Yerel Demokrasi

Planlama disiplini kadar mekân sosyolojisinin de ilgi alanı olan mahallenin, topluluk-temelli yöntem ve araçlarla iyileştirilebilmesi için Türkiye’deki mevcut planlama sistematiğinde ve mevzuatında ayrıcalıklı bir yere sahip olması gerekliliğine ve başta mekânsal düzenlemeler olmak üzere merkezi yönetimin karar alma mekanizmalarına dahil olmada gerçek katkılar sunabileceğine inanılmaktadır. Kentin tarihiyle ve yapılanmasıyla özdeş olan bu birim, aslında çok düzeyli ve çok aktörlü yönetişimin de önemli bir bileşenidir. Türkiye’dekinden farklı olarak Batı’da, uzun yıllardır daha çok sivil toplum, katılım, yetki desantralizasyonu gibi yerel (katılımcı) demokrasinin ilgisindeki yaklaşımların konusu olagelmiş; mahalle yönetimi fikri ve uygulaması ise kamu politikasına bağlanmıştır. Yerel demokrasiyi oluşturabilmek ve güçlendirebilmek için mahalle tabanlı bir örgütlenme modelinin, bugün en eleştirilen noktada devletin de demokratikleşmesinde önemli adımlar atılmasına yardımcı olacağı düşünülmektedir. Bu görüşten yola çıkarak makale, 31 Mart 2019 yerel seçimleri yaklaşırken mahalle yönetimini ve -tek yetkilisi sayılması nedeniyle- muhtarlığı da süregiden tartışmalara dahil etmeyi; yanı sıra yalnızca seçim öncesini değil, seçim sonrasındaki 5 yıllık yönetim sürecini de hedefleyerek öneriler geliştirmeyi; mahalle içerisinden öznelerin talep ve beklentilerini ise görünür kılmayı amaçlamaktadır. Bu kapsamda Osmanlı ve Cumhuriyet dönemleri ile “Yeni Türkiye” yaklaşımında, merkezi otorite tarafından sürekli yeniden şekillendirilen yetki ve sorumluluk alanı tariflerinden ve siyasi iktidarın beyanlarından çıkarımlarla muhtarlık kurumunun hukuki boyutundaki düzenlemeler ele alınacaktır. Ardından İstanbul, Sarıyer İlçesi’nde uzun yıllardır kentsel dönüşüm baskısı karşısında örgütledikleri mücadele ve dayanışma pratikleriyle öne çıkan Sarıyer mahallelerinin, muhtar(lık)lardan talep ve beklentilerini içeren söylemleri incelenecektir. Sarıyer Mahalleler Birliği çatısı altında bir araya gelen Sarıyer mahallelerinin seçilme nedeni; hakları adına mahalle dernekleri, kooperatifleri ve muhtarlık gibi mevcut kurumsal yapılanmaları kullanma ve dönüştürme gücüne sahip olmalarıdır. Sonuçta ise yerel demokrasiye ulaşmayı kolaylaştıracak çeşitli ilkeler hatırlatılmaya, mahalle yönetimi ve muhtarlık merkezli öneriler geliştirilmeye çalışılacaktır.

ÖZ Türkiye'de merkezi yönetimler ile yerel yönetimler arasındaki ilişkinin şekli konusunda bir çok tartışma yaşanmaktadır. Merkezi yönetim, anayasa ve ilgili kanunlar aracılığıyla yerel yönetimler üzerinde idari vesayet denetiminde bulunmaktadır. Merkezi yönetimin yerel yönetimlerle olan ilişkisinde kullandığı bu vesayet denetiminin kalkınmayı hızlandırıcı, merkezi yönetimin yükünü hafifletici ve etkin bir yerel yönetim sistemini teşvik edici olması beklenmektedir. Aksi taktirde vatandaşların yerel yönetimlere katılımı azalabilecek ve yerel sorumluluk bilinci de ortadan kalkabilecektir. Türkiye'de 15 Temmuz 2016 hain darbe girişimi ile ilan edilen Olağanüstü Hal Döneminde, 674 sayılı Kanun Hükmünde Kararname (KHK) ile yerel yönetimlerde önemli değişiklikler meydana gelmiş ve belediye başkanlıklarına vesayet makamlarınca "kayyum" atanması uygulaması getirilmiştir. Bu çerçevede, çalışmada kayyum uygulamasının yerel yönetimler üzerindeki yansımaları, kayyum uygulamasının ortaya çıkış sebepleri, uygulamanın getirdiği hizmetlere yönelik düzenlemeler ve uygulamanın sorunlu alanları açıklanmaya çalışılmıştır.

Çanakkale Yerel Gündem 21 Koordinasyon Kurulu’nun 15- 23 Aralık 2005 tarihleri arasındaki değerlendirmeleri ve kararları ile başlayan 30 Ekim ve 18 Aralık 2008 tarihlerinde yapılan Kent Konseyi Genel Kurullarda değerlendirerek, kent görüşü haline gelen, Çanakkale Valiliği, Çanakkale Belediyesi, Çanakkale On sekiz Mart Üniversitesi, Çanakkale Ticaret ve Sanayi Odası, Çanakkale Ticaret Borsası, Çanakkale Ziraat Odası, Çanakkale Sanayici ve İş Adamları Derneği temsilcileri ile Çanakkale Kent Konseyi Yürütme Kurulu ve Yerel Gündem 21 Koordinasyon Kurulu‘nun yönlendirmesinde yer aldığı,  O zaman kentte yaşayan her 70 kişiden birisinin, emeği, görüşü, önerileri ile katkı verdiği Kent Eylem planını ve sürecini anlatmaktadır.

