Svoboda | Graniru | BBC Russia | Golosameriki | Facebook
Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Rafalwit/brudnopis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wikipedysta

[edytuj | edytuj kod]

Podręczne linki

[edytuj | edytuj kod]

2024-07-23

Ten wikipedysta jest inkluzjonistą.
Rafalwit jest jednym z redaktorów polskojęzycznej Wikipedii (sprawdź).
pl Polski jest językiem ojczystym tego użytkownika.
en-3 This user is able to contribute with an advanced level of English.
de-2 Dieser Benutzer hat fortgeschrittene Deutschkenntnisse.
es-1 Este usuario puede contribuir con un nivel básico de español.
hu-1 Ez a szerkesztő alapszinten beszéli a magyar nyelvet.
ελ Ten użytkownik umie odczytywać alfabet grecki.
ort Ten wikipedysta deklaruje chęć sprawdzania ortografii w artykułach.

Przydatne linki:

To nie jest artykuł w en‍cyklopedii. To jest osobista strona uż‍ytkownika Wi‍kipedii.

Poglądy i opinie wyrażone na tej stronie są prywatnym punktem widzenia autora.

Jeśli ta strona jest osadzona w serwisie innym niż Wi‍kipedia, jest tylko kopią, która może już być nieaktualna. Jej użytkownik jest związany z Wi‍kipedią i prawdopodobnie nie jest w żaden sposób związany z serwisem zawierającym kopię. Oryginał jego strony znajduje się pod adresem:

pl.wi‍kipedia.org/wiki/Wikipedysta:Rafalwit/brudnopis.

Szablon dzisiaj

[edytuj | edytuj kod]

Ikona kalendarza 23 lipca

Dzisiaj jest












Delfin

[edytuj | edytuj kod]

Nowy link prawa delfinów *https://www.ekologia.pl/wiadomosci/rosliny-i-zwierzeta/indie-delfiny-beda-traktowane-jak-osoby,18488.html

Jan Nowak-Jeziorański

[edytuj | edytuj kod]

(pol.)

Radio Wolna Europa

[edytuj | edytuj kod]

Był niezwykle aktywnym działaczem politycznym. Autorem wielu książek, setek artykułów, angażował się w wiele jawnych i mniej jawnych akcji politycznych. Bodaj największym jednak jego osiągnięciem była praca radiowa, a szczególnie jego działalność w kierowaniu Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa. W początkowej fazie organizowania rozgłośni Radio Free Europe szefami sekcji polskiej w Nowym Jorku byli Lesław Bodeński i Stanisław Strzetelski. Po wybuchu wojny koreańskiej władze USA postanowiły reorganizować rozgłośnię RWE i zapewnić jej wysoki standard radiowo-profesjonalny. Służyć temu miało bezpośrednie ulokowanie całej rozgłośni w Monachium i zapewnienie jej należytej obsługi technicznej, finansowej i dziennikarskiej. Po konsultacjach z przedstawicielami Rady Narodowej RP funkcję szefa Rozgłośni Polskiej w Monachium powierzono w grudniu 1951 roku Janowi Nowakowi-Jeziorańskiemu. Jeszcze przed upływem końca miesiąca Nowak-Jeziorański powołał skład osobowy redakcji, w którym znaleźli się fachowcy z przedwojennego Polskiego Radia, korespondenci PAT, polscy dziennikarze i publicyści polityczni[1].

Powrót do Polski

[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 2002 roku, po 57 latach emigracji, Jan Nowak-Jeziorański wrócił do Polski i zamieszkał na stałe w Warszawie, przy ulicy Czerniakowskiej 178A[2]. Nawiązując do tytułu książki Polska z oddali, stwierdził wówczas: Przychodzi moment, kiedy nie wolno patrzeć na kraj z oddali. Dlatego postanowiłem patrzeć na Polskę z bliska[3].

Od początku dyskusji o przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej angażował się po stronie integracji i był przekonany, że nie ma alternatywy dla integracji kraju z Unią[3]. Współpracował z instytucjami naukowymi i opiniotwórczymi szerzącymi idee jedności i współpracy europejskiej (Polska Fundacja im. Roberta Schumana i Instytut Studiów Strategicznych)[4][5].

stary nie działa

Śmierć i pogrzeb

[edytuj | edytuj kod]

Zmarł 20 stycznia 2005 roku w szpitalu im. prof. Orłowskiego w Warszawie. Uroczysty pogrzeb odbył się 26 stycznia 2005 roku. Na dziedziniec Zamku Królewskiego w Warszawie, gdzie wystawiono trumnę, przybyli tłumnie mieszkańcy Warszawy i delegacje innych regionów kraju oraz wiele osobistości ze świata kultury i polityki, wśród nich ówczesny Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski, premier rządu RP Marek Belka, prezydent Warszawy Lech Kaczyński, marszałkowie Sejmu i SenatuWłodzimierz Cimoszewicz i Longin Pastusiak, a także Władysław Bartoszewski oraz Tadeusz Mazowiecki. Trumna, w której złożono ciało zmarłego, była pierwotnie przeznaczona dla szczątków ostatniego króla Polski, Stanisława Augusta Poniatowskiego[6]. Jan Nowak-Jeziorański został pochowany w rodzinnym grobie Jeziorańskich na Powązkach (2, II).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Enrico Beruschi

[edytuj | edytuj kod]
Enrico Beruschi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 września 1941
Mediolan

Enrico Beruschi (ur. 5 września 1941 w Mediolanie) – włoski aktor i piosenkarz kabaretowy. Za przebój Sara un Fiore wykonany na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo zdobył 5 miejsce[1] [2] [3][4] w roku 1979.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

5 miejsce w festiwalu w San Remo 1979

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Enrico Beruschi Sarà un fiore Festival di Sanremo 1979. [dostęp 2019-11-13].
  2. Enrico Beruschi - Sarà un fiore (1979) Serwis włoski ozappatore.blogspot. 27 grudnia 2007. [dostęp 2019-11-14].
  3. Eddy Anselmi: Festival di Sanremo: almanacco illustrato della canzone italiana. Panini Comics, 2009. ISBN 88-6346-229-1.
  4. Enrico Beruschi - Sarà un fiore? (1979). John Wayne, 2009. [dostęp 2021-12-12]. (wł.).

Nino d'Angelo

[edytuj | edytuj kod]
Nino d'Angelo
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 czerwca 1957
Neapol, Włochy

Zawód

piosenkarz , aktor

Strona internetowa

Nino D'Angelo, właściwie Gaetano D'Angelo (ur. 21 czerwca 1957 w Neapolu, w dzielnicy San Pietro a Patierno) - włoski piosenkarz i aktor[1].

Nino D'Angelo miał trudne dzieciństwo. Aby wspomóc finansowo ubogą rodzinę porzucił szkołę i zaczął pracować w bardzo młodym wieku. [2] W 1986 Nino D'Angelo wystąpił na Festiwalu w San Remo z piosenką Vai (Go!).

W Polsce jest znany dzięki utworowi Forza Napoli[3][4] z filmu Quel ragazzo della curva B (1987)[5], którego tematem są sukcesy klubu piłkarskiego SSC Napoli pod wodzą Diego Maradony. Klub SSC Napoli zdobył mistrzostwo Włoch w latach 1987 i 1990 oraz Puchar UEFA w roku 1989. https://www.allmusic.com/artist/nino-dangelo-mn0000418628/biography

Nino D'Angelo - Alberto Amato - Mario Trevi (1992)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Biografia Nino d'Angelo. [dostęp 2019-11-13].
  2. Biografia w portalu allmusic(j.włoski). [dostęp 2019-11-13].
  3. Forza Napoli. Fonoladishi. [dostęp 2019-11-13].
  4. Informacja o utworze Forza Napoli w Biografii w portalu allmusic(j.włoski). [dostęp 2019-11-13].
  5. film Quel ragazzo della curva B. [dostęp 2019-11-13].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Dal segno

[edytuj | edytuj kod]

W notacji muzycznej od znaku (/ ˌdæl seɪnjoʊ / or / sɛɡnoʊ /; włoska wymowa: [od seɲɲo]), często w skrócie D.S., jest używany jako znacznik nawigacyjny. Z włoskiego dla "od znaku", D.S. pojawia się w zapisie nutowym i instruuje w języku angielskim. [1]

Dwa popularne warianty:

D. S. do Coda instruuje muzyka, aby wrócił do znaku (𝄋) , a kiedy Al coda lub To coda zostanie osiągnięty, przejść do symbolu Coda.

D. S. do Fine instruuje muzyka, aby wrócił do znaku (𝄋) i zakończył po dojściu do zapisu Fine.

Włoski termin dosłownie znaczy " ze znaku ". W większości zapisów muzyki zobaczysz albo D.S. na końcu (co oznacza "wróć do znaku", a następnie "stop") lub D.S. do Cody (co oznacza "wróć do znaku" i ponownie odtwarzaj muzykę, dopóki nie zostaniesz zablokowany do końca, a następnie przeskocz na ogon "). ... Możesz też zobaczyć po prostu ... D.S. w ostatnim takcie wyniku, co oznacza powtarzanie od ... znaku ... ... a następnie zatrzymanie się na końcu. W muzyce instrukcje te zawsze pojawiają się na końcu taktu, z którego musisz skakać (do na znaku (𝄋) lub do początku utworu). [2]

Al segno wskazuje, że grający powinien udać się do znaku segno. Da capo al segno (D.C. al Segno), "Od początku do znaku (𝄋)."

W operach z XVIII wieku arie dal segno były powszechną alternatywą dla arii da capo, która rozpoczęła się od otwierającego ritornello, które następnie zostało pominięte w powtórzeniu (znak umieszczony za ritornello).

Kodowanie

[edytuj | edytuj kod]

Znak Segno jest zakodowany w bloku symboli muzycznych Unicode jako U + 1D10B SYMBOL MUZYCZNY SEGNO: [4]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

https://en.wikipedia.org/wiki/Da_capo

https://en.wikipedia.org/wiki/Dal_segno

https://usermanuals.finalemusic.com/Finale2012Mac/Content/Finale/D_S_D_S_al_Coda.htm

https://sh.wikipedia.org/wiki/Da_capo_al_segno

Jerzy Rogowski
Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1951
Łódź
Polska

Zawód

aktor,kaskader

Strona internetowa

Jerzy Rogowski (ur. 23 sierpnia 1951 w Łodzi) – polski aktor. W latach 1973-94 pracował w polskiej kinematografii jako kaskader[1]. Występował też jako aktor w tym wykonywał dubbing, a także współpracował kilka razy z reżyserem i dokonywał też konsultacji kaskaderskich.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Ewolucje kaskaderskie
Rok Tytuł Rola
1987 Sonata marymoncka Faciak
1985 Przyłbice i kaptury Wasylko , pokojowiec księcia Siemaszki, agent Krzyżaków (gościnnie)
1983 Wierna rzeka Kozak
1983 Na krawędzi nocy Leśny

Współpraca

[edytuj | edytuj kod]

Obsada aktorska

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. FilmPolski.pl [online], FilmPolski [dostęp 2019-05-28] (pol.).

Testy tabeli. z twórczością Kraszewskiego

[edytuj | edytuj kod]

Wykaz publikowanych utworów

[edytuj | edytuj kod]

Powieści Józef Ignacy Kraszewski

[edytuj | edytuj kod]

Cykl powieściowy "Trylogia saska" (w porządku chronologicznym)

[edytuj | edytuj kod]
l.p. Tytuł powieści rok wydania
1 Hrabina Cosel (1873)
2 Brühl (1874)
3 Z siedmioletniej wojny (1875)

Cykl powieści „Dzieje Polski” (w porządku chronologicznym)

[edytuj | edytuj kod]
l.p. Tytuł powieści rok wydania
1 Stara baśń 1876
2 Lubonie 1876
3 Bracia Zmartwychwstańcy 1876
4 Masław 1877
5 Boleszczyce 1877
6 Królewscy synowie 1877
7 Historia prawdziwa o Petrku Właście palatynie, którego zwano Duninem 1878
8 Stach z Konar 1878
9 Waligóra 1880
10 Syn Jazdona 1880
11 Pogrobek 1880
12 Kraków za Łokietka 1880


Pozostałe utwory (w porządku alfabetycznym)

[edytuj | edytuj kod]
Pozostałe
l.p. Tytuł Rok wydania Uwagi
Treść komórki Treść komórki Treść komórki Treść komórki
Treść komórki Treść komórki Treść komórki Treść komórki
Treść komórki Treść komórki Treść komórki Treść komórki

Podane daty odnoszą się do pierwszych wydań książkowych; gwiazdką (*) oznaczono datę powstania/napisania utworu podaną przez edytora bądź ustaloną w opracowaniu naukowym.

