2013. natfinals.50webs.com. [dostęp 2016-01-27]. (ang.).
  270. ↑ Allt om deltävling 1. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  271. ↑ Allt om deltävling 2. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  272. ↑ Allt om deltävling 3. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  273. ↑ Allt om deltävling 4. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  274. ↑ Allt om Andra chansen. [dostęp 2013-03-15].
  275. ↑ Allt om finalen. svt.se. [dostęp 2013-03-15]. (szw.).
  276. ↑ Robin zwycięża!. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org. [dostęp 2013-03-15].
  277. ↑ Eurovision Song Contest 2013 Final. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  278. ↑ Michalis Vranis: Sweden: 2628 submissions for Melodifestivalen 2014. esctoday.com, 2013-09-18. [dostęp 2013-10-17]. (ang.).
  279. ↑ Sanjay (Sergio) Jiandani: Sweden: Submission for composers for Melodifestivalen 2014 kicks off. esctoday.com, 2013-09-03. [dostęp 2013-10-17]. (ang.).
  280. ↑ Victor M. Escudero: Sweden presents half of Melodifestivalen 2014 acts. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2013-11-26. [dostęp 2013-11-28]. (ang.).
  281. ↑ Victor M. Escudero: Melodifestivalen 2014 line-up complete in Sweden. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2013-11-28. [dostęp 2013-11-28]. (ang.).
  282. ↑ Victor M. Escudero: Melodifestivalen: First artist for 2014 selected. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2013-08-25. [dostęp 2013-05-25]. (ang.).
  283. ↑ Simon Storvik-Green: Sweden: Dates and cities announced for Melodifestivalen 2014. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2013-09-10. [dostęp 2013-10-17]. (ang.).
  284. ↑ Luke Fisher: Sweden: Nour El Refai and Anders Jansson announced as hosts. [w:] ESC Xtra [on-line]. escxtra.com, 2013-11-13. [dostęp 2013-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-13)]. (ang.).
  285. ↑ Victor M. Escudero: Sweden: Sanna Nielsen wins Melodifestivalen!. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2014-03-08. [dostęp 2014-03-08]. (ang.).
  286. ↑ OGAE International ESC Poll 2014 Results. [w:] OGAE International [on-line]. ogaeinternational.com. [dostęp 2014-05-07]. (ang.).
  287. ↑ Eurovision Song Contest 2014 Grand Final. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2014-05-11]. (ang.).
  288. ↑ Sanjay (Sergio) Jiandani: Sweden: SVT confirms participation in Eurovision 2015. esctoday.com, 2014-05-20. [dostęp 2014-09-15]. (ang.).
  289. ↑ Regler och tävlingsprocess Melodifestivalen 2015. [w:] SVT [on-line]. svt.se. [dostęp 2014-09-29]. (szw.).
  290. ↑ Gustav Dahlander: Så förändras Melodifestivalen 2015 – största finalen någonsin. [w:] SVT [on-line]. svt.se, 2014-09-22. [dostęp 2014-09-29]. (szw.).
  291. ↑ Kalle Johansson vann Svensktoppen nästa. [w:] Sveriges Radio [on-line]. sverigessradio.se, 2014-08-31. [dostęp 2014-09-29]. (szw.).
  292. ↑ Jakub Obara: Druga szansa Melodifestivalen. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org, 2014-09-22. [dostęp 2014-09-29].
  293. ↑ Pär Källman, Gustav Dahlander: Här är de första artisterna i Melodifestivalen 2015 – tävlar i Göteborg och Malmö. [w:] SVT [on-line]. svt.se, 2014-11-21. [dostęp 2014-11-25]. (szw.).
  294. ↑ Pär Källman, Gustav Dahlander: Artisterna i Melodifestivalen 2015: Hela listan – de tävlar i Östersund och Örebro. [w:] SVT [on-line]. svt.se, 2014-11-24. [dostęp 2014-11-25]. (szw.).
  295. ↑ Victor M. Escudero: Melodifestivalen 2015 line-up complete in Sweden. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2014-11-25. [dostęp 2014-11-25]. (ang.).
  296. ↑ Gustav Dahlander: Städerna klara: Melodifestivalen 2015 besöker två nya orter. [w:] SVT [on-line]. svt.se, 2014-09-25. [dostęp 2014-09-29]. (szw.).
  297. ↑ Emma Petersson: Nu ska Melodifestivalens programledare avslöjas. [w:] SVT [on-line]. svt.se, 2014-09-26. [dostęp 2014-09-29]. (szw.).