Güneydoğu Anadolu Projesi (GAP) İdaresi Başkanlığı tarafından desteklenen ve Gaziantep Üniversitesi tarafından uygulanan “GAP Bölgesinde Faaliyet Gösteren Yerel Medya Kuruluşlarının Kurumsal Kapasitesinin Güçlendirilmesi – İhtiyaç Analizi Yapılması ve Eylem Planı Hazırlanması” isimli proje kapsamında gerçekleştirilen inceleme ve araştırmaların bulguları ile oluşturulan bu çalışmada, GAP illerindeki yerel medya çalışanlarının mesleki yeterlilik düzeylerine, iletişim becerilerine, yerel medyanın sosyo-ekonomik ve kültürel koşullarına, bu koşulların çerçevelediği iletişim sürecine, medya metinlerine yansıyan haber üretme ve uygulama becerilerine odaklanılmaktadır.

İmar planlarının uygulanmak için değil de değiştirilmek için yapıldığı bir ülkede kanunların sağlayamadığını kavramlarla sağlamak güçtür. Gelişmiş ülkelerde uzun zamandan beri tartışılan “Kente karşı suç” kavramı ülkemizde 90’lı yılların başında bir dönem gündemi meşgul ettiyse bile daha sonra popülaritesi azalmıştı. Son zamanlarda üzerinde yine konuşulan bir konu haline gelen bu kavramı incelemeye çalıştık.

Bu çalışma, Türkiye’de şehirleşme ile birlikte oluşan biçimsel yapılar içinde yer alan hemşehri derneklerini ve bu derneklerin yerel siyasa oluşum sürecine etkilerini yerel siyaset kavramı ve sivil toplum kuruluşları temelinde analiz etmektedir. Çalışmada sivil toplum kuruluşları, yerel siyaset ve demokratikleşme arasındaki ilişki gibi teorik bağlamlardan yola çıkarak, genelde  hemşehri derneklerinin özelde dernekler üzerinden kurulan enformal ilişkilerin yerel siyaset içindeki rollerine odaklanılmıştır. Özellikle gecekondu bölgelerinde oluşan orta sınıfların kentsel hizmetler ve imar meselelerinde beklentilerini elde etmede bir aracı kurum gibi görev ve işlev yüklenerek yerel siyasette sahne alan hemşehri dernekleri tam da bu önemle inceleme konusu olmaktadır. Bu bağlamda yerel siyasetin kilit taşı olan yerel yönetimler ile halk arasında hizmet merkezli ilişkilerde hemşehri derneklerinin yeri hem hukuksal statüleri hem de toplumsal boyutlarıyla ele alınmıştır.  Literatürde genel olarak kentlileşmeye etkisi üzerinden inceleme konusu olan hemşehricilik kavramı ve hemşehri derneklerinin, yerel siyasetin oluşumunda etkisi, tarihi arka planı, sivil toplum kuruluşu olarak faaliyet alanını ele alan çalışmalar görece azınlıkta ve yetersiz kalmıştır. Bu çalışma, Türkiye’de yerel siyaset sürecini konu edinen çalışmalar ile hemşehri derneklerinin ilişkisini sivil toplum kuruluşları literatürünü göz önünde bulundurarak, şehirleşme, ve yerel yönetimler üzerinden tartışmaktadır.

Birinci kitap bize, görgül temelli, olup biteni betimlemek üzerine kurulmuş “Görgül Bir İzmir Modeli”ni anlatırken, ikinci kitap gelecekteki uygulamaları yönlendirme ereğiyle “Normatif Bir İzmir Modeli”ni kurgulamaya çalışacak.
.
Birinci kitapta İzmir Belediyeciliğinde 2004-2018 döneminin tarihsel bir anlatısı kurgulanmakta.

Bu ikinci kitaptaysa, birinci kitapta geliştirilen öyküden yola çıkarak, İzmir Modeli İzmir İçin Demokratik Bir Belediyecilik Modeli Önerisi geliştirilmektedir.
İzmir için böyle bir model geliştirilmesinin, pratik ve kuramsal nedenleri bulunmaktadır.
En belirgin pratik neden 2019 yılında Türkiye’nin yerel yönetim seçimlerine gidecek olmasıdır.
Türkiye yeni bir yerel yönetim seçimleri dönemine girerken, üzerinde çalışılmış demokratik bir yerel yönetim modelinin, siyasal kamu alanına sunulmuş olmasının, pratikte yararlı olacağı düşünülmüştür. Seçim kampanyaları dönemi, toplumun yeni önerilere açık olduğu bir dönemdir.

Bu makalenin merkezi konusu neoliberal yerelleşmenin, “özerk yerel yönetim” kavramının dünya örneklerine dayanarak analizidir. AB'nin tüm Avrupa'ya önerdiği bu tür bir "özerklik", demokratikleşme değil piyasalaşma, sermaye egemenliğinin güçlenmesi ve uluslararası ölçekte daha güçlü bir merkezileşmedir.
Yine bu makalenin doğrudan konusu olmamakla birlikte, Türkiye bağlamında Kürt sorunun çözümü olarak “özerklik” ile neoliberal yerelleşme politikalarının gündeme getirdiği “yerel yönetimlerin özerkliği” arasındaki farkın göz ardı edilmesi de kısaca ele alınmaktadır. Bu bölümde Kürt sorunu bağlamında "özerklik"in reddine varan, KP örneğindeki sosyal-şovenizmin kısa bir değerlendirmesi yapılmaktadır.

