ผู้นำฝ่ายสัมพันธมิตรระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง

"สามผู้ยิ่งใหญ่": โจเซฟ สตาลิน, แฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์ และวินสตัน เชอร์ชิลล์ ในการประชุมเตหะราน เมื่อ ค.ศ. 1943

ผู้นำฝ่ายสัมพันธมิตรในสงครามแปซิฟิก: เจียง ไคเชก, แฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์ และวินสตัน เชอร์ชิล ในการประชุมไคโร เมื่อ ค.ศ. 1943

ผู้นำสุดท้ายของฝ่ายสัมพันธมิตร: เคลเมนต์ แอตต์ลี, แฮร์รี เอส. ทรูแมน และโจเซฟ สตาลิน ในการประชุมพ็อทซ์ดัม เมื่อ ค.ศ. 1945

ผู้นำฝ่ายสัมพันธมิตรระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ประกอบไปด้วยบุคคลสำคัญต่าง ๆ จากหลาย ๆ ประเทศ ทั้งนักการเมืองและนักการทหาร บรรดาบุคคลเหล่านี้ได้แก่

ประธานาธิบดีแห่งสหรัฐ แฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์ และนายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักร วินสตัน เชอร์ชิล ในการประชุมกาซาบล็องกา ค.ศ. 1943

ประธานาธิบดีแห่งสหรัฐ แฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์, นายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักร วินสตัน เชอร์ชิล, และผู้เข้าร่วมการประชุมในกาซาบล็องกา, ค.ศ. 1943

ผู้นำหลักสุดท้ายของฝ่ายสัมพันธมิตร: เคลเมนต์ แอตต์ลี (สหราชอาณาจักร), แฮร์รี เอส. ทรูแมน (สหรัฐ), โจเซฟ สตาลิน (สหภาพโซเวียต), เจียง ไคเชก (จีน) และชาร์ล เดอ โกล (ฝรั่งเศส)

สหรัฐ[แก้]

แฟรงคลิน ดี. โรสเวลต์ (Franklin D. Roosevelt) เป็นประธานาธิบดีคนที่ 32 แห่งสหรัฐตั้งแต่ พ.ศ. 2476 แนวคิดของเขาก่อให้เกิดองค์กรระหว่างประเทศ คือ สหประชาชาติ ถึงแม้ว่าเขาจะประสบปัญหาด้านสุขภาพในช่วงวิกฤตของประเทศก็ตาม รูสเวลท์เสียชีวิตขณะยังดำรงตำแหน่งเมื่อ พ.ศ. 2488 สองสัปดาห์ก่อนการยอมแพ้ของเยอรมนี
แฮร์รี เอส. ทรูแมน (Harry S. Truman) เป็นประธานาธิบดีคนที่ 33 ของสหรัฐตั้งแต่ พ.ศ. 2488 ถึง พ.ศ. 2494 เป็นผู้อนุมัติให้ทิ้งระเบิดปรมาณูที่ประเทศญี่ปุ่น เป็นผู้นำในแผนมาร์แชลเพื่อฟื้นฟูทวีปยุโรปหลังสงคราม และเป็นผู้นำในการก่อตั้งสหประชาชาติ
จอร์จ มาร์แชลล์ (George Marshall) เป็นจอมพลแห่งกองทัพบกสหรัฐและหัวหน้านายทหาร และ หลังจากสงคราม เขาดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศแห่งสหรัฐอเมริกา และเป็นผู้ริเริ่มแผนการมาร์แชลล์

แนวรบด้านยุโรปและแอฟริกาเหนือ[แก้]

ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์ (Dwight D. Eisenhower) หรือไอค์ (Ike) เป็นผู้บัญชาการสูงสุดของฝ่ายสัมพันธมิตรในทวีปยุโรป และเป็นผู้วางแผนและควบคุมการบุกฝรั่งเศสและเยอรมนี
จอร์จ เอส. แพตตัน (George S. Patton) เป็นหัวหน้านายพลระหว่างยุทธนาการในแอฟริกาเหนือ, เกาะซิซิลี, ฝรั่งเศส, เยอรมนีและทะเลเมดิเตอร์เรเนียน
โอมาร์ แบรดลีย์ (Omar Bradley) เป็นจอมพลแห่งกองทัพบกสหรัฐ ในแอฟริกาเหนือและยุโรป และเป็นผู้นำกองทัพสหรัฐที่หนึ่งระหว่างปฏิบัติการโอเวอร์ลอร์ดและระหว่างการบุกยุโรป

