Wikipedysta:Aaa509/brudnopis5

Bitwa pod Long Khanh

Wojna wietnamska
Czas	6-7 czerwca 1971 r.
Miejsce	Long Khanh Province, Południowy Wietnam (obecnie wschodnia Dong Nai Province, Wietnam)
Wynik	pomniejsze taktyczne zwycięstwo Australii
Strony konfliktu
Australia Nowa Zelandia Stany Zjednoczone Wietkong Północny Wietnam
Dowódcy
Peter Scott
Siły
2 bataliony piechoty wojska opancerzone i artyleria 2 bataliony piechoty
Straty
3 zabitych 6 rannych 1 zestrzelony śmigłowiec 5 odnalezionych ciał

Bitwa pod Long Khanh (6-7 czerwca 1971) stoczona podczas wojny wietnamskiej pomiędzy elementami 1. Australijskich Oddziałów Specjalnych (1 AFT) i połączonymi siłami Wietkongu oraz Armii Północnego Wietnamu podczas operacji Overload. Walki zapoczątkował atak piechoty 3. Batalionu Australijskiego Pułku Królewskiego (RAR) na silnie ufortyfikowaną bazę komunistów w prowincji Long Khanh, podczas gdy zapewniające bliskie wsparcie centuriony zburzyły wiele bunkrów, grzebiąc znajdujących się w nich ludzi. Pomimo poniesionych strat Wietkong prowadził zaciętą walkę, aby opóźnić postęp Australii, i choć bunkry zostały wkrótce przechwycone, razem z tymi znajdującymi się dalej na południe, kosztowało to Australię życie kilku żołnierzy oraz stratę śmigłowca UH-1 Iroquois. W związku z tym, że Australijczycy nie byli w stanie skupić wystarczających sił, aby osiągnąć decydujące zwycięstwo, większa część sił komunistycznych zdołała wycofać się poza obręb walk w stanie nienaruszonym, prawdopodobnie ponosząc jednak podczas odwrotu straty w postaci licznych ofiar śmiertelnych.

Podłoże

Konsekwencją ogólnie przyjętej strategii wietnamizacji oraz chęci ze strony australijskiego rządu, aby zmniejszyć jej udział w wojnie było to, że 8. Batalion RAR nie został zmieniony pod koniec swojej służby w grudniu 1970 roku. Chociaż ograniczone do dwóch batalionów piechoty, 1. Australijskie Oddziały Specjalne miały wciąż do dyspozycji znaczne ilości broni pancernej, artylerii oraz wsparcia powietrznego. Australijski obszar operacji pozostał jednak taki sam, co w związku z redukcją sił stało się jeszcze większym ciężarem dla pozostałych na miejscu batalionów. Mimo to, dzięki nieprzerwanym wysiłkom 1. Australijskich Oddziałów Specjalnych stacjonujących w prowincji Phuoc Tuy między wrześniem 1969 roku a kwietniem 1970, większa część sił komunistycznych opuściła prowincję, aby odbudować siły.

Wskutek odwrotu komunistów Australijczycy skupili uwagę na siłach Wietkongu i dzięki zorganizowaniu zasadzki wokół wiosek i miast, takich jak Dat Do i Hoa Long, uniemożliwili im uzupełnienie zaopatrzenia. Choć takie operacje nie zawsze kończyły się sukcesem, przynosiły znaczące efekty. Z końcem 1970 roku siły Południowego Wietnamu stawały się coraz bardziej odpowiedzialne za bezpieczeństwo większych skupisk ludzi. W rzeczy samej, ważniejsze bitwy, które miały miejsce we wcześniejszych latach, dla ludności zamieszkującej Phuoc Yuy stały się historią. Jednak w maju 1971 roku po otrzymaniu rozkazu od dowódcy oddziałów specjalnych, brygadiera Bruce'a McDonalda, obszar operacji został powiększony o kolejne 4 kilometry na północ, poza granicę prowincji Long Khanh. Kilka patroli zwiadowczych z SASR zostało wysłanych na obszar plantacji kauczuku Courtenay, a następnie na drugą stronę Traktu 2. Patrole te okazały się niezwykle skuteczne. To dzięki nim udało się wykryć znaczne siły komunistów i zlikwidować kilku bojowników Wietkongu.