Bu çalışmanın amacı, günlük yaşam içinde, tekil olarak bireylerin, toplumların ve özellikle bürokrasi içindeki yöneticilerin dillerine pelesenk olan kalkınma mefhumunun, bir yerel yönetim birimi olan Hopa Belediyesi özelinde belediye politikalarına yön veren başkan, meclis üyesi ve encümenlerine tezahürünü ve mefhumun algılanış biçimini açığa çıkarmaktır. Tez çalışması, kapitalist ilişki ağlarının yayılıp yoğunlaşması ile birlikte bir strateji haline dönüşerek kapitalist birikim sürecine adapte edilen ve "ortak iyi" imgesinde ifade bulan kalkınma/gelişme retoriğinin, İkinci Dünya Savaşı sonrasındaki konjonktür ile nasıl dönüştüğünü eleştirel bir yöntemle irdelemektedir. Kapitalist gelişmeyle birlikte ulus-devlet içerisinde gelişmişlik farklılığın bölgeler arasında da ortaya çıkması, küreselleşme ve yerelleşme olgularıyla birlikte bu durumun hız kazanarak yerel birimlerin kalkınma/gelişme çerçevesinde etki alanının genişlemesine neden olmaktadır. Böylelikle kapitalist ilişki ağlarının genişleyip yoğunlaşması söz konusudur. Bu tez, bu akstan yola çıkarak Hopa Belediyesi'nin 2004-2018 yılları arasındaki Belediye yönetimlerinin politikalarında, "Toplumcu Belediyecilik", "Sosyal Belediyecilik" ve "Neo-liberal Belediyecilik" anlayışları göz önünde bulundurularak, kalkınma/gelişme mefhumunun algılanışını teorik ve pratik bir çerçeve dâhilinde ortaya koymaktadır.

ÖZ Kadınlar, yaşlılar, eşcinseller, göçmenler gibi belli başlı dezavantajlı gruplardan birisi olan Çingenelerin yerel yönetimlere katılımları ve yerel yönetimlerce algılanırlılığı beklenilenin çok altında seyretmektedir. Kimi hallerde yaşamlarını sürdürüp asgari ihtiyaçlarını karşılayabilmek için bile devlet desteğine ihtiyaç duyan dezavantajlı grupların, yerel siyasete katılım konusunda teşvik edilmelerinin, ülkenin farklı kesimlerine dağılan bu topluluğun hem yönetimde var olmasını hem de toplumca kazanılmasını sağlayacağı açıktır. Her ne kadar devlet eliyle, çingene haklarının korunması ve düzeltilmesine yönelik bir " Roman Açılımı " başlatılmış olsa da, yerel yönetimlerin katkıları sağlanmaksızın, bu projenin akim kalacağı bilinmelidir. Bu çalışmada Türkiye'de en önemli Çingene nüfusuna sahip bölgelerden Tekirdağ ve Bandırma'da Çingenelere yönelik faaliyetler incelenecek ve bu faaliyetlerin yeterlilik düzeyi saptanmaya çalışılacaktır. Abstract The level of participation in local administrations and representation in local administrations is much lower than expected for the Gypsy community, who constitute to be one of the main disadvantaged groups such as women, old people, homosexuals and immigrants. It is without a doubt that encouragement of disadvantaged groups, of which some even need support from the state to simply survive and meet their most basic needs, to participate in local administration will both enable these communities from various regions of the country to be involved in management and integrated into society. Even though the former AKP goverments has started a " Romani Initiative " for protection and improvement of the rights of the gypsy community, it should be understood that this project will be unsuccessful without contribution from the local administrations. In this study, activities regarding the gypsy people in Tekirdağ and Bandırma, which are among the regions of Turkey with the most significant population of gypsies will be discussed according to the support they get from local and public administrative units.

Yerel yönetimlerin tarihi perspektif içerisinde ele alınmış ancak pos modern yönetim dönemi ve sonrası yerel yönetimlerin durumu üzerinde daha ağırlıklı durulmuştur. Yerel yönetimlerin fonksiyonel olarak ve seçim sistemi idari yapılanmaları şeklinde tanımsal ve içerik olarak ele alınmıştır. Yerel yönetimlerin sivil toplum örgütleri ile olan ilişkileri ve geçmişten günümüze Dünyadaki durumu küreselleşen dünyada etkileşim içerisinde olan Türkiye deki durumu nasıl olmuş etkileri neler olmuştur.