  1. Abrakadabra (1859) – opowiadanie
  2. Ada: sceny i charaktery z życia powszedniego (1878)
  3. Anafielas: pieśni z podań Litwy (1846)
  4. Barani Kożuszek: opowiadanie historyczne z końca XVIII wieku (1898)
  5. Bezimienna: powieść z końca XVIII wieku
  6. Bez serca: obrazy naszych czasów (1884)

Testy tabel

[edytuj | edytuj kod]

Tabela wstawiona w trybie edycji kodu źródłowego

[edytuj | edytuj kod]
Tekst nagłówka Tekst nagłówka Tekst nagłówka
Treść komórki Treść komórki Treść komórki
Treść komórki Treść komórki Treść komórki
Treść komórki Treść komórki Treść komórki
1987 Sonata marymoncka Faciak

Tabela zwijana

[edytuj | edytuj kod]
kol1 kol.2 kol3 kol4
a11 a12 a13 a14

Testowe tabele

[edytuj | edytuj kod]

Testowa tabela

[edytuj | edytuj kod]
Kolumna główna Sortowanie alfabetyczne Sortowanie wg liczb Sortowanie z innymi znakami
Rok 2006 Muzyka 245 18
Rok 2005 Literatura 127 -
Rok 2004 Technika 52 32
Rok 2006 Łucznictwo 21,12 987
Rok 2003 Ogrodnictwo 21 ?

Testowa tabela z tytułem

[edytuj | edytuj kod]
Tytuł tabeli. Pojawia się bez ramki nad tabelą i jest wyśrodkowany
Pierwsza kolumna Druga kolumna
Komórka 1, wiersz 1 Komórka 2, wiersz 1
Komórka 1, wiersz 2 Komórka 2, wiersz 2
Komórka 1, wiersz 3 Komórka 2, wiersz 3
Komórka 1, wiersz 4 Komórka 2, wiersz 4

Tabela z kolorowym nagłówkiem

[edytuj | edytuj kod]
kolor szaroniebieski kolor khaki ciemny kolor khaki (tekstu) niebieski podany szesnastkowo

Tabela z kolorami

[edytuj | edytuj kod]
jeden kolor we wszystkich czterech komórkach tego wiersza
tu kolor wg wiersza tu też domyślny wybrany a tu zmiana domyślnego koloru tła a tu znowu jest domyślny

Tabele z l.p. klasa numerowanie

[edytuj | edytuj kod]

Pomoc:Tabele

Test tabeli z LP

Lp. Opis
1. jeden
2. dwa
3. trzy
L.P. Opis
1 jeden
2 dwa
3 trzy

}


Listy nauczycieli

[edytuj | edytuj kod]
Nauczyciele Liceum nr 1 w Krośnie od roku 1900[1][2][3]
Imię Nazwisko Przedmioty lata pracy
Wilhelm Bander Matematyka
Antoni Bartkowski Rysunki do 1913[3]
Stanisław Bełzowski Historia, Geografia do 1903[3]
Witold Filasiewicz Chemia, Matematyka, Fizyka od 1902
dr Stanisław Agatstein-Gierowski[1] Język polski, Filozofia, Język niemiecki do 1968
Adam Grechowicz Język polski[3] od 1910 do 1928[4]
Stanisław Greczek Matematyka, Fizyka od 1906
Andrzej Janiczek Rysunki od 1911
ks. Franciszek Misiąg Religia od 1924
Michał Mrozowski Język niemiecki, Język łaciński od 1907 do 1939
Ryszard Prajsner Fizyka 1990-1991
Władysław Probulski Matematyka, Fizyka
Bronisław Probulski Rysunki od 1911 do 1939
Stanisław Witowski-Iskrzyniak Zajęcia techniczne 1945-1948
Ludwik Zakulski Język niemiecki, Propedeutyka, Filozofia, Język polski od 1909 do 1939
Izabela Zatorska Wychowanie fizyczne od 2003
Aleksander Kulczycki Język polski , Język francuski od 1925
Jan Matkowski-Skibanowicz Historia, Język łaciński od 1923
Stanisław Moroniewicz Język polski od 1902
Kazimierz Niedzielski Wychowanie fizyczne od 1902
Stanisław Bobak Język niemiecki
Józef Kucza Propedeutyka
Stanisław Nowakowski Geografia 1923
Edmund Pudełko Historia, Geografia 1909
Maria Sobkowa Język polski , Historia , Język niemiecki 1922
ks. Stanisław Szpetnar Religia 1909
Grzegorz Tymoszczuk Język niemiecki, Język łaciński 1905
Bronisław(Stanisław) Vopalka Matematyka, Fizyka 1899
Józef Wanic Matematyka 1924 -1939
Władysław Wilusz Biologia, Przyrodoznawstwo 1911
Jan Adamski Gimnastyka
Nart Ameisen Język niemiecki
Jolanta Adruszko Chemia, Przedsiębiorczość 2004-2018


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
Szwajcarski zegarek wojskowy ze świeceniem wywołanym rozpadem trytu

Tryt (radiowodór) – nietrwały izotop wodoru, którego jądro (tryton) składa się z jednego protonu i dwóch neutronów. Oznaczany jest symbolem 3H lub T.

Rozpad

[edytuj | edytuj kod]

Okres połowicznego rozpadu trytu wynosi 12,33 lat. Tryt rozpada się w wyniku rozpadu β, podczas którego powstaje atom helu 3He oraz antyneutrino elektronowe. Według reakcji:

Energia przemiany to 18,6 keV, przy czym emitowany elektron ma średnią energię kinetyczną 5,7[1] keV. Brakująca energia ulatuje z antyneutrino elektronowym.

Jedno z nowszych badań widma promieniowania beta Trytu wykonano w eksperymencie KATRIN.

Tryt w minimalnych ilościach występuje w atmosferze, jednak głównym źródłem jego pozyskiwania są reakcje jądrowe. Używany jest jako wskaźnik izotopowy np. do określania wieku przedmiotów czy badań mechanizmów reakcji chemicznych i procesów biologicznych.

Źródła produkcji Trytu

[edytuj | edytuj kod]

Tryt jest produkowany w reaktorach jądrowych przez Aktywację neutronową litu -6. To jest możliwe z neutronami niewielkiej energii i jest to reakcja egzotermiczna , która wydziela 4,8 MeV energii[2].

Dla porównania, przy fuzji deuteru z trytu zwalnia się 17.6 MeV energii. Do zastosowań w proponowanych reaktorach energii, takich jak ITER, Kamyczki, składający się z ceramiki, w tym Li2TiO3 i Li4SiO4, zawierające lit są opracowywane dla hodowli trytu w ramach Hel był chłodzony przez żwirowa łóżko (HCPB), znany również jako hodowca koc według reakcji:[3]

Szybkie neutrony mogą także wytwarzać tryt z litu-7 w endotermicznej reakcji[4], zużywane jest 2.466 MeV. Ta reakcja została odkryta, kiedy w roku 1954 w teście bomby wodorowej o kryptonimie Castle Bravo nieoczekiwanie osiągnięto wysoką wydajność trytu i dużo większą moc wybuchu.

Naświetlanie boru-10 prędkimi neutronami również można wykorzystać do produkcji trytu zgodnie z równaniem[5]:

Deuter

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też: Ciężka woda § produkcja trytu Tryt produkowana jest również w moderowanych reaktorach na ciężkiej wodzie, gdy jądro deuteru przechwytuje neutron. Reakcja ta ma dość mały przekrój czynny, Przy użyciu ciężkiej wody jako dobry moderator neutronów stosunkowo mało trytu jest produkowane. Mimo to czyszczenie trytu z moderator może być pożądane co kilka lat, aby zmniejszyć ryzyko jego ucieczki do środowiska. Ontario Power Generation "trytu usuwania obiektu" przetwarza do 2500 ton (2500 ton; 2800 ton amerykańskich) ciężkiej wody rocznie i oddziela się około 2,5 kg (5.5 lb) trytu, dzięki czemu dostępne dla innych zastosowań. [6] Absorpcji deuteru w przekroju poprzecznym dla thermal neutronów jest o 0,52 milibarnów, mając na uwadze że tlenu - 16 (16 8O ) wynosi około 0,19 milibarnów a w tlen-17 (17 8O ) jest około 240 milibarnów.

Rozszczepienie jądra

[edytuj | edytuj kod]

Tryt jest niezbyt często produktem rozszczepienia uranu-235, pluton-239, uran-233, przy produkcji w ilości średnio jeden atom na każde 10 000 rozszczepień. [7] [8] wydania lub trytu należy zwrócić uwagę w eksploatacji reaktorów jądrowych, zwłaszcza w powtórnego przetwarzania paliwa jądrowego i przechowywanie wypalonego paliwa jądrowego. Produkcja trytu nie jest celem, ale raczej jest efektem ubocznym. Jest odprowadzany do atmosfery w małych ilościach przez niektóre elektrownie jądrowe. Po awarii Elektrowni W Fukushimie na wskutek zniszczeń po trzęsieniu ziemi z elektrowni wyciekły duże ilości wody trytowej do morza.

Rozpad helu-3 na tryt i wodór ma bardzo duży przekrój dla reakcji z termicznymi neutronami, wydalenia proton, stąd szybko przekształcany jest do trytu w reaktorach jądrowych.

Wzór reakcji jądrowej : [12]

Promienie kosmiczne

[edytuj | edytuj kod]


Tryt występuje naturalnie ze względu na promieniowanie kosmiczne w interakcji z gazami atmosferycznymi.
Powstaje w reakcji neutronów prędkich (które muszą mieć energię większą niż 4.0 MeV[13] z atmosferycznym azotem wg wzoru:

Na całym świecie produkcja trytu z naturalnych źródeł jest 148 petabecquerels rocznie. Globalnej równowagi spis trytu stworzone przez naturalne źródła pozostaje stałym o 2,590 petabecquerels. Jest to spowodowane stawki stałe produkcji i strat proporcjonalna do zapasów. [14]

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

W bombie wodorowej.

W kontrolowanej syntezie termojądrowej.

W źródłach betavoltaicznych napięcia elektrycznego.

Jako znacznik izotopowy w chemii i w badaniu krążenia wody.

Tryt był tez używany w latach 70-tych XX wieku w świecących wskaźnikach zegarków i kompasów.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Kategoria:Izotopy radioaktywne Kategoria:Wodór

Katrin

[edytuj | edytuj kod]
Spektrometr KATRIN podczas transportu

KATRIN (ang. Karlsruhe Tritium Neutrino Experiment) – eksperyment do pomiaru masy antyneutrin elektronowych badający widmo elektronów emitowanych z rozpadu beta trytu:

Rdzeń urządzenia to ważący 200 ton spektrometr, który został zbudowany przez MAN DWE GmbH w Deggendorf i został wysłany do Karlsruhe przez 8600 km trasy obejmującej Morze Czarne, Morze Śródziemne, Ocean Atlantycki i Ren. Budowa polegała na składaniu gotowych głównych elementów transportowanych bezpośrednio na miejsce budowy. Główny program testowy spektrometru rozpoczął się w 2011, a zakończył w 2015.

Eksperyment ma miejsce na dawnej Forschungszentrum Karlsruhe, teraz Campus Nord z Instytutu Technologii w Karlsruhe.

Eksperyment

[edytuj | edytuj kod]
Rozkład energii kinetycznej elektronów emitowanych w rozpadzie beta jądra trytu. Widać trzy wykresy w różnych kolorach dla różnych mas neutrino. Wykresy te różnią się tylko zakresem w pobliżu wysokoenergetycznego punktu końcowego; przecięcie z odciętą zależy od masy neutrina. W eksperymencie KATRIN widmo wokół tego punktu końcowego jest mierzone z dużą precyzją w celu uzyskania masy neutrina.Na wykresie : Oś rzędnych intensywność ( szybkość liczenia w jednostkach umownych) , Oś odciętych energia w keV.