  298. ↑ Gustav Dahlander: Sanna Nielsen och Robin Paulsson programledare för Melodifestivalen 2015. [w:] SVT [on-line]. svt.se, 2014-09-29. [dostęp 2014-09-29]. (szw.).
  299. ↑ Victor M. Escudero: Sweden’s Melodifestivalen dates, changes and presenters announced. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2014-09-29. [dostęp 2014-09-29]. (ang.).
  300. ↑ Maciej Mazański: Spektakularny triumf Månsa Zelmerlöwa!. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org, 2015-03-14. [dostęp 2015-03-15].
  301. ↑ Emma Petersson: Måns Zelmerlöw är vinnaren i Melodifestivalen 2015. svt.se, 2015-03-14. [dostęp 2015-03-14]. (szw.).
  302. ↑ Victor M. Escudero: Sweden: Måns Zelmerlöw wins Melodifestivalen. eurovision.tv, 2015-03-14. [dostęp 2015-03-14]. (ang.).
  303. ↑ Emma Petersson: Här är den internationella juryns röster i Melodifestivalen 2015. [w:] Sveriges Radio [on-line]. svt.se, 2015-03-14. [dostęp 2015-03-15]. (szw.).
  304. ↑ Gustav Dahlander: Måns Zelmerlöw slog alla rekord i Melodifestivalen 2015. [w:] Sveriges Radio [on-line]. blogg.svt.se, 2015-03-14. [dostęp 2015-03-15]. (szw.).
  305. ↑ Harry Amster: Plagiat eller inte för Måns Zelmerlöw?. svd.se, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-16]. (szw.).
  306. ↑ Johannes Selåker: Eric Saade om Måns schlagerlåt: „Problem”. expressen.se, 2015-03-11. [dostęp 2015-03-16]. (szw.).
  307. ↑ Johannes Selåker, Therese Färsjö: Måns svar på kritiken: „Det är inget plagiat”. expressen.se, 2015-03-13. [dostęp 2015-03-16]. (szw.).
  308. ↑ Robin Velander: Inspirationen bakom Måns stora show. [w:] Expressen [on-line]. expressen.se, 2015-04-01. [dostęp 2015-04-02]. (szw.).
  309. ↑ William Lee Adams: SWEDEN: MÅNS ZELMERLÖW PULLS “HEROES” VIDEO FOLLOWING COPYRIGHT WARNING OVER STICK FIGURE. wiwibloggs.com, 2015-04-02. [dostęp 2015-04-02]. (ang.).
  310. ↑ Charlotte Jensen: Måns Zelmerlöw act to be changed due to copyright fear. [w:] Eurovisionary [on-line]. eurovisionary.com, 2015-04-02. [dostęp 2015-04-02]. (ang.).
  311. ↑ Simon Storvik-Green, Gordon Roxburgh: SWEDEN WINS 2015 EUROVISION SONG CONTEST. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2015-05-24. [dostęp 2015-05-24]. (ang.).
  312. ↑ Adam Naruszewicz: Måns Zelmerlöw wygrywa Eurowizję!. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org, 2015-05-24. [dostęp 2015-05-24].
  313. ↑ Szwed zwycięzcą konkursu Eurowizji. Gwizdy dla Rosjanki, Polka daleko w tyle. [w:] TVN24 [on-line]. tvn24.pl, 2015-05-24. [dostęp 2015-05-24].
  314. ↑ Victor M. Escudero: Sweden: Melodifestivalen 2016 tour announced. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2015-09-15. [dostęp 2015-12-04]. (ang.).
  315. ↑ Gil Laufer: Sweden: 2450 entries submitted for Melodifestivalen 2016. esctoday.com, 2015-11-16. [dostęp 2015-12-04]. (ang.).
  316. ↑ Victor M. Escudero: Sweden: Who will compete in Melodifestivalen 2016?. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2015-11-30. [dostęp 2015-12-04]. (ang.).
  317. ↑ „Himmel för två” med Anna Book diskvalificeras från Melodifestivalen 2016: Christer Björkman svarar. [w:] Sverige Television [on-line]. svt.se, 2016-02-04. [dostęp 2016-02-07]. (szw.).
  318. ↑ Frida Forsén: Hyllningen av Anna Book i Melodifestivalen. [w:] Sverige Television [on-line]. svt.se, 2016-02-06. [dostęp 2016-02-07]. (szw.).
  319. ↑ Eurovision Song Contest 2016 Final Scoreboard. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2016-05-14. [dostęp 2016-10-12]. (ang.).
  320. ↑ Eurovision Song Contest Kyev 2017 > Grand Final.