Preludium

Dzięki raportom agencji wywiadowczych z czerwca oraz bezcennym informacjom zebranym przez SASR udało się ustalić położenie Batalionu D445 VC oraz Pułku 3/33 NVA na wschód od Traktu 2, wzdłuż granicy pomiędzy Phuoc Tuy a Long Khanh, 30 kilometrów na północ od australijskiej bazy w Nui Dat. Według raportów komuniści zamierzali przerwać trwający program pacyfikacyjny, a na wskazanym terenie odbudowywali swoje siły. W odpowiedzi dowódca 1 AFT, brygadier Bruce McDonald, rozpoczął operację search and clear znaną jako Operacja Overload. Swoją nazwę operacja zawdzięcza lądowaniom w Normandii podczas alianckiej inwazji we Francji w 1944 roku. Data jej rozpoczęcia była zaplanowana na ten sam dzień, w którym miało miejsce lądowanie, 27 lat później. Nadanie operacji takiej nazwy wywołało spory niepokój wśród dowódców australijskich pododdziałów, którzy obawiali się, że naruszy ona bezpieczeństwo całej akcji i zdradzi przeciwnikowi ich zamiary.

Koniecznym było wprowadzenie znaczącej ilości sił blokujących, razem z 4. Batalionem RAR rozmieszczonym wzdłuż rzeki Suoi Ran, Szwadronem A z 3. Pułku Kawalerii po zachodniej stronie oraz 2/8. Batalionem z 3. Pułku Kawalerii Stanów Zjednoczonych na północnym-wschodzie. W międzyczasie 3. Batalion RAR pod dowództwem ppłk. Petera Scotta oraz Szwadron C 1. Pułku Pancernego miały za zadanie zapędzić komunistów w okupowane pozycje. Kilka baz wsparcia artyleryjskiego miało zostać utworzonych. Wraz z Baterią Polową A i Baterią Polową 104 z Australijskiej Artylerii Królewskiej oraz z pomocą amerykańskich strzelców, miały one za zadanie zapewnić pośrednie wsparcie artyleryjskie, podczas gdy 3. Batalion RAR miał przeszukać obszar operacji - wyznaczony wcześniej jako obszar operacji Gwenda - razem z trzema kompaniami piechoty (A, B i C). Kompania D miała być trzymana w rezerwie. Plan zakładał przemieszczanie się oddziałów wojskowych oraz sprzętu Traktem 2, jak również drogą powietrzną. Nowy obszar operacji był gęsto zalesiony; gdzieniegdzie pod wysokimi na 30 metrów koronami drzew ziemie porastały krzewy oraz przecinały ją liczne strumienie.

Bitwa

Operacja rozpoczęła się 5 czerwca poprzez wprowadzenie sił blokujących, a następnie sił powietrznych z 3. Batalionu RAR. Strefa zrzutu wolna od dużych drzew o powierzchni ok. 200 metrów była zabezpieczona przez opancerzone transportery (APC) ze Szwadronu A. Po wylądowaniu Kompania A znalazła się pod silnym ostrzałem, który wymierzony był również w kierunku niezabezpieczonej strefy zrzutu B znajdującej się 1300 metrów na południowy-zachód. Jednak po kilku minutach ostrzał osłabł, co umożliwiło wprowadzenie pozostałych kompani. Po przeprowadzonej przez Australijczyków inspekcji terenu okazało się, że zrzut miał miejsce w odległości 500 metrów od rozbudowanego systemu bunkrów.

Znaki silnej obecności komunistów można było dostrzec jak tylko 3. Batalion RAR rozpoczął zwiad. W tym samym czasie siły blokujące również dokonały kilku obserwacji oraz nawiązały kontakt z małymi grupami poruszającymi się na północ. Komuniści, prawdopodobnie zaniepokojeni przemieszczaniem się sił alianckich, unikali bezpośredniej konfrontacji. Późnym popołudniem 6 czerwca Kompania B zlokalizowała główną jednostkę komunistów, jednak po zapadnięciu zmroku podjęto decyzję o niepodejmowaniu ataku tej nocy. Wieczorem Australijczycy i bojownicy Wietkongu wymienili kilka strzałów, po czym australijski pluton wycofał się do swojego obozu.

