Svoboda | Graniru | BBC Russia | Golosameriki | Facebook
Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Kpjas/brudnopis111

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

YY[edytuj | edytuj kod]

Jadwiga Kuska (ur. 11 października 1919 w Babicach, zm. 24 pażdziernika 1992) – polska lekarka, nefrolog i internistka

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie rolników i po ukończeniu szkoły powszechnej pracowała na roli u rodziców. Po roku małżeństwa z rolnikiem z rodzinnej wsi owdowiała, ale do 1945 roku pracowała dalej na roli.

Po drugiej wojnie światowej pracowała w handlu w Spółdzielni Spożywców „Społem” w Zabrzu. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Zabrzu, rozpoczęła studia medyczne na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej. Studia ukończyła w 1959 otrzymując dyplom lekarza medycyny z wyróżnieniem i rozpoczęła pracę w Wojewódzkiej Przychodni Endokrynologicznej w Zabrzu.

W 1960 rozpoczęła pracę lekarza-wolontariusza w III Klinice Chorób Wewnętrznych w Bytomiu. Po przeniesieniu do Katowic i przemianowaniu na II Klinikę Chorób Wewnętrznych, przechodziła kolejne szczeble kariery medycznej, od asystenta do profesora zwyczajnego. Ukierunkowała swoje zainteresowania zawodowe na nefrologię i od 1964 pracowała w Ośrodku Dializy Pozaustrojowej. Jadwiga Kuska była współorganizatorką i kierowniczką (1978) Oddziału Dializ, przy Klinice Nefrologii w Katowicach.

W 1966 na podstawie dysertacji "Gammaglutamylotranspeptydaza w żółci" doktoryzowała się na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej (promotorem był profesor Kornel Gibiński). Następnym etapem w karierze naukowej prof. Kuski była habilitacja także na ŚlAM np. dysertacji pt.: "Studia nad wydzielaniem zółci u człowieka" (1974), tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskała w 1985, a profesora zwyczajnego w 1989.

Specjalizację I° z zakresu chorób wewnętrznych uzyskała w 1963, a II° w 1966 roku. W 1975 prof. Jadwiga Kuska została powołana została na stanowisko docenta ŚlAM. Po utworzeniu w 1975 Kliniki Nefrologii objęła funkcję zastępcy kierownika.

Dorobek naukowy prof. Jadwigi Kuski to autorstwo 51 artykułów naukowych (z nich 18 zamieszczonych w czasopismach zagranicznych) i współautorstwo 159 (z nich 67 za granicą). Była również współautorką podręczników: "O równowadze kwasowo-zasadowej w stanach fizjologii i patologii człowieka" (1968) i "Choroby wątroby i dróg żółciowych" (pod red. R. Brzozowskiego) (1984).

Działalność w towarzystwach naukowych[edytuj | edytuj kod]

  • European Dialysis and Transplant Association
  • International Society for Artificial Organs
  • Polskie Towarzystwo Lekarskie
  • Towarzystwo Internistów Polskich (sekretarz Oddz. Śląskiego, 1968-1971, członek zarządu Sekcji Gastroenterologii i Przemiany Materii (1971-1973), sekretarz Sekcji Nefrologii (1974-1976)
  • Polskie Towarzystwo Nefrologiczne (przewodn. Oddz. Śląskiego)
  • Polskie Towarzystwo Gastroenterologiczne
  • Towarzystwo Rozwoju Ziem Zachodnich

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

1 października 1990 przeszła na emeryturę, a 24 października 1992 zmarła.

Jadwiga Kuska jest pochowana na cmentarzu w Babicach koło Raciborza.

ZZZ[edytuj | edytuj kod]

Horace Gilbert Smithy Jr. (ur. 19 lipca 1914 w Norfolk - zm. 28 października 1948) – amerykański kardiochirurg, który w 1948 roku przeprowadził po raz pierwszy od lat 20. XX wieku skuteczną operację zwężenia zastawki mitralnej (walwulotomię mitralną). To czego dokonał Smithy było nie lada wyczynem, ponieważ w tamtych czasach nie było płuco-serca i operacje na otwartym sercu były niemożliwe. Chociaż jego metoda leczenia nie stała się uznanym sposobem leczenia wad zastawkowych serca, to zastosował technikę wstrzykiwania nowokainy do serca, która zapobiega zaburzeniom rytmu i wykazał, że możliwe jest zoperowanie zastawek serca.

