Wiktor Brégy

Wiktor Brégy
Data i miejsce urodzenia	3 września 1903 ; Kijów, Imperium Rosyjskie
Pochodzenie	francuskie
Data i miejsce śmierci	20 maja 1976 ; Warszawa, Polska
Typ głosu	tenor
Zawód	śpiewak, reżyser
	Odznaczenia

Wiktor Brégy (ur. 21 sierpnia^?/3 września 1903 w Kijowie, zm. 20 maja 1976 w Warszawie) – polski śpiewak (tenor) i reżyser operowy pochodzenia francuskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie inż. Leona Eugeniusza Brégy, Francuza pracującego w Rosji, i Greczynki Aleksandry z d. Diamandidi. Posiadał obywatelstwo francuskie. W 1920 przeniósł się z rodziną do Warszawy, gdzie ukończył Gimnazjum im. Joachima Lelewela. Studiował w latach 1923–1925 na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jednocześnie studiując wokalistykę u Adeli Comte-Wilgockiej, a następnie u Marii Łubkowskiej. W latach 1925–1927 odbywał służbę wojskową w armii francuskiej. Debiutował w 1927 rolą Jontka w „Halce” w teatrze objazdowym. W 1928 został zaangażowany do Opery Warszawskiej, gdzie w ciągu czterech sezonów wystąpił w ponad 20 rolach. W latach 1931–1933 był solistą Opéra Comique w Paryżu, w latach 1934–1939 występował na szwajcarskich scenach operowych (w Zurychu, Bazylei i Bernie) oraz wielu miastach Europy. Dzięki jego staraniom w 1934 wystawiono w operze w Bernie „Halkę” Stanisława Moniuszki.

W okresie II wojny światowej prowadził w Warszawie działalność pedagogiczną. Brał udział w ruchu oporu. W 1940 został aresztowany jako obywatel francuski. Był więziony na Pawiaku, następnie w obozie Stutthof i w Altvorwerk pod Grudziądzem, skąd uciekł i dotarł do Krakowa.

Po wojnie objął klasę śpiewu solowego oraz klasę operową w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W 1948 został stałym reżyserem Opery Warszawskiej. Organizował Studium Operowe w Gdańsku, przekształcone później w Operę Bałtycką. Od 1957 był wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie.

W 1952 roku otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia (zespołową) za wybitne realizacje artystyczne w Bałtyckim Studio Operowym^[1].

W 1929 poślubił Zofię z Suchanków, pedagoga wokalistyki. Mieli syna Wiktora Aleksandra (1940–2020), kierownika literackiego Teatru Wielkiego w Warszawie, dziennikarza muzycznego Polskiego Radia^[2]^[3].

Zmarł w Warszawie, spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 227-1-7,8)^[4].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (18 kwietnia 1956)^[5]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1952)^[6]

Przypisy

↑ Dziennik Polski, r. VIII, nr 176 (2639), s. 2.
↑ Wiktor Brégy, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2024-08-01] .
↑ Wiktor Aleksander Brégy (1940–2020) [online], ruchmuzyczny.pl [dostęp 2024-08-01] (pol.).
↑ Cmentarz Stare Powązki: LEON BREGY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-03-10] .
↑ M.P. z 1956 r. nr 58, poz. 703 „za zasługi w dziedzinie sztuki teatralnej i pracy zawodowej”.
↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

Bibliografia

Wiktor Brégy: Elementy Techniki Wokalnej, Państwowe Wydawnictwo Muzyczne, Kraków, 1974.
Wiktor Brégy, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-22] .
Wiktor Brégy, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2024-08-01] .
Wielka Encyklopedia Powszechna PWN, tom II, s. 132, PWN, Warszawa 1963.

Linki zewnętrzne

Wiktor Brégy na zdjęciach w bibliotece Polona

[1] Dziennik Polski, r. VIII, nr 176 (2639), s. 2.

[2] Wiktor Brégy, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2024-08-01] .

[3] Wiktor Aleksander Brégy (1940–2020) [online], ruchmuzyczny.pl [dostęp 2024-08-01] (pol.).

[4] Cmentarz Stare Powązki: LEON BREGY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-03-10] .

[5] M.P. z 1956 r. nr 58, poz. 703 „za zasługi w dziedzinie sztuki teatralnej i pracy zawodowej”.

[6] M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]