  321. ↑ Invitation to the 2018 Melodifestival. svtstatic.se. [dostęp 2017-11-28]. (ang.).
  322. ↑ Hit kommer Melodifestivalen 2018. [w:] Sveriges Television [on-line]. svt.se, 2017-09-26. [dostęp 2017-09-26]. (szw.).
  323. ↑ Eurowizja 2018: Margaret z hitem „In My Cabana” w Melodifestivalen!. [w:] Plejada.pl [on-line]. plejada.pl. [dostęp 2017-11-28].
  324. ↑ Här är artisterna i Melodifestivalen 2018. svt.se. [dostęp 2017-11-28]. (szw.).
  325. ↑ Sweden’s Benjamin Ingrosso to ‘dance you off’ in Lisbon!. eurovision.tv, 2018-03-10. [dostęp 2018-03-10]. (ang.).
  326. ↑ Storfavoriten höll: Benjamin Ingrosso vinner Melodifestivalen. svt.se, 2018-03-10. [dostęp 2018-03-10]. (szw.).
  327. ↑ Eurovision Song Contest Lisbon 2018 – Grand Final. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2018-05-12]. (ang.).
  328. ↑ Banesa Martinez: Bojkotta Israel. vmalmo.se, 2018-05-13. [dostęp 2018-05-15]. (szw.).
  329. ↑ Melodifestivalen och Eurovision: Vanliga frågor. [w:] Sveriges Television [on-line]. svt.se. [dostęp 2018-05-12]. (szw.).
  330. ↑ Hela listan: Hit kommer Melodifestivalen 2019. [w:] Sveriges Television [on-line]. svt.se, 2018-09-12. [dostęp 2018-11-27]. (szw.).
  331. ↑ Maciej Sychowiec: Szwecja: Znamy miasta Melodifestivalen 2019. [w:] OGAE Polska [on-line]. eurowizja.org, 2018-09-12. [dostęp 2018-11-27].
  332. ↑ Alla deltagarna i Melodifestivalen 2019. [w:] Sveriges Television [on-line]. svt.se, 2018-11-27. [dostęp 2018-11-27]. (szw.).
  333. ↑ Eurovision News, Participants News, Eurovision Participants, Fans: Eurovision Sweden: SVT confirms participation in Eurovision 2020 – ESCToday.com. Eurovision News, Polls and Information by ESCToday, 2019-05-27. [dostęp 2019-05-31]. (ang.).
  334. ↑ Här är artisterna som tävlar i Melodifestivalen 2020. [w:] Sveriges Television [on-line]. svt.se, 26 listopada 2019. [dostęp 2019-11-26]. (szw.).
  335. ↑ Hit kommer Melodifestivalen 2020. [w:] Aftonbladet [on-line]. aftonbladet.se, 27 sierpnia 2019. [dostęp 2019-09-03]. (szw.).
  336. ↑ Slutresultat Melodifestivalen 2020 [online], Blogg SVT, 11 marca 2020 [dostęp 2021-06-08].
  337. ↑ Sweden: The Mamas to Eurovision 2020 [online], eurovoix.com, 7 marca 2020 [dostęp 2020-03-07] (ang.).
  338. ↑ Which country performs in which Eurovision 2020 Semi-Final?. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv, 2020-01-28. [dostęp 2020-01-28]. (ang.).
  339. ↑ Eurovision 2020 in Rotterdam is cancelled. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2020-03-18. [dostęp 2020-03-19]. (ang.).
  340. ↑ Robyn Gallagher, organizacja [online], wiwiblogss.com.
  341. ↑ Melodifestivalen. Bilder, video och texter för media. [online], web.archive.org, 18 marca 2021 [dostęp 2021-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-18].
  342. ↑ Congratulations ITALY: Måneskin win Eurovision Song Contest 2021. [w:] Eurovision.tv [on-line]. [dostęp 2021-05-23]. (ang.).
  343. ↑ a b Points to and from SWEDEN. eurovisioncovers.co.uk. [dostęp 2013-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-20)]. (ang.).
  344. ↑ 1968 in Sweden. europopmusic.eu. [dostęp 2013-03-10].
  345. ↑ Historical Eurovision Song Contest facts: 1976. [dostęp 2013-03-10].
  346. ↑ Eurovision 1985 Wardrobe Malfunction. [dostęp 2013-03-10].
  347. ↑ Simon Storvik-Green: Press conference with presenter Petra Mede. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2013-05-15. [dostęp 2013-06-05].
  348. ↑ Eurovision Song Contest 1992. [dostęp 2013-03-12].
