Ukraiński "sposób prowadzenia wojny" można opisać jako strategię obronną, którą przyjmuje administracja prezydenta Zełenskiego, skupiając się na utrzymaniu pozycji za wszelką cenę. Pracownicy z RUSI (którzy są bardziej wiarygodnym źródłem niż ISW) wielokrotnie podkreślali, że Ukraińska Armia Zbrojna (UAF) pierwotnie preferowała strategię obrony manewrowej w Donbasie, ale była zmuszona do zmiany z powodów politycznych. Te same czynniki polityczne wpłynęły na wszystkie obronne operacje UAF od tego czasu. Ich strategia obronna skupia się na utrzymaniu terytorium, często angażując się w walki na terenach, które, jak studenci pierwszego roku akademii wojskowej powiedzieliby, są trudne do obrony, ze względu na obawy przed postrzeganiem jako przegrani. W związku z tym często angażują się w zacięte bitwy, takie jak rosyjska ofensywa w Donbasie, Bachmut, Kupyansk-Svatove-Kreminna.
Ich ofensywna strategia wojenna polega na zmechanizowanych atakach prowadzonych przez połączone siły, co jest sprzeczne z zaleceniami NATO dotyczącymi wywierania presji na Ukrainę. Nie tylko wynika to z ich doktryny wojskowej i struktury bojowych jednostek (gdzie nawet jednostki powietrznodesantowe i górskie są nadal jednostkami zmechanizowanymi), ale także z obserwacji różnych kontrataków i kontrofensyw podjętych w trakcie tej wojny. Przykłady to kontrataki w okolicach Izyum pod koniec pierwszej fazy wojny, Charków w kwietniu 2022 roku, Cherson w maju i sierpniu 2022 roku, a także Orikhiv, Velyka Novosilka i południowy obszar w okolicach Bakhmut w 2023 roku. Wszystkie te działania były planowane jako szybkie, zmechanizowane ataki.
Jeśli chodzi o osiągnięte sukcesy, warto wymienić kontrataki w pierwszej fazie, zdobycie Izyumu, sukces wiosennej ofensywy w Charkowie i jesienny Charków, a także zdobycie Bachmutu. Jednakże należy również zaznaczyć porażki w Chersoniu w maju i sierpniu, Orikhivie oraz Velyka Novosilka.
Porażki
Ich ofensywna strategia wojenna polega na zmechanizowanych atakach prowadzonych przez połączone siły, co jest sprzeczne z zaleceniami NATO dotyczącymi wywierania presji na Ukrainę. Nie tylko wynika to z ich doktryny wojskowej i struktury bojowych jednostek (gdzie nawet jednostki powietrznodesantowe i górskie są nadal jednostkami zmechanizowanymi), ale także z obserwacji różnych kontrataków i kontrofensyw podjętych w trakcie tej wojny. Przykłady to kontrataki w okolicach Izyum pod koniec pierwszej fazy wojny, Charków w kwietniu 2022 roku, Cherson w maju i sierpniu 2022 roku, a także Orikhiv, Velyka Novosilka i południowy obszar w okolicach Bakhmut w 2023 roku. Wszystkie te działania były planowane jako szybkie, zmechanizowane ataki.
Jeśli chodzi o osiągnięte sukcesy, warto wymienić kontrataki w pierwszej fazie, zdobycie Izyumu, sukces wiosennej ofensywy w Charkowie i jesienny Charków, a także zdobycie Bachmutu. Jednakże należy również zaznaczyć porażki w Chersoniu w maju i sierpniu, Orikhivie oraz Velyka Novosilka.
Porażki
Patrząc od strony taktycznej i co jest lepsze dla Ukrainy i Europy Zachodniej długoterminowo (a nie tu i teraz jak każdy samozwańczy analityk) to dlaczego Ukraina nie podpiszę rozejmu? Okej, straci część terytoriów ale czy to nie jest najlepsza opcja w zamian za pokój i stabilność cen na świecie? Przedłużając tę wojnę nie jest im to na rękę (i Europie) bo przecież nie da się mieć niesakończoności ludzi do walki i amunicji. Długoterminowo to Rosja ma tę przewagę, że jest w stanie wytrzymać lata na minimum + ma więcej ludzi do walki. Lepiej jest stracić palec teraz ale przeżyć niż czekać latami aż rozpadnie się cały organizm.
#przemyslenia #wojna #ukraina #rosja #wojsko #taktyka
─