บุลพัป
 | บทความนี้อาจต้องการตรวจสอบต้นฉบับ ในด้านไวยากรณ์ รูปแบบการเขียน การเรียบเรียง คุณภาพ หรือการสะกด คุณสามารถช่วยพัฒนาบทความได้ |
บุลพัป (อังกฤษ: bullpup) เป็นปืนไรเฟิล รูปแบบที่มีกลไกการยิงและซองกระสุนอยู่หลังไกปืน ทำให้ปืนชนิดนี้มีความยาวของตัวปืนสั้นกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับปืนเล็กยาวที่มีความยาวลำกล้องเท่ากัน ส่งผลให้น้ำหนักโดยรวมเบากว่า กระทัดรัดกว่า ซ่อนได้ดีกว่า และเคลื่อนไหวได้สะดวกมากกว่าอาวุธปืนรูปแบบทั่ว ๆ ไป ซึ่งกองกำลังทหารส่วนมากยินดีที่จะใช้อาวุธปืนที่กระทัดรัดเป็นปกติ และบุลพัปยังตอบโจทย์เรื่องการมีระยะลำกล้องที่พอใช้ได้ ทำให้รักษาความเร็วกระสุนจากปลายกระบอกปิน, ระยะการยิง, และระยะหวังผลไว้ได้เป็นที่น่าพอใจ
แนวคิดการออกแบบบุลพัป มีการทดสอบครั้งแรกในปี ค.ศ. 1901 ด้วยปืนไรเฟิล Thorneycroft ที่ผลิตในบริเตน แต่ไม่ได้มีการนำมาใช้จนกระทั่งสงครามเย็น ซึ่งมีการออกแบบและการปรับปรุงจนทำให้สามารถนำออกมาใช้งานได้อย่างกว้างขวาง ต่อมาในปี ค.ศ. 1977 กองทัพออสเตรียกลายเป็นกองทัพแรกของโลกที่ใช้ปืนเล็กยาวบุลพัปเป็นอาวุธรบหลัก ตั้งแต่นั้นมากองทัพในหลายประเทศจึงเริ่มทยอยใช้กัน อย่างเช่น จีน QBZ-95, อิสราเอล IWI Tavor, ฝรั่งเศส FAMAS และ อังกฤษ SA80
ศัพท์มูลวิทยา[แก้]
ที่มาของคำว่า "บุลพัป" สำหรับการกำหนดค่านี้ไม่ชัดเจน ในปี ค.ศ. 1957 มีรายงานว่าคำนี้หมายถึงปืนพกเป้าหมาย โดยเฉพาะปืนพกที่มีพานท้ายปืนแบบแปลก ๆ[1]
ผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธปืนของอังกฤษ โจนาธาน เฟอร์กูสัน ค้นคว้าที่มาของคำนี้ในปี 2019–2020 เขาพบการอ้างอิงในช่วงต้นทศวรรษ ค.ศ. 1930 ในนิตยสารอาวุธปืนที่บอกเป็นนัยว่า "บุลพัป" มาจากการเปรียบเทียบของปืนไรเฟิลดังกล่าวกับ บูลด็อก ลูกสุนัข (เรียกขานว่า "บุลพัป" ในอังกฤษในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และ ต้นศตวรรษที่ 20) ซึ่งถูกมองว่าเป็น "น่าเกลียด แต่ก้าวร้าวและทรงพลัง"[2] ความหมายดั้งเดิมของคำที่ใช้อธิบายสุนัขได้เลิกใช้ไปแล้ว
ลักษณะ[แก้]
การออกแบบบุลพัป มักจะวางตำแหน่งของระบบไกปืนและซองกระสุนอยู่ด้านหลังไกปืน โดยปกติจะอยู่ด้านหน้าพานท้ายสั้น ๆ[3] ซองกระสุนทั้งหมดอยู่ด้านหลังไกปืน[3] ปืนที่ถูกจัดเป็นบุลพัปแบบที่แปลก ๆ เช่น Heckler & Koch G11 Neostead P90 ฯลฯ ซองกระสุนจะยื่นไปข่างหน้ามากกว่าจากงอลงเหมือนปืนทั่วไป[4]
ข้อดีและข้อจำกัด[แก้]