Po ukończeniu studiów medycznych na University of Virginia School of Medicine, Smithy odbył staż chirurgiczny w miejscowości Charleston w Południowej Karolinie, a następnie pracował jako chirurg w miejscowym szpitalu. Rozpoczął z kolegą eksperymentować na psach, aby opracować metodę chirurgicznego leczenia wad zastawek serca. Smithy zajął się tym problemem z powodów osobistych, ponieważ sam miał zwężenie zastawki aortalnej, po przebyciu gorączki reumatycznej.

Smithy zaczął wykonywać wiele operacji wad zastawek serca i korespondował z wybitnym amerykańskim kardiochirurgiem Alfredem Blalockiem, mając nadzieję, że Blalock zgodzi się zoperowanie go. Smithy sprowadził do Baltimore pacjenta z wadą serca, którego Blalock i Smithy mieli wspólnie zoperować. Niestety pacjent zmarł na stole operacyjnym, a Blalock odmówił udziału w tego typu operacjach. Nie był w stanie nikogo innego przekonać do zoperowania go. Bez operacji Smithy zmarł na zapalenie płuc i niewydolność krążenia, zaledwie kilka miesięcy po tym jak on sam wykonał walwulotomię.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Smithy był synem Rosalii (z domu McCormick) i Horace'a Smithy'ego seniora. Smithy senior, pracował w branży nieruchomości, a z czasem uruchomił własną 50-osobową firmę pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, HG Smithy Co. Początkowo Horace Smithy Jr. kształcił się w kwakierskiej szkole w Waszyngtonie. W tym czasie zachorował po raz pierwszy na gorączkę reumatyczną. Następnym etapem jego edukacji była szkoła w miejscowości Aleksandria w stanie Wirginia. Z powodu częstych przeziębień, co uznano za związane z pogodą, został wysłany do Akademii Wojskowej w Miami na Florydzie.

Studia Smithy rozpoczął na University of Florida i wykazał się zdolnościami sportowymi (futbol, baseball i boks). New York Times, wspomniał o nim, że zawodowo boksował i grał w baseball. Jednak Smithy zdecydował się na na studia medyczne na University of Virginia. Jako początkujący student medycyny kupił stetoskop i wsłuchał u siebie w sercu głośny szmer, świadczący o wadzie zastawki mitralnej. Podczas studiów medycznych Smithy pobrał się z Sarah Rankin, którą poznał w czasie studiów na Florydzie. Mieli dwoje dzieci.

Spuścizna[edytuj | edytuj kod]

Okazało się, że chociaż metoda Smithy'ego z użyciem walwulotomu odniosła sukces, to wkrótce została zastąpiona przez bardziej skuteczne procedurami kardiochirurgicznymi. Zastosowanie dosercowych wstrzyknięć nowokainy przez Smithy'ego znacząco zmniejszyło ryzyko powstania zaburzeń rytmu serca podczas zabiegu. W bibliotece South Carolina Medical School można przeczytać, że: ...osiągnięcia Smithy'ego ostatecznie doprowadziły do wniosku,​ że komisurotomia jest postępowaniem z wyboru. (...) Jego działania, pozytywnie nagłośnione, dodały nadziei pacjentom i lekarzom i umocniły przekonanie, że leczenie operacyjne może przynieść sukces.

Kardiochirurg amerykański Charles P. Bailey, który także wtenczas zajmował się chirurgią zastawek serca w innym amerykańskim szpitalu, wypowiedział się na temat charakteru Smithy'ego. Powiedział, że choć chirurdzy bywają egotyczni, Smithy był "nie tylko dżentelmenem z Południa, ale prawdziwym dżentelmenem". Bailey przywołał spotkanie, w którym prezentował pewne rezultaty leczenia pacjentów, a Smithy został poproszony o komentarz. Chociaż Smithy miał lepsze wyniki operacyjne, u większej liczby pacjentów, nie wspomniał o tym. Natomiast bardzo pochlebnie wypowiadał się o Bailay'u i jego wyjątkowej technice operacyjnej zastawki mitralnej.

Rodzina Smithy po jego śmierci przekazała fundusze dla University of South Carolina Medical School. Z czasem fundusze powiększyły się, a gdy miejscowy chirurg uczynił dodatkową donację Uniwersytet stworzył w 1997 r. Katedrę Kardio- i Torakochirurgii im. Horace'a G. Smithy'ego i co roku organizuje uroczysty okolicznościowy wykład dla uczczenia Horace'a G. Smithy'ego.