YENİ ANAKENT (BÜYÜKŞEHİR) BELEDİYELERİ OLUŞTURULMALI MI? PDF
Prof.Dr.Ruşen KELEŞ
RÖPORTAJ (Mahalli İdareler Genel Müdürü Y.Selim KÖŞGER ile) PDF
Rıfat KARAKOÇ
BELEDİYE MECLİS KARARLARININ KESİNLEŞMESİNDE İSTİSNAİ YÖNTEMLER PDF
Dr.Hasan Hüseyin CAN
BÜYÜKŞEHİR BELEDİYESİNİN İLÇE BELEDİYELERİ ÜZERİNDEKİ DENETİM YETKİSİNİN KAVRAMSAL AÇIDAN DEĞERLENDİRİLMESİ PDF
Dr.Orhan Veli ALICI
YEREL YÖNETİMLERİN SOSYAL POLİTİKA UYGULAMALARINDAKİ ROLÜ: İSTANBUL BÜYÜKŞEHİR BELEDİYESİ SOSYAL YARDIM BİRİMİ ÖRNEĞİ PDF
Yrd.Doç.Dr.Ramazan TİYEK
BATILILIŞMA FİKRİ İLE KENTLİLİK ÖZDEŞLEŞMESİNDE ÖRNEK ESER: AHMET MİTHAT EFENDİ’NİN “FELATUN BEY VE RAKIM EFENDİ” ADLI ESERİNİN TRANSAKSİYONEL ANALİZ AÇIDAN İNCELENMESİ PDF
Yrd.Doç.Dr.Battal ODABAŞI
HİCRİ 1299 (1882) KASTAMONU VİLÂYET SÂLNÂMESİ’NE GÖRE KASTAMONU SANCAĞI İLE BAĞLI KAZALARIN İDARİ, SOSYAL VE EKONOMİK YAPILARINA DAİR TESPİTLER PDF
Erol KARCI
Kitap Tanıtım : TARİHİN DERİNLİKLERİNDEN KÜRESEL GÜCE DEĞİŞİM, BİR ZÜMRÜDÜANKA: İSTANBUL PDF
Hicran ÇELİKYAY
WEB DÜNYASINDAN HABERLER PDF
Prof.Dr.Mehmet Akif ÇUKURÇAYIR
YEREL POLİTİKALAR DERGİSİ'NİN AMACI PDF
Amaç ve Yayın İlkeleri
DERGİ TAM METNİ

Hızlı kentleşme, kaynakların bilinçsizce tüketilmesi ve çevrenin geri dönüşü olmayan tahribata uğramaya başlaması sonucunda 1992 yılında Birleşmiş Milletler Rio Çevre ve Kalkınma Konferansı gerçekleştirilmiş, gelecek nesiller için sürdürülebilir kalkınma kavramının önemi ortaya konulmuştur. Gelecek nesiller için sürdürülebilir kalkınma programları hazırlanarak kentlerde uygulanması amacıyla Gündem 21 Eylem Planı hazırlanmış ve sonrasında ise bu planı uygulamaya geçirmek için Kent Konseyleri oluşturulmuştur. Türkiye’de 1997 yılında Yerel Gündem 21 Eylem Planı ve Kent Konseyleri uygulamaya geçirilmiştir. Kent konseylerinde vatandaşların isteklerinin ön planda olması ve hizmet sunumunda vatandaşın taleplerinin dikkate alınması, yerel demokrasinin hayata geçirilmesinde büyük önem taşımaktadır. Bunun nedeni, halk yaşadığı yerdeki sorunlara karşı daha fazla duyarlı olacak ve sorunların giderilmesi aşamasında katılımcı olarak bu durumu içselleştirmesiyle birlikte yerel demokrasinin güçlenmesine olanak sağlayabilecektir.  Bu çalışmada, demokrasi ve yerel demokrasi kavramları ve bu kavramlarla katılımcılık arasındaki ilişki incelenecek, yerel demokrasiyi uygulamaya geçirebilecek mekanizma olarak Kent konseylerinin oluşumu süreci ve Türkiye’de uygulamaya geçirildiği yasal süreç irdelenecektir. Örnek alan olarak; İstanbul kentinin iki önemli ilçesi Bayrampaşa ve Kadıköy kent konseyleri seçilmiştir. Çalışmanın temel amacı, yerel demokrasiyi hayata geçirebilecek bir platform olarak ortaya çıkan Kent Konseylerini Bayrampaşa ve Kadıköy ilçeleri örneğinde ele almak, Kent konseylerinin aldığı kararlarda belediye ile olan etkileşimi, çalışma gruplarının yapısı ve çalışma gruplarına olan katılım incelenerek Kent konseylerinin yerel demokrasiye yaptığı katkıyı, yerel demokrasiyi ne kadar güçlendirdiğini, Bayrampaşa Kent Konseyi ve Kadıköy Kent Konseyi çerçevesinde değerlendirmede bulunulacaktır. Kent konseyleri üzerine yapılan bu çalışmayla yerel demokrasi ve halkın katılımıyla ilgili somut veriler ortaya konularak kamu yönetimi literatürüne katkıda bulunulması hedeflenmektedir.  Anahtar Kelimeler: Yerel Demokrasi, Katılım, Kent Konseyi, Bayrampaşa Kent Konseyi, Kadıköy Kent Konseyi

Türkiye'de; başkanlık sistemi, yarı başkanlık sistemi
ve parlamenter sistemlerden hangisinin
ülkeye istikrar ve başarı getireceği konusunun
irdelenmesi gereklidir. Bu çerçevede gerekli incelemelerin yapılarak, en uygun olan modelin seçilmesine zemin hazırlanması bu çalışmanın amacını oluşturmaktadır.

Günümüzde İstanbul merkezli Marmara bölgesi, ülkemiz nüfus yoğunluğunun en fazla ol- duğu bölgedir. Bölgenin nüfus oranı Türkiye’nin % 35 ni bulmaktadır. Marmara bölgesinde bulunan illerin yüz ölçümü, ülkenin yüz ölçümünün % 8.5  lik kısmına denk  gelmektedir. Böl- ge kapsamında 11 il bulunmakta olup, nüfus yoğunluğu bakımından ara farkla öne çıkan il İstanbul’dur. İstanbul merkezli bölge; İstanbul’un fonksiyonel faaliyetlerinde direkt etkileşim içerisindedir. Sanayileşme İstanbul, Kocaeli ve Bursa üçgeni etrafında şekillenerek dışa doğru genişlemektedir. Dolayısı ile bölge istihdam açısından cazibe merkezi haline gelmesi ile birlikte birçok sorun’da beraberinde getirmektedir.