  349. ↑ Carola opening Eurovision 1992: „All reasons to live”. [dostęp 2013-03-12].
  350. ↑ Gustav Dahlander: Eurovision Song Contest 2013 hålls i Malmö. [w:] Sveriges Television [on-line]. svt.se, 2012-07-08. [dostęp 2013-05-21]. (szw.).
  351. ↑ · Witamy w Malmö ·. [w:] MalmöVision [on-line]. malmo.com. [dostęp 2013-05-21].
  352. ↑ Stockholm to host 2016 Eurovision Song Contest. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-08]. (ang.).
  353. ↑ Nu är det klart – Globen får Eurovision 2016. svt.se, 2015-07-08. [dostęp 2015-07-08]. (szw.).
  354. ↑ Paul Jordan: Petra Mede and Måns Zelmerlöw to host in Stockholm!. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2015-12-14. [dostęp 2015-12-14]. (ang.).
  355. ↑ Petra Mede and Malin Åkerman will host the Eurovision Song Contest 2024 [online], eurovision.tv, 5 lutego 2024 [dostęp 2024-02-05] (ang.).
  356. ↑ Neil Farren, 🇸🇪 Petra Mede and Malin Åkerman to Host Eurovision 2024 [online], Eurovoix, 5 lutego 2024 [dostęp 2024-02-05] (ang.).
  357. ↑ a b c d e Marcel Bezençon Award – an introduction. [w:] Pop Light [on-line]. poplight.zitiz.se. [dostęp 2013-06-22]. (ang.).
  358. ↑ a b Marcel Bezençon Awards – Live Stream | Eurovision Song Contest 2023. [dostęp 2023-05-13].
  359. ↑ a b Gordon Roxburgh: Winners of the Marcel Bezençon Awards 2012. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2012-05-27. [dostęp 2013-06-27]. (ang.).
  360. ↑ Riku Ranta: THE WINNERS OF MARCEL BEZENÇON AWARDS. escwebs.net, 2015-05-23. [dostęp 2015-11-08]. (ang.).
  361. ↑ Gordon Roxburgh: Winners of the Marcel Bezençon Awards 2013. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv, 2013-05-19. [dostęp 2013-06-27]. (ang.).
  362. ↑ 2022 Marcel Bezençon Award Winners [online], Eurovision.tv, 14 maja 2022 [dostęp 2022-05-14] (ang.).
  363. ↑ The story of OGAE & Vision. ogae.co.uk. [dostęp 2013-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-11)].
  364. ↑ Mikä ihmeen OGAE?. [w:] OGAE Finlandia [on-line]. euroviisuklubi.fi. [dostęp 2013-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-10)]. (fiń.).
  365. ↑ Status OGAE Polska. [dostęp 2013-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-30)].
  366. ↑ a b ogae.net – Eurovision Fanclub Network. [w:] OGAE [on-line]. ogae.net. [dostęp 2013-06-22]. (ang.).
  367. ↑ Fan clubs. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-03-21].
  368. ↑ Eurovision Polls and Charts 2008. [w:] ESC Kazachstan [on-line]. esckaz.com. [dostęp 2013-07-05]. (ang.).
  369. ↑ Poll Results 2012. [w:] ESC Kazachstan [on-line]. esckaz.com, 2012-05-17. [dostęp 2013-07-05]. (ang.).
  370. ↑ OGAE International ESC Poll 2014 Results. [w:] OGAE International [on-line]. ogaeinternational.com. [dostęp 2015-11-08]. (ang.).
  371. ↑ 2022 OGAE Poll [online], OGAE International, 22 marca 2022 [dostęp 2022-04-29] (ang.).
  372. ↑ 2023 OGAE Poll [online], OGAE International, 27 marca 2023 [dostęp 2023-05-04] (ang.).
  373. ↑ ABBA’s ‘Waterloo’ Named Best Eurovision Song. billboard.com. [dostęp 2013-03-10].
  374. ↑ Congratulations. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-07-05]. (ang.).
  375. ↑ Congratulations. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. congratulations-info.com. [dostęp 2013-07-05]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Konkurs Piosenki Eurowizji
Państwa uczestniczące w Konkursie Piosenki Eurowizji
Aktywne[A]
Nieaktywne[B]
Nieistniejące
Nieudane debiuty
  1. ↑ Państwa uczestniczące w nadchodzącym konkursie
  2. ↑ Państwa nieuczestniczące w ostatnim lub nadchodzącym konkursie
Reprezentanci Szwecji w Konkursie Piosenki Eurowizji

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szwecja_w_Konkursie_Piosenki_Eurowizji&oldid=74559170”