დიდი ხნის წინ, სანამ კინემატოგრაფისტთა კავშირი თავის ფუნქციას დაკარგავდა, კინოკრიტიკოსებს გამოკითხვა ჩაგვიტარეს - ყველა დროის საუკეთესო ქართული ფილმი უნდა დაგვესახელებინა.
ყოველთვის, როცა ჩემი ქვეყანა აბობოქრდება ხოლმე, საყვარელი წიგნები და ფილმები მახსენდება. არა იმიტომ, რომ მათ ავტორებს დავეკითხო და არჩევანში არ შევცდე. უბრალოდ, გამოცდილება მალაპარაკებს - შემოქმედება ვირუსივითაა. ენერგიით გმუხტავს და სიცოცხლის (ბრძოლის?) იმპულსს გიძლიერებს.
16 აპრილს კინოს და მუსიკის მოყვარულები ჰენრი მანჩინის იუბილეს აღნიშნავენ - 100 წელი გავიდა ლეგენდარული კომპოზიტორის დაბადებიდან.
5 აპრილიდან კინოთეატრ „ამირანში“ ახალგაზრდა რეჟისორის, ლუკა ბერაძის სრულმეტრაჟიან დოკუმენტურ ფილმს, „ღიმილიან საქართველოს“ უჩვენებენ.
3 აპრილს ჰოლივუდის ლეგენდა, ქარიზმის თავისებური ეტალონი კინოს ისტორიაში, მარლონ ბრანდო 100 წლის გახდებოდა.
უცნაურია, ქშიშტოფ კიშლოვსკის უამრავი თაყვანისმცემელი ჰყავს ჩვენს ქვეყანაში, მაგრამ ამ პატარა ფილმს (სხვათა შორის, კიშლოვსკის ერთადერთ ფილმს, რომელიც სრული სახით აღმოვაჩინე იუტუბის არხზე) მეხსიერება თუ არ მღალატობს, აქამდე არავინ გამოხმაურებია.
მარტი კინოს მოყვარულებისთვის როჯერ დოლტრის იუბილეთი დაიწყო - ინგლისელ მუსიკოსს, როკჯგუფ Who-ს დამაარსებელს 80 წელი შეუსრულდა.
ბერლინის ფესტივალის დასრულების შემდეგ გადავხედე ქართულ მედიას, სოციალურ ქსელებს და დამრჩა შთაბეჭდილება, რომ საქართველოში კინოზე მეტად ის უფრო აინტერესებდათ, თუ როგორ დაუპირისპირდებოდა „ორი სტენდი“ ერთმანეთს:
პუტინის მედია ისე გამოეხმაურა ანდრეი ზვიაგინცევის დაბადების დღეს (6 თებერვალს რუსი კინორეჟისორი 60 წლის გახდა), როგორც საბჭოთა პრესა ანდრეი ტარკოვსკის იუბილეს, რომელიც „ნოსტალგიის“ გადაღების დაწყებას და იმ დროის პირველი რუსი რეჟისორის ემიგრაციას დაემთხვა.
ჩამოტვირთე მეტი