This chapter describes and evaluates the current status of open government data policy and all its applications in a particular country case. The chapter has the purpose of defining and discussing the circumstances under which the concepts of open government data and open government data portal are operationalized in Turkish context. These circumstances are analyzed by a detailed inspection of a unique local open government data portal in Şahinbey Municipality of Gaziantep province, which constitutes the first and only example of open data portal in Turkey. In addition, a semi-structured interview based on the literature is conducted with a representative of the firm responsible for the establishment and management of the portal to gain deeper insights about the open data portal initiative at the local level. Based on this inquiry, we conclude that although the development of an open government data policy and open data portal is at its infancy in Turkey, there is a potential and possibility for a prosperous development and spread of open data portals throughout the country, at least at the local level. However, a structural analysis of e-government and information disclosure policies strongly supports the argument that current open government data policies in Turkey inclines to be reactive rather than proactive, suggesting that there is no prospective indication for a proactive policy covering open data and open data portals.

26-27 Aralık 2015 tarihinde Diyarbakır’da toplanan DTK Genişletilmiş Olağanüstü Genel Kurulu'nun hazırladığı sonuç deklarasyonun iki temel yönünden bahsedilebilir. Birincisi, Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı’nın açtığı yoldan ilerleyerek Türkiye’de yerelleşme politikalarının etkili bir şekilde uygulanması, “özerk bölgeler” temelinde yeni ve “demokratik” bir idari yeniden yapılanmaya gidilmesi önerisidir; ki bu AB müktesebatının önemli bir kısmını oluşturan neoliberal yerelleşmeyi hatırlatan, hatta içeren bir yaklaşımdır. Çünkü DTK’nın sonuç bildirgesinin dışındaki kaynaklarda da AB mevzuatına sık sık atıf yapılmakta, neoliberallerin temel sloganlarından birisi olan “devletin küçültülmesi” gündeme getirilmekte, liberal “yerelleşme politikaları” ve “ademi-merkeziyetçilik” Türkiye’nin demokratikleşmesinin önünü açan bir platform olarak görülmektedir. İkincisi, Kürt ulusu ve Kürdistan coğrafyası için yerel özerkliğin bir statü olarak tanınması talebidir. Bu Kürt ulusunun, ayrı bir devlet kurma hakkını da tartışmasız bir biçimde içeren, kendi kaderini tayin hakkı çerçevesinde iradesini Türkiye’nin diğer halklarıyla birlikte yaşam temelinde kullanmasıdır. Elbette, Kürt ulusunun temel bireysel/kolektif haklarının tanınması ve bölgesel özerkliği öngören statü talebinin yaşama geçirilmesi temelinde.

Dünyanın hemen hemen her ülkesinde kadınlar gündelik yaşamlarının her alanında şiddete veya cinsiyet temelli ayrımcılığa maruz kalmaktadır. Türkiye’de de kadına yönelik şiddet yaygın bir insan hakları ihlalidir ve kaynağı toplumsal cinsiyet eşitsizliğidir. Merkezi hükümete ve yerel yönetimlere kadına yönelik şiddetin önlenmesinde önemli sorumluluklar düşmektedir. Yerel yönetimler vatandaşların gündelik hayat pratiklerine en yakın kamu kurumları olarak şiddetle mücadelede kritik aktörlerin başında gelmektedir. Çalışmanın amacı, “Avrupa Yerel Yaşamda Kadın-Erkek Eşitliği Şartı”nı imzalayan belediyelerin, 2020-2024 stratejik planlarını toplumsal cinsiyete dayalı şiddetle mücadele perspektifiyle incelemektir. Bu çalışmada, Türkiye’de “Avrupa Yerel Yaşamda Kadın-Erkek Şartı”nı imzalayan belediyelerin stratejik planları kategorik olarak içerik analizi ile değerlendirilerek, elde edilen bulgular karşılaştırmalı olarak sunulmuştur.