- ประโยชน์หลักของอาวุธบุลพัปคือความยาวโดยรวมของอาวุธจะลดลงอย่างมากโดยไม่ลดความยาวกระบอกปืน สิ่งนี้ทำให้อาวุธบุลพัปสามารถเคลื่อนย้ายในที่แคบและซ่อนได้ง่ายกว่าอาวุธธรรมดาที่มีความยาวลำกล้องใกล้เคียงกัน[5]
- เนื่องจากบุลพัปนั้นอยู่ใกล้กับร่างกายมากขึ้นทำให้เกิดความเมื่อยล้าที่แขนน้อยลงและทำให้เวลาตอบสนองเร็วขึ้น
- ในอาวุธบุลพัป ใบหน้าของผู้ใช้นั้นใกล้กับแอ็กชันมาก สิ่งนี้จะเพิ่มปัญหาเรื่องเสียงรบกวนซึ่งอาจทำให้กระสุนปืนที่ใช้ไปถูกยิงเข้าหาใบหน้าของมือซ้ายและทำให้ยากสำหรับมือขวาในการ "อาวุธมือขวา" สำหรับอาวุธที่มีด้ามจับแบบชาร์จไฟแบบยื่นหมูยื่นแมวจะมีความเสี่ยงที่ด้ามจับแบบชาร์จไฟจะชนกับผู้ใช้มือซ้าย เป็นผลให้บุลพัปมักจะต้องใช้กลไกการขับออกที่ผิดปกติเพื่อให้การดำเนินการตีสองหน้า นี่คือการแก้ไขในการออกแบบบางอย่างที่มีการดีดลง เช่น (FN P90, Kel-Tec RDB) หรือไปข้างหน้า เช่น (FN F2000, Kel-Tec RFB)[6]
- ในอาวุธที่มีการลั่นไกแบบบูลอัพแบบพลิกกลับได้ก๊าซจรวดสามารถหลบหนีจากด้านข้างที่ว่างเปล่า ในกรณีที่เกิดความผิดปกติของอาวุธผู้ใช้มักจะได้รับบาดเจ็บ
- บุลพัปมีแนวโน้มที่จะมีน้ำหนักที่มากกว่าด้านหลังมากกว่าอาวุธทั่วไป เป็นผลให้พวกเขามักจะขาดความสมดุลก่อให้เกิดปากกระบอกปืนเพิ่มขึ้นและปืนลั่นได้ง่าย อย่างไรก็ตามการกระจายน้ำหนักแบบเดียวกันนี้ก็มีแนวโน้มที่จะทำให้พวกมันเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วเพื่อต่อสู้กับศัตรูในระยะประชิด
- ความยาวของอาวุธที่สั้นกว่ามักส่งผลให้รัศมีการมองเห็นสั้นลง (เมื่อใช้ Iron sight หรือ ศูนย์เล็งเหล็ก) ทำให้ความแม่นยำลดลงในระยะไกลรวมถึงลดประสิทธิภาพของดาบปลายปืนในการต่อสู้ระยะประชิด อย่างไรก็ตามเนื่องจากมีการใช้บุลพัปบ่อยครั้งในการต่อสู้ระยะประชิดปืนไรเฟิลรุ่นใหม่จึงมักใช้สายตาแบบสายตาในการมองเหล็กและดาบปลายปืนมักไม่ค่อยถูกใช้ในการต่อสู้แบบสมัยใหม่นี่เป็นปัญหาที่ไม่เด่นชัดนัก
- เนื่องจากตำแหน่งที่ผิดปกติของซองกระสุนและการควบคุมที่คุ้นเคยกับอาวุธปืนทั่วไปจะใช้เวลานานกว่าในการปรับให้เข้ากับคู่มือการใช้งานอาวุธของมากกว่าปืนไรเฟิลตามอัตภาพที่แตกต่างกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุลพัปประเภท AK อาจโหลดได้ยากเนื่องจากกลไก "rock and lock"
- บุลพัปมักจะไม่มีด้ามจับที่ปรับได้
- อาวุธบางชนิดเช่น เอ็ม16 ใช้พื้นที่ในด้ามจับเพื่อเก็บชุดทำความสะอาดและเครื่องมือ / อุปกรณ์เสริมอื่น ๆ สำหรับการออกแบบบุลพัปเหล่านี้จะต้องจัดเก็บไว้ที่อื่นหรือแยกต่างหาก