Rozpad beta trytu jest jednym z najmniej energetycznych rozpadów beta. Wyemitowane: elektron i neutrino dzielą między sobą wielkością tylko 18,6 keV] energii. KATRIN jest zaprojektowany do wytwarzania bardzo dokładnego widma liczb elektronów emitowanych z energiami bardzo zbliżonymi do tej całkowitej energii (tylko kilka eV oddalonych), które odpowiadają neutrinom o bardzo niskiej energii. Jeśli neutrino jest cząstką bezmasową, nie ma niższego wiązania do energii, którą neutrino może przenosić, więc widmo energii elektronów powinno rozciągać się aż do granicy 18,6 keV. Z drugiej strony, jeśli neutrino ma masę, to musi zawsze przenosić co najmniej ilość energii równoważną jego masie E = mc2,a widmo elektronów powinno spaść poniżej całkowitego limitu energii i mieć inny kształt. W większości zdarzeń rozpadu beta elektron i neutrino odprowadzają mniej więcej równe ilości energii. Wydarzenia interesujące KATRIN, w których elektron pobiera prawie całą energię a neutrino prawie nic , są bardzo rzadkie, występujące mniej więcej raz na trylion rozpadów. Aby odfiltrować wspólne zdarzenia, aby detektor nie był przytłoczony, elektrony muszą przejść przez potencjał elektryczny, który zatrzymuje wszystkie elektrony poniżej pewnego progu, który jest ustawiony na kilka eV poniżej całkowitej granicy energii. Zliczane są tylko elektrony, które mają wystarczającą ilość energii do przejścia przez różnicę potencjałów.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Kategoria:Spektrometria mas Kategoria:Obserwatoria neutrin

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Karty charakterystyki nuklidów [online], Emory University.
  2. Artykuł z Wikipedii angielskiej o licie [online].
  3. Ŝ. Włodzimierz Kotowski, Słońce na... Ziemi, „„Energia Gigawat””, lipiec 2007.
  4. Wybuchy jądrowe [online], www.ncbj.edu.pl [dostęp 2019-06-09].
  5. Greg Jones, Tritium Issues in Commercial Pressurized Water Reactors, „Fusion Science and Technology”, 54 (2), 2008, s. 329–332, DOI10.13182/FST08-A1824, ISSN 1536-1055 [dostęp 2019-06-08].

Wikipedia pomoc na temat szablonów

[edytuj | edytuj kod]

Przykłady użycia szablonów

[edytuj | edytuj kod]


W dniu 20 sierpnia 2019 Łukasz Piebiak podał się do dymisji. Dymisja została przyjęta przez ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobrę[1].

Szablon Jednostka wojskowa

[edytuj | edytuj kod]
Wojskowa orkiestra Marynarki Wojennej Rosji
Центральный концертный образцовый оркестр ВМФ им. Н.А. Римского-Корсакова
Powstała w czasie wojny
Historia
Państwo

 ZSRR
 Rosja

Patron

Nikołaj Rimski Korsakow

Organizacja
Dyslokacja

Moskwa

Rodzaj sił zbrojnych

Marynarka Wojenna

Strona internetowa
orkiestra wojskowa
Rok założenia

1943

Pochodzenie

Polska

DANA
Dyrygent

Antoni Witt

Państwo

 Polska

Miasto

Katowice

Rok założenia

1950


Chór Chłopięcy i Męski
Filharmonii Poznańskiej
(Poznańskie Słowiki)
Ilustracja
Poznańskie Słowiki podczas benefisu
prof. Stuligrosza w 2010 r.
Dyrygent

Stefan Stuligrosz (1939-2012)
Maciej Wieloch (od 2012)

Państwo

 Polska

Województwo

wielkopolskie

Miasto

Poznań

Instytucja

Filharmonia Poznańska

Rok założenia

1939

Strona internetowa

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Łukasz-piebiak-zrezygnowal-z-funkcji-wiceministra-po-tekscie-onetu. onet.pl język = pl, 2019-08-20. [dostęp 2019-08-20].

Petersburg

[edytuj | edytuj kod]

Oświata

[edytuj | edytuj kod]

https://ru.wikipedia.org/wiki/Санкт-Петербург

https://ru.wikipedia.org/wiki/Проект:Образование/Списки/Высшие_учебные_заведения_Санкт-Петербурга

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
Nazwa czynna rok otwarcia rok zamknięcia czy jest w kategorii Uwagi
Akademia Baletu Rosyjskiego im. Agrippiny Waganowej tak 1738
Akademia Sztuk Pięknych w Petersburgu tak 1757 tak
Cesarska Rzymskokatolicka Akademia Duchowna w Petersburgu nie 1842 1918 tak
Imperatorska Szkoła Prawnicza nie 1835 1918 tak
Konserwatorium Petersburskie tak tak
Morski Korpus Kadecki nie 1715 1922 tak
Kursy Bestużewa nie 1878 1919 tak połączona z PUP
Leningradzki Instytut Planowania nie tak połączona z PPUE
Państwowa Akademia Medyczna im. I.I. Miecznikowa w Petersburgu tak tak
Petersburski Państwowy Instytut Technologiczny tak tak
Petersburski Państwowy Uniwersytet Ekonomiczny tak
Petersburski Uniwersytet Politechniczny Piotra Wielkiego tak tak
Petersburski Uniwersytet Państwowy tak 1724 tak
Petersburska Akademia Duchowna tak 1721 tak
Sankt-Petersburski Państwowy Instytut Górniczy tak tak
Wojskowa Akademia Kosmiczna im. A.F. Możajskiego tak tak
Wojskowa Akademia Medyczna im. S.M. Kirowa w Sankt Petersburgu tak 1798 tak
Wojskowe Centrum Naukowo-Szkoleniowe Marynarki Wojennej „Akademia Marynarki Wojennej im. adm. floty Związku Radzieckiego N.G. Kuzniecowa” tak 1919 tak

Sankt Petersburg

[edytuj | edytuj kod]

Części miasta

[edytuj | edytuj kod]
Lp.! nazwa rejonu nazwa rosyjska mieszkańców:
1 stycznia 2004
mieszkańców:
1 stycznia 2005
1. admirałtiejskij Адмиралтейский район 184.400 181.704
2. centralnyj Центральный район 231.100 225.821
3 krasnogwardiejskij Красногвардейский район 330.200 327.484
4 krasnosielskij Красносельский район 304.300 302.890
5 frunzienskij Фрунзенский район 402.700 398.994
6 kalininskij Калининский район 467.200 464.570
7 kirowskij Кировский район 336.100 332.413
8 kołpinskij Колпинский район 174.800 176.213
9 kronsztadskij Кронштадтский район 43.100 42.992
10 kurortnyj Курортный район 67.100 67.235
11 łomonosowskij Ломоносовский район 37.300 37.420
12 moskowskij Московский район 272.400 268.873
13 niewskij Невский район 434.500 435.097
14 pawłowskij Павловский район 16.100 16.006
15 pietrodworcowyj Петродворцовый район 76.800 77.574
16 pietrogradskij Петроградский район 131.500 128.469
17 primorskij Приморский район 397.500 401.609
18 puszkinskij Пушкинский район 101.000 103.009
19 wasileostrowskij Василеостровский район 198.700 196.815
20 wyborgskij Выборгский район 417.300 414.812
Kazimierz Lepszy
Data i miejsce urodzenia

1952
Kraków

Narodowość

Polska
 Polska

Język

polski

Alma Mater

UJ

Strona internetowa

Szablon infobox

Tomofiej Dokszizer
Imię i nazwisko

Timofiej

Data i miejsce urodzenia

1921
ZSRR

Pochodzenie

ZSRR

Data śmierci

2005

Aktywność

2000

Strony w brudnopisach

[edytuj | edytuj kod]


Wikipedysta:Rafalwit/Giеоrgij Аlawdin

Wikipedysta:Rafalwit/Timofiej Dоkszycer

 Polska

Jasło korekty

[edytuj | edytuj kod]

Jasło () – miasto w południowo-wschodniej Polsce, w województwie podkarpackim, siedziba powiatu jasielskiego, położone w obrębie Dołów Jasielsko-Sanockich. Znajduje się ono na wysokości od 225 do 380 m n.p.m.[1] na przecięciu rzek Wisłoki, Ropy oraz Jasiołki. Według danych z 1 stycznia 2018 Jasło liczyło 35 445 mieszkańców i miało powierzchnię 46,9 km²[2]. Patronem miasta jest św. Antoni z Padwy[3].

Toponimia

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszych źródłach nazwa pojawia się w 1262 w postaci Jasieł[4]. W XIV-wiecznym dokumencie lokacyjnym występuje nazwa w jęz. niemieckim Jessel, Ieschil (1325)[5]. Nazwa jest pochodzenia słowiańskiego i pochodzi od nazwy rzeki przepływającej przez miasto; przypuszczalnie powstała od wyrazu jasny (błyszczący)[4], a konkretnie od prasłowiańskiego (J)ě(d)s z przyrostkiem ъlъ, co odpowiada polskim elementom: Jeś- || Jaś- i przyrostkowi -eł; jasieł „jasny, czysty”[6].

Wyraz „jesło” w okresie przedpolskim oraz staropolski wyraz „jasło” oznaczał „żłób” i pochodzi od czasownika „jeść” (utworzony na tej samej zasadzie jak słowo „mydło” od czasownika „myć”). Wyraz nie występuje w języku polskim, jedynie jej rzadko używane zdrobnienie „jasełka”.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Po wybuchu II wojny światowej władze opuściły miasto, mieszkańcy wybrali na burmistrza radnego miejskiego i zasłużonego dla Jasła architekta Stanisława Leszczyc-Macudzińskiego. Sprawował on swój urząd przez 73 dni, przez władze hitlerowskie był uznawany za burmistrza komisarycznego do czasu aresztowania pod pretekstem ukrywania wyposażenia placówek pedagogicznych w synagodze jasielskiej, która została podpalona przez SS[7].

  • współczesny kościół wizytek na miejscu kościoła zburzonego przez hitlerowców na wzgórzu zwanym Górką Klasztorną (nazwa ta początkowo potoczna pojawiła się po przybyciu do Jasła sióstr wizytek w 1903 roku, obecnie jest używana również w materiałach urzędu miejskiego[8]), lub też Miejską Górą;

Edukacja

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Lista szkół w Jaśle.

W Jaśle znajduje się kilkanaście placówek edukacyjnych oferujących naukę osobom o różnym poziomie wykształcenia: cztery szkoły podstawowe, gimnazjum oraz pięć zespołów szkół miejskich (szkoła podstawowa oraz gimnazjum w jednym budynku)[9]. Oprócz tego na terenie Jasła znajdują się także: trzy licea ogólnokształcące oraz pięć zespołów szkół ponadgimnazjalnych. W mieście znajdują się także trzy placówki szkół wyższych.

Kościoły

[edytuj | edytuj kod]


zbór „Arka”, który prowadzi swe nabożeństwa w budynku przy ul.Chopina[10]

Transport

[edytuj | edytuj kod]

Przez Jasło przebiegają dwie drogi krajowe: 28 i 73 oraz droga wojewódzka : 992

Stacja kolejowa w Jaśle jest głównym węzłem kolejowym na południu województwa podkarpackiego. Ze stacji wychodzą linie: nr 106 w stronę Rzeszowa i nr 108 do Stróż i Zagórza.W jaśle znajduje się też przystanek kolejowy Jasło Niegłowice.

W mieście działa Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej oraz Zakład Miejskiej Komunikacji Samochodowej. ZMKS Jasło obsługuje 14 linii miejskich oraz 26 pozamiejskich.

W 2013 powstało w mieście wielofunkcyjne lądowisko Ikar Jasło. Dysponuje trawiastą drogą startową o długości 400 m. Lądowisko należy do Jasielskiego Stowarzyszenia Lotniczego „IKAR”.

Najbliższe lotnisko obsługujące linie pasażerskie znajduje się w Jasionce koło Rzeszowa. Posiada drugi co do długości pas startowy w Polsce.