Aynı ortak felsefi paradigmanın ürünü olan kapitalizm, ulus-devlet ve liberal demokrasi gerek teorik yaklaşımlarda gerekse pratikte hep iç içe olmuştur. Bir özdeşleşme ve örtüşme olarak da nitelendirebileceğimiz bu iç içelik pozisyonu özellikle, yaşanılan sürekli değişme ve gelişme anlamını içeren küreselleşme sürecinde iyice belirginleşmiş ve ortak çıktılar (outputs) üretme anlamında sonuçlar doğurmuştur ve doğurmaktadır. Kapitalizmin bunalımları anlamında ortaya çıkan sorunlar, ulus-devletin ekonomik ve siyasal işlevlerini zayıflatmış, ortaya çıkan globalleşme-yerelleşme ve bölgeselleşme ve gibi gelişmeler son tahlilde, temelinde temsil kavramının yattığı sanayi toplumunun siyasal dünya görüşünü oluşturan liberal demokraside önemli değişim ve dönüşümlere neden olmuştur ve olmaya devam etmektedir. Temsili demokrasi de diyebileceğimiz liberal demokrasi bugün, ulus-devletin işlevlerindeki değişmelere ve iktidar alanının daralmasına paralel olarak, yerellik, katılım ve çoğulculuk gibi yeni oluşum ve yapılanmalarla birlikte işlev ve nitelik değiştirmektedir. Kapitalizm, Ulus-Devlet ve Liberal Demokrasi Modern devlet, 16. ve 17. Yüzyıllarda Kuzey-batı Avrupa'da ortaya çıkan devlet tipidir. Ulusal devlet olarak da tanımlanan modern devlet, Kuzey-batı Avrupa'da 13. ve 17. Yüzyıllar arasında ortaya çıkan, insan ve toplum yaşamının her alanını kökten etkileyen çok büyük ve kapsamlı bir değişim sürecinin ürünü sayılabilir. Kuşkusuz, devletin tarihi çok daha eskilere uzanmaktadır ve bu kurum toplumsal gerçekliğin temel öğelerinden biridir. Ancak, sözü edilen tarihsel dönemde ve dünyanın belli yöresinde ortaya çıkan bu devrimsel değişim ya da bir başka deyişle yeni toplumsal gerçeklik, toplumsal yaşamla ilgili her kurum ve süreci olduğu gibi devleti de etkilemiş, ortaya yeni bir devlet tipi çıkmıştır. Bu devlet tipi genellikle modern devlet olarak adlandırılmaktadır. Modern devlet, tarih sahnesine mutlakiyetçi monarşi olarak çıkmıştır; başka bir deyişle mutlakiyetçi monarşi modern devletin ilk formudur. Mutlak monarşilerin önemli bir özelliği ulusal devlet olmalarıdır. Ulusallık, modern devletin en yaygın niteliklerinden biridir ve daha önce tarih içinde rastlanan devlet tiplerinin ulusal olma özelliği taşımadığı söylenebilir. Ulus, Avrupa'daki büyük ve kapsamlı değişim içinde ortaya çıkan bir toplumsal kategori ya da toplumsal kollektivitedir; modern devlet bu toplumsal kategorinin üzerinde kendini gösteren siyasal örgütlenmedir. Derinleşen ve karmaşıklaşan ekonomik ilişki ve bağlantılar ve bunların koordinasyon gereği hem yeni bir toplumsal kategori düşüncesini hem de bu kategoriye özgü siyasal örgütlenme talebini ortaya çıkarmaktadır. Ulusal toplum ve modern devlet, sözü edilen taleplerin sonucudur.

İzmir’deki yaşam biçiminin insan onuruna, İstanbul’daki yaşam biçiminden daha da yakıştığı konusunda, Türkiye’de bir görüş birliğine ulaşılmış bulunuyor. Türkiye’de, İzmir’in bu başarısının öyküsü yaygın olarak merak edilmeye başlamıştır.
Sağlanan bu başarı, İzmir Büyükşehir Belediyesi’ni yeni bir sorumlulukla karşı karşıya bıraktı. İzmir Büyükşehir Belediyesi elde edilen bu olumlu sonucun nasıl elde edildiğinin öyküsünü geliştirerek, bilimsel çözümlemeler yaparak, tüm Türkiye’yle paylaşmalı, bu konudaki siyasal tartışmaların derinleşmesinin yolunu açmalı ve demokrasi açığının kapatılmasında, yerel demokrasilerin önemi konusundaki farkındalığı artırılmalıydı.
İzmir Büyükşehir Belediyesi, bu sorumluluğu yüklenmekten kaçınmadı ve “İzmir Modeli” çalışmasını başlattı.

Özet 1973 yerel seçimleri sonucunda birçok kentte CHP'nin iktidara gelmesiyle birlikte, halkın yerelde karar mekanizmasına katılımını sağlamak üzere, CHP'li belediyeler çevresinde toplumcu belediyecilik hareketi olarak tanımlanan bir yerel yönetim programı oluşturulmuştur. 1973-1980 yılları arasında CHP'li belediyeler arasında hızla yayılan bu yaklaşım Çanakkale'de de etkisini göstermiş ve benzeri bir süreç deneyimlenmiştir. 1968 yılında CHP'den seçilen Reşat Tabak'ın iktidara gelmesiyle birlikte yerel yönetime katılım söylemi benimsenirken bu bağlamda halkın katılımını önceleyen çalışmalar yapılmıştır. Bu makalede de Çanakkale'deki toplumcu belediyecilik uygulaması tartışılmış ve toplumcu belediyecilik şiarıyla demokratik bir yerel yönetimin inşası için atılan adımların izi sürülmüştür.