ประวัติศาสตร์[แก้]
แนวคิดนี้ถูกนำมาใช้เป็นครั้งแรกในปืนแอ็กชันโบลต์เช่น Thorneycroft ปืนสั้นของปี ค.ศ. 1901 แม้ว่าระยะทางที่เพิ่มขึ้นจากการจับมือไปยังมือจับโบลต์หมายถึงความยาวที่ลดลงต้องถูกชั่งน้ำหนักกับเวลาที่เพิ่มขึ้น เป็นที่ทราบกันว่าถูกนำไปใช้กับอาวุธปืนกึ่งอัตโนมัติในปี ค.ศ. 1918 (6.5 มม. ปืนเล็กยาวกึ่งอัตโนมัติ French Faucon-Meunier พัฒนาโดยพันโท Armand-Frédéric Faucon) จากนั้นในปี ค.ศ. 1936 ปืนพกอัตโนมัติบุลพัปก็ได้รับสิทธิบัตรจาก Henri Delacre ชาวฝรั่งเศส[7]
หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองวิศวกรชาวตะวันตกได้รับแรงบันดาลใจจากปืนไรเฟิลจู่โจม Sturmgewehr 44 ของเยอรมนีซึ่งเสนอการประนีประนอมระหว่างปืนไรเฟิลยิงธนูและปืนกลมือ หนึ่งในนั้นคือ Kazimierz Januszewski (หรือที่รู้จักกันในชื่อ Stefan Janson) วิศวกรชาวโปแลนด์ที่ทำงานในคลังแสงแห่งชาติของโปแลนด์ในช่วงทศวรรษที่ ค.ศ. 1930 หลังจากถูกระดมกำลังในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองเขาได้หลบหนีกองทัพเยอรมันและรัสเซียและเดินทางไปอังกฤษซึ่งเขาเป็นส่วนหนึ่งของ "ทีมออกแบบโปแลนด์" ที่โรงงานอาวุธขนาดเล็กของ Enfield Lock โรงงานแห่งนี้บริหารงานโดยพันโทเอ็ดเวิร์ดเคนท์ - เลมอน ในขณะที่ Januszewski กำลังพัฒนาปืนไรเฟิลใหม่ "คณะกรรมการลำกล้องอุดมคติ" กำลังค้นหาการแทนที่ตลับ. 303 คณะกรรมการตัดสินใจเลือกตลับที่มีขนาด 7 มม. ที่ดีที่สุดซึ่ง Januszewski และทั้งสองทีมทำงานที่ Enfield จำเป็นต้องออกแบบฐานของพวกเขา ทีมออกแบบหนึ่งนำโดย Stanley Thorpe ผลิตปืนไรเฟิลที่ขับเคลื่อนด้วยแก๊สด้วยระบบล็อกที่ใช้ Sturmgewehr การออกแบบที่ใช้เหล็ก pressings ซึ่งเป็นการยากที่จะได้รับและการออกแบบที่ถูกทิ้ง ผลที่ได้จากความพยายามของทีมออกแบบโปแลนด์คือ EM-2 ซึ่งเป็นการบุกเบิกสำคัญ
EM-2 มีความคล้ายคลึงกับ เอเค-47 ของโซเวียต แม้ว่า Januszewski ไม่เคยเห็นปืนไรเฟิลโซเวียต ปืนไรเฟิลจู่โจมบุลพัป ครั้งแรกที่สำคัญมาจากโปรแกรมอังกฤษเพื่อแทนที่ปืนพกบริการปืนกลย่อยและปืนไรเฟิล ในสองรูปแบบของ EM-1 และ EM-2 แนวคิดของปืนไรเฟิลใหม่นั้นถือกำเนิดขึ้นเนื่องจากประสบการณ์ด้วยอาวุธขนาดเล็กที่ได้รับในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง
เห็นได้ชัดว่าสงครามสมัยใหม่จะต้องให้ทหารราบติดอาวุธด้วยอาวุธที่มีน้ำหนักเบาและเลือกได้พร้อมกับระยะการยิงที่ยาวนานกว่าปืนกลมือ แต่สั้นกว่าปืนไรเฟิลกึ่งอัตโนมัติ การออกแบบบุลพัปนั้นถูกมองว่าเป็นสิ่งจำเป็นในการรักษาความถูกต้องที่ระยะในขณะที่ลดความยาวโดยรวม EM-2 ถูกนำมาใช้โดยสหราชอาณาจักรในปี ค.ศ. 1951 ในฐานะปืนบูลบูพูเปอร์ (จำกัด ) แห่งแรกของโลก แต่ถูกแทนที่โดยทันทีด้วยการใช้ซองกระสุนนาโต้ 7.62 × 51 มม. (0.308 นิ้ว) ซึ่ง EM-2 ไม่ง่าย เหมาะ การตัดสินใจถูกยกเลิกและมีการเลือกใช้ FN FAL แบบทั่วไปที่ใช้แทนปืนไรเฟิลจู่โจมทดลองขนาด 7.62 × 39 มม. M43 ได้รับการพัฒนาโดยเยอรมนี A. Korobov ในสหภาพโซเวียตรอบปีพ. ศ. 2488 และการพัฒนาเพิ่มเติม TKB-408 ได้เข้าสู่การทดลองปืนไรเฟิลจู่โจมโดยกองทัพโซเวียตแม้ว่ามันจะเป็น ปฏิเสธในความโปรดปรานของ AK-47 ธรรมดา สหรัฐอเมริกาได้ทำการทดลองสั้น ๆ ในปีเดียวกันกับ bullpup Model 45A แบบผสมผสานซึ่งไม่เคยก้าวหน้าเกินกว่าขั้นตอนต้นแบบ John Garand ออกแบบ bullpup T31 ของเขาทิ้งหลังจากเกษียณในปี ค.ศ. 1953
หลังจากความล้มเหลวของการออกแบบบุลพัปเพื่อให้ได้รับบริการที่กว้างขวางแนวคิดนี้ยังคงได้รับการสำรวจ (ตัวอย่างเช่น: bullpup Korobov ที่สองคือ TKB-022PM)
การนำมาใช้[แก้]
Steyr AUG (เลือกในปี ค.ศ. 1977) มักถูกอ้างว่าเป็นบุลพัปที่ประสบความสำเร็จครั้งแรก[8][9][10] ซึ่งประจำการในกองทัพกว่ายี่สิบประเทศและกลายเป็นปืนหลักของออสเตรียและออสเตรเลีย มันได้รับการพัฒนาอย่างสูงในช่วงทศวรรษ ค.ศ. 1970 ด้วยการรวมกันในอาวุธแบบเดียวกับที่มีการวางโครงแบบบุลพัปตัวเรือนพอลิเมอร์จับแนวตั้งแบบคู่สายตาที่มองเห็นได้ตามมาตรฐานและการออกแบบแบบแยกส่วน Steyr AUG มีความน่าเชื่อถือสูงน้ำหนักเบาและแม่นยำสูงแสดงให้เห็นถึงศักยภาพของรูปแบบการวางบุลพัปอย่างชัดเจน การมาถึงของ FAMAS ในปี ค.ศ. 1978 และการนำไปใช้โดยฝรั่งเศสได้เน้นย้ำภาพนิ่งจากรูปแบบดั้งเดิมไปสู่รูปแบบบุลพัปภายในการออกแบบปืน
อังกฤษกลับมาทดลองใช้บุลพัปกับ L85 ซึ่งเข้าประจำการในปี ค.ศ. 1985 หลังจากปัญหาความน่าเชื่อถือที่ไม่หยุดยั้งมันได้รับการออกแบบใหม่โดย Heckler & Koch ซึ่งเป็นเจ้าของแล้วในอังกฤษใน L85A2 และปัจจุบันกลายเป็นอาวุธที่เชื่อถือได้[11]
จากการเรียนรู้จากประสบการณ์การต่อสู้ที่กว้างขวางอุตสาหกรรมการทหารของอิสราเอลได้พัฒนาปืนไรเฟิล bullpup: Tavor TAR-21 The Tavor มีน้ำหนักเบาถูกต้องเต็มตีสองหน้าและเชื่อถือได้ (ออกแบบมาเพื่อมาตรฐานความน่าเชื่อถือที่เข้มงวดเพื่อหลีกเลี่ยงการทำงานผิดพลาดในสภาพทะเลทราย) และเป็นที่ต้องการเพิ่มขึ้นในประเทศอื่น ๆ โดยเฉพาะอินเดีย Tavor มีความคล้ายคลึงกันหลายอย่างกับ SAR 21 และ South Vektor CR-21 ของแอฟริกาใต้ กองทัพอิหร่านสาธารณรัฐอิสลามได้ใช้ KH-2002 และกองทัพปลดปล่อยประชาชนจีนใช้ QBZ-95