Współpraca zagraniczna

[edytuj | edytuj kod]

Jasło prowadzi współpracę z miastami z innych państw[11]:

Kolegiata Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Jaśle =

[edytuj | edytuj kod]

W latach 60. kościół zakupił nowe organy, wykonano także nowe malowanie ścian oraz nowe ołtarze w stylu ludowym według projektu artysty rzeźbiarza Jerzego Bandury. Ołtarz główny przedstawiał scenę Wniebowzięcia Matki Boskiej.

Ołtarze w Farze w latach 60-tych wg projekt prof. Jerzego Bandury[12] [13]

Restauracja świątyni

[edytuj | edytuj kod]

W roku 1998 rozpoczął się ostatni generalny remont kościoła, sponsorowany był ze składek parafian oraz przez niemiecką fundację. Podczas którego odkryto pod tynkiem kilka warstw zabytkowych polichromii z prawej strony ołtarza[14].

[15] [16]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Por. Kondracki J., Geografia regionalna Polski, Warszawa, PWN, 2002. ISBN 83-01-13897-1.
  2. http://www.polskawliczbach.pl/Jaslo, w oparciu o dane GUS.
  3. Jasło – Św. Antoni patronem miasta Jasła.
  4. a b Kazimierz Rymut: Nazwy Miast Polski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987, s. 92. ISBN 83-04-02436-5.
  5. Maria Malec. Słownik nazw geograficznych Polski. 2003. WN PWN. ISBN 83-01-13857-2.
  6. Wojciech Krukar, Przyczynek nazewniczy do historii osadnictwa dorzecza górnego Sanu.
  7. http://web.archive.org/web/20140419014441/http://www.jaslo.pl/Miasto_Jaslo/Burmistrzowie/Stanislaw_Macudzinski UM Jasło, biogram Stanisława Macudzińskiego.
  8. Plik PDF – Mapa Jasła z użytą nazwą Górka Klasztorna (po pobraniu pliku należy dopisać rozszerzenie.pdf).
  9. Szkoły Podstawowe, Zespoły Szkół, Gimnazja. Urząd Miasta w Jaśle, 2008-09-10. [dostęp 2009-03-11]. (pol.).
  10. Kosciół Zielonoświątkowy w Jaśle. [dostęp 2019-11-08].
  11. Strona Jasła, miasta partnerskie.
  12. Kościół Fara. W: Zdzisław Świstak, Jacek Nawrocki: Jasielska Agora w ilustracjach. Tuchów: Poligrafia Redemptorystów, 2018, s. 144. ISBN 978-83-7631-7762.
  13. Jasło – Wniebowzięcia NMP (Fara). 2015. [dostęp 2019-11-15].
  14. Zdzisław Świstak: Jasielska Fara. Tuchów: Mała Poligrafia Redemptorystów, 2001, s. 398. ISBN 83-86744-88-X.
  15. Kolegiacka Parafia p.w. Wniebowzięcia NMP. 2016-10-29. [dostęp 2019-11-15].
  16. Wystawa rzeźb Jerzego Bandury w Muzeum Diecezjalnym. 2015. [dostęp 2019-11-15].

Historia Jasła

[edytuj | edytuj kod]
  1. Opis powiatu jasielskiego, W. Ks. Sarna, Jasło 1908.
  2. Studia z dziejów Jasła i powiatu jasielskiego red. J. Garbacik, Kraków 1964.
  3. Jasielskie w latach II wojny światowej, M. Wieliczko, Warszawa 1974.
  4. Księga pamiątkowa, 125 lat Gimnazjum i Liceum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868-1993, Jasło 1992.
  5. Rozkaz: zdobyć więzienie, S. M. Jankowski, St. Dąbrowa-Kostka, KAW 1988.
  6. Sprawozdanie Dyrekcji c.k. Gimnazjum w Jaśle za rok szkolny 1894, Jasło 1894.
  7. Franciszkanie w Jaśle, Z. Świstak, Jasło 1995.
  8. Kaplica gimnazjalna w Jaśle, Z. Świstak, Jasło 1992.
  9. Rocznik Jasielski 1969.
  10. Rocznik Jasielski 1970-1971.
  11. Rocznik Jasielski, tom IV, Jasło 1999.
  12. Ryszard Oleszkowicz, Z dziejów Rady WiN w Jaśle, w: Studia Rzeszowskie. T. 9, (2002), s. 95-113 (Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość)
  13. Ziemia jasielska naszą małą ojczyzną, Wiesław Hap, Jasło 1998. (wersja elektroniczna:[1])
  14. Dzieje jasielskiego klubu sportowego "Czarni" w latach 1910-2000, Jasło 2000.
  15. Rozwój przestrzenny miast galicyjskich położonych między Dunajcem a Sanem w okresie autonomii galicyjskiej, materiały z sesji Jasło 23-24 kwietnia 1999, Jasło 2001.
  16. Encyklopedia Jasła, pod red. Zdzisława Świstaka, zespół aut.: Ryszard Oleszkowicz i inn., Jasło 2010 (wersja elektroniczna: http://web.archive.org/web/20161018051440/http://www.encyklopediajasla.pl/


Przynależność państwowa

[edytuj | edytuj kod]
Jasło na mapie Królestwa Polskiego pod panowaniem Kazimierza Wielkiego

Od uzyskania praw miejskich Jasło znajdowało się pod panowaniem następujących państw:

Flaga Królestwa Polskiego 1917-1918 z Radą Regencyjną

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wiesław Hap: Ziemia jasielska naszą małą ojczyzną. [dostęp 2019-11-12].

Hugo Steinhaus

[edytuj | edytuj kod]
Hugo Dyonizy Steinhaus
Ilustracja
prof Hugon Steinhaus
Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1887
Jasło

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1972
Wrocław

Miejsce spoczynku

Cmentarz Świętej Rodziny, Wrocław

Zawód, zajęcie

matematyk

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Hugo Dyonizy Steinhaus (ur. 14 stycznia 1887 w Jaśle, zm. 25 lutego 1972 we Wrocławiu) – polski matematyk[1] żydowskiego pochodzenia, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza, współtwórca lwowskiej szkoły matematycznej[1], współzałożyciel i redaktor czasopisma Studia Mathematica[1]; aforysta.

Był autorem wielu prac z zakresu teorii gier, analizy funkcjonalnej, topologii, teorii mnogości, szeregów trygonometrycznych, szeregów ortogonalnych, teorii funkcji rzeczywistych oraz zastosowań i popularyzacji matematyki[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodzony 14 stycznia 1887 w Jaśle w rodzinie Bogusława, dyrektora spółdzielni kredytowej i Eweliny z Lipschitzów. Był wnukiem Józefa, radnego rady miejskiej w Jaśle (pochowanego na jasielskim cmentarzu żydowskim) i prawnukiem Chaima haKohen Steinhausa (przydomek ”haKohen” oznacza, że męscy przedstawiciele rodu Steinhaus pochodzą w prostej linii od biblijnego arcykapłana Aarona). Bratanek Ignacego Steinhausa, adwokata, posła do parlamentu austriackiego. W 1905 uzyskał maturę w gimnazjum klasycznym w Jaśle. Następnie rozpoczął studia matematyczne i filozoficzne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego[3].

Po roku zmienił uczelnię; w latach 1906-1911 kontynuował studia w Getyndze pod kierunkiem Davida Hilberta i Feliksa Kleina[3]. W 1911 uzyskał tam stopień doktora filozofii summa cum laude na podstawie pracy Neue Anwendungen des Dirichlet'schen Prinzips. W latach 1911-1914 przebywał w Jaśle, w tym okresie opublikował osiem prac. Na wiosnę 1915 roku wstąpił do Legionów Polskich, uczestniczył w walkach 1. Pułku Artylerii na Wołyniu[4]. W następnym roku podjął pracę w Centrali Odbudowy Kraju w Krakowie. W 1917 habilitował się we Lwowie na podstawie rozprawy o pewnych własnościach szeregów Fouriera. Przez rok był asystentem matematyki na Uniwersytecie Lwowskim.

Kariera naukowa przed wojną

[edytuj | edytuj kod]

W 1918 opublikował pracę Additive und stetige Funktionaloperationen ("Mathematische Zeitschrift", 5/1919), uważaną za pierwszą polską pracę o operacjach funkcyjnych. Po zakończeniu I wojny światowej przebywał w Jaśle, gdzie pracował jako matematyk w biurze rozdziału gazu.

Kamienica przy ul. Kadeckiej 14 we Lwowie, należąca do prof. Hugona Steinhausa

W 1920 został profesorem nadzwyczajnym matematyki Uniwersytetu Lwowskiego i kierownikiem I Katedry Matematyki (1920-1939), a w 1923 profesorem zwyczajnym. Kilkakrotnie wyjeżdżał do Paryża, Getyngi i Bolonii.

Skupione wokół Steinhausa i Stefana Banacha (o którym sam Steinhaus mówił, że jest jego największym matematycznym odkryciem) grono lwowskich matematyków, wśród których byli między innymi Stanisław Mazur, Władysław Orlicz, Juliusz Paweł Schauder, Stefan Kaczmarz, Stanisław Ulam, Władysław Nikliborc tworzyło tak zwaną lwowską szkołę matematyczną, silny ośrodek matematyczny, którego tematyka badań była odmienna od tematyki ośrodka warszawskiego, choć z nią powiązana. Domeną szkoły lwowskiej stała się analiza funkcjonalna. W 1929 Steinhaus wspólnie ze Stefanem Banachem założył czasopismo "Studia Mathematica" o zasięgu międzynarodowym, poświęcone wyłącznie analizie funkcjonalnej.

W roku 1938 wynalazł introwizor – przyrząd do przestrzennej lokalizacji rentgenowskiej niedostępnych przedmiotów, opatentowany w USA[5].

Losy wojenne

[edytuj | edytuj kod]

W 1939 po zajęciu Lwowa przez ZSRR otrzymał nominację na profesora Katedry Analizy Wyższej w Lwowskim Państwowym Uniwersytecie ZSRR (przemianowany przez sowietów dotychczasowy Uniwersytet Jana Kazimierza) oraz pracownika naukowego Akademii Nauk w Kijowie. Po wkroczeniu do Lwowa wojsk niemieckich (29 czerwca 1941), wobec represji hitlerowców wobec Żydów, Steinhaus wraz z rodziną kilka miesięcy ukrywał się[3] w mieszkaniach znajomych we Lwowie. Najdłużej ukrywał się w willi profesorstwa Benedykta i Stefanii Fulińskich przy ul. Tarnowskiego 82. Prof. Steinhaus nie wychodził do miasta, ograniczając się do przebywania w ogrodzie. Do miasta za to wychodziła żona profesora, co później omal nie doprowadziło do dekonspiracji rodziny. W końcu listopada 1941 uciekł do Osiczyna pod Lwowem i stamtąd w lipcu 1942 do Berdechowa koło Stróż (obecnie Wyskitna). Dzięki pomocy granatowego policjanta Józefa Laski (członka ZWZ i AK ps. "Orlicz") z Bobowej, który wyrobił dla profesora dokumenty na fikcyjne nazwisko Grzegorz Krochmalny oraz dzięki pomocy i opiece Mariana Szafrańca ps. "Junosz", pod zmienionym nazwiskiem profesor uczestniczył w tajnym nauczaniu[3], uniknął aresztowania i przeżył wojnę.

Po wojnie – Wrocław

[edytuj | edytuj kod]
Tablica pamiątkowa we Wrocławiu

W 1945 współorganizował wrocławskie środowisko naukowe. Został powołany na katedrę zastosowań matematyki Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego, wspólnego dla uniwersytetu i politechniki. Był pierwszym dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. Przez wiele lat prowadził seminarium z zastosowań matematyki w Instytucie Matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Pełnił funkcję kierownika działu zastosowań przyrodniczych i gospodarczych Instytutu Matematycznego PAN, której był członkiem rzeczywistym (od 1952). Na polu analizy matematycznej współpracował z prof. Janem Mikusińskim i prof. Ewą Krzywicką-Blum. Opublikował około 250 prac. Głównymi dziedzinami jego badań były szeregi trygonometryczne i ortogonalne, zagadnienia sumowalności. Zasadnicze wyniki zawarł w Theorie der Ortogonalreihen ("Monografie Matematyczne", 6/1935 z Kaczmarzem).