แนวรบด้านแปซิฟิก[แก้]

ดักลาส แมกอาร์เทอร์ (Douglas MacArthur) เป็นจอมพลแห่งกองทัพบกสหรัฐฯ ในมหาสมุทรแปซิฟิก และเป็นผู้บัญชาการกองกำลังสหรัฐฯ ในตะวันออกไกล เขาบัญชาการกองกำลังสหรัฐฬนฟิลิปปินส์ก่อนที่จะย้ายไปบัญชาการกองกำลังที่ออสเตรเลีย
เชสเตอร์ ดับเบิลยู. นิมิตซ์ (Charles W. Nimitz) เป็นพลเรือเอกบัญชาการกองเรือแปซิฟิกแห่งสหรัฐ และเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของกองกำลังภาคพื้นแปซิฟิกของสหรัฐและฝ่ายสัมพันธมิตร

เครือรัฐฟิลิปปินส์[แก้]

มานูเอล เกซอน ประธานาธิบดีฟิลิปปินส์คนที่2
เซร์ฮิโอ โอสเมญญา ประธานาธิบดีฟิลิปปินส์คนที่4 และผู้นำการต่อต้านรัฐบาลหุ่นเชิดของญี่ปุ่น

เครือรัฐเปอร์โตริโก[แก้]

เวอร์จิล มิลเลอร์ เป็นผู้บัญชาการกรมทหารของกรมทหารราบที่ 442 ที่ประจำอยู่เปอร์โตริโก

จักรวรรดิอังกฤษและเครือจักรภพ[แก้]

พระเจ้าจอร์จที่ 6 พระมหากษัตริย์แห่งจักรวรรดิอังกฤษและเครือจักรภพ จักรพรรดิแห่งอินเดีย

สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์เหนือ[แก้]

เคลเมนต์ แอตต์ลี นายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักรระหว่างปี ค.ศ. 1945-1951 มีบทบาทสำคัญในการประชุมพอตสดัม
วินสตัน เชอร์ชิลล์ นายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักรระหว่างปี ค.ศ. 1940-1945 เป็นผู้บัญชาการและเป็นผู้ปลุกกำลังใจชาวอังกฤษในช่วงเวลาอันมืดมนของสงคราม
เนวิล เชมเบอร์ลิน เป็นนายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักรในช่วงต้นของสงคราม (ค.ศ. 1937-1940) ต่อมานโยบายด้านการต่างประเทศของเขาล้มเหลว จึงได้ลาออกจากตำแหน่ง เขาเสียชีวิตหนึ่งปีภายหลังจากนั้น
เบอร์นาร์ด มอนต์โกเมอรี เป็นผู้บัญชาการทหารเครือจักรภพในทวีปแอฟริกาเหนือ และยังมีบทบาทในปฏิบัติการโอเวอร์ลอร์ด รวมไปถึงการยอมจำนนของเยอรมนีอีกด้วย
หลุยส์ เมานต์แบ็ตเทน เอิร์ลเมานต์แบ็ตเทนที่ 1 แห่งพม่า เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดฝ่ายสัมพันธมิตรแห่งกองบัญชาการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ระหว่างปี ค.ศ. 1943-1945

เครือรัฐออสเตรเลีย[แก้]

โรเบิร์ต เมนซีส์ นายกรัฐมนตรีแห่งเครือรัฐออสเตรเลีย
จอห์น เคอร์ติน นายกรัฐมนตรีแห่งเครือรัฐออสเตรเลีย
โทมัส อัลเบิร์ต เบลมี เป็นผู้บัญชาการทหาร

แคนาดา[แก้]

วิลเลียม ไลอัน แมกเคนซี คิง นายกรัฐมนตรีแห่งแคนาดา
แฮร์รี่ ครีลาร์ เป็นผู้บัญชาการทหาร