ปืนไรเฟิลซุ่มยิงบางอย่างเช่น American Barrett M95 และ XM500, [15] Walther WA 2000 และ DSR-1 ของเยอรมนี, [16] QBU-88 ภาษาจีน 88, SVU ของรัสเซียและ Bor Bor ใช้รูปแบบบุลพัปมันยังใช้สำหรับการออกแบบปืนลูกซองต่อสู้เช่น Neostead และ Kel-Tec KSG
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Dalzell, Tom; Victor, Terry (27 November 2014). The Concise New Partridge Dictionary of Slang and Unconventional English. Routledge. p. 119. ISBN 978-1-317-62512-4.
- ↑ "Origin of the Term "Bullpup" – with Jonathan Ferguson". YouTube. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 April 2020.
- ↑ 3.0 3.1 Dockery, Kevin (2007). Future Weapons. Berkley Caliber. p. 64, 93-95. ISBN 978-0-425-21750-4.
- ↑ Cutshaw, Charles Q. (28 February 2011). Tactical Small Arms of the 21st Century: A Complete Guide to Small Arms From Around the World. Iola, Wisconsin: Gun Digest Books. pp. 338–339. ISBN 1-4402-2709-8.
- ↑ Tilstra, Russell C. (21 March 2014). The Battle Rifle: Development and Use Since World War II. McFarland. p. 18. ISBN 978-0-7864-7321-2.
- ↑ Sweeney, Patrick (25 February 2011). "Kel Tec RFB". Gun Digest Book of The Tactical Rifle: A User's Guide. Iola, Wisconsin: Krause Publications. pp. 73–75. ISBN 1-4402-1892-7.[ลิงก์เสีย]
- ↑ Dugelby, Thomas B. (1984). Modern Military Bullpup Rifles: The EM-2 Concept Comes of Age. Collector Grade. pp. 21–47. ISBN 978-0-88935-026-7.
- ↑ Cunningham, Grant (1 October 2015). "The Bullpup Rifle Experiment, Part 4: do they have a place in the home defense arsenal?".
- ↑ Crossley, Alex (1 September 2013). "Gun Review: The VLTOR AUG A3".
- ↑ Lewis, Jack (28 February 2011). Assault Weapons. Iola, Wisconsin: Gun Digest Books. p. 51. ISBN 1-4402-2400-5.
- ↑ Hogg, Ian (1 June 2003). Handguns & Rifles: The Finest Weapons from Around the World. Globe Pequot Press. p. 36. ISBN 978-1-58574-835-8.