Wiele jego prac ma zasadnicze znaczenie w ścisłych sformułowaniach podstaw rachunku prawdopodobieństwa opartym na teorii miary i teorii mnogości. Wśród prac wiele miejsca zajmowały zastosowania matematyki do różnych dyscyplin, m.in. biologii, medycyny, statystyki.

Córka Lidia wyszła za mąż za Jana Kotta.

Hugo Steinhaus zmarł 25 lutego 1972 we Wrocławiu i spoczywa na wrocławskim cmentarzu św. Rodziny przy ulicy Smętnej. Jego grób znajduje się na polu nr 12 (rząd 64, grób nr 19).

Popularyzator nauki

[edytuj | edytuj kod]
Doktorat Honoris Causa UAM.

Był autorem unikatowego, popularyzującego matematykę Kalejdoskopu matematycznego (wyd. 1938 po polsku i angielsku, przetłumaczony na 10 języków) i kilku innych książek popularnonaukowych. Pozostawił też, wydane pośmiertnie, Wspomnienia i zapiski (Wrocław, 2002, I wydanie Aneks, Londyn, 1992).

Obdarzony wielkim poczuciem humoru, znany był z dowcipnych i ciętych wypowiedzi (wydany w 1980 Słownik racjonalny H. Steinhausa). Był ateistą[6].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Czem jest a czem nie jest matematyka, wyd. Księgarnia Nakładowa H. Altenberga, 1923
  • Orzeł czy reszka?, wyd. Nasza Księgarnia, 1953
  • Kalejdoskop matematyczny, wyd. PZWS, 1954
  • Sto zadań, wyd. PWN, 1958
  • Słownik racjonalny, wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1980

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • Nagroda im. Stefana Banacha (1946)
  • Nagroda Polskiej Akademii Umiejętności (1948)
  • Nagroda im. Józefa Marcinkiewicza (1951)
  • Nagroda Państwowa I stopnia (1951)
  • Nagroda miasta Wrocławia (1959)
  • Nagroda Fundacji Jurzykowskiego (1970)
  • doktorat honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego (1958)
  • doktorat honoris causa Akademii Medycznej we Wrocławiu (1961)
  • doktorat honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1963)
  • doktorat honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego (1965)
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1951)
  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1957)
  • Sztandar Pracy I Klasy (1959)
  • Honorowe obywatelstwo Jasła (1965)[7].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
  • Imieniem Hugona Steinhausa nazwano ulice w Warszawie(dzielnica Mokotów)[8] i we Wrocławiu(dzielnica Fabryczna)[9].
  • Rondo w Jaśle na skrzyżowaniu ulic Tadeusza Kościuszki i Hugona Kołłątaja w roku 2012 zostało nazwane imieniem Hugona Steinhausa[10].
  • 2 czerwca 2018 w Getyndze przy ul. Maxa Plancka odsłonięto tablicę upamiętniającą Hugona Steinhausa[11].
  • Osłonięto tablice pamiątkowe: w budynku Liceum Ogólnokształcącym nr 1 w Jaśle w roku 1988[12]

[13] [14]i we Wrocławiu przy ul. Zygmunta Janiszewskiego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Prof. dr hab. Włodzimierz Waliszewski i in., Encyklopedia szkolna. Matematyka, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1988, ISBN 83-02-02551-8, s.259, Steinhaus
  2. Prof. dr hab. Włodzimierz Waliszewski i in., Encyklopedia szkolna. Matematyka, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1988, ISBN 83-02-02551-8, s.259-260, Steinhaus
  3. a b c d Prof. dr hab. Włodzimierz Waliszewski i in., Encyklopedia szkolna. Matematyka, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1988, ISBN 83-02-02551-8, s.260, Steinhaus
  4. Marek Gałęzowski, Na wzór Berka Joselewicza. Żołnierze i oficerowie pochodzenia żydowskiego w Legionach Polskich". Z przedmową Richarda Pipesa. Warszawa 2010, s. 594.
  5. Hugo Steinhaus Wspomnienia i zapiski Londyn 1992 str. 156 w. 3
  6. Steven G. Krantz: Mathematical Apocrypha: Stories and Anecdotes of Mathematicians and the Mathematical. Mathematical Association of America, 2002, s. 202. ISBN 978-0-88385-539-3. Cytat: ...Steinhaus answered that, "God is always present." It should be noted that Steinhaus was an outspoken atheist..
  7. Honorowi Obywatele Miasta. jaslo.pl, 2014-07-04. [dostęp 2016-07-10].
  8. Mapa Targeo Warszawy. [dostęp 2019-12-13].
  9. Mapa Targeo Wrocławia. [dostęp 2019-12-13].
  10. Ronda w Jaśle imieniem Hugona Steinhausa i Józefa Hallera. 2012-03-22. [dostęp 2019-10-30].
  11. https://www.ptm.org.pl/zawartosc/ods%C5%82oni%C4%99cie-tablicy-upami%C4%99tniaj%C4%85cej-hugona-steinhausa-2-czerwca-2018-getynga
  12. Tradycje szkoły. W: Księga pamiątkowa 125 lat Gimnazjum i Liceum w Jaśle. Jasło: I Liceum Ogólnokształcące im. kr. Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle, 1992, s. 34.
  13. Wiesław Hap: POCZET WYBITNYCH JAŚLAN I LUDZI ZWIĄZANYCH Z REGIONEM. 2005. s. 162. [dostęp 2021-03-19]. (pol.).
  14. Wiesław Hap: POCZET WYBITNYCH JAŚLAN I LUDZI ZWIĄZANYCH Z REGIONEM. Jasło: STOWARZYSZENIE MIŁOŚNIKÓW JASŁA i REGIONU JASIELSKIEGO, 2005, s. 162. ISBN 83-917660-5-5. (pol.).
  15. Szkoła Podstawowa nr 5 im. H. D. Steinhausa we Wrocławiu. 2021. [dostęp 2021-03-20]. (pol.).

Tygrysy na pokładzie

[edytuj | edytuj kod]
Tygrysy na pokładzie
Полосатый рейс
Gatunek

komedia

Data premiery

1960

Kraj produkcji

ZSRR

Język

rosyjski

Czas trwania

85 minut

Reżyseria

Władimir Fietin

Scenariusz

Aleksiej Kapler

Tygrysy na pokładzie (ros. Полосатый рейс, Polosatij rejs) – radziecki film komediowy z 1960 w reżyserii Władimira Fietina.

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Rosyjski statek wiezie z dalekiej wyprawy dzikie zwierzęta przeznaczone do cyrku. Na pełnym morzu lwy i tygrysy, dzięki pomocy małpy, wydostają się ze swych klatek. Drapieżniki przejmują kontrolę nad statkiem i pasażerami. Sytuację może uratować tylko Marianna (Margarita Nazarowa), poskromicielka dzikich bestii.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

i inni

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Zając polityk

[edytuj | edytuj kod]
Stanisław Zając
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 maja 1949
Święcany

Data i miejsce śmierci

10 kwietnia 2010
Smoleńsk

Wicemarszałek Sejmu III kadencji
Okres

od 20 października 1997
do 18 października 2001

Przynależność polityczna

Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe

Prezes Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego
Okres

od 21 maja 2000
do 2 marca 2002

Przynależność polityczna

Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe

Poprzednik

Marian Piłka

Następca

Jerzy Kropiwnicki

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Krzyż Wielki Orderu Pro Merito Melitensi Odznaka Honorowa Związku Inwalidów Wojennych RP
Uroczystość wręczenia Stanisławowi Zającowi zaświadczenia o wyborze na senatora (2008)

Stanisław Zając (ur. 1 maja 1949 w Święcanach, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski polityk, adwokat, poseł na Sejm I, III, V i VI kadencji, od 2008 do 2010 senator VII kadencji. Wicemarszałek Sejmu III kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmował stanowisko sędziego, następnie praktykował jako adwokat.

Od 1992 do 2005 należał do Zjednoczenia Chrześcijańsko Narodowego (17 kwietnia 1994 wybrany przewodniczącym zarządu regionu podkarpackiego ZChN[1], w latach 2000–2002 był prezesem tej partii). Sprawował mandat posła I kadencji z ramienia Wyborczej Akcji Katolickiej i III kadencji z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność (w wyborach otrzymał 50 649 głosów), zajmując w tej kadencji stanowisko wicemarszałka Sejmu. W 2001 z listy AWSP bez powodzenia ubiegał się o reelekcję. Od 2002 do 2005 zasiadał w sejmiku podkarpackim (wybrany z listy Ligi Polskich Rodzin[2] jako członek ZChN). Od 2003 do 2005 był członkiem rady naczelnej i przewodniczącym regionu podkarpackiego Chrześcijańskiego Ruchu Samorządowego. Należał również do Polskiego Czerwonego Krzyża[3].

W 2005 z listy Prawa i Sprawiedliwości został wybrany na posła V kadencji w okręgu krośnieńskim. Po wyborach wystąpił z ZChN i w 2006 został członkiem PiS. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz czwarty uzyskał mandat poselski (na Sejm VI kadencji), otrzymując 32 962 głosy. 22 czerwca 2008 jako kandydat PiS wygrał wybory uzupełniające do Senatu, rozpisane w okręgu krośnieńskim po śmierci Andrzeja Mazurkiewicza, uzyskując 40 993 głosów (47,92%). Ślubowanie złożył 25 czerwca 2008. Był wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego PiS i przewodniczącym Klubu PiS w Senacie, a także przewodniczącym Komisji Obrony Narodowej.

Zginął w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej[4]. Został pochowany 25 kwietnia 2010 na nowym cmentarzu komunalnym przy ul. Mickiewicza w Jaśle[5].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Alicją Zając. Miał dwoje dzieci: syna Wojciecha i córkę Agnieszkę[6].

Odznaczenia, wyróżnienia i upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Imieniem Stanisława Zająca nazwano Park Rekreacji i Edukacji Ekologicznej w Foluszu (2010)[15] oraz Małą Aulę Uniwersytetu Rzeszowskiego (2015)[16].

Został upamiętniony na tablicy pamiątkowej wewnątrz Sanktuarium Matki Bożej Zawierzenia w Tarnowcu[17], na pomniku Golgota Wschodu przy budynku I Liceum Ogólnokształcącym w Jaśle[18], a także na tablicy pamiątkowej na budynku siedziby Naczelnej Rady Adwokackiej przy ulicy Świętojerskiej 16 w Warszawie[19]. Poświęcono mu głaz pamięci umiejscowiony w okolicy kościoła św. Anny w Święcanach.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marcin Kandefer. Polityczna mapa Sanoka. Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe. „Echo Sanoka”. Nr 16, s. 3, 2 maja 1994. 
  2. Serwis PKW – Wybory 2002 [dostęp 14 kwietnia 2011]
  3. a b Wspomnienia. Adwokat Stanisław Zając (1949–2010). palestra.pl. [dostęp 20 lipca 2014].
  4. Lista pasażerów i załogi samolotu TU-154. mswia.gov.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 6 września 2012].
  5. śp. STANISŁAW ZAJĄC. grobonet. [dostęp 2021-04-26]. (pol.).
  6. Stanisław Zając: Wspomnienia osób świeckich. Niezapomniane spotkania. W: Kapłan wielkiej odwagi. Jubileusz 60-lecia kapłaństwa księdza prałata Adama Sudoła. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2004, s. 218. ISBN 83-919305-6-4.
  7. M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 587
  8. Medale Wojska Polskiego dla parlamentarzystów. wp.mil.pl, 17 lutego 2010. [dostęp 10 lipca 2010].
  9. Odprawa roczna Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego okazją do podziękowań za dotychczasową współpracę z wojskiem. terazjaslo.pl, 25 listopada 2009. [dostęp 28 kwietnia 2011].
  10. Odznaka Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego. podkarpackie.pl. [dostęp 19 września 2011].
  11. Honorowi obywatele. gminadydnia.pl. [dostęp 6 kwietnia 2018].
  12. Stanisław Zając honorowym obywatelem gminy Jasło. nowiny24.pl, 27 maja 2010. [dostęp 21 listopada 2010].
  13. Śp. Stanisław Zając Honorowym Obywatelem Brzozowa. brzozow.pl, 9 kwietnia 2015. [dostęp 25 października 2015].
  14. Ludzie poprzednich lat. Ludzie roku 1995. „Podkarpacie”. 11, s. 12, 16 kwietnia 1996. [dostęp 28 września 2017]. 
  15. Park im. Stanisława Zająca w Foluszu. wirtualnejaslo.pl, 15 listopada 2010. [dostęp 1 maja 2011].
  16. Mała aula UR imienia marszałka Stanisława Zająca. radio.rzeszow.pl, 26 stycznia 2015. [dostęp 28 stycznia 2015].
  17. W Tarnowcu odsłonięto pamiątkową tablicę. jaslonet.pl, 13 kwietnia 2012. [dostęp 28 stycznia 2015].
  18. W Jaśle odsłonięto dzisiaj pomnik „Golgota Wschodu”. [dostęp 28 stycznia 2015].
  19. Odsłonięto tablicę upamiętniającą ofiary katastrofy smoleńskiej. naszemiasto.pl, 4 kwietnia 2012. [dostęp 22 kwietnia 2013].