XYZ[edytuj | edytuj kod]

ઇ Lesław M. Bartelski, Polscy pisarze współcześni, 1939-1991 : leksykon, Wyd. 1, Warszawa: Wydawn. Nauk. PWN, 1995, ISBN 83-01-11593-9, OCLC 32988159 [dostęp 2021-11-22]. Proliferacja komórek i ich śmierć odgrywają zasadniczą rolę w fizjologicznej homeostazie organizmów. apoptoza, autofagia, nekroza, NEToza, starzenie i katastrofa mitotyczna, ze szczególnym uwzględnieniem roli tej ostatniej, w terapii onkologicznej. Katastrofa mitotyczna do dzisiaj nie została w pełni zdefiniowanym typem śmierci komórki. Proces poprzedzający apoptozę lub nekrozę oraz jako przeciwnowotworowy mechanizm zapobiegający utracie integralności genomu. Ogólnie katastrofa mitotyczna[1] jest śmiercią komórki zachodzącą podczas nieprawidłowej mitozy, której efektem jest powstanie dużych wielojądrowych lub jednojądrowych komórek. Katastrofa mitotyczna charakteryzuje się przedwczesną aktywacją cykliny B1/Cdk1, wadliwym funkcjonowaniem punktów kontrolnych cyklu komórkowego i punktu kontrolnego wrzeciona podziałowego. Pomimo tego, że definicja katastrofy mitotycznej nie jest w pełni wyjaśniona to wiadomo, że błędna jej aktywacja lub jej brak przyczynia się do rozwoju nowotworu, dlatego poznanie jej kluczowych mechanizmów może pozwolić na zastosowanie tego rodzaju śmieci komórki, jako nowej, skutecznej terapii przeciwnowotworowej.

Interferonopatie typu 1 grupa rzadkich, genetycznie uwarunkowanych chorób spowodowane zaburzeniami układu odpornościowego nieswoistego. dysregulacja the antiviral type 1 interferon axis, co prowadzi do konstytutywnej nadprodukcji IFN typu 1. Objawiają się jako układowe zaburzenia zapalne charakteryzujące się autozapaleniem i autoimmunizacją. Przy bardzo bogatym i różnorodnym obrazie klinicznym, objawy neurologiczne i skórne dominują. Przewlekła aktywacja IFN typu 1 zależy od zaburzeń w szlakach metabolizmu lub reakcji immunologicznej na wewnątrzkomórkową obecność kwasów nukleinowych. Obecny stan wiedzy o molekularnych mechanizmach interferonopatii typu 1 pozwala przypuszczać, że terapeutyczna immunomodulacja nakierowana na oś IFN type 1 przynieść pozytywny wynik.

Zepsute mitochondria moga uruchamiac falszywy alarm przeciwwirusowy

A[edytuj | edytuj kod]

  • Richard J. Epstein: Biologia molekularna człowieka. Molekularne podłoże zjawisk w stanie zdrowia i w przebiegu chorób. Lublin: Czelej, 2005, s. 589-590. ISBN 83-89309-64-5.
  • Kumar & Clark diagnostyka i terapia w praktyce lekarskiej. Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2014. ISBN 978-83-7609-908-8.
  • Andrzej M. Fal (red.): Alergia, choroby alergiczne, astma. T. 1. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2010. ISBN 978-83-7430-243-2.
  • Interna Szczeklika : podręcznik chorób wewnętrznych 2012. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2012. ISBN 978-83-7430-336-1.
  • Jakóbisiak2002[2]

herbal garden[edytuj | edytuj kod]

jan[edytuj | edytuj kod]

Tłumacze i tłumaczki[edytuj | edytuj kod]

nkn bio[edytuj | edytuj kod]

nagr mszwin[edytuj | edytuj kod]

Towarzystwa[edytuj | edytuj kod]

Prof 1[edytuj | edytuj kod]

Prof 2[edytuj | edytuj kod]

X[edytuj | edytuj kod]

B[edytuj | edytuj kod]

Mapa konturowa Hiszpanii, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Barcelona”
Położenie na mapie Hiszpanii
Barbara Drapińska, Beata Artemska, Ewa Zdzieszyńska, Halina Jabłonowska, Irena Netto, Janusz Kłosiński, Jerzy Przybylski, Juliusz Kalinowski, Kazimierz Brusikiewicz, Kazimierz Szubka, Leon Łabędzki, Roman Wasilewski, Wacław Kowalski, Witold Sadowy, Włodzimierz Kwaskowski, Zbigniew Skowroński, Zdzisław Szymański, Zygmunt Urbański.
  1. ↑ Maria Castedo i inni, Cell death by mitotic catastrophe: a molecular definition, „Oncogene”, 23 (16), 2004, s. 2825–2837, DOI: 10.1038/sj.onc.1207528, ISSN 0950-9232 [dostęp 2020-12-17] (ang.).
  2. ↑ J. Gołąb, M. Jakóbisiak, M. Lasek, T. Stokłosa: Immunologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2019, s. 10. ISBN 978-83-01-19450-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Kpjas/brudnopis111&oldid=73679854”