The safe areas for children's play are declining with urbanization. Despite the fact that the significance of play in the development of children is well known and that the demand for safe areas for children increases every day, playgrounds are one of the most neglected spaces within cities. The fact that children are not represented and that they cannot vote is one of the main reasons that this problem is overlooked by the administrators of cities. In this article, the experience of a group of volunteer women, who came together to improve the playgrounds in a medium size city, is discussed. The group got together under the auspices of Çanakkale City Council, brought the issue of improving playgrounds to the agenda of the city and succeeded in attracting the attention of local authorities. The process, consisting of analysis of the current status of the playgrounds, interviews with children and parents, and raising awareness, was finalized with an action plan for playgrounds. The Action Plan for Improvement Playgrounds in Çanakkale (2010-2014) continues to be implemented even if not completely. This article shows that children and women, who are defined as disadvantaged groups, are able to effect to decision making process with help the City Council. The quality of life was improved by local participation in the city, and the awareness of decision makers was raised with regard to thinking in a more child-centered manner. Kentleşme süreci ile birlikte, çocukların oyun oynayabilecek-leri güvenli alanlar azalmaktadır. Oyunun çocuk gelişimindeki öneminin bilinmesine ve oyun alanlarına duyulan ihtiyacın her geçen gün artmasına karşın oyun alanları kentlerin en ihmal edilmiş alanlarının başında gelmektedir. Bunda çocukların temsil edilmeyen ve oy vermeyen bir kesim olarak kent yöne-ticileri tarafından görmezden gelinmesinin payı büyüktür. Bu makalede, orta ölçekli bir kentte, çocuk oyun alanlarının iyileş-tirilmesi amacıyla bir araya gelen gönüllü bir kadın grubunun yaşadığı deneyim tartışılmaktadır. Kent Konseyi çatısı altında bir araya gelen grup, oyun alanlarının geliştirilmesi konusunu kentin gündemine taşımış ve yerel yönetimin dikkatini çekme-yi başarmıştır. Kentteki oyun alanlarının mevcut durumunun analizini, çocuklar ve ebeveynler ile yapılan görüşmeleri ve bir farkındalık yaratma sürecini kapsayan süreç oyun alanlarının geliştirilmesi amacıyla hazırlanan bir eylem planı ile sonuçlan-mıştır. 2010-2014 Çanakkale Çocuk Oyun Alanalarının Gelişti-rilmesi Eylem Planı bire bir olmamakla birlikte uygulanmaya devam etmektedir. Bu makale, dezavantajlı kesimler olarak tanımlanan kadınlar ve çocukların, Kent Konseyi aracılığı ile karar sürecini etkileyebileceklerini göstermektedir. Yerel katı-lım kentteki yaşam kalitesinin yükselmesine katkı sağlamış ve karar verenlerin daha fazla çocuk odaklı düşünmeleri gerektiği konusunda farkındalıklarını artırmıştır. *Bu makalenin bir önceki versiyonu " An Experience within the City Council of Canakkale: the Action Plan for Playgrounds " ismiyle Dünya Üniversiteler Kongresinde, 20-24 Ekim 2010 Çanakkale, sunulmus ve kongre kitabında basılmıştır. Ayrıca çocuk parklarında yapılan fiziksel tespitlerin ve anketlerin sonuçları, makalede belirtilen farkındalık yaratma süreci kasamında, " Çanakkale Çocuk Oyun Alanları (2010) " başlığı ile Çanakkale Kent Konseyi tarafından basılmış ve yerel bir internet gazetesinde (Çanakkale İçinde, 01 Şubat 2014) " Bir Kamusal Mekan Olarak Çocuk Oyun Alanları-2 " başlığı ile yayınlanmıştır. ÖZ ABSTRACT Anahtar sözcükler: Çanakkale; çocuk oyun alanları; kent konseyi; ye-rel katılım.

Kent konseyleri, yerelde halkın karar alma süreçlerine katılımını sağlayan ve yöneten-yönetilen kesimi “birlikte yönetim” anlayışı etrafında birleştiren demokratik bir oluşumdur. Kent konseyleri, 1980’lı yıllardan itibaren değişen yönetim anlayışının bir yansıması olarak ortaya çıkmıştır. Günümüz yönetim anlayışında, temsili demokrasinin yaratmakta olduğu sıkıntılara bir çözüm olarak düşünülen “kent konseyleri”, sosyal yardımlaşma ve dayanışma, çevreye duyarlılık, ortak karar alma, sivil toplumun gücünü arttırma, yönetimde şeffaflık ve hesap verilebilirliği sağlama gibi birçok önemli işleve sahiptir. Bu işlevler, kent konseylerinin birer yerel demokrasi aracı olmasını sağlamıştır. Öte yandan, kent konseyleri uygulama noktasında yaşadığı sıkıntılardan ötürü, yeterince işlevsel olamamaktadır. Buradan hareketle, bu çalışmanın amacını; yerel demokrasinin gelişimi sürecinde kent konseylerinin rolü ve işlevselliğinin alan araştırması üzerinden ölçülmesi ve değerlendirilmesi oluşturmaktadır. Araştırmada, uygulama alanı, Bursa Kent Konseyi ve Yalova Kent Konseyidir. Alan araştırması, eski ve yeni kent konseyi genel sekreterleri düzeyinde, nitel araştırma yöntemlerinden biri olan mülakat tekniği kullanılarak gerçekleştirilmiştir.
Araştırmada, kent konseylerinin yerelde demokratik kültürün yerleştirilmesinde önemli rollerinin bulunduğu anlaşılmıştır. Ancak, kent konseylerinin işlevselliğini doğrudan etkileyen katılım, mevzuat, örgütsel ve bütçe noktalarında yaşanan problemlerin yapıyı etkisiz kıldığı sonucuna varılmıştır. Bu sonuçlardan hareketle, önerilerin geliştirilmesi yoluna gidilmiştir.