Liceum nr 1 w Jaśle

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Historia C.K Gimnazjum i Liceum. [dostęp 2019-11-01].

Stanisław Kołodziej

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 lutego 1907 w ubogiej, chłopskiej rodzinie, jako czwarte dziecko Józefa Kołodzieja i Apolonii z domu Smaś[1]. Zdał maturę w roku 1927. Stanisław uczęszczał do szkoły powszechnej w Bączalu Dolnym (obecnie Zespół Szkół Publicznych w Bączalu Dolnym), a następnie do gimnazjum w Jaśle, które ukończył w roku 1927[2].

12 maja 2020 roku Rada Gminy Skołyszyn podjęła uchwałę w sprawie nazwania ronda w Bączalu Górnym imieniem ks. Stanisława Kołodzieja[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sługa Boży ks. Stanisław Kołodziej. [w:] Parafia Bączal Dolny [on-line]. [dostęp 2015-07-20].
  2. Księga pamiątkowa 70-lecia Państwowego Gimnazjum imienia króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868–1938. Jasło: 1938, s. 131.
  3. BH: Ksiądz Stanisław Kołodziej patronem ronda w Bączalu Górnym. jaslo365.pl, 2020-11-22. [dostęp 2021-05-28]. (pol.).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Jakub Runicki

[edytuj | edytuj kod]

Jakub Runicki (ur. 21 lipca 1878 w Rożnowicach (Rosenbark) k.Biecza, zm. 15 marca 1945) – polski filolog klasyczny, pedagog.

Jakub Runicki
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

21 lipca 1878

Data śmierci

15 marca 1945

mgr nauk humanistycznych
Specjalność: filologia łacińska
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

zastępca dyrektora gimnazjum, nauczyciel łaciny, greki

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Nosił nazwisko rodzinne Wszołek. Zdał maturę w Gimnazjum w Jaśle w roku 1900. Ukończył studia humanistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był cenionym nauczycielem łaciny i greki[1] (początek pracy 1904), a także w latach 1915-1916 pełnił obowiązki zastępcy dyrektora Gimnazjum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle zastępując dyrektora Kazimierza Midowicza powołanego do wojska[2] [3][4]. Uczył też języka łacińskiego w Gimnazjum Żeńskim w Jaśle[5]. Uczył też dodatkowych przedmiotów : języka polskiego ,historii i geografii[6][7].Należał do Sodalicji Mariańskiej. Pracował nad przekładami wierszy Horacego (niepublikowane). Napisał też pieśń ku czci św. Andrzeja Boboli. Zgromadził księgozbiór, rozproszony podczas wysiedlania Jasła w czasie II wojny światowej. Złe warunki na wysiedleniu przyczyniły się do jego śmierci w marcu 1945. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Jaśle przy ul Zielonej.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Zieliński: Księga Pamiątkowa "Stulecie Gimnazjum i Liceum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868-1968". Rzeszów: PWN Kraków, 1968, s. 272.

Grono Pedagogiczne Gimnazjum i Liceum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle (1868-2008). [dostęp 2019-11-01].
Zdzisław Świstak: Dyrektorzy , profesorowie i wychowankowie Gimnazjum i Liceum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle. Tuchów: Mała Poligrafia Redemptorystów w Tuchowie, 2001, s. 441. ISBN 83-86744-99-5.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zygmunt Zagórowski, Spis nauczycieli Szkół Wyższych ,Średnich ,Zawodowych, Seminariów Nauczycielskich oraz Wykaz Zakładów Naukowych i Władz Szkolnych, Warszawa 1926, s. 98-99.
  2. Księga pamiątkowa 70-lecia Gimnazjum w Jaśle. Gimnazjum im. kr. Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle, 1938. s. 9, 12, 113, 114, 118. [dostęp 2021-03-02]. (pol.).
  3. Zdzisław Świstak: GRONO PEDAGOGICZNE GIMNAZJUM I LICEUM im. KRÓLA STANISŁAWA LESZCZYŃSKIEGO w JAŚLE (1868-2008). I Liceum Ogólnokształcące im. Kr. St. Leszczyńskiego w Jaśle, 2008. [dostęp 2021-03-11]. (pol.).
  4. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Jaśle za rok szkolny 1915/1916. DRUKARNIA ST.KUZNJARSKIEGO W JASLE, 1916. s. 4, 8, 19. [dostęp 2021-04-21]. (pol.).
  5. Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum Żeńskiego im. bł. Jolanty za rok szkolny 1930/31 Towarzystwa Szkoły Średniej w Jaśle. Drukarnia St. Kuźniarskiego, 1931. s. 2. [dostęp 2021-04-24]. (pol.).
  6. Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum Państwowego im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle za rok szkolny 1926/27. Drukarnia Stanisława Kuźniarskiego, 1927. s. 4. [dostęp 2021-04-24].
  7. Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum Żeńskiego im. bł. Jolanty Towarzystwa Szkoły Średniej w Jaśle za rok szkolny 1924/25. Drukarnia Stanisława Kuźniarskiego w Jaśle, 1925. s. 7. [dostęp 2021-04-24]. (pol.).
Jakub Runicki


https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Jakub_Runicki.jpg
















/* , języka polskiego -/ sprawdzić

Stanisław Witowski-Iskrzyniak

[edytuj | edytuj kod]
Stanisław Witowski
Ilustracja
Stanisław Witowski-Iskrzyniak
Imię i nazwisko

Stanisław Tadeusz Witowski

Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1909
Iskrzynia

Data i miejsce śmierci

26 maja 2008
Jasło

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

akademizm

Muzeum artysty

Muzeum Podkarpackie w Krośnie, Muzeum Regionalne w Jaśle

Ważne dzieła
  • Święta Teresa
  • Serce Jezusa
  • Seweryn Bieszczad
  • major Hubal
  • Ruiny Jasła
  • Jezu Ufam Tobie
  • Ecce Homo
  • Św. Karolina Kózkówna
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Strona internetowa

Uczył się rysunków w Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Krośnie u Antoniego Bartkowskiego i Bronisława Probulskiego[1].W Muzeum Regionalnym w Jaśle znajduje się portret Marii Strzelbickiej[2]. Stanisław Witowski zetknął się też w roku 1929 z ruchem Rogate Serce Stanisława Szukalskiego, za co musiał odpokutować przerwą w studiach, na które jednak powrócił. Nauczyciel rysunków w Liceum. Pracował jako nauczyciel rysunku i historii w Szkole Handlowej w Jaśle w czasie II wojny światowej i później w Szkole Tkackiej w Krośnie, Liceum Ogólnokształcącym i Technikum Chemicznym w Jaśle [3] [4] [1][5][6]. W roku 1965 odznaczony odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”[7]. W roku 1965 Jerzy Sienkiewicz wykonał karykaturę Stanisława Witowskiego-Iskrzyniaka[8].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Zdzisław Świstak: Dyrektorzy , profesorowie i wychowankowie Gimnazjum i Liceum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle. Tuchów: Mała Poligrafia Redemptorystów w Tuchowie, 2001, s. 441. ISBN 83-86744-99-5.

Słownik Jaślan[9]

na stronie Władysław Sarna 2 linki do poprawy
Kamil Bogacki - lekarz (matura 1902)[10][11] Wojciech Walczak - 1934

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Anna Wilczyńska-Nowak: Stanisław Witowski-Iskrzyniak - Malarstwo Katalog z wystawy. Jasło: Muzeum Regionalne w Jaśle, 1995. (pol.).
  2. Muzeum Regionalne w Jaśle ekspozycja obrazów. Muzeum Regionalne w Jaśle, 2013. [dostęp 2021-03-11]. (pol.).
  3. Zdzisław Świstak: Dyrektorzy , profesorowie i wychowankowie Gimnazjum i Liceum im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle. Tuchów: Mała Poligrafia Redemptorystów w Tuchowie, 2001, s. 441. ISBN 83-86744-99-5. (pol.).
  4. Witowski-Iskrzyniak Stanisław. Blisko Polski. [dostęp 2021-03-22]. (pol.).
  5. Stanisław Witowski - Iskrzyniak. Nowiny, 2008-10-30. [dostęp 2021-03-22]. (pol.).
  6. Zmarł Stanisław Witowski - Iskrzyniak. Nowiny, 2008-05-29. [dostęp 2021-03-22]. (pol.).
  7. Działacze kultury. [w:] Widnokrąg nr 20(190) [on-line]. 1965-05-23. s. 1. [dostęp 2021-04-28]. (pol.).
  8. Jerzy Sienkiewicz: Stanisław Witowski-artysta-plastyk.. [w:] Widnokrąg nr 47(217) [on-line]. Nowiny Rzeszowskie, 1965-11-28. s. 6. [dostęp 2021-04-28]. (pol.).
  9. Zdzisław Świstak: Słownik Jaślan zarchiwizowana strona. jaslanie.gal.pl, 2008. [dostęp 2021-05-13]. (pol.).
  10. Spis maturzystów w latach 1860–1938. W: Sprawozdanie Dyrekcji I Państwowego Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie za rok szkolny 1937/38. Rzeszów: 1938, s. VII-LXXII.
  11. Kamil Bogacki. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2021-02-12].

Liceum Rzeszów

[edytuj | edytuj kod]

Nauczyciele i wychowankowie

[edytuj | edytuj kod]
  • Maurycy Allerhand (1868–1942) – polski prawnik żydowskiego pochodzenia, profesor Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego (matura 1887)[1].
  • Stanisław Biały (1868–1932) – prawnik, parlamentarzysta, oficer, działacz społeczny (matura 1887)[2].
  • Paweł Biedka – adwokat, burmistrz Sanoka (matura 1888).
  • Kamil Bogacki – lekarz (matura 1902)[3]

[4]. I Gimnazjum w Rzeszowie(zdał maturę w roku 1902[5])

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Spis maturzystów 1938 ↓, s. VII jako Mojżesz Allerhand.
  2. Spis maturzystów 1938 ↓, s. IX.
  3. Spis maturzystów 1938 ↓, s. XI jako Kamil Bogacki.
  4. Spis maturzystów w latach 1860–1938. W: Sprawozdanie Dyrekcji I Państwowego Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie za rok szkolny 1937/38. Rzeszów: 1938, s. XI.
  5. Spis maturzystów w latach 1860–1938. W: Sprawozdanie Dyrekcji I Państwowego Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie za rok szkolny 1937/38. Rzeszów: 1938, s. VII-LXXII.
  6. Spis maturzystów 1938 ↓, s. XI, XX.
  7. Ksiądz Bp dr Marian Rojek. Diecezja Zamojsko-Lubaczowska, 2012. [dostęp 2021-05-16]. (pol.).