O godzinie 6:00 artyleria przystąpiła do bombardowania jednostki i po trwających pół godziny przygotowaniach, 5. Pluton ponownie przystąpił do ataku, spodziewając się, że komuniści opuścili miejsce podczas nocy, jak to niejednokrotnie czynili w przeszłości. Jednak zbliżywszy się zaledwie 90 metrów, Australijczycy znaleźli się pod silnym ostrzałem z przodu jak również z obu flanek, którego pierwsza seria pozbawiła życia kilku żołnierzy. Wkrótce stało się jasne, że pluton wpadł w zasadzkę na skraju silnie bronionego i dobrze ukrytego systemu bunkrów. Dowódca plutonu zaczął wzywać o wsparcie helikoptery szturmowe oraz moździerze, nie nakazując odwrotu z powodu ryzyka kolejnych ofiar śmiertelnych.

Ruszając na odsiecz plutonowi, Scott wydał rozkaz Kompanii D, aby ta w opancerzonych transporterach, będąc dodatkowo osłanianą przez czołgi, przystąpiła do ataku na flankę oraz tył bunkrów. Dwa oddziały centurionów rozpoczęły atak przez dżunglę, od strony północnej, i wkrótce znalazły się pod ostrzałem artyleryjskim i zostały zasypane granatami typu RPG, w wyniku czego jeden z nich został z zewnątrz poważnie uszkodzony. Zdając sobie sprawę, że system bunkrów jest większy niż wcześniej przewidywano, dowódcy czołgów zmuszeni byli do zatrzymania maszyn, podczas gdy piechota została wprowadzona w celu przypuszczenia ataku.

W międzyczasie 5. Plutonowi, wciąż znajdującemu się w poważnych tarapatach, zaczynało brakować amunicji, a część karabinów maszynowych M60 zaczęło zawodzić z powodu długotrwałej strzelaniny. Przystępując do

Moving to outflank the heavily outnumbered Australians, Viet Cong were observed emerging from their bunkers. Indeed only heavy indirect fire and effective suppressing fire from helicopter gunships prevented them from being overrun. Attempting to gain a better position to direct the fire, the B Company Forward Observer moved forward to 5 Platoon, and was killed almost immediately. However by 09:15 the remainder of B Company was able to link up with the beleaguered platoon, and after an aerial resupply of ammunition, stabilised the situation temporarily.

At 11:00, however, a second attempt to resupply B Company resulted in an Australian Iroquois helicopter being shot down by heavy ground fire, and exploding on impact. Two crew members were killed and another two injured, while another soldier was injured on the ground. With ammunition exploding among the burning wreckage a number of Australians rushed to aid the injured, scrambling through the debris and removing the unexploded ammunition and pulling the survivors to safety. Subsequently another winch point was established to the rear of the Australian positions for casualty evacuation and resupply.

By mid-afternoon, D Company had finally moved into position and commenced an assault, pushing through the bunker system from the north-east with the Centurion tanks in close support crushing many bunkers and their occupants with their tracks. The progress of the Australian assault was slowed by thick vegetation and the size of the position, even as the resistance slackened and volume of fire diminished. Indeed the bunker system was later found to cover nearly a square kilometre and was wider than the front of the assaulting company. Painstakingly the Australians searched each bunker systematically. With the action now over, D Company and the tanks subsequently linked up with B Company and established a night defensive position.

During the final assault, C Company, located to the south, had uncovered a second bunker system which was subsequently captured by the Australians after being hastily abandoned. More than 16,000 rounds of M60 ammunition had been fired during the fighting, along with 6,000 rounds of M16 ammunition. The artillery had fired over 1,453 rounds of 105 mm and 200 rounds of 155 mm high explosive in support. Over the next six days Australian pioneer and engineer demolition teams proceeded to destroy the remaining bunkers.