นิวซีแลนด์[แก้]

ไมเคิล โจเซฟ ซาเวจ นายกรัฐมนตรีแห่งนิวซีแลนด์ ระหว่างปี ค.ศ. 1935-1940
ปีเตอร์ เฟรเซอร์ นายกรัฐมนตรีแห่งนิวซีแลนด์ ระหว่างปี ค.ศ. 1940-1949
Bernard Freyberg เป็นผู้บัญชาการทหาร

สหภาพแอฟริกาใต้[แก้]

ยาน สมุตซ์ นายกรัฐมนตรีแห่งสหภาพแอฟริกาใต้

บริติชอินเดีย[แก้]

Marquess of Linlithgow อุปราชแห่งอินเดีย 1936 จนถึง 1943
มหาตมะ คานธี
อาร์คิบัลด์ แวฟเวล

สหภาพโซเวียต[แก้]

โจเซฟ สตาลิน เป็นเลขาธิการเลขาธิการ พรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียตระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ในยุคสมัยของเขานี้เองที่สหภาพโซเวียตได้ก้าวขึ้นมาเป็นมหาอำนาจคู่กับสหรัฐอเมริกา เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งสหภาพโซเวียตและมีอิทธิพลอย่างมากต่อการทำสงครามกับเยอรมนีในแนวรบด้านตะวันออก
วยาเชสลาฟ โมโลตอฟ เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศแห่งสหภาพโซเวียตระหว่างปี ค.ศ. 1939-1949
มิคาอิล คาลินิน เป็นผู้ที่มีอำนาจทางการเมืองมากที่สุดคนหนึ่งในสหภาพโซเวียต
เกออร์กี จูคอฟ เป็นจอมพลแห่งสหภาพโซเวียต เป็นผู้บัญชาการที่มีอิทธิพลต่อการทำสงครามกับเยอรมนีเป็นอย่างมาก และเป็นผู้ยึดครองกรุงเบอร์ลินในวาระสุดท้ายของสงครามโลกครั้งที่สองในทวีปยุโรป ในภายหลังได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการเขตยึดครองของโซเวียตในเยอรมนี
อีวาน โคเนฟ ผู้บัญชาการกองทัพที่ 19 ในช่วงต้นของสงคราม ต่อมา ได้กลายเป็นผู้บัญชาการที่สามารถปลดปล่อยยุโรปตะวันออกได้เป็นจำนวนมาก และมีส่วนร่วมในการยึดครองกรุงเบอร์ลิน
คอนสตันติน โรคอสซอฟสกี เขาทำงานในกองทัพจักรวรรดิรัสเซียในปี 2457- 2460 ในกองทัพสหภาพโซเวียต 2460-2492 เป็นผู้บัญชาการกองทัพโปแลนด์ 2492-2499 และกลับมาสหภาพโซเวียตอีกครั้งหนึ่งในปี 2499-2511 เขาเป็นนายพลที่รับใช้กองทัพโซเวียตจนกระทั่งเสียชีวิตในปี 2511 ด้วยอายุ 71 ปี
อะเลคซันดร์ วาซีเลฟสกี เขาทำงานให้กับกองทัพจักรวรรดิรัสเซียในปี 2458- 2460 กองทัพของสหภาพโซเวียต 2460-2502 โดยเขาได้ทำการวางแผนการรบร่วมกับ นายพลกอร์กี้ ชูคอฟ ในการตอบโต้กองทัพเยอรมนีและเขาได้ออกจากองทัพในปี พ.ศ. 2502
วาซีลี ชุยคอฟ เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการปฏิวัติในรัสเซียเมื่อปี 2460 และเขาเป็นผู้ที่ทำให้กองทัพโซเวียตได้ชัยชนะในการรบที่ยุทธการสตาลินกราด
เลโอนิต โกโวลอฟ เขาทำงานให้กับกองทัพแดงเมื่อปี พ.ศ. 2463 โดยเขาได้เป็นผู้บัญชาการกองทัพแดงในการต้านกับกองทัพเยอรมนีที่กรุงเลนินกราด ซึ่งกรุงเลนินกราดได้ถูกกองทัพฝ่ายอักษะล้อมไว้นานกว่า 900 วัน ก็ยังไม่สามารถที่จะตีแตกได้
เซมิออน ตีโมเชนโค
นีโคไล บุลกานิน
วาซีลี โซโคลอฟสกี
คลีเมนต์ โวโรชีลอฟ
ดมิลีร์ ลีไลยูเชนโก
อเล็กสกี้ แอนโทนอฟ
อิวาน เฟดยุนนินสกี้
วาเลเรียน โฟรลอฟ
วาซิลลี่ กอร์ดอฟ
มิคาอิล คีร์โพนอส
พาเวล ไลบัลโก
นิโคเลย์ คูเนสซอฟ เริ่มเขาทำงานในกองทัพเรือโซเวียตเมือปี พ.ศ. 2463-2499 ต่อมาเขาได้ดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการกองทัพเรือโซเวียตในปี พ.ศ. 2484 ในการปฏิบัติการต่อสู้กับกองทัพนาซีเยอรมัน ร่วมกันกับ นายพล กอร์กี้ ชูคอฟ และ นายพล เซมโยน ทิโมเชนโก
อิวาน ยูมาเชฟ
วลาดิเมียร์ ตริบุคต์