Kamil Bogacki

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył szkołę w Korczynie i I Gimnazjum w Rzeszowie (zdał maturę w roku 1902)[1], po czym wyjechał do Wiednia, gdzie podjął studia filozoficzne i biologiczne, uzyskując tytuł doktora[2].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W Krośnie poświęcono mu tablicę pamiątkową przy ul.Sienkiewicza 2[3]i nazwano jego imieniem most na Lubatówce w ciągu ulicy Piłsudskiego[4][5], a na obelisku w I LO im. Konarskiego w Rzeszowie odsłonięto poświęconą mu tablicę[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Spis maturzystów w latach 1860–1938. W: Sprawozdanie Dyrekcji I Państwowego Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie za rok szkolny 1937/38. Rzeszów: 1938, s. XI.
  2. Aleksander Bielenda: Kolega prezydenta Wilsona, lekarz marszałka Piłsudskiego Kamil Jan Bogacki. polishnews, 9 października 2018. [dostęp 2021-11-30]. (pol.).
  3. Maria Kornaga: W Krośnie uczczono Kamila Bogackiego. Polskie Radio Rzeszów, 2018-08-15. [dostęp 2021-12-01]. (pol.).
  4. Damian Krzanowski: Most na Lubatówce ma patrona. Kim był dr Kamil Bogacki?. krosno24.pl, 2018-11-11. [dostęp 2021-05-21]. (pol.).
  5. Krosno nad Lubatówką. mapy targeo. [dostęp 2021-12-03]. (pol.).
  6. Anna Gorczyca: Akademia Opowieści. Tajna amerykańska misja Kamila Bogackiego. [w:] Gazeta Wyborcza [on-line]. Agora SA, 2018-04-22. [dostęp 2018-04-24]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Archiwum

[edytuj | edytuj kod]

Jerzy Sienkiewicz

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Człuchów

[edytuj | edytuj kod]

Sławne zoo w Człuchowie, nie ma o nim w artykule.

Kościół pw. Św. Stanisława Biskupa

[edytuj | edytuj kod]

informacja o organach ważny administrator nie chce takiego linku. stary link nieaktualny. Nowsza Informacja o organach jest u franciszkanów.

Strona WWW parafii

Remonty są opisane na stronie diecezji. O remoncie elewacji jeszcze nie ma, trzeba poczekać.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1976 r. zamontowano organy piszczałkowe liczące 14 głosów. [1]
W roku 2018 rozpoczęto remont generalny elewacji kościoła, który ma trwać do 31 grudnia 2020.[2]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Organy w Farze

Moje edycje i testowe tabele

[edytuj | edytuj kod]
web Ten wikipedysta potrafi tworzyć strony WWW.
fiz Ten wikipedysta zna terminologię stosowaną w fizyce.
Ten wikipedysta jest uczestnikiem Projektu Fizyka.
pl Polski jest językiem ojczystym tego użytkownika.
en-1 This user is able to contribute with a basic level of English.
de-1 Dieser Benutzer hat grundlegende Deutschkenntnisse.
ru-1 Этот участник владеет русским языком на начальном уровне.
inf
prog
Ten wikipedysta zna wiele języków programowania.
mat Ten wikipedysta zna terminologię stosowaną w matematyce.
chem Ten wikipedysta zna terminologię stosowaną w chemii.







Lp. Opis
1. jeden
2. dwa
3. trzy

Tabela z kolorowym nagłówkiem

[edytuj | edytuj kod]
kolor szaroniebieski kolor khaki ciemny kolor khaki (tekstu) niebieski podany szesnastkowo

Tabela z kolorami

[edytuj | edytuj kod]
jeden kolor we wszystkich czterech komórkach tego wiersza
tu kolor wg wiersza tu też domyślny wybrany a tu zmiana domyślnego koloru tła a tu znowu jest domyślny

tabele z listą edycji i tworzonych stron

[edytuj | edytuj kod]
Imię Nazwisko(Tytuł) Rok utworzenia Uwagi
Christian Thielemann 2019
Andris Nelsons 2019
Daniel Nazareth 2015
Witold Rowicki 2005
Michał Szopski 2007
Kazimierz Poreda 2007
Carol Thurston 2019 tłumaczenie z języka angielskiego kreatorem
Katherine Katherine Warren 2018 tłumaczenie z języka angielskiego kreatorem
Brian Brian Sternberg 2019 tłumaczenie z języka angielskiego kreatorem


Lp. Imię Nazwisko(Tytuł) Rok utworzenia Uwagi
1. Witold Rowicki 2005 Utworzenie , edycja przez innych wikipedystów
2. Andrzej Racławicki 2007 Utworzenie,edycja przez innych wikipedystów
3. Michał Szopski 2007 Utworzenie,edycja przez innych wikipedystów
4. Kazimierz Poreda 2007 Utworzenie,edycja przez innych wikipedystów
5. Radosław Popłonikowski 2015 Utworzenie,edycja przez innych wikipedystów
6. Charles Richard-Hamelin 2015 edycja strony
7. Kate Liu 2015 edycja strony
8. Eric Lu 2015 edycja strony Yike Yang
9. Tony Yike Yang 2015 Utworzenie strony , edycja przez innych wikipedystów
10. Daniel Nazareth 2015 tłumaczenie strony w języku angielskim
11. Walter Gentz 2015 Utworzenie strony , edycja przez innych wikipedystów
12. Dalida 2017 edycja cudzej strony
13. Christian Thielemann 2019 tłumaczenie stron w językach angielskim i niemieckim
14. Andris Nelsons 2019 tłumaczenie strony w języku angielskim
15. Carol Thurston 2019 tłumaczenie z języka angielskiego kreatorem
16. Katherine Warren 2018 tłumaczenie z języka angielskiego kreatorem
17. Brian Sternberg 2019 tłumaczenie z języka angielskiego kreatorem
18. Aleksiej Karabanow (dyrygent) 2019 tłumaczenie z języka angielskiego kreatorem
19. Centralna Reprezentacyjna Koncertowa Orkiestra Marynarki Wojennej Rosji 2019 tłumaczenie z języka angielskiego kreatorem
20. Jasło 2019 edycje
21. Zaproszenie do tańca 2019 edycje
22. Baden (Austria) 2018 edycje tłumaczenie ze stron: niemieckiej i angielskiej
23. Historia Jasła 2019 edycje
24. Jenő Pártos 2016 utworzenie i edycje różnych wikipedystów
25. I Liceum Ogólnokształcące im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 2019 edycje
26. Lista szkół w Jaśle 2019 edycje
27. Ulica Studencka w Krakowie 2017 edycje w dyskusji
28. Isabelle Gelinas 2015 Utworzenie i edycje różnych wikipedystów
29. Zubin Mehta 2009 Utworzenie i edycje różnych wikipedystów
30. Stanisław Witowski-Iskrzyniak 2005 Utworzenie i edycje różnych wikipedystów
31. Jakub Runicki 2018 Utworzenie
32. Derek de Lint 2015 edycja
33. John Pennel 2019 edycja
34. Jerzy Rogowski 2019 edycja
35. Józef Ignacy Kraszewski 2019 edycja
36. Dziad i baba 2019 edycja
37. Tadeusz Korpal 2015 edycja
38. Parafia św. Stanisława w Jaśle 2019 edycja
39. Nino d’Angelo 2008 Tworzenie
40. Enrico Beruschi 2008 Tworzenie
41. Burmistrzowie Jasła 2019 edycja

strony www

[edytuj | edytuj kod]

Moja Strona główna Muzyka w wersji midi Strona na serwerze CAL.pl Moja strona na Linuxpl.com

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

https://xtools.wmflabs.org/ec/plwiki/Rafalwit

https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Rafalwit/EditCounterOptIn.js&action=edit&redlink=1

Gabriel Fahrenheit

szablony nauka

[edytuj | edytuj kod]

Generated using X!'s tools on 2019-11-15 20:31

Najczęstsze edycje według przestrzeni nazw

[edytuj | edytuj kod]

Generated using X!'s tools on 2019-11-15 20:37

Liczniki roczne

[edytuj | edytuj kod]
Rok Count
2005 305
2006 45
2007 496
2008 196
2009 40
2010 20
2011 32
2012 47
2013 35
2014 21
2015 255
2016 229
2017 126
2018 113
2019 1094

Generated using X!'s tools on 2019-11-15 20:31

Najczęstsze edycje według przestrzeni nazw

[edytuj | edytuj kod]

Plik graficzny artysta malarz

[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Witowski-Iskrzyniak

Statystyki edycji 2019-11-14

[edytuj | edytuj kod]

Generated using XTools on 2019-11-14 09:47

General statistics

[edytuj | edytuj kod]
User ID 12334
User groups
Is administrator? 0
First edit 2005-09-04 16:59
Latest edit 2019-11-14 09:03
Live edits 3018 (96%)
Deleted edits 126 (4%)
Total edits 3144
Edits in the past 24 hours 25
Edits in the past 7 days 124
Edits in the past 30 days 463
Edits in the past 365 days 1095
Average edits per day 0,6 (5183 days)
Average edit size* 154,6 bytes
Minor edits 252 (8.3%)
Small edits (<20 bytes)* 1090 (36.1%)
Large edits (>1000 bytes)* 80 (2.7%)
Pages edited (total) 664
Average edits per page 4,735
Pages created 164 (22 since deleted)
Pages moved 28
Files uploaded 6
Files uploaded (Commons) 4

Actions

[edytuj | edytuj kod]
Thank 14
Approve 8
Patrol 0
Accounts created 0

(Re)blocks

[edytuj | edytuj kod]
Longest block
Current block

Global edit counts (approximate)

[edytuj | edytuj kod]
pl.wikipedia.org 3061
commons.wikimedia.org 37
www.wikidata.org 17
www.mediawiki.org 12
pl.wikimedia.org 6
pl.wiktionary.org 6
en.wikipedia.org 3
pl.wikisource.org 2
pl.wikiquote.org 1
ang.wikipedia.org 0

* Data limited to the past 5,000 edits

Przykładowy profil

[edytuj | edytuj kod]

Wstęp

[edytuj | edytuj kod]

Wieża Babel

[edytuj | edytuj kod]
pl Polski jest językiem ojczystym tego użytkownika.
en-2 This user is able to contribute with an intermediate level of English.
de-1 Dieser Benutzer hat grundlegende Deutschkenntnisse.
N Ten wikipedysta pisze nowe artykuły.
WER Ten wikipedysta uzupełnia źródła w artykułach.
TŁUM
EN
Ten wikipedysta tłumaczy strony Wikipedii pomiędzy językiem polskim a angielskim.
Ten użytkownik dodał już źródła do wszystkich napisanych przez siebie artykułów.


Ten użytkownik uważa, że 1 623 210 artykułów to nadal za mało.
wiki
++
Ten użytkownik intensywnie zdobywa wiedzę na temat mechanizmu Wiki.









Moja Wieża Babel

[edytuj | edytuj kod]
pl Polski jest językiem ojczystym tego użytkownika.
en-1 This user is able to contribute with a basic level of English.
de-1 Dieser Benutzer hat grundlegende Deutschkenntnisse.
mat Ten wikipedysta zna terminologię stosowaną w matematyce.
fiz Ten wikipedysta zna terminologię stosowaną w fizyce.
chem Ten wikipedysta zna terminologię stosowaną w chemii.
wiki
++
Ten użytkownik intensywnie zdobywa wiedzę na temat mechanizmu Wiki.
wiki Ten wikipedysta uczy się mechanizmów Wiki.








https://pl.wikipedia.org/wiki/Szablon:User_wiki

wiki Ten wikipedysta uczy się mechanizmów Wiki.

Koniec

[edytuj | edytuj kod]

Masz jakąś sugestię? Koniecznie napisz!

Przydatne - (x) Szablon - dopracować (x) Do zrobienia - 100+ linków (x) Do zrobienia - wiele linków (x) Do zrobienia - tematy (x) Brudnopis (x) Brudnopis 2 (x) Brudnopis 3 # (x) Brudnopis 4 (x) Najczęściej wyświetlane (x) Brudnopis 4 (x) Do przejrzenia po kategoriach (x) Do przejrzenia po kategoriach

Stworzone lub rozbudowane przeze mnie artykuły, mogące po dopieszczeniu pretendować do wyróżnienia:

Liczniki

[edytuj | edytuj kod]

Uważam Rze Historia

[edytuj | edytuj kod]

Obecnie[od kiedy?] publikują Dariusz Baliszewski[1],Piotr Bożejewicz, Grzegorz Braun, Robert Cheda, Michał Gołkowski, Sylwia Grzegorzewska, Paweł Łepkowski, Andrzej Matowski, Lech Mażewski, Jakub Mikołajczuk, Agnieszka Niemojewska[2], Leszek Nowak, Leszek Pietrzak, Aleksander Piński, Robert Przybylski, Konrad Szelest, Tomasz Teluk, Andrzej Urbański, Jakub Woziński i inni.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. „Historia Uważam Rze”, s. 38, październik 2019. Gremi Media. ISSN 2084-8633. (pol.). 
  2. „Historia Uważam Rze”, s. 64, październik 2019. Gremi Media. ISSN 2084-8633. (pol.). 

https://historia.uwazamrze.pl/

Cena czasopisma

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2019 cena miesięcznika wynosi 12,90 zł.[1]

  1. „Historia Uważam Rze”, s. 1, październik 2019. Gremi Media SA. ISSN 2084-8633. (pol.). 