Türk Kamu Yönetimi adını taşıyan edit kitap içindeki “Türk Kamu Yönetiminin Temel Kavramları” başlığını taşıyan bu bölümde, merkezden yönetim, yerinden yönetim, yetki genişliği, özerklik, idari vesayet ve idarenin bütünlüğü gibi klasik kavramlar yanında merkezle yerel arasındaki ilişkiler kapsamında subsidiyarite (hizmette yerellik) ilkesi incelenmiştir. Ayrıca; sözü edilen kavramların doğru bir çerçevede anlaşılabilmesi için devlet sistemleri ve hükümet sistemlerini açıklamaya yönelik iki bölümle giriş yapılmıştır.
Peki bu kitap içinde kamu yönetiminin temel kavramları gibi bir başlık açılmaya neden ihtiyaç duyulmuştur? Öncelikle şunu söylemek gerekir ki; bu bölüm, sadece diğer kitaplarda da bulunduğu ya da bu kitapta olmaması bir eksiklik doğuracağı için yazılmamıştır. Bu bölümü diğer kitaplardan ayıran en önemli farklılık, kurgusu ve yazım dilidir. Yukarıda kısaca başlıklar halinde sıralanan kavramlar, bir yönüyle hukuk, diğer yönüyle yönetim biliminin teknik tartışma konularıdır. Bu bölüm altında ise bu teknik taraf mümkün olduğunca azaltılarak, kolay okunacak ve anlaşılacak bir metin oluşturulmaya çalışılmıştır.
Ders kitabı ya da makaleler gibi akademik nitelikteki yayınların en önemli sıkıntısı, olayı ya da olguyu gösterebilmek için sürekli bildirici bir dil kullanmasıdır. Kimi zaman buna didaktik de diyoruz. Yani öğretme maksatlı. Akademik dil, sürekli olarak olanı en yalın haliyle göstermeye çalışır. Hele bir de söz konusu olan kamu yönetimi metni ise, mevzuatla desteklenmiş dil, bir süre sonra okuyucuyu bezdirme noktasına getirir. Sınav dönemlerinde sınavdan bir gece öncesinde bu tür teknik metinleri okuyan öğrenciler ne söylemek istediğimi gayet iyi anlayacaktır. Gözler, (2021) dilin sadece bildirme işlevi olmadığını bunun yanında bir de “belirtme” ve “etkileme” işlevi olduğunu söyler. Bu işlevleri kullanarak metnin bir roman ya da hikaye gibi olmasa bile kolay okunması gerektiği ve okunan her sayfanın, her satırın, sonraki kısımlar için merak uyandırması gerektiğini söyleyebiliriz.
Ancak, bunu yapmak hiç kolay değildir. Çünkü, yazıya dökülmüş her konunun doğrudan kendisiyle, kendisinin anlatılmış hali arasında bir mesafe olması kaçınılmazdır. Konu geçmişi ilgilendiriyorsa hafıza, geleceği ilgilendiriyorsa bir miktar hayal gücü eşliğinde yazıya dökülür. Ama hangi zaman dilimine ait olursa olsun, sözü edilen mesafe kaçınılmazdır. Roman ve hikaye gibi metinlerde bu mesafenin azaldığı, buna karşın akademik metinlerde bu arttığı bilinen bir gerçektir. Bu bölümde mesafe mümkün olduğunca kısa tutulmak istenmiştir. Bu amaçla, hemen bölümün başında zamandan ve mekandan bağımsız bir dünyada, hayali  bir devletin kurulma hikayesi ile başlanmış ve ilerleyen başlıklarda, bu devletin kendisinden beklenen misyonu yerine getirebilmesi için nasıl örgütleneceği, kamu yönetimi alanının temel kavramları çerçevesinde ortaya konulmuştur.

Bölümün tam künyesi:
Yaslıkaya, Refik. 2021. “Kamu Yönetiminin Temel Kavramları”. ss. 21-69 içinde Türk Kamu Yönetimi, editör H. Yayli. Ankara: Orion.

Birleşmiş Kentler ve Yerel Yönetimler Orta Doğu ve Batı Asya Bölge Teşkilatı (UCLG-MEWA), yerel yönetimler ve yerel yönetim birliklerinden oluşan üye ağı ile dünya nüfusunun %70’ini kapsamakta olan Birleşmiş Kentler ve Yerel Yönetimler Dünya Teşkilatının (UCLG) bölge teşkilatlarından biri olarak faaliyet göstermektedir. Gerek UCLG’nin gerekse UCLG-MEWA’nın amaçları arasında “güçlü ve etkili demokratik yerel yönetimi hayata geçirmek” ifadesi yer almaktadır. Ayrıca 13.07.2005 tarihli ve 25874 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 5393 sayılı Belediye Kanunu ile yasal dayanağa kavuşan kent konseylerine ait görevlerin bir kısmı UCLG-MEWA’nın amaçları ile uyum göstermektedir. 08.10.2006 tarihli ve 26313 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren Kent Konseyi Yönetmeliği’nde kent konseyinin görevleri arasında “yerel düzeyde demokratik katılımın yaygınlaştırılmasını sağlamak” ve “yerellik ilkesi çerçevesinde katılımcılığı, demokrasiyi ve uzlaşma kültürünü geliştirmek” sayılmıştır. Ayrıca bahsi geçen Yönetmelik’in 7. maddesine göre kent konseyleri, Yerel Gündem 21 süreci kapsamında, kentine sahip çıkma, aktif katılım ve çözümde ortaklık ilkelerinin bütünlüğünde, kentlerin yaşanabilir bir geleceğe taşınmasına katkıda bulunma ilkesine uygun biçimde çalışmalarını sürdürmektedir. Bu çalışmada kent konseylerinin kuruluş sürecinde ve işleyişinde UCLG-MEWA’nın etkisi ortaya konmuştur. Bu kapsamda ilgili literatürün yanı sıra Resmî Gazete’de yayımlanan çeşitli proje belgeleri ile IULA-EMME ve UCLG-MEWA tarafından yayımlanan eserler ve bültenler incelenerek analiz edilmiştir. Elde edilen bulgular ışığında UCLG-MEWA’nın Yerel Gündem 21’in Türkiye’de hayata geçirilmesi sürecinde koordinasyon görevini üstlendiği ve bu kapsamda kent konseylerinin kurulmasında öncü bir rol oynadığı sonucuna ulaşılmıştır. Bununla birlikte sonraki yıllarda UCLG-MEWA tekil anlamda kent konseylerini kurumsal düzeyde desteklemiş, Türkiye Kent Konseyleri Birliği vasıtasıyla bu desteğini bütüncül anlamda da sürdürmüştür.