สาธารณรัฐจีน[แก้]

เจียง ไคเช็ค - จอมทัพและผู้นำรัฐบาลชาตินิยม (ก๊กมินตั๋ง) ของ สาธารณรัฐจีน และเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งประเทศจีน
ซ่ง เหม่ย์หลิง - สุภาพสตรีหมายเลข 1 และเป็นภรรยาของนายพลเจียง ไคเช็ค เธอได้รวมรวมประชาชนในการต่อต้านการรุกรานของญี่ปุ่น
หลิน เซิน - เป็นประธาน(หรือประธานาธิบดี) แห่งรัฐบาลชาตินิยม ประมุขแห่งรัฐของจีน
เหอ ยิงฉิน เป็นหัวหน้าเสนาธิการทหารของสภาทหารแห่งชาติ
เฉิน เฉิง - เป็นนายพลแห่งกองทัพปฏิวัติแห่งชาติจีน และนักการเมืองคนสำคัญในสภาทหารแห่งชาติ
ไป่ ฉงซี - เป็นพันธมิตรใกล้ชิดของขุนศึกจากกวางสีนามว่า หลี่ ซ่งเริน และรองหัวหน้าเสนาธิการทหารของสภาทหารแห่งชาติ
หลี่ ซ่งเริน - เป็นอดีตขุนศึกจากกวางสีซึ่งต่อสู้รบร่วมกับเจียง ไคเชกในสงครามต่อต้านจีน
หยาน ซีซาน - เป็นอดีตขุนศึกจากชานซีซึ่งต่อสู้รบร่วมกับเจียง ไคเชกในสงครามต่อต้านจีน
เหว่ย หลี่ฮวง - เป็นนายพลแห่งกองทัพปฏิวัติแห่งชาติจีนและผู้บัญชาการแห่งกองกำลังรบนอกประเทศของจีน
เซฺว เยฺว่ - เป็นนายพลแห่งกองทัพปฏิวัติแห่งชาติจีนและผู้บัญชาการแห่งภูมิภาคทหารที่เก้า
แคลร์ ลี เชนโนลต์ - เป็นผู้บัญชาการของหน่วยพยัคฆ์บิน แต่เดิมเป็นที่ปรึกษาทางทหารของเจียงไคเช็ค
เหมา เจ๋อตุง - เป็นผู้นำ พรรคคอมมิวนิสต์จีน เข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับกองทัพรัฐบาลในการต่อต้านทหารญี่ปุ่น
จู เต๋อ - เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งกองทัพสายที่ 8 และเป็นผู้นำทหารระดับสูงภายในพรรคคอมมิวนิสต์จีน
เผิง เต๋อหวย - เป็นผู้บัญชาการทหารในช่วงการรุกร้อยกรมทหาร การรุกของคอมมิวนิสต์ขนาดใหญ่ในช่วงสงคราม