Aleksandra Olga Wnęk

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Zbigniew Skrudlik

[edytuj | edytuj kod]
Zbigniew Skrudlik
Data i miejsce urodzenia

12 maja 1934
Jasło,Polska

Obywatelstwo

Polska

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
srebro Tokio 1964 szermierka
(floret druż.)
brąz Meksyk 1968 szermierka
(floret druż.)
Mistrzostwa świata
srebro Gdańsk 1963 floret druż.
srebro Paryż 1965 floret druż.
brąz Turyn 1961 floret druż.
brąz Buenos Aires 1962 floret druż.
brąz Moskwa 1966 floret druż.
brąz Montreal 1967 floret druż.
Uniwersjada
złoto Uniwersjada w Porto Alegre 1963 floret druż.
złoto Uniwersjada w Porto Alegre 1963 szpada druż.
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Był także srebrnym medalistą mistrzostw świata w 1963 w Gdańsku , 1965 w Paryżu, a cztery razy (1961, 1962, 1966 i 1967) zdobywał brązowe medale. W 2013 otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Jasła[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marek Dybaś: Zbigniew Skrudlik Honorowym Obywatelem Jasła. Nowiny, 2012-10-17. [dostęp 2021-05-04]. (pol.).

Egon Franke

[edytuj | edytuj kod]
Egon Franke
Data i miejsce urodzenia

23 października 1935
Gliwice

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
złoto Tokio 1964 szermierka
(floret ind.)
srebro Tokio 1964 szermierka
(floret druż.)
brąz Meksyk 1968 szermierka
(floret druż.)
Mistrzostwa świata
złoto Buenos Aires 1962 szabla druż.
srebro Gdańsk 1963 floret druż.
srebro Paryż 1965 floret druż.
brąz Turyn 1961 floret druż.
brąz Buenos Aires 1962 floret druż.
brąz Gdańsk 1963 floret ind.
brąz Moskwa 1966 floret druż.
brąz Montreal 1967 floret druż.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Ignacy Mościcki

[edytuj | edytuj kod]

Uruchomił produkcję w Zakładach Azotowych w Chorzowie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Jarosław Gowin

[edytuj | edytuj kod]

Zdał maturę w roku (1980)[1] [2]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Felicja Jałosińska: Jasielskie gimnazja i szkoły ponadgimnazjalne. Wiesław Hap, Helena Pejko. Jasło: Stowarzyszenie Miłośników Jasła i Regionu Jasielskiego, 2004, s. 36-50. ISBN 83-917660-1-2. (pol.).
  2. Felicja Jałosińska: Jasielskie gimnazja i szkoły ponadgimnazjalne. Jasło: 2004, s. 36-50.

Szkoła Muzyczna w Jaśle

[edytuj | edytuj kod]

historia

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Anna German

[edytuj | edytuj kod]

Dziekuję ci moje serce przebój grecki[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Anna German - Dziekuje Ci Moje Serce (lvp121). Leo Raven, 2009-02-21. [dostęp 2021-07-06]. (pol.).

Rudolf Weigl

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W Jasle nazwano ulicę i Liceum Medyczne imieniem Rudolfa Weigla [1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jasło, Weigla Rudolfa, Ulica. Targeo. [dostęp 2021-05-10].

Franciszek Surmiński

[edytuj | edytuj kod]

Inne występy

[edytuj | edytuj kod]

Siedem razy brał udział w wyścigu dookoła Wielkiej Brytanii

Jeden raz brał udział w wyścigu dookoła Francji dla amatorów "Tour de' l`Avenir".

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Marta Sosińska-Janczewska

[edytuj | edytuj kod]

Zasiadała w jury eliminacji do XVI Międzynarodowego Konkursu im. Fryderyka Chopina w roku 2010[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marta Sosińska-Janczewska. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, 2021. [dostęp 2021-10-28]. (pol.).

Ikuko Endo

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Zdzisław Wardejn

[edytuj | edytuj kod]

Zdzisław Wardejn. Od 1968 roku występuje w teatrach warszawskich: Narodowym (1968-82)[1], Ochoty (1983–84), Nowym (1984–93).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ...i Dekameron. e-teatr.pl, 1980. [dostęp 2022-01-24]. (pol.).

Wojciech Żołądkowicz

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2013 na 53. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych otrzymał – Nagrodę im. Jacka Woszczerowicza za rolę drugoplanową za rolę Hindleya Earnshawa w przedstawieniu „Wichrowe Wzgórza” w reż. Kuby Kowalskiego z Teatru Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie

Nagroda Feliks Warszawski

Stanisław Kadyi

[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Kadyi był synem Józefa i Marii z domu Chowanetz Kadyi’ów[1]. Jego ojciec był znanym lekarzem w Jaśle. W roku 1918 ukończył Gimnazjum w Jaśle[2]. W latach 1918 – 1920 służył w wojsku jako ochotnik[3][4][1]. Był wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Miasta Jasła[3]. Po studiach był w krakowskiej Klinice Okulistyki asystentem prof. Kazimierza Majewskiego[1]. Przed II wojną światową ożenił się z Janiną Niziołek (zm. 12 listopada 1969), która została uwieczniona na portretach kilku lokalnych malarzy m.in.: Stanisława Kochanka i Stanisława Witowskiego-Iskrzyniaka[5]. Jedna z ulic miasta, biegnąca obok jego dawnego domu nosi jego imię[6]. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Jaśle przy ul. Zielonej[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Wiesław Hap: POCZET WYBITNYCH JAŚLAN I LUDZI ZWIĄZANYCH Z REGIONEM. Jasło: STOWARZYSZENIE MIŁOŚNIKÓW JASŁA i REGIONU JASIELSKIEGO, 2005, s. 201-205. ISBN 83-917660-5-5.
  2. Księga pamiątkowa 70-lecia Państwowego Gimnazjum imienia króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868–1938. Jasło: 1938, s. 129.
  3. a b Honorowi Obywatele Miasta. jaslo.pl, 2017. [dostęp 2021-11-20].
  4. Zdzisław Świstak: Słownik Jaślan. 2000. [dostęp 2021-11-20]. (pol.).
  5. Anna Wilczyńska-Nowak: Stanisław Witowski-Iskrzyniak Malarstwo. Jasło: Muzeum Regionalne W Jaśle, 1995-06.
  6. Mapa Targeo. [dostęp 2021-11-22]. (pol.).
  7. Wyszukiwarka grobów. Grobonet.pl, 2020. [dostęp 2021-11-22]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Kazimierz Majewski

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Karol Klobassa-Zrencki

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W Krośnie imieniem Karola Klobassy-Zrenckiego nazwano most na Wisłoku w ciągu ulicy Niepodległości[1].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ewa Gorczyca: Krosno ma swój "Most Karola". Nowiny24.pl, 2012-07-31. [dostęp 2021-12-03]. (pol.).

Władysław Findysz

[edytuj | edytuj kod]

Imieniem Władysława Findysza nazwano most w Krośnie łączy ulice Chopina i Borsuki oraz Ślączka i Asnyka.

Patron

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Tytus Trzecieski

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W Krośnie w dniu 28 września 2018 nazwano imieniem Tytusa Trzecieskiego most na rzece Wisłok w ciągu ulicy Stefana Okrzei w dzielnicy Zawodzie[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Adrian Krzanowski: Most na Zawodziu będzie nosił imię Tytusa Trzecieskiego. Kim był?. krosno24.pl, 2018-10-27. [dostęp 2021-12-06]. (pol.).

Jacek Wasilewski

[edytuj | edytuj kod]

Książki

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lubimyczytac.pl: Lubimy Czytać. 2021. [dostęp 2021-12-31]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Aleksiej Nawalny

[edytuj | edytuj kod]

Demonstracje po aresztowaniu w roku 2013[1]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Policja zatrzymuje zwolenników Nawalnego. newsweek.pl. [dostęp 2013-07-18]. (pol.).

Vicenza

[edytuj | edytuj kod]
Vicenza
gmina
Państwo

 Włochy

Region

 Wenecja Euganejska

Prowincja

Vicenza

Kod ISTAT

024116

Powierzchnia

80 km²

Populacja (2004)
• liczba ludności


106 069

• gęstość

1325,9 os./km²

Numer kierunkowy

0444

Kod pocztowy

36100

Położenie na mapie prowincji Vicenza
Położenie na mapie
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, u góry znajduje się punkt z opisem „Vicenza”
Ziemia45°33′N 11°33′E/45,550000 11,550000
Strona internetowa

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Mediolan

[edytuj | edytuj kod]
Mediolan
miasto i gmina
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Włochy

Region

 Lombardia

Prowincja

Mediolan

Kod ISTAT

015146

Burmistrz

Giuseppe Sala

Powierzchnia

182 km²

Wysokość

122 m n.p.m.

Populacja (2016)
• liczba ludności


1 359 905[1]

• gęstość

7311 os./km²

Numer kierunkowy

02

Kod pocztowy

20100

Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Mediolan”
Ziemia45°28′N 9°11′E/45,466667 9,183333

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Resident population by age, nationality and borough. City of Milan – Statistical Department.

Siewierodonieck

[edytuj | edytuj kod]
Siewierodonieck
Сєвєродонецьк
Ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

ługański

Rejon

Siewierodonieck

Burmistrz

istnieje Administracja Wojskowo-Cywilna

Powierzchnia

42,1 km²

Wysokość

51 m n.p.m.

Populacja (2019)
• liczba ludności


103 479[1]

Nr kierunkowy

+380-6452(645)

Kod pocztowy

93400-93480

Położenie na mapie obwodu ługańskiego
Mapa konturowa obwodu ługańskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Siewierodonieck”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po prawej znajduje się punkt z opisem „Siewierodonieck”
Ziemia48°57′23″N 38°28′53″E/48,956389 38,481389
Strona internetowa

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.45.

Promieniowanie długofalowe

[edytuj | edytuj kod]

Promieniowanie długofalowe – niejonizujące promieniowanie elektromagnetyczne o długości fali większej od 4 μm. [1]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. K. Wałaszek: Promieniowanie długofalowe. Geoportal NaszePowietrze Uniwersytet wrocławski, 2022. [dostęp 2022-06-21]. (pol.).

Targowiska

[edytuj | edytuj kod]

Partyzant Targowiska – klub piłkarski występujący aktualnie w Klasie Okręgowej Krosno , w sezonach 2010/2011 i 2011/12 występował w 3 lidze lubelsko-podkarpackiej[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Partyzant Mal-bud1 Targowiska. Nieoficjalna Strona internetowa Klubu, 2022. [dostęp 2022-07-06]. (pol.).

Sucha Dolina (Piwniczna Zdrój

[edytuj | edytuj kod]

W Suchej Dolinie znajduje się pomnik upamiętniający kurierów, łączników i przewodników (oraz ludzi udzielających im schronienia), którzy organizowali w czasie II wojny światowej przerzuty ludzi, broni, wiadomości i pieniędzy na trasie WarszawaBudapeszt. Przekraczali oni ówczesną granicę Generalnego Gubernatorstwa i Słowacji w rejonie wsi Obidza i szczytu Eliaszówka[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szlaki turystyczne Małopolski. Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK, 2021. [dostęp 2022-11-05]. (pol.).

Kosarzyska

Feliks Koneczny

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W Krakowie nazwano imieniem Feliksa Konecznego ulicę na osiedlu Żabiniec w dzielnicy Prądnik Biały[1]. Również w Tychach nazwano ulicę imieniem Feliksa Konecznego[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mapa targeo. [dostęp 2022-11-23]. (pol.).
  2. Mapa targeo. [dostęp 2022-11-23